BÝR DEFA DAHA MAÞALLAH

         Ahmet AYAZ

GAZÝANTEP GÜNEÞ GAZETESÝ  14 OCAK 2014

       Yozgat küçük bir ilimizdir. Ahmet’in babasý Yozgat’ýn sayýlýr isimlerindendi. Ticaretle uðraþýyordu.. Ahmet ise çalýþkan bir lise öðrencisiydi. Sesi güzel, sazý da oldukça güzel çalanlardan birisi idi. Ahmet Ýstanbul Üniversitesini kazanmýþtý. Ahmet Ýstanbul’a otobüs biletini almýþ, yarýna yolcu olacaktý.  Ahmet’in babasý tam akþam saatinde iþ yerini kapatmadan  önce,  çalýþanlarýný evlerine  gönderdikten sonra “Ahmet’im hele gel þu yanýma otur da seninle konuþacaklarým var. Yarýn Ýstanbul’a  gidiyorsun. Yanýma gelen arkadaþlarým seni sorarlarsa,  Ahmet Ýstanbul da çalýþýyor mu diyeyim. Yoksa Ýstanbul da üniversite mi okuyor diyeyim” dedi. Ahmet çok  þaþkýn bir vaziyette “Niçin bu soruyu sordunuz baba” deyince, Ahmet’in babasý “Oðlum sesin oldukça güzel, sazý da iyi kullanýyorsun. Arkadaþlarýn, hele Ahmet  þu sazýný al eline de, biraz eðlenelim derler. Bir kaç türkü çalýp söyledikten sonra bu böyle iyi gitmiyor. Hele birkaç bardak atalým” deyince bu bir alýþkanlýk haline gelir,  senin dersler yatar. öðrencilik suya düþer, Ben de arkadaþlarýma karþý mahcup olurum.  Eðer öyle olacaksa  ben arkadaþlarýma Ahmet Ýstanbul da çalýþýyor diyeyim de, senden bir kaygým olmasýn” dedi.

       Ahmet “Baba siz Ahmet Ýstanbul da  üniversite okuyor deyin” dedi. Ahmet o gece sabahý zor etti.  Bir kardeþ  gibi evinde sakladýðý sazýný yanýnda götürmedi.  Geçen zaman içinde ders çalýþmayý birinci planda tuttu ve üniversiteyi bitirdikten sonra, Yozgat Saðlýk Meslek Lisesine  öðretmen olarak tayini çýktý. Görevine baþladý ve ilk maaþýný bir zarf içinde alýp babasýna getirdi. Babasýnýn masasýna indirdiði zarfýn ne olduðunu babasý sorunca, “Baba maaþým” dedi.

Babasý “oðlum sen artýk hayata atýldýn, öðretmen oldun. Sana harçlýk lazým. O parayý sen kullanacaksýn. O zarfý al”  deyince, Ahmet “baba benim harçlýðýmý siz zaten veriyorsunuz. Ben o zarfý size getirdim. siz o zarfý alýnýz”  dedi.  Akþam oldu, Ahmet Hocanýn  babasý iþ yerini kapattý, Ahmet Hoca  ile birlikte evlerine doðru yürüdüler.

Ahmet Hoca, derslerine girdiði iki süper öðrenciyi gözüne kestirdi, bunlardan birisini babasýna evlenmek için düðür göndermeyi düþünüyordu. Kýzlar son sýnýflar, ikisi  de her yazýlý da 10 puan alýyorlar. Ahmet Hoca,  bunlardan birisine ikinci dönem notlarýnda, not defterine  hak ettikleri 10 puaný yazýyor, fakat kendilerine sýnýfýn içinde  sýfýr olarak okuyor. Kýz da hiç itiraz yoktur. Arkadaþý Ahmet Hocanýn yanýna geliyor ve özür dileyerek, arkadaþýnýn niçin sýfýr puan aldýðýný soruyor. Ahmet Hoca “Kendisi gelsin. Kendisi niçin gelmedi” deyince, kendisi gelmez. Ben þimdiye kadar hiçbir öðretmenimin karþýsýna çýkmadým, þimdi de çýkmam diyor” diye cevap verdi.  Kýzlar baþarý ile mezun olduktan sonra, Ahmet Hoca babasýna ayný kýzý istettirdi ve evlendiler.  Ahmet Hoca ile eþini bir akþam babasý eve yemeðe çaðýrdý.  Söz, sohbet, yiyip içtikten sonra, Ahmet Hocanýn eþine, Ahmet Hocanýn babasý bir paket sundu. “Kýzým o paket hediyenizdir” dedi. Ahmet Hoca ile eþi  evlerine dönüp de o paketi açtýklarýnda, paketi göreler ki, ne göreler? O paketin içindekiler Ahmet Hocanýn her ay  verdiði zarflar ve ayrý ayrý  içinde maaþlarý görülüyor. Ahmet Hocanýn her ay  harçlýðýný vermiþ,  maaþý ile dolu zarflarýn hiç birisini babasý açmamýþ ve kendisine takdim etmiþ. Basbayaðý yüksek miktarda birikmiþ bir para.  Böyle baba ve  evlada maþallah denmez mi?  Ben burada maþallah dedikten sonra, bir defa daha maþallah diyorum. Böyle mutluluðu yüce Allah hepimize nasip eylesin diyorum.