ÇANAKKALE ’DE

Ruh vardý Çanakkale de, maneviyat, vatan aþký, millet aþký vardý. Düþman kapýya dayandýðýnda yokluk, kýtlýk vardý. Bunca zorun yanýnda yürek vardý, emek vardý, kararlýlýk vardý. Bu topraklar düþmana verilmeyecekti.

Düþmanýn gücü, sayýsý, topu, tüfeði önemli deðildi. Yurt savunmasý vardý. Savaþ deðildi derdimiz, vataný düþmandan kurtarmaktý, hürriyetti, özgürlüktü, bayraðýmýzýn gölgesinde kendi vatanýmýzda hür dolaþmaktý derdimiz, hür olmaktý.

Geliyordu çapulcular dört yandan Çanakkale’ye. Geçseler boðaza yerleþeceklerdi, ülkeyi alacak, pay pay edeceklerdi ve yok olacaktý Türkiye. En zayýf anýnda bastýrdýlar, vurdular, yaraladýlar ancak alamadýlar. Zira Türk milletinin þanlý bir geçmiþi vardý, yüz yýllardýr destanlar yazmýþlardý dünyada, hala o asil, o cesur kan dolaþýyordu damarlarýnda bu milletin, bilemediler.

Böyle bir milletti Çanakkale’yi savunanlar. Düþmanlar unuttular Türk milletinin cengâverliðini, yürüdüler karadan, denizden. Hesaba katmadýlar iman gücünü, vatan sevgisini. Geldiler, gördüler, baktýlar ki, Türk yenilmez. Dönüp gittiler arkalarýna bile bakmadan. Canýný kurtaran bahtiyardý. Bir Seyyit onbaþý binleri temsil etti bir baþýna. Nice Seyyit onbaþýlar vardý o savaþ meydanýnda, nice ulular, nice kahramanlar vardý.

Böyle þahlandý Türk ordusu Çanakkale’de, Conkbayýrý’nda, Kocatepe’de, Sakarya’da, Eskiþehir’de, Ýzmir’de, Ýstanbul’da, vatanýn dört bir yanýnda. Antep neden gazi oldu? Maraþ niçin kahramandý? Urfa niye þanlý? Her biri kendi topraklarýnda kahramanlýk destaný yazdýrdýlar da ondan. Ya istiklal ya ölüm dedi Mustafa Kemal; ölmek var, dönmek yoktu. Tek nefer kalýncaya kadar savaþacaðýz, vatan bizi bekliyor dedi, çekilmek yoktu.

Böyle kurtardýk bu vataný, böyle yazdýk kurtuluþ destanýný. Vatan için, bayrak için savaþtýk, ölmemek için öldürdük, Allah emriydi böyle bir savaþ, dünya Türk’ün gücünü bir kez daha gördü. Türk yenilmez dedirtti Çanakkale. Þehitler verdik manga manga, tabur tabur, her karýþ topraða mermi düþtü, her milim topraða kan düþtü, kanla suladýk Çanakkale’yi.

Böyle baþ koydu þehitlerimiz, böyle can verdi gelecek için. Ýmanla girdi hücum seline, kýrpmadý gözünü ölümden, içti þehadet þerbetini arkasýndakine vasiyet ederek. Aman dedi canýný ver, vataný verme, geleceðimiz için, torunlarýmýz için. Böyle bir milletin evlatlarýyýz, onlar Bedrin arslanlarý gibi þanlý, Uhut’un þehitleri gibi imanlý idi.

Böyle aldýk bu vataný. Korkma, sönmez bu þafaklarda yüzen al sancak dedi Mehmet Akif, Ey þehid oðlu þehid, isteme benden makber, Sana âguþunu açmýþ duruyor Peygamber diye kutladý þehitlerimizi. Hatimler borçluyuz biz onlara, hiç deðilse bir fatiha. Bugün topraðýmýzýn üstünde özgür nefes alýyorsak onlarýn sayesinde alýyoruz. Onlar önce Allah için sonra bizim selametimiz için þehit oldular. Nur içinde yatsýnlar...

Rabia BARIÞ