Bu þehir unutturmaz bana seni
Tanýk olmasa kaldýrýmlarý,
Aðaçlarý, kuþlarý bilmese, eyvallah!
Bilmese uzaktan bakanlar bizi
Unutturur belki...
 

Ama farkýnda kararsýz adýmlarýmýzýn kaldýrýmlar.
Aðaçlar, kuþlar biliyor parlak çehremizdeki heyecaný.
Bu þehir unutturmaz bana seni
Biliyor bekleyiþimi, dar sokaklarý.
 

Bu þehir unutturmaz bana seni, biliyorsun.
Biliyorsun, türkülerini seviyorum bu þehrin
Sýcaðýný ve yabanýl düþlerini seviyorum.
Yoksullarýný ve isyanlarýný insanlarýnýn.
 

Sevecen tavýrlarýný ve aðlayarak bakan yanlarýný.
Ve sonra bir sinema koltuðundan,
Bir aðacýn arkasýndan,
Ve herhangi bir kaldýrýmýndan bana uzanan kollarýný
Seviyorum.
Bu þehir unutturmaz seni, biliyorsun
Buldukça fýþkýran hatýralarýmýzý;
Seviniyorum.

 
Bu þehir unutturmaz bana seni, biliyorsun.
Biliyorsun acýktýðým zaman doyuruyor beni kemeraltýnda
Salaþ ve kimsesiz yerleri.
Ve düþlerinde ihanet barýndýrmamasý insanlarýnýn -ne mucize bir þey!-
Ýki yüzlülüðü tatmamýþ olmalarýný seviyorum.
Ve seviyorum biliyorsun bir bahar güneþi gibi,
Mahmur ve yeni uyanan uykusundan bir çiçek gibi,
Her hangi bir yerinden bana açýlan gözlerini.
Bu þehir seni unutturamaz biliyorsun
Neyle doldurabilir ki senin yerini?
 

Bu þehir unutturur bana kendimi biliyorsun.
Düþlerim kadar bezgin caddeleri,
Hüznüm kadar solgun parklarý ve bahçeleri
Umutlarým gibi aydýnlýk çocuklarý
Kendimi unutturur.
 

Ama senin herhangi bir adýmýn mesela
Ya da sözcüðün kulaklarýmdaysa bu þehirden,
Bu caddelerden ve bu çocuklardan
Ulaþýyorsa kokun.
Bu þehir unutturmaz bana seni biliyorsun
Bir sarmaþýk gibi sarar yokluðun...