Adým Zeynep benim, ama babam “balým” der bana. Ýþten gelir gelmez daha elbiselerini çýkarmadan sarýlýr boynuma. Önce saçlarýmý koklar; sonra yanaklarýmdan öper, “Balým!” der, “Balým!” Annem de bazen “kýzým, peteðim, balým.” der, ama babam bambaþka söyler, aðzýndan bal damlar sanki. Koca daðlar gibidir benim babam. Her þeyi bilir ve hiç kimseden korkmaz. O kadar güçlüdür ki, en aðýr eþyalarý kaldýrýr. Her þeyi ama bozulan her þeyi o tamir edebilir. Oyuncaklarýmý bile hemencecik onarýr. Bazen birkaç gün gelmediði olur. Bazen de gece geç saatlerde gelir. Derin uykuda olsam bile hissederim geldiðini. Beni görmeden, üzerimi örtmeden, saçlarýmý koklamadan, yanaðýma öpücük kondurmadan uyumaz benim babam.

Bu yaz bir sürü boya kalemi aldý babam; kitap, defter, su matarasý hatta bir de ýþýklý spor ayakkabýsý aldý. Okullar açýlýnca anaokuluna gideceðim. Kocaman kýz olmuþum artýk, öyle diyorlar. Beþ yaþýna girmiþim. Belli etmiyorum ama korkuyorum biraz. Okulda acýkýrsam, susarsam, çiþim gelirse hele ne olacak. Keþke annem de benimle gelebilse.

Bugün hiç unutamayacaðým kadar çok korktum. Annem,  öyle çok aðladý ki; baðýrdý haykýrdý ve sonunda yýðýldý kaldý. Askerler geldi eve. Sonra komþular doldu. Herkes ama herkes aðlýyordu. Neyse ki birkaç saat sonra babaannem ve dedem geldi. Akþama doðru anneannem, amcalarým dayýlarým. Herkes aðlýyordu. Babaannem koynuna soktu beni. “Balým!” dedi. Kokladý, kokladý aðladý. Çok korktum; annemi istedim, ama onun yanýna gitmeme izin vermediler. Bir anneannem bir babaannem bir dedem aldý kucaðýna. Evimiz insanlarla dolup dolup taþtý. Gece olunca da gitmediler, hepsi bizde kaldý. Bize daha önceleri hiç bu kadar misafir gelmemiþ, bu kadar kalabalýk olmamýþtýk

Sabah kalktýðýmda hâlâ herkes aðlýyordu. Sorular soruyordum ama kimse cevap vermiyordu, veremiyordu. Boðazlarýnda bir þeyler varmýþ da yutamýyorlarmýþ gibi yapýyorlardý. Keþke babam gelseydi. O anlatýrdý bana neler olduðunu. Annem hâlâ bana çok uzaktý. Hasta gibiydi sanki gözleri þiþmiþti, artýk aðlamýyordu. Yanýna sokuldum usulca. "Zeynebiiiiiiiiiiiiiiiiim" diye çýðlýk attý. Aldý beni koynuna sýmsýký sarýldý. Bu kez haykýrarak aðlamaya baþladý. Korktum, ben de aðlamaya baþladým sonra.

Bir süre sonra asker arabasý yanaþtý kapýya. Annem ben ve dedem bindik

“Nereye gidiyoruz?” dedim. Annem cevap vermedi. Arabada kimse konuþmuyor, annem ise içli içli aðlýyordu.

