Pencerenin önüne oturmuþ dýþarýyý izliyordu. Ýçinde anlam veremediði bir hüznün aðýrlýðýný taþýyordu. Sanki bir þeyler bekler gibi bir hali vardý. Köþe baþýndan çýkýp gelecek birisi mesela ya da telefonunu arayacak birisi. Ama beklediði hiç kimse yoktu. Beklediði hiç kimse yokken bu hissin oluþmasýný elbette yalnýzlýðýna veriyordu. Evet yalnýzdý hem de þiir de bahsedildiði gibi fena halde yalnýz. Bu konuda ne yapsa olmayacak gibiydi sanki. Yalnýzlýk hissi önceleri bir diken gibi insan zihninin en hassas yerlerine batýp kanatsa da zamanla kendini can sýkýcý bir alýþýlmýþlýