1.bölüm:

Yol yordam bilmez bir halde attý kendini dýþarý. Telaþý vücut dilinden öylesine yansýyordu ki…

Sigara paketini çýkardý cebinden ve alelacele yaktý bir sigara. Ne zoruna içerim ki bunu deyip söyleniyordu bir yandan.

Ve bir anda yaþ boþaldý gözlerinden. Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý akabinde. Tutamýyordu kendini. Yoldan gelip geçenler bir ayýpmýþçasýna gözleri ve sözleri ile taciz ediyorlardý iþin aslý. Aldýrmadý bile. Kime ne idi ki onun yaptýðýndan. Ne aðlamak suç ne de sigara içmek diye haykýrmak geldi içinden. Bilemezdi kimse ve asla da anlayamazdý onu. Zaten bu güne deðin onu anlayan bir tek Allah’ýn kulu çýkmamýþtý karþýsýna. Ne ailesi ne arkadaþlarý ne yabancýlar. Hoþ en yakýnýndakiler bile onu hor görürken yabancýlardan ne gibi bir beklentisi olabilirdi ki.

Yaranamamýþtý iþte kimselere. Hep tökezlemiþti ömrü boyunca, hep sýcak bir omuz aramýþtý ve hep umut etmiþti. Ama þimdi olanlar.

Otuzu devireli sadece iki ay olmuþtu. Her þey yolunda gider görünse de çok þey saklardý içinde: Duygularý bilinmezdi kimseler tarafýndan ve asla düþüncelerini de ifa etmezdi. Varsa yoksa iþi ve ailesi. Hoþ artýk bir iþi bile yoktu Zeynep’in. Üstüne üstük yaþadýklarý ve yaþayacaklarý kaldýramayacaðý kadar aðýrdý.

Orta ölçekli bir þirkette muhasebe departmanýnda çalýþýyordu Zeynep. Gerek matematiði gerekse muhasebe bilgisi her fýrsatta yardýmcýsý olmuþtu çalýþýrken. Ýþ bitirici ve analitik zekaya sahip bir kýzdý. Leb demeden leblebiyi anlar ve asla aksatmazdý iþleri. Önceleri yönetici asistaný olarak baþlamýþtý iþe. Bir yandan da muhasebe kursuna gidiyordu. Hep iyi olmuþtu arasý rakamlarla. Yüksek tahsil yapmamýþ olmasý içinde hep bir ukde olarak kalmýþtý ve canla baþla çalýþýyordu açýðýný kapatmak için.

Donanýmlý deðildi ama kendisini yetiþtirmek hep hedefi olmuþtu. Ve yüzünü kara çýkartmamak için þirket sahibinin elinden geleni yapýyordu. Sonuçta güven telkin ettiði kadar güveniyordu da karþýsýna çýkanlara. Gerçi bu yüzden çok kere dert açýlmýþtý baþýna ama yine de baþka seçeneði yoktu güvenmenin haricinde.

Yirmili yaþlarýnýn baþýndayken aðýr bir ameliyat geçirmiþti Zeynep ve anne olma þansýný yitirmiþti geçirdiði ameliyat sonucu. Bu yüzden hep eksik hissederdi kendini ve sýrf bu sebepten ötürü karþýsýna çýkan tüm taliplerini reddetmiþti. Ne bir açýklama yapardý ne de yüzlerine bakardý. Ailesi gerekli anlayýþý gösterirdi ona her daim. Ne yargýlarlardý ne de bir istekte bulunurlardý. Bilen bilirdi Zeynep’i. Hoþ, bilmeseler ne olurdu ki… Sonuçta zararsýz ve kendi halinde bir kýzdý Zeynep. Ne kötülük yapardý ne de incitirdi karþýsýndakini.

Ýki sene sonra...

Ýki yýl olmuþtu çalýþmaya baþlayalý. Saðlýk sorunlarýnýn ardýndan zor toparlamýþtý kendini ve süreci atlattýktan sonra bir tanýdýk vasýtasýyla çalýþtýðý þirkete baþvurmuþtu. Ýlk etapta olumsuz geçmiþti görüþmesi. Ama allem etmiþ kalem etmiþ ikinci görüþmeden yüzünün akýyla çýkmýþtý.

Çalýþkan bir öðrenci titizliði ile otururdu iþ yerindeki masasýna. Sonuçta belli bir sorumluluk üstlenmiþ ve söz vermiþti kendisine. Yeni bir baþlangýçtý burasý onun için. Hayatýný idame etmek ve kendine yeni bir dünya kurmasý için ilk ve tek þansýydý. Zira ne iþ deneyimi vardý ne de referansý. Tek referansý kendisiydi. Kendine ve zekâsýna güvenirdi Zeynep her ne kadar bazý sorunlar ve acý neticeler yaþamýþ olsa da. Ne var ki; geçmiþin ona ket vurmasýna izin vermeyecekti.

Ne aldýðý para ne de kariyer önemli idi onun için. Tek önemli olan kazandýðý özgüven ve iþinin verdiði tatmindi.

