Gün geçmiyor ki, yalnýzlýk hissi aðýr basmasýn…

An geçmiyor ki, kara bulutlar ýssýzlýðý taþýmasýn yüreklerimize…

Ne kadar göreceli bir kavram þu ‘’yalnýzlýk’’ dediðimiz. Etrafýmýza yabancýlaþýp, kuytulara kaçmak mý daha kötüsü yoksa benliðimize olan aþinalýðýmýzý yitirip, kendimizden uzaklaþmak adýna sýðýnmak mý dost bildiklerimize.

Neresinden bakarsanýz bakýn, aðýr bir külfet. Ne var ki, özümüzde hepimiz öylesine yalnýzýz ki…

Bireyden sosyalleþme sürecine geçtik mi sanki aydýnlanýr gibi çöken karanlýk. Bu sefer de uyum süreci devreye giriyor ister istemez. Düþünsenize sayýsýz insan bir arada: Gerek ortak bir gaye, gerek meslek icabý, gerekse çalýþma yahut eðlence süreci odaklý olsun. Ýster istemez kabulleneceðiz birbirimizi. Ya, kabullenmek bu kadar kolay deðilse…

Çatlak sesler devreye girdi mi, bu sefer alt kümelere ayrýlma ihtimalinin gündeme gelmesi kaçýnýlmaz.

Burada göreceli bir liderin varlýðý kaçýnýlmaz ve etrafýna toplanan insanlar tabii ki onunla hem fikir olmak kaydýyla.

Ýþin sosyal boyutu ayrý bir dert, bireysel kaynaklý iletiþim eksikliði ayrý bir dert.

Bireysel farklýlýklar da gözetildi mi, ayrýþan gruplarýn haddi hesabý yok. Sonuç yadsýnamaz: Kalabalýk içinde aðýr basan ayrýþma ve topun aðzýna gelen maðdurlar.

Kiþisel sorunlar ve menfi tutumlar da olaya dâhil oldu mu, olay tamamen kontrolden çýkmakta.

Ne yazýk ki, okullarda ne kadar eðitim alýrsak alalým, ne kadar zeki ve baþarýlý olursak olalým kiþinin uyum süreci hýzlanacak diye bir beklentiye girmemek lazým.

Ve diðer yandan, okullardaki süregelen arkadaþlýklar ya da gruplaþmalar, çalýþma ortamýnda ayný performansý göstermeye de yardýmcý olmamakta.

Ýþ dünyasý, tamamen profesyonel zihniyete odaklý olduðu için hatayý ve duygusallýðý bir noktadan sonra kabul etmemekte. Sonuçta zamaný belirlenmiþ, emek harcanan bir üretim söz konusu. Bu, bir malýn üretimi olduðu gibi verilen bir hizmet de olabilmekte. Kýsaca, iþletme branþýnýn temel prensibi bu bahsettiklerimiz. Perspektif ise oldukça geniþ: A’dan Z’ye akla gelebilecek her türlü mal ve hizmetin sunumu.

Müthiþ bir oryantasyon gerekmekte ilk etapta. Planlý, programlý, zaman odaklý ve baþarýya yönelik kýsaca. Bireysel zafiyetler, yetersizlik ve hata yapma olasýlýðý yok denecek kadar az. Prensibin dýþýna çýkmak ise, iþletme zihniyetine ters düþen bir çýkarým.

Hedef rakamlar, tutturulmasý gereken bütçe baz alýndýðý için, çalýþan mekanikleþmiþ bir vaziyette hizmet vermekte. Zira iþin temelinde gelir, gider kýstasý yatmakta.

Çalýþan belirli bir ücret karþýlýðý emek verdiði için onun tek muhatabý iþveren ve de iþin tamamlanma süreci. Dolayýsýyla iþ dünyasý bazý þeyleri o kadar da önemsememekte. Þüphesiz ki; uyumlu bir çalýþma ortamý en ideali ama demin de belirtildiði üzere, iþ hayatý asla ve asla hata affetmemekte.

