Sonbahar... Yapraklarýn hayata küstüðü o mevsim. yine geldi dayandý kapýma. Gözlerim iliþti birden sararýp düþen yapraklara. Ansýzýn düþündüm; aþklar da böyle mi? Evet öyle. Sararmýþ, hayata küsmüþ bir yaprak gibi düþüp gidiyor insanýn gözünden, yorgunluktan bitap düþmüþ aþklar. Hayat ise bu yorgunluðun sebebi. Seni o hayalden baþka hayale sürükleyip duran ama seni ona bir türlü ulaþtýrmayan hayat, bu yorgunluðun sebebi. Ne yapsan hangi yana koþþan nafile. Bir kiþi vardýr seni bu yorgunluða hayatta tutan. Adý yüreðine kazýnmýþ. Ne kadar söküp atmak istesinde içinden, beceremiyorsun. Unutmaya çalýþýyorsun, evet unutuyorsun ama onu deðil ondan baþka her þeyi.Bir zaman sonra unuttum desen de kendine, bir de bakýyorsun ki unutmamýþsýn. sadece yokluðuna alýþmýþsýn. Geceleri rüyalarýnda gündüzleri ise hayallerinde. Güneþ tepenin ardýndan hafifçe kýzýllaþmaya baþladýðýnda, onun ismi baþlýyorsun güne. Yoksa bir yaprak gibi soluyorsun. Sonbahar geldiðinde ise veda ediyorsun hayata. Sonbahar seni ondan alðýnda geliyor yanýna. Soðuk ellerini tutup ''Seni Seviyorum'' diyor usulca kulaðýna. Sen karýþýrken toraða, gözyaþlarý damlýyor üzerie. Ne kadar aðlasa da boþuna. Sen yoksun artýk yorgunluktan bitap düþmüþ hayatýnda. Olsun seni gözyaþlarý ile suladý ya o da yeterdi sana. Çünkü sen onu ''Bir an olsun sevse de olur.'' diye sevmiþtin bu yalan dünyada.