Bekleme salonlarýný her zaman hüzünlü bulurdu Murat. Yine sýkýcý bir bekleme salonundaydý. Arkadaþ sohbetlerinde çokça bahsettiði bir konuydu insan ömrünün büyük bir çoðunluðunun beklemekle geçtiði. Bu oldukça can sýkýcý bir durumdu. Düðün olur beklersiniz, cenaze olur beklersiniz, okula gider beklersiniz, askere gider beklersiniz, iþe gider beklersiniz, eve gelir beklersiniz, yolculuk olur beklersiniz. Hayatýn kendisi uzun bir bekleyiþ deðildir de nedir? Bu bekleyiþ içinde hüzün barýndýrýr, bu bekleyiþ içinde çaresizlik barýndýrýr ve bu bekleyiþ içinde yalnýzlýk barýndýrýr. Bu kaçýnýlmazdýr. Her kim olursanýz olun bir þeyleri beklemeye mecbursunuzdur. Ýþte bu hüzünlü, çaresiz ve yalnýz bekleyiþlerden birisini yaþýyordu Murat.
 
Bekleme salonu oldukça eski görünüyordu. Duvar boyasý yer yer dökülmüþ ve mobilyalarýn döþemeleri yýpranmýþtý. Kim bilir kimler kimler bekledi bu salonda diye düþündü Murat. En az elli yýlýk bir bekleme salonunda mavi trenin gelmesini bekliyordu bu kez. Normalde trenle seyahat etmese de tren yolculuklarýný severdi. Sanki zamanda yolculuk yapmýþ hissi verirdi trenler ona. 1940-1950 li yýllara dönmüþ gibi. Bekleme salonunun da içinde bulunduðu yapý zaten alman mimarisine aitti. Bekleme salonunun tam da orta yerine konulmuþ plazma televizyon son derece teknolojik görünse de bekleme salonunun yapýsýný bozmuþtu. Murat can sýkýntýsýndan bekleme salonunu inceliyordu. Sanki baþka bir dünyada gibiydi. 

Plazma televizyonda kocaman bir TCDD yazýsý vardý. Tam da bu sýrada oflaya puflaya yaþlý bir amca girdi salona. Elinde orta boylarda bir kahverengi bavul ve bastonu vardý. Bastonu tuttuðu elinde bir de bez mendil. Mendil amcayla yaþýt olmalý diye düþündü Murat. Çünkü bu devir de bu tip bez mendilleri ancak yaþlý amcalar kullanýyorlardý. Yaþlý amca kapýnýn yanýndaki ahþap koltuða oturmadan önce elindeki kahverengi bavulu yere býraktý. Sonra bastonuna dayanarak yavaþ yavaþ oturdu. Bez mendiliyle anlýný sildi. Kafasýndaki beyaz kasket hafifçe geriye kaydý. Biraz soluklandýktan sonra;
 
-          Merhaba evlat diye seslendi Murat’a
-          Merhaba amca diye karþýlýk verdi Murat.
Amca biraz daha soluklanýp boðuk boðuk öksürdükten sonra;
-          Sen sen ol sakýn yaþlanma evlat, yaþlýlýðý eve sokmamak lazým dedi. Murat küçük bir gülümsemenin ardýndan;
-          Buna ne çare amca, elimizde deðil ki dedi.
 
Murat böyle tanýmadýðý yaþlý kiþilerle konuþmayý severdi. Çünkü hepsinin muhakkak bir hikâyesi olurdu ve bu hikâyeleri anlatacak birileri arar durulardý. Bazý insanlar, yaþlý insanlarý ve onlarýn muhabbetlerini sevmezler. Ama Murat o insanlardan deðildi. Aksine yaþlý insanlarý sever, onlarý dinlemek isterdi. Çünkü her birinin ayrý hikâyesi vardý. Murat bunun büyük bir hazine olduðunu düþünürdü. Kendinin yaþamadýðý zamanlarda, yaþamadýðý yerlerde yaþayan insanlarý dinlemek, hikâyelerinden ders çýkarmak keyifli bir iþti onun için.
 
Yaþlý amca biraz soluklandýktan sonra, ceplerini kurcalamaya baþladý. Telaþlý bir hali vardý. Bir yandan da söyleniyordu;
 
-          Nerede bu meret, nerede bu meret?
Yaþlý amcanýn bu halini gören Murat;
-          Hayýrdýr amca bir þeyini mi kaybettin?
-          Biletim, biletimi bulamýyorum.
            Yaþlý amca elindeki bez mendille alnýnýn terini sildikten sonra, biraz daha aradý. Daha sonra aramaktan yorgun düþtü ve aramayý býrakýp derin bir nefes aldý. Nefes almasýyla birlikte boðuk boðuk öksürmeye baþladý. Murat çantasýndan su çýkarýp amcaya götürdü. Amca sudan bir kaç yudum aldý. Öksürüðü geçmiþti. Biraz soluklandýktan sonra;
 
-          Sað ol evlat dedi.
-          Bir þey deðil amca diye karþýlýk verdi Murat.
-          Bu yaþtan sonra neye dikkat edeyim dedi yaþlý amca. Murat biraz gülümsedi, ama yaþlý amca gülümsemiyordu. Acý çekermiþ gibi bir hali vardý. Murat;
-          Yolculuk nereye amca? Diye sordu.
-          Ýstanbul’a gidiyorum.
-          Hayýrdýr inþallah?
-          Oðlum orada polis, beni hastaneye götürecek.
-          Geçmiþ olsun.
-          Sað ol. Aslýnda ben gitmek istemiyorum ama oðlum ýsrar ediyor iþte.
-          Niye istemiyorsun? Git oðlunun yanýnda tedavini ol iþte.
-          Bizim tedavi olacak halimiz mi kalmýþ evlat? Yaþlýlýðýn tedavisi yok maalesef.
-          Olsun yine de sen saðlýðýna dikkat et.
-          Þu biletime bulsaydým.
-          Baktýn mý tüm ceplerine.
-          Baktým ama bulamýyorum.
-          Þu cepkenin çakmaklýk cebine baktýn mý?
-          Neyine?
-          Ýç cebine.
-          Dur bir bakayým, evet evet, iþte burada! Hay senin ömrün uzun olsun. Yaþlýlýk böyle iþte evlat, dedim ya yaþlýlýðý eve sokmamak lazým.
 
            Murat nezaketen gülümsedikten sonra yerine oturdu. Bu sýrada lacivert üniformasýyla görevli bir memur geldi ve bekleme salonunun sað tarafýndaki küçük camlý odasýna oturdu. Þapkasýný çýkarýp masasýnýn üzerine koydu. Elinde koskocaman bir valiz olan bir adam bekleme salonunun kapýsýndan içeri baktý, sonra valizini kapýnýn kenarýna býrakýp dýþarý çýktý. Cebinden bir sigara çýkarýp yaktý.  Bu sýrada yaþlý amca;
 
-          Tren ne zaman gelir acaba? Diye sordu. Murat;
-          Fazla sürmez birazdan gelir amca diye karþýlýk verdi. Yaþlý amca;
-          Sen nereye gidiyorsun evladým diye sordu.
-          Bende Ýstanbul’a gidiyorum.
-          Okumaya mý gidiyorsun?
-          Evet.
-          Okuyun okuyun okumak iyidir. Ben ilkokul ikiye kadar okudum. Sonrasýný babam okutmadý.
-          Niye?
-          Kardeþimi okutmak istedi. Ben köyde hayvanlara bakacaktým. Babam nedense benim okumamý hiç istemedi.
-          Kardeþin okudu mu?
-          O da babama inat okumadý. Sen buralý mýsýn?
-          Hayýr amca Konya’lýyým.
-          Burada ne iþin var?
-          Bir arkadaþý ziyarete gelmiþtim.
-          Arkadaþýn ne iþ yapýyor?
-          O burada memur.
-          Nerede?
-          Nüfusta çalýþýyor.
-          Ne güzel, bende hep memur olmak istemiþtim.
-          Burada kimin kimsen yok mu amca?
-          Bir ben kaldým. Oðlum Ýstanbul’da polis, kýzý da Kýrýkkale’ye gelin verdik.
-          Teyze?
-          Teyze benden önce göçtü gitti.
-          Sen tek baþýna mý kalýyorsun?
-          Evet evlat, tek baþýma.
-          Zor olmuyor mu amca?
-          Alýþtým evlat, Allah ele ayaða düþürmesin. Sað olsun oðlum pek boþ býrakmýyor beni. Hatta kýzýyor bile, ne bekliyorsun orada diyor yanýma gelsene diyor.
-          Neden gitmiyorsun?
-          Ýstanbul’u sevmiyorum. Sanki herkes boðacakmýþ gibi geliyor bana.
-          Evet amca haklýsýn Ýstanbul çok büyük bir þehir, yaþamasý zor.
-          Ýþin aslý gelinde beni pek istemiyor. Ama oðluma söylemek istemiyorum aralarý bozulmasýn diye.  Allah kimseye muhtaç etmesin evlat.
-          Üzüldüm amca senin için.
-          Boþ ver evlat takma kafaný. Senin adýn ne?
-          Murat.
-          Ooo ne güzel, benim oðlumun adý da Murat. Adýnla yaþa.
-          Sað olasýn amca.
 
            Yaþlý amca bu kadar sohbetten sonra yorulmuþ gibiydi. Derin derin soluklanmaya baþladý. Murat saygýyla yaþlý amcaya bakýyordu. Yaþlý amca bir süre oturduktan sonra yine ceplerini kurcalamaya baþladý. Murat;
-          Hayýrdýr Amca ne arýyorsun diye sordu. Yaþlý Amca;
-          Biletim, biletimi arýyorum. Dedi.
            Murat þaþýrmýþtý. Biletin cepkeninin cebinde olduðu biliyordu. Ama yaþlý amca unutmuþ olmalýydý.
-          Amca, cepkeninin iç cebine baktýn mý? Diye sordu.
-          Hah buradaymýþ iþte, dedi amca. Bir keresinde biletimi kaybetmiþtim. Memur iki bilet parasý aldý benden, cezalý ödeniyormuþ. Allah’tan yanýmda param vardý, param olmasaydý ne yapacaktým? Diye ekledi.
-          Canýn sað olsun diye karþýlýk verdi Murat.
            Bu sýrada kucaðýnda bir bebekle bir kadýn girdi içeri. Üstü baþý periþan bir vaziyetteydi. Önce yaþlý amcaya baktý. Onu beðenmemiþ olacak ki Murat’ýn yanýna yöneldi.
-          Allah rýzasý için bir yardým edin, Allah gençliðinize baðýþlasýn, Allah razý olsun.
            Kadýn genç bir kadýndý. Kýyafetleri oldukça eski ve kirliydi kucaðýndaki bebek uyuyordu. Murat cebine eline attý, þýngýrdayan bozukluklarý aldý ve kadýna verdi. Kadýn;
 
-          Allah razý olsun dedi
 
O sýrada görevli memur giþenin kapaðýný açtý ve
 
-          Sana bir daha buraya gelmeyeceksin demedim mi? Polise vereceðim sizi! Diye baðýrdý.
Kadýn hiç etrafýna bakmadan hýzla dýþarý çýktý. Sonra görevli memur;
-          Bunlara para vermeyin, para verdikçe daha fazla dileniyorlar. Ne yaptýklarý belirsiz dedi ve giþenin kapaðýný kapattý.
            Murat tuhaf duygular içine girdi. Evet, memur kendince haklýydý. Gerçekten de dilencilere para vermek, dilencileri dilencilik yapmalarý konusunda destekliyordu. Belki de çalýþmalarýný engelliyordu. Dilenenlere çalýþmamalarýný, nasýl olsa dilenerek para kazanabileceklerini öðütlüyordu. Ama ya gerçekten çaresiz ve yardýma muhtaç bir haldeyseler? Bu küçücük ihtimal için bile tüm kurallarý çiðneyebilirdi Murat. Cebindeki bozukluklarý verdiði için hiç piþman olmadý. Yine olsa yine verirdi. Ne kadar düþük bir ihtimal olursa olsun görmezlikten gelemezdi.
           
            Bu sýrada yaþlý amca uyuklamaya baþlamýþtý. Ýstasyon iyiden iyiye kalabalýklaþmýþtý. Giþenin içindeki memur masanýn üzerine býraktýðý þapkasýný aldý ve dýþarý çýktý. Bu biraz sonra trenin geleceðine iþaretti. Birdenbire keskin bir hüzün kapladý Murat’ýn içini. Bu bir veda havasýydý. Yaþlý amcaya yalan söylemiþti. Ýnsan tanýmadýklarýna daha kolay yalan söyleyebiliyordu. Aslýnda Ýstanbul’a okumaya gitmiyordu. Kalbi kýrýlmýþtý. Yaþadýðý kenti sorgusuz sualsiz ve kimseciklere haber vermeden terk ediyordu. Ýstanbul’da ne yapacaðýný da bilmiyordu. Yalnýzca terk etmek istiyordu bu kenti ve bu kentin insanlarýný. Belki de böyle bir karar almakla büyük bir hata yapmýþtý, belki de piþman olacaktý. Ama kalbi kýrýlmýþtý, caný acýyordu. Bu kýrgýnlýðý ve acýyý nereye giderse gitsin yanýnda götüreceðinden de emindi aslýnda. Yeniden baþlayabilmek umudu, her þeyi geride býrakabilmek. Bu çok zor bir þey miydi? Artýk acýya dayanamýyordu. Tüm vedalar hüzünlüdür. Kimi vedalar herkesin malumu olsa da kimi vedalardan kimsenin haberi yoktur.
 
            Usulca ayaða kalktý Murat. Yerdeki bavulunu eline aldý. Sonra yaþlý amcaya baktý. Dýþarýsý oldukça kalabalýktý. Kalabalýk arasýnda bir tanýdýða rastlamaktan korkuyordu. Kýsa bir süre sonra trenin acý acý sireni duyuldu. Ortalýk bir anda karýþtý. Murat’ýn yüreðini bir korku dalgasý býçak gibi kesti. Ýnsanlar trene binmek için birbirleriyle yarýþýyorlardý. Murat bir adým bile ilerleyemedi. Gözü, yaþlý amcaya takýldý. Bir elinde bavulu, bir elinde bastonu oflaya puflaya trene doðru ilerliyordu. Biraz zaman geçtikten sonra trene binmek isteyenler trene bindi. Bazýlarý gidenleri uðurlamak için yerlerini aldýlar ve tren yavaþ yavaþ hareket etmeye baþladý. Murat olduðu yerde duruyordu. Ýlerleyen treni izledi bir süre. Sonra bavulunu eline alýp tekrar bekleme salonuna döndü. Kalktýðý yere tekrar oturdu. Birilerinin gelip gitmesine engel olmasýný bekliyordu. Bekleme salonunun bir parçasý olmayý düþündü bir an.  Kendini çok yorgun hissediyordu. Ses çýkarmadan ve hareketsizce beklemeye koyuldu. Gidemiyordu.