Düş ikliminde gidip gelen düşünceler elbet aklımın koridorlarında alabildiğine volta atan elbet her güzel şeyin sonlandığı gibi sabitlendiğim ve kös kös döndüğüm hücrem.

Yankısı duyulmuyor artık şarkıların çünkü notalar da firar etti yüreğinden şarkıların: bense tünemişken müziğe kalemle dertleşiyorum bazense kulağımdan gitmiyor sevdiğim şarkılar…

Bir düş perisi olduğumu tahayyül ediyorum ve ipekten kanatlarım elimdeki kalemse sihirli değneğe denk düşüyor ve dengim olmayan cümleleri anında siliyorum tıpkı gözlerimi sildiğim gibi…

Bakışını kaçıran insanlar bense suçluyum bu bakışları takip edemediğim için ama birileri illa ki gölgemin peşinde.

Gidenlerin yerini kim tutar ki?

İyi de artık üzülmüyorum gidip de dönmeyecekler diye aslında daha bir huzurluyum eskiye oranla ve benim de gittiğim çok insan oldu bir yandan elimi uzatıp boşlukla el sıkıştığım bu yüzden elimin boş kalmasına aldırış etmiyorum çünkü elime dost olan kalemim sayesinde yüreklerde yolculuk yapıyorum ve daha da fazla insan sığdırıyorum yüreğime elbet yaşadığım kadar ve de yaşatıp sevgiyi.

Farklı olmasını beklediğim yeni sene en azından dünü dünde bırakmanın verdiği hoşlukla ve umutla gözümüzü dikmişken yarınlara.

Sökün eden de çokça duygu var bir o kadar rakımı değişmeyen.

Kaygıyla ve korkuyla yaşamak ve yüzleşmek belki de ölüm korkusuna aldırış etmediğim.

Rengi olmayan bir düş konuyor pencereme ve ben onu sözcüklerimle besliyorum hem sabaha şunun şurasında ne kadar kaldı elbet nöbetçi hâkim nöbetçi eczane gibi kalemim de nöbetçi en azından giden güne taziyelerimi sunmadan geçmiyor gece ve hala aklımda kocaman bir duvar saati ve beş oldu mu kafasını çıkaran guguk kuşu…

Elbet öğrenciliğim boyunca sabahın beşinde hazır ola geçtiğim ve kitapların arasında kaybolduğum hatta sınavım olmasa bile sabahın erken saatlerinde huzur bulduğum.

Ve bir gün sonrası önceki günden verimli olsun diye, her anlamda dişimi tırnağıma kattığımı sonra dişimi de tırnağımı da kırıp sessizce ağladığım.

Göğsümü gere gere sevdiğime her şey ve herkesin nüfuzu farklı iken üstelik.

Çoğulcu bir b/akış açısıyla kendimle barışık olmazdan evvel insanlara olan düşkünlüğüm sonra eklenen acılar sonra eklenen sıkıntılar nihayetinde hayata bağlı olduğum o pamuk ipliğinin tamamen koptuğu.

Mecazi bir firar bu.

Kendimden kendime yolculuk ve kendimsiz bir hayatı alaşağı edip mücadelemi de sürdürürken kendimce.

İnfilak eden binlerce hücrem.

Hazmedemediğim hangisi ise bir şekilde hamt ettiğim nihayetinde bir halt bilip hayallerimi fiiliyata geçirdiğim ama sonra onlardan da olduğum.

Kamburu sanırım hayallerin ve ruhum Çıfıt çarşısı içimdeki enkazdan inşa ettiğim sayısız kere sayısız kimlik sayısız umut teknesi.

Bata çıka yol aldığım.

Dibi gördüğüm.

Dibi gördüğümüz.

Acının da uleması iken farzı mahal mola verdiğimiz farzı mahal kayıp verdiğimiz hatta kaybolduğumuz.

Dünyanın cümlesi de yetmez hani günü yaşanır kılan neyse asla yetmez sözcükler ve işte ihya etmek gölgemdeki ruh ve ruhumdaki kaçkın mizaç sanırım ara sıra ayrık otu addedildiğim ama tek suçum iken herkesi kendim gibi bilmek belki de tam tersi.

Benzemek ise birilerine bunu da elime yüzüme bulaştırdığım ve kendimde git gide uzaklaştığım.

Kötülük yapmayı denememişken dahi: hani, içimi bir ya da iki kere bozdum mu aklım da ertesinde başıma gelirken.

Ne de olsa her birimiz biricik ve özeliz, demenin de meali iken:

Hayat mademki bizimle başlıyor.

Mademki hayatın merkezindeyiz…

Ne gerek var ki birilerine benzemeye hatta dünüme bile benzemek istemezken benzeştiğim her şeyi de kolaylıkla içime yerleştirebildiğim ve daha iyi bir ben yaratma ihtimali ile yaşayıp mücadelesiz geçmeyen günüm gerçi huzursuz yapımla yapabileceğimden fazlasını henüz yapmamış olsam bile beklediğim…

Ama neyi beklediğimi de bilmezken.

Ve kış güneşi çapkınca göz kırparken ve ben İlahi Ateşi manen hissederken mahal vermek yeni yarınlara ve mutlu olma ihtimali ile yüreğimi evrene peşkeş çektiğim en azından kayıt altına almak detayları ve o detaylarda kaybolmam ama en güzeli basit bir detayla yetinip mutlu olmanın da çok olası olduğu…