Burayý tanýyordum, þehrin en kalabalýk yeri, ortasýydý. En son babamla gelmiþtik, hatta þu arka taraftan bana o kýrmýzý ayakkabýyý almýþtý. Bir defasýnda da annemle toka, çorap ve oyuncak almýþtýk, ama çok az insan vardý o zamanlar. Þimdi buralar dolmuþ taþmýþtý. Hiç bu kadar kalabalýðý bir arada görmemiþtim. Ne çok insan vardý; asker aðabeyler, polis aðabeyler hepsi sýraya dizilmiþler, arkalarýnda  birçok amcalar, aðabeyler, ablalar da vardý. Ara sýra baðýrýyorlardý: “Þehitler ölmez vatan bölünmez” diyorlardý. Ablalar, teyzeler aðlýyordu yine. Ardýndan kamyona benzer, ama daha küçük bir araba yanaþtý. Üzerinde bayraða sarýlý büyük bir kutu vardý. Annemin feryadýyla irkildim. Gitti sarýldý o kutuya; amcalarým dayýlarým, babaannem, anneannem hepsi kutuya sarýlýp aðlýyordu. Ufff ya! Babam nerdeydi þimdi. O da burada olsaydý beni kucaðýna alýrdý þimdi. Ardýndan yaþlý bir asker amca yaklaþtý yanýma. Omzunda bir sürü yýldýz vardý. Beni kucaðýna aldý, öptü yanaklarýmdan. Kokusu; babam gibi kokuyordu. Asker elbisenin üzerinde bir resim vardý. Uzandým baktým. Eveeet! bu babamýn resmiydi. Sonra diðer asker amcalar; hepsinde, hepsinin yakasýnda babamýn resmi vardý. Þaþýrdým biraz.

“Gelmem, ben annemle kalacaðým.” diye aðlasam da dinlemediler beni. Teyzem, geldiðimiz asker arabasý ile beni evimize geri getirdi. Bir þeyler yedirmeye çalýþtý bana. “Yok, istemiyorum bana ne! Yemeyeceðim.” dedim. Annem gelmeden yemeyecektim.

Birkaç gün sürdü bu kalabalýk. Sonraki günlerde boþaldý evimiz. Dedem, amcam, dayým, anneannem ve babaannem kaldý. Annem kendi âlemindeydi. Bazen kesik kesik hýçkýrarak aðlýyor sonra susuyordu. Babam nerdeydi, neden gelmiyordu? Anneme sorularým cevapsýz kalýyordu. Dedeme soruyordum, kocaman adam birden aðlamaya baþlýyordu. Babaannem de beni alýp hemen öbür odaya götürüyordu.

Günler geçmiþti. Teyzem ve dayýlarým evlerine gitmiþti artýk. Dedem, amcam, anneannem ve babaannem hâlâ bizdeydi. Annem ve dedemle anaokuluna gittim bugün. Beni býrakýp gideceklerdi aslýnda; aðladým, baðýrdým, diye annem gitmedi yanýmda kaldý. Akþama doðru beraber eve döndük. Son zamanlar her dediðimi iki etmiyorlar; istediðim oyuncaðý alýyorlar, beðendiðim kýyafeti giydiriyorlar. Herkes bana sarýlýyor, beni öpüp kokluyordu. Bile bile huysuzluk ediyordum bazen, ama kimse kýzmýyordu. Ufff! Yine de babamý istiyordum. Sabah oluyor, akþam oluyor gelmiyor! Yine sabah oluyor, akþam oluyor hiç gelmiyor!

Bugün bayram. Babam kesin gelmiþtir, diye sabah erkenden kalktým ve saçlarýmý taradým, en güzel elbiselerimi giydim. Annem dalgýn ve üzgündü. Dedemin, babaannemin, anneannemin, amcamýn ellerini öptüm tek tek. Amcam kocaman kâðýt paradan verdi bana. Döndüm dolaþtým evin içinde. Dedeme yaklaþtým.

“Dede… Dede babam nerde? Bugün bayram, neden gelmedi babam?” Annemin gözlerine baktý dedem. Anneannem ve babaannem aðlamaya baþladý. Annemin gözleri dolu dolu oldu yine. Geldi sarýldý bana.

“-Senin baban…” dedi. Durdu sonra, gözlerimin ta içine baktý.

“Senin baban þehit kýzým!” dedi.

