ÝHTÝMAL

   Yüksek apartmanlarýn arasýndan sýyrýlan güneþ ýþýnlarý, pencerenin önünde kanlý gözlerle sokaðý izleyen Mustafa’nýn soluk benzini sarýya boyuyor ve ara ara ak düþmüþ saçlarýnýn arasýndan sýzarak, sigara dumanýyla kirlenmiþ odanýn nemli havasýný delip geçiyordu. Uykusuzluk Mustafa’nýn gözlerinin altýna siyah torbalar hediye etmiþti. Sakal týraþý uzamýþ ve yüzündeki çizgiler belirginleþmiþti. Pencereyi açtý ve serin sabah havasýný ciðerlerine çekti. Oldum Olasý sabahýn bu serin havasýný sevmiþti. Derin bir nefes çekmiþ olacak ki boðuk boðuk öksürdü. Odanýn kirli ve nemli havasý buðu halinde dýþarýya yükseliyordu.

 

            Þehir uykudan uyanýyor gibiydi. Sokaktaki araç sayýsý artmýþtý, gece vardiyasý iþçileri çoktan iþlerinden dönmüþ. Köþe baþýndaki simitçi ve karþýdaki ekmek fýrýný çalýþmaya baþlamýþtý. Önce çöp arabasý sokaktan geçti ve ardýndan gazete daðýtým aracý. Yüksek apartmanlar insan kusmaya baþladýlar. Issýz sokaklar kalabalýklaþtý. Sanki önüne çekilen bir setle kuruyan akarsuyu durduran set ortadan kalmýþ ve biriken su serbest kalmýþ gibiydi. Bir saat önce uykudaki þehir sanki birden bire uyanmýþ ve hayata gelmiþti.

 

            Mustafa ise yine tüm gece uyumamýþtý. Kendini yorgun hissediyordu. Ama bu hisse yabancý olduðu söylenemezdi. Çünkü yaklaþýk bir buçuk aydýr bu durumdaydý. Psikolojik bulgulara bakýlýrsa depresyona girmiþti. Ama tedaviye ihtiyacý olduðunu düþünmüyordu. Çok sigara içmekten baþý aðrýyordu. Ýçtiði þekersiz koyu kahveler midesini periþan etmiþti. Mide yanmasý dayanýlýr vaziyette deðildi. Birkaç derin nefes daha aldýktan sonra televizyonun karþýsýndaki koltuða oturdu. Önündeki masada sigara izmaritleriyle dolmuþ taþmýþ bir kül tablasý ve baþ bir kahve bardaðý vardý. Televizyonda eski bir komedi dizisinin tekrarý yayýnlanýyordu. Bu dizinin yeni bölümünün yayýnlandýðý günlerde bu dizi hiç kaçýrmazdý. Gözlerini yumdu ve bu dizinin bu bölümün yayýnlandýðý zamaný hatýrlamaya çalýþtý. O zamanlar her þey ne kadar da yolundaydý. Gerçi o zamanda bir þeylerden þikâyet ediyordu. Ama son bir buçuk aydýr yaþadýðý sýkýntýlarýn yanýnda o þikâyet ettiði hususlarý seve seve kabul edebilirdi. Ama her zaman þikâyet edilebilecek bir þeyler oluyordu iþte. Tam da uyumak üzereyken telefon çaldý. Telefon mutfak masasýnýn üzerideydi. Önce ayaða kalkmak istemedi Mustafa. Sonra telefonun ýsrarcý çalýþýna direnemedi. Ayaða kalktý. Aniden kalkmýþ olacak ki baþý döndü. Gözleri karardý. Neredeyse yere düþecekti. Bir an duraksadýktan sonra kendine geldi ve mutfaða yöneldi.

 

            Arayan Neriman’dý, kadim dostu Neriman. Belki de annesinden daha çok düþünüyordu Mustafa’yý. Öyle olmasa bile annesinden daha çok aradýðý aþikârdý. Mustafa telefona bakýp bakmamak konusunda tereddüt yaþadý. Ama Neriman pes etmezdi. Telefonu açmazsa çýkar gelirdi eve. Bunu göze alamadý Mustafa ve telefonu açtý;

-          Efendim Neriman

-          Günaydýn Mustafacýðým, uyandýn mý?

-          Evet uyandým.

-          Sen hiç uyumadým desene þuna. Sesinden belli.

-          Öyle ya da böyle uyanýðým iþte.

-          Olur mu hiç öyle þey, periþan ettin kendini.

-          Yine mi baþlayacaðýz?

-          Tamam tamam baþlamayacaðým. Ýþe gitmiyor musun?

-          Ýzinli olduðumu bilmiyormuþ gibi konuþma, sen yazmadýn mý izin kâðýdýmý?

-          Evet, ben yazdým. O zaman hazýrlan, seni kahvaltýya götüreceðim.

-          Ne kahvaltýsý?

-          Ne kahvaltýsý mý? Hani insanlar sabahlarý ederler. Ýyi kahvaltý iyi bir gün demektir. Haydi bakalým marþ marþ.

-          Neriman ben gelmesem olmaz mý Allah aþkýna? Hiç kahvaltý etmek istemiyorum. Hele hele bunun için dýþarý çýkmayý hiç istemiyorum.

-          Ýtiraz kabul etmiyorum, beþ dakikaya ordayým, haydi hazýrlan.

-          Ya Neriman…

            Neriman telefonu çoktan kapatmýþtý. Mustafa öfkeyle iç çekti ve telefonu masanýn üzerine koydu. Söylene söylene banyoya doðru ilerledi.

            Neriman hayat dolu bir kadýndý, kýsa sarý saçlarý ve iri kahverengi gözleriyle her zaman yaþam enerjisi saçardý etrafýna. Hemen hemen hiçbir þey için fazla üzülmez, her þeye güler geçerdi. Çok üzüldüðü zamanlarda on dakika kadar gözyaþý döker ve hayatýna kaldýðý yerden devam ederdi. Pozitif enerjisiyle yaþadýðý ve çalýþtýðý yeri huzurlu hale getirebilen nadir insanlardandý. Kýsacýk boyuyla yerinde hiç durmaz bir o yana bir bu yana koþuþtur dururdu. Kolay kolay insanlara baðlanamayan Neriman, baðlandýðý insanlara koruyucu bir anne þefkati gösterirdi. Bu koruyucu þefkat insanlarý zaman zaman rahatsýz etse de, kimse þikâyet etmez, hatta böylesi bir lütufa sahip olduklarý için þükrederlerdi. Çevresindeki insanlar Onun kolay kolay incinmeyeceðini bilseler de Onu incitmekten çekinirler ve Onu incitecek her þeye ve herkese karþý savaþýrlardý. Çünkü Neriman tam bir iyi gün dostuydu ve iyi gün dostu kolay bulunan bir þey deðildi.

            Þimdi de Neriman Mustafa için seferber olmuþtu. Mustafa ile yaklaþýk dört sene önce tanýþmýþlardý. Ýlk baþlarda fazla samimi olamamýþ olsalar da daha sonralarý birbirlerini tanýdýkça ve birbirleri için fedakârlýk yaptýkça sýký dostlar haline gelmiþlerdi. Mustafa Neriman’a nazaran daha içine kapanýk ve daha karamsar bir insandý. Kolay kolay insanlara güvenmez ve sert mizacýyla birleþen melankolik tavrý çoðu insan için aþýlmaz engeller oluþtururdu. Elbette bunun en büyük nedeni zor bir hayat geçirmesiydi. Anne ve babasý küçük yaþta ayrýlmýþ, Mustafa babasýnýn yanýnda kalmýþ ve annesini birkaç silik anýnýn dýþýnda hiç tanýma imkâný olmamýþtý. Belli bir yaþa gelip ayaklarý yere bastýðýnda ise annesinin kanserden öldüðü haberini almýþtý. Annesine öfkesi yerini yoðun bir hüzne býrakmýþtý. Mustafa’nýn babasý katlanýlmasý zor despot bir adamdý, bu despot tavrý Mustafa’nýn kiþiliðinde izi hiçbir zaman silinemeyecek derin yaralar býrakmýþtý. Mustafa genel olarak kadýnlara güvenmezdi. Ama Neriman bu önyargýyý aþabilmiþ nadir insanlardý. Ama Mustafa ile Neriman’ýn iliþkisi cinsiyet faktörünün olmadýðý bir iliþkiydi. Ne Mustafa Neriman’ý bir kadýn olarak görüyordu ne de Neriman Mustafa’yý bir erkek olarak görüyordu. Ýkisi de birbirlerine vazgeçilemeyecek ve uðruna fedakârlýklar yapýlabilecek dostlar olarak görüyorlardý. En azýndan Mustafa için durum böyleydi.

             Mustafa yaklaþýk bir buçuk aydýr gönül sancýsý içinde kývranýyordu. Bu sancýnýn müsebbibi ise iþyerindeki mesai arkadaþý Aysu’dan baþkasý deðildi. Yaklaþýk bir sene önce iþe baþlamýþ, uzun boylu, kumral ve alýmlý bir kadýn. Ama her alýmlý kadýn gibi biraz kendini beðenmiþ ve havalý. Etrafýnda pervane olan erkeklere alýþkýn, bir bakýma gönül hýrsýzý bir kadýn ve bu haliyle ince duygularý anlamaktan oldukça uzak. Bazý erkekler sevdikleri kadýnlarýn kendilerini anlamalarýný isterler. Ama maalesef bu, çoðu zaman gerçekleþmez. Sevme, sevgi ve aþk denilen þey anlamlarla pek ilgilenmez. Bu duygularýn temeli insanýn kendisinin de anlayamadýðý içgüdülerle baðýntýlýdýr. Mustafa Aysu’dan hoþlanmýþ ve hatta bir adým daha ileri gidersek ona aþýk olmuþtu. Ama bu aþýk olma durumunun karþýsýnda Aysu’nun kendisini anlamasýný beklemiþti. Ama Aysu ince düþünen ya da ince düþüncelere kafa yoran birisi deðildi. Bu Onu anlayýþsýz bir insan haline getiriyor olsa da bu elbette ayýplanacak bir durum deðildi. Çünkü her insanýn yaþama biçimi farklýdýr ve kendini ilgilendirir. Elbette bu Aysu’nun Mustafa’dan hoþlanmadýðý ve hoþlanmayacaðý anlamýný da doðurmaz. Zira Mustafa’da yakýþýklý ve baþarýlý bir adamdý. Yalnýzca biraz fazla maðdur ve hüzünlüydü o kadar.

            Mustafa týraþ olmak istedi, sonra vazgeçti. Elini yüzünü yýkadýktan sonra ayna kendine bir göz attý. Gerçektende periþan bir haldeydi. Bu periþan halini Neriman’ýn görmesini istemiyordu. Dostundan yaralarýný saklamak istiyor ama bunu yapamayacaðýný da biliyordu. Neriman’dan kaçmazdý. Elini yüzünü havluyla kuruladýktan sonra yüzünü buruþturdu. Havlu kirliydi ve kirli havludan yükselen kötü koku mide yangýnýný artýrmýþtý. Aðzýnda paslý metal tadýný hissetti. Bu çok rahatsýz edici bir durumdu. Banyodan yatak odasýna gidip temiz kýyafetler giydi. Sonra sigara paketini, cep telefonunu ve arabasýnýn anahtarlarýný alýp evden çýktý. Merdivenlerden aðýr aðýr aþaðýya indi. Kapýcý Musa ile karþýlaþtý, hafif bir kafa selamýyla selamlaþtý. Musa bir þey söyleyecekti ama cesaret edemedi. Mustafa’nýn sert mizacýný biliyor ve Onunla konuþurken çekiniyordu. Mustafa apartmanýn dýþýna çýktýktan sonra etrafýna baktý. Güneþ gözlerini kamaþtýrýyordu. Cebinden güneþ gözlüðünü çýkarýp taktý. Tam o sýrada Neriman’ýn fýstýk yeþili rengindeki küçük arabasý göründü sokaðýn baþýnda. Þu Neriman ne kadar da hayat dolu bir kadýndý böyle. Neriman’nýn arabasý Mustafa’nýn önünde durdu ve cam yavaþça açýldý;

-          Dakik gördüm seni Mustafa’cýðým, bunun arkasýnda eve çýkmamý istememen olmamalý sanýrým.

 

            Neriman hemen Mustafa’nýn niyetini anlamýþtý. Mustafa içinden bu kadýný kandýrmamýn sanýrým baþka bir yolu yok diye geçirdi. Hýrýltýlý bir öksürükten sonra;

 

-          Ne alakasý var Neriman, sen dýþarýda kahvaltý etmek istediðin için aþaðýya indim. Yoksa biliyorsun, hem bu kahvaltý da nereden çýktý?

-          Tabi tabi anlýyorum seni. Haydi, bin þu arabaya

-          Benimkisiyle gitseydik

-          Ne oldu bir bayanýn arabasýna binmek zorunuza mý gitti beyefendi.

-          Gitmedi gitmedi of baþýmýn belasý mýsýn sen?

            Kýsa bir duraksamadan sonra Mustafa arabaya bindi ve araba ilerlemeye baþladý. Neriman seri bir hareketle Mustafa’nýn gözündeki gözlüðü çýkardý. Mustafa sanki çýplak kalmýþ gibiydi, öfkelendi.

-          Ne yapýyorsun ya?!

-          Asýl sen ne yapýyorsun? Ne yapmýþsýn kendine böyle? Aðladýn mý yoksa?

-          Ne aðlamasý, saçmalama.

-          Belki aðlasaydýn daha iyi olurdu. En azýndan duygusal olarak bir boþalma yaþanýrdý. Böyle içine atýnca daha mý iyi oluyor sanki? Uyumadýn deðil mi yine tüm gece?

-          Uyudum

-          Bana yalan söyleme

-          Zaten sana yalan söylemek ne mümkün?

-          Ya neden kendini bu kadar yýpratýyorsun anlamýyorum. Yani reddedilmek bu kadar mý zor senin için?

-          Bu konuyu tekrar açmayý düþünmüyorsun deðil mi?

-          Tamam tamam ama beni de anlamalýsýn. Havadan sudan mý bahsedeyim yani sen bu durumdayken?

-          Sen iþe gitmiyor musun?

-          Konuyu deðiþtirme, ayrýca evet bugün iþe gitmiyorum.

-          Sebep?

-          Sana ne kardeþim patronum musun?

-          Pardon.

            Bir süre arabanýn içinde sessizlik oldu. Küçük araba þehrin trafiðine iyiden iyiye girmiþti. Her taraftan bir araç akýný vardý. Mustafa;

-          Nereye gidiyoruz? diye sordu. Neriman;

-          Sen kendini bana býrak dedi.

            Yaklaþýk on beþ dakikalýk bir seyahatten sonra þehrin o çekilmez trafiðinden uzaklaþtýlar ve denizi karþýsýna almýþ bir çay bahçesinin yanýnda durdular. Yol boyunca fazla konuþmamýþlardý. Mustafa akýp giden trafiði izlemiþti. Neriman ise ara ara Mustafa’yý. Mustafa bu çay bahçesine birkaç kez gelmiþti ama kahvaltý servisi olduðunun bilmiyordu. Aslýnda iyi bir kahvaltýya da ihtiyacý vardý. Beraber arabadan indiler ve denize yakýn gölgelik bir masaya oturdular. Garson geldi ve sipariþlerini aldý. Bu sýrada Neriman her zaman yaptýðý gibi yani damdan düþer gibi lafa girdi;

-          Ya bu Aysu seni neden bu kadar yýktý anlamýyorum. Liseli gençlere döndün ha. Hiç mi kadýn sevmedin hiç mi aþýk olmadýn oðlum? Bu ne böyle yapýþ yapýþ? Biraz kendine gel lütfen.

-          Yine bu konudan mý konuþacaðýz?

-          Evet, efendim yine bu konudan konuþacaðýz. Kendini harap etmene dayanamýyorum. Hem de Aysu için.

-          Hem de Aysu için derken Aysu’ya haksýzlýk etmiyor musun?

-          Bak bana hala Aysu’yu savunuyor.

-          Savunduðumdan deðil, beni yanlýþ anlama.

-          Seni yanlýþ anlýyorsam bu benim deðil senin hatan, demek ki sen bana kendini doðru aksettiremiyorsun. Ya seni az çok tanýyorum. Ýçine kapalý bir insan olduðunu da biliyorum. Ama benim, ben Neriman. Benden de mi gizleyeceksin? Ne oldu, neden bu kadar yýkýldýn? Sana darýlmaya baþlayacaðým, benden gizleyecek kadar özel ne olabilir ben sana bu kadar yakýnken?

-          Saçmalama lütfen, konunun seninle alakasý yok, konu benimle alakalý.

-          Yapma ya! Bak bunu duyduðuma sevindim. Çocuk mu kandýrýyorsun sen?

            Konuþma devam ederken garson kahvaltý servisini getirdi ve kelimenin tam manasýyla sofrayý donattý. Bal tereyaðý, domates, salatalýk, yumurta ve kahvaltý denildiðinde akla her ne geliyorsa. Mustafa;

-          Buranýn böyle kahvaltý servisi olduðunu bilmiyordum dedi. Neriman;

-          Lafý deðiþtirme þimdi, sorun ne paylaþ benimle dedi ve Mustafa’nýn eline dokundu.