Bireysel ya da grup bazýndaki tutumlar iþin verimini düþürmedikçe bireyin algýladýðý düzeyde önem arz etmemekte iþveren açýsýndan. Gerçi özellikle son zamanlarda uyum süreci oldukça önem kazanmýþ olsa da, iþ hayatý duygusallýðý ve bireysel yetersizliði o kadar da önemsemiyor. Pek tabii ki, istisnalar kaideyi bozmuyor diðer taraftan. Bu açýdan da kurumlar ya da çalýþanlar ve iþin yetkili mercileri farklýlýk gösterebilir. Ama mümkün mertebe dinamizm ve motivasyon saðlanmak zorunda.

Burada en önemli görev ‘’insan kaynaklarýna’’ düþmekte. Zira iþe alým sürecinde pek çok aþamadan geçmekte adaylar. Bunlar; zekâ, baþarý ve beþeri iliþkilerini sorgulama açýsýndan oldukça farklý olabilmekte. Gerek adaylarýn mesleki bilgilerini ölçen sýnavlar, gerek genel yetenek sýnavlarý gerek analitik zekâ yapýlarýný sorgulayan sayýsýz mülakat gibi. Psikolojik testleri de unutmamalý.

Tüm bu aþamalar oldukça kapsamlý. Gerek kurumum bünyesinde gerekçe danýþmanlýk firmalarý tarafýndan saðlanmakta.

Ve iletiþimin gücü bir kez daha ispatlýyor kimliðini. Hem ruhsal hem zihinsel açýdan saðlýklý bireyleri kurumun bünyesinde toplamak iþverenin öncelikli tercihi.

Bir gerçek var ki; iþ dünyasý kolay kolay hata affetmemekte. Çalýþanýn gelir düzeyi katlandýkça omzuna yüklenen sorumluluk ve iþ gücü de paralel baðlamda artýp çoðalmakta.

Bu yüzden de çoðu iþ yeri adaylara deneme süresi tanýmakta. Performansý deðerlendirilirken, kiþiler gerektiði takdirde uzaklaþtýrabilmekte kurum tarafýndan.

Özellikle özel sektörün acýmasýzlýðý yadsýnamaz bir gerçek.

Sonuç itibariyle; yalnýzlýk, yaþanan sýkýntýlar tamamen kiþinin özel hayatýnda vuku bulan durumlar deðil. Ýþ hayatýnýn zorluklarý da devreye girdi mi, süreç komplike bir hal almakta.

Prensipte yatan tek gerçek, bireyin hem kendisiyle hem çevresiyle hem de iþiyle barýþýk olmasý.

Hele ki; iþinden aldýðý tat ve doyum olumlu yönde seyrederse, bunun interaktif getirisi, artan verimle doðru orantýlý.

Ve yine söz dönüp dolaþtý, eðitimcilere geldi. Baþarýlý ve yerinde verilen eðitim, yalnýzca bireyin deðil toplumun da geleceðini garanti altýna alacaktýr. Dolayýsýyla, öðretmenlere, eðitmenlere ve öðretim görevlilerine çok iþ düþmektedir. Öðrenciyi tanýyýp, anlamak, onun bireysel farklýlýklarýný göz önünde bulundurmak hem bireye hem de topluma yapýlan önemli bir yatýrým.

Önce insan, önce sevgi, önce empati…

Çocuk ya da yetiþkin için tek gereken, yaptýðý iþten zevk almasýdýr. Birçok faktörü deðerlendirdikten sonra, mutsuzluk tek baþýna kiþinin problemi olmaktan çýkýp, sosyal anlamda toplumu ve ülkeyi de çýkmaza saplayacaktýr.

Çocuk önce ailede biter, bilinçli ebeveynler her daim çocuklarýný gözlemleyip, eðitim camiasýyla iþ birliðine gitmelidir.

Eðer ki sevgi nasýl paylaþtýkça artan bir mefhumsa, mutsuzluk, hoþnutsuzluk da bir virüs gibi pençesine alýr hedefteki maðduru: Ýster dolaylý olsun, ister dolaysýz.

Bireysel geliþim, ömür boyu süreceði için, kiþi kendini tanýyýp, hedefini de ona göre belirlemelidir.

Eðitim ve iþ birliði ile optimum verimin ve baþarýnýn saðlanacaðý asla ve asla unutulmamalýdýr.