“Þehit mi,  þehit ne demek anne?” dedim, cevaplamadý.

Sonra amcam aldý kucaðýna. Çarþýya çýkardý beni; parka götürüp cips ve sakýz aldý. Ne istersem aldý, ama ben üzgündüm gene de.

Artýk kendim diþlerimi fýrçalayabiliyordum. Ayakkabýmý baðlýyor, uyanýnca yataðýmý düzeltiyor,  saçlarýmý bile tek baþýma tarayabiliyordum artýk. Evet, artýk ben büyüyordum.

Babamýn aldýðý boya kalemleri ile ne güzel resimler yaptýk okulumuzda. Öðretmen benim resmimi çok beðendi ve duvara astý. Öðretmenime “Babam gelince eve götüreceðim ama.” dedim; çünkü babama da göstermek istiyordum. Dün sayýlarý öðrenmeye baþladýk. On'a kadar saymayý öðrendim. Keþke babam da duysaydý. Her akþam yeni bir umut gidiyordum eve, yoktu. Ne zaman sorsam, susuyorlardý. Sanki sorunca üzülüyorlardý.

Amcam da gitmiþti artýk. Yakýnda anneannem de gidecekmiþ. Yemekten sonra konuþurlarken duydum. Herkes gidiyordu. Gitsinlerdi. Babam gelseydi, onlar  gitsinlerdi. Koltukta oturan dedeme yanaþtým usulca. Çýkýp oturdum kucaðýna.

“Dede, dede babam nerde, ne zaman gelecek?” Yine herkesin gözü benim üzerime çevrildi.

“Baban, baban þehit oldu kýzým!”

“Dede hep þehit diyorsunuz, ben anlamýyorum. Þehit ne demek, babam ne zaman gelecek?” Yerinden doðruldu dedem. Elleri titremeye baþladý. Gözlerimin önüne gelen saçlarýmý düzeltti. Herkes susmuþ bizi dinliyordu.

“Baban… Baban artýk hiç gelmeyecek kýzým.”

“Hiç mi?” dedim.

“Hiç!” dedi. Sonra gözleri doldu.

Sormadým baþka. Babam! Aslanlar gibi babam artýk hiç gelmeyecekmiþ. Neden ki, biz ne yaptýk ona da kýzýp gitti?  Aðýr eþyalarý kim taþýyacak þimdi? Oyuncaklarýmý kim tamir edecek? Evimize yiyecekleri kim getirecek? Kalem tutuþumu, ayakkabýlarýmý baðlayýþýmý, göremeyecek; sayý saymamý duymayacak öyle mi! Bir ateþ düþtü içime. Düþtü omuzlarým. Ýndim dedemin kucaðýndan. Aþaðýya halýya oturdum. Baþýmý önüme eðdim ve aðlamaya baþladým. Hýçkýra hýçkýra aðladým. Bir süre kimse teselliye gelmedi yanýma. Aðladým. Aðladým. Benle dedem, babaannem, anneannem de aðladý. En çok da annem aðladý. Sonra yanýma geldi oturdu annem. Sarýldý sýmsýký.

“Balým,”dedi.

“Balým aðlamak yok. Sakýn ha aðlamak yok! Sen þehit kýzýsýn. Þehitler ölmez. O þimdi Allah’ýn yanýnda. O hep bizi görüyor. O hep seni görüyor.”

“Aðlamak yok!”

Bir aðýrlýk çöktü üstüme. Kýrýldý her yaným. Yýkýldý koca duvarlarým. Biliyordum artýk hep eksik kalacaktý bir yaným. Þehit kýzýydým ben! Anlatmasalar da anlamýþtým. Yok! Ýnadýna aðlamak yoktu. Büyüyünceye kadar nefesimi tutacak, büyüyünce haykýracaktým. Yine de aðlamayacaktým.

"bak düþeceksin

hayatýn içinden öyküler

kanes yayýnlarý-2012"