 

             Bu sýcak dokunuþ Mustafa’nýn içini titretti. Hiç hatýrlamadýðý anne figürü canlanmýþtý sanki karþýsýnda. Hemen elini çekti ve bir zeytin attý aðzýna.

 

-          Ne anlatayým ne istiyorsun?

-          Neden bu haldesin? Bu Aysu sana ne yaptý ki bu hale geldin? Ben seni güçlü bir kiþi olarak görüyordum. Ama þimdi bu periþan vaziyettesin neden?

-          Nedeni þudur diyemem Neriman. Ama bu benim geçmiþimle alakalý.

-          Ne geçmiþi? Ulan Aysu iþe gireli daha bir sene olmadý.

-          Onun geçmiþiyle deðil benim geçmiþimle alakalý.

-          Nasýl yani bu Aysu senin çocukluk aþkýn filan mýydý?

-          Hayýr ya ne alakasý var, sen beni dinleyecek misin?

-          Tamam tamam dinliyorum.

-          Yorumlarýný sona saklarsan sevinirim. Ben kolay bir çocukluk geçirmedim Neriman, bunu az çok sende biliyorsundur. Muhakkak konuþmuþuzdur.

-          Evet

-          Biliyorsun benim annem babam ben küçük yaþtayken ayrýldýlar ve ben babamýn yanýnda kaldým. Yani birkaç aný dýþýnda annemi hiç tanýmadým. Tam annemi göreceðim diye karar almaya çalýþýrken de kanserden öldüðü haberi geldi.

-          Evet, Allah rahmet eylesin.

-          Yani içimdeki anne figürü hep boþ kaldý. Bu yüzden benim aþklarým hep sancýlý geçmiþtir. Bilirsin kliþeleþmiþ söylemi; her kýz aþýk olduðu kiþide babasýný ve her erkek aþýk olduðu kiþide annesini arar. Bu çok kliþe bir düþüncedir ama kliþe olduðu yanlýþ olduðu anlamýna gelmez.

-          Evet haklýsýn.

-          Ýþte bende aþýk olduðum her kadýnda annemi aradým. Önceleri bunun pek farkýnda deðildim. Ama sonralarý farkýna vardým. Annemi birkaç aný dýþýnda da hatýrlamýyorum. Sanýrým uzun boylu ve kumraldý.

-          Sen kýsa boylu olmayasýn sakýn o zamanlar?

-          Neyse ne, benim hatýrladýðým bunlar. Ýþin özü Aysu’ya aþýk olma nedenimde buydu. Aysu benim için hiçbir zaman sahip olamadýðým ulaþamadýðým anne figürü haline dönüþtü zamanla.

-          Anlýyorum.

-          Anladýðýný sanmýyorum, anlamak için yaþamak gerekir. Bir yolda yürümekle o yolu bilmek farklý þeylerdir.

-          Seni anlýyorum ama ýsrarýna anlam veremiyorum Mustafa.  Belki de bu iliþki baþlasaydý Aysu’nun annen olmadýðýný anlayacaktýn.

-          Bir ihtimal üzerine mi konuþuyorsun?

-          Hayýr, gerçeklerden bahsediyorum sana. Hiç kimse senin annen deðil ve hiç kimse senin annen olamaz. Bu arayýþtan vazgeçmelisin. Bu arayýþtan vazgeçmediðin sürece asla mutlu olamayacaksýn bunu anlamýyor musun? Mevzu Aysu ya da bir baþkasý deðil. Mevzu sensin. Aslýnda ne zamandýr bunu sana anlatmayý düþünüyordum. Yeter artýk, kurtul þu annenin hayaletinden!

            Ortam bir anda sessizleþti. Mustafa Neriman’nýn iri kahverengi gözlerine uzun uzun baktý. Sonra düþünmeye baþladý. Önce çekinir gibi olmuþtu ama hayýr Neriman’dan utanmýyordu ve söyledikleri doðruydu. Yalnýzca bunu nasýl yapacaðýný bilmiyordu. Kendini biraz toparladýktan sonra;

-          Nasýl diye sordu, bunu nasýl yapabilirim?

-          Bunu ben sana söyleyemem. Nasýlý sana kalmýþ. Kolay olmayacaðýnýn da farkýndayým ama bunu gerçekleþtirmelisin. Bu þekilde mutlu olman imkansýz, bu þekilde huzuru bulman imkansýz. Aysu gider, baþkasý gelir, o gider baþkasý gelir ve bu arayýþ seni her zaman mutsuz eder. Bu sonu olmayan bir arayýþ, bu arayýþtan vazgeç ve yoluna devam et. Ben her zaman yanýndayým.