Zaman içinde sevdirdi kendini þirkette. Ýþ bitirici yapýsýyla kabul ettirdi kendini. Sessiz, naif hali bazen iç burkardý. Hep bir eksiklik hissediyordu kendinde. Mümkün mertebe düþünmemeye çalýþsa da anne olma þansýný yitirmiþ olmayý her daim hissederdi bu olumsuzluðu. Hele ki; çocukluk arkadaþý kucaðýna bebeðini aldýðýnda günlerce gözyaþý dökmüþtü. Ne kýskançlýk ne de haset idi hissettikleri sadece bir mahzunluk ve bir kifayetsizlikti. Kendini böyle görmekteydi zira: Yetersiz ve zavallý…

Bir yýl geçmemiþti ki çalýþmaya baþlayalý ithalat departmanýnda yeni bir yetkili göreve baþladý. Yurt dýþýnda okumuþ, deneyim sahibi ve oldukça da yakýþýklý bir adamdý. Ona bu gözle bakmak aklýna bile gelmemiþti ta ki adamýn ilgisini fark edene kadar.

Ne o ne de bir baþkasý: Kimseye bu kötülüðü yapamazdý. Bu yüzden de hep uzak ve mesafeli idi erkeklere karþý. Ne bir açýklama yapabilirdi ki ona yanaþanlara. Kimseyi ilgilendirmezdi üstelik yaþadýklarý. Zira belli sýfatlarla anýlmak ve aþaðýlanmak istemiyordu.

Yeteri kadar yüzüne vurulmuþtu baþýndan geçen ameliyatýn sonuçlarý. Hele ki; canýndan çok sevdiði kuzeni nasýl da yerin dibine geçirmiþti onu ameliyat sonrasý. Bir suçmuþçasýna, bir ayýpmýþçasýna hep aþaðýlamýþtý onu.

Bu yüzden de görüþmezdi akrabalarýyla fazla. Kimi ne ilgilendirirdi ki…

Ama yeminliydi bu konuyu yabancýlara açmamayý.

Ýthalatta çalýþmaya baþladýktan sonra Ediz Bey, iþler oldukça açýlmýþtý. Ýnanýlmaz aktif ve ikna edici bir yapýsý vardý adamýn. Yurt dýþýnda yaþamasý ve akýcý iki lisanýyla fark ettiriyordu kendini. Ýþ yoðunluðu artmaya baþlayýnca þirketin, eleman sayýsý da arttýrýldý. Mesai daha erken baþlar olmuþtu ve cumartesi günlerine de çalýþma þartý getirilmiþti.

Ýþ hacmi, geniþleyen kadro ile tam gaz ilerlemekteydi þirket ve dolayýsýyla þirket çalýþanlarý da.

Bazen gece geç saatlere kadar çalýþmak zorunda kalsa da Zeynep asla yüksünüp, þikâyet etmiyordu. Ve her ne kadar uzak durmaya çalýþsa da Ediz Bey hissettiriyordu varlýðýný ona. En kötü ihtimalle iþten, havadan sudan konuþuyorlardý.

Eþi vefat etmiþti Ediz Beyin. Doðum sýrasýnda hayatýný kaybeden eþinden geriye kalan tek hatýra idi küçük oðlu. Ara sýra okul dönüþü babasýný ziyarete gelirdi Emir. Ve maskotu olmuþtu herkesin. Dört yaþýnda, akýllý ve sevimli bir çocuktu. Hele ki Zeynep’e ayrý hayranlýk duyuyordu. Zeynep de zaman içinde iyice alýþmýþtý Emir’e. Gerçi çocuklarla fazla arasý yoktu ama yine de kendini alamýyordu Emir’le beraber olmaktan.

Anneliði tatma imkaný olmayan genç bir kadýn ve anne sevgisinden bihaber ufacýk bir çocuk. Aslýnda itiraf edemiyordu kendine ama Zeynep de hoþlanýyordu gerek Emir’den gerekse babasýndan.

Derken, hafta sonu tatillerinde de birlikte olmaya baþladý üçlü. Ýþ çýkýþý üçü bir arada oldukça vakit geçirmeye baþlamýþtý. Mesafesini her ne kadar korusa da Zeynep onlarýn yanýnda kendini çok iyi hissediyordu. Asla özele ve detaya girmiyordu genç adam. Asla sorgulamýyordu genç kýzý. Dýþarýdan bir aile görünümü çiziyordu üçü bir arada iken: Uyumlu ve mutlu bir aile tablosu idi gerçekte görünen.

Farklýydý gidiþat artýk ve farklýydý Zeynep’in duygularý her ne kadar kendine itiraf edemese de. Daha özen gösterir olmaya baþlamýþtý kendine. Neredeyse tüm maaþýný kýyafete ve hoþ kokulara harcýyordu.

Mesafeyi korusalar da Zeynep iyice ýsýnmýþtý adama ve her þeyi oluruna býrakmýþtý. O da sorgulamýyordu artýk ne hayatý ne de kendini. Hoþ bir esinti idi yaþadýðý. Ne caný yanýyordu ne de olumsuzluk hissediyordu.