-          Ýþe nereden baþlayacaðýmý bilmiyorum.

-          Ben sana bir baþlangýç noktasý göstereyim mi?

-          Evet

-          Biliyorum öfkelisin ve biliyorum bu sana zor gelecek ama bunun baþka bir yolu yok. Annenin peþine düþ ve onu bul.

-          Nasýl yani, annem öldü?

-          Git ve annenin mezarýný bul, yaþadýðý yerlerde gezin Onu tanýyanlarla konuþ. Teyzelerinle tanýþ.

-          Bunu yapamam.

-          Ama yapmalýsýn, yoksa kafandaki annen asla ölmeyecek ve Onun hayaleti sonuna kadar seni takip edecek.

-          Ama

-          Amasý mamasý yok, bunu yapacaksýn ve bende yanýnda olacaðým.

            Neriman kesin, sert ne net konuþmuþtu. Mustafa hiç bir þey söyledi. Yalnýzca denize baktý ve düþünmeye koyuldu. Bu sýrada da Neriman Mustafa’yý izliyordu. Ama bu izleyiþ bir dostun bir dostu izlemesinden çok uzaktaydý. Neriman daha Mustafa’yý tanýdýðý ilk günden itibaren Mustafa’ya ilgi duyuyordu. Ama bunu bir türlü açýða vuramamýþtý. Zor bir durum yaþadýðýnýn farkýndaydý. Ama o ‘Bizin Neriman’dý. Dosttu, arkadaþtý, iyilik perisiydi. Hiç kimse Onu bir kadýn, bir diþi olarak görmemiþti. Zaten Mustafa’dan baþkasýnýn da Onu böyle görmesini istememiþti. Sevdiði adamýn aþk acýsýna merhem olmayý göze alacak kadar çok seviyordu Onu. Ama elinden bir þey gelmiyordu. Zorla kendini sevdiremezdi ya kendini adama. Ama maden seviyorsa Onun iyiliði için çabalayacaktý. Gerçek aþk bunu gerektirirdi. Aksi düþünülemezdi. Aksini Neriman yapamazdý, yapmadý da zaten. Her zaman Mustafa’nýn mutlu olmasýný istedi, elinden gelsin ya da gelmesin.

            Mustafa biraz düþündükten sonra Neriman’a baktý. Neriman’ýn iri kahverengi gözleri ve rüzgârda dalgalanan sapsarý saçlarýna, kendini toparladýktan sonra;

-          Tamam dedi, tamam dediðini kabul ediyorum. Çok mantýklý konuþuyorsun. Önce kafamdaki anne hayaletini gömmeliyim. Benim yanýmda olduðun için sana minnettarým. O zaman yarýn ilk uçakla Ýzmir’e gidiyoruz.

-          Ýzmir’e mi?

-          Evet çünkü benim annem Ýzmir’liydi. Otel filan ayarlayalým. Ýzin durumuna bakalým. Çok Haklýsýn Neriman, çok haklýsýn ve iyi ki varsýn. Caným arkadaþým benim.

-          Ýzin durumunu hallederiz, oteli de kafana takma.

-          Neden?

-          Unuttun mu bende Ýzmir’liyim…

            Bu cümle Mustafa’da ufak çapta bir þok etkisi yarattý. Neriman’ýn gözlerinin içine baktý. Neriman’da Onun gözlerinin içine bakýyordu. Neriman’a hiç bu gözle bakmamýþtý. Birden bire kendinden utandý ve kafasýný denize çevirdi. Ama Neriman’ýn hayran bakýþlarý hala Mustafa’nýn üzerindeydi. Bir süre sonra Mustafa Neriman’ýn elini tuttu ve ;

-          Ýyi ki varsýn Neriman, sensiz ne yapardým bilmiyorum dedi.

            Neriman’ýn adeta nutku tutulmuþtu. Elinden gelen sýcaklýk bir anda tüm vücudunu kapladý. Neredeyse kontrolünü kaybedecekti. Ama bir anda kendini toparlama gereði hissetti. Hemen bir cevap vermesi gerekiyordu ve aslýnda hiç söylememesi gereken cümle döküldü dudaklarýndan;

-          Ne demek iyi dostlar bugünler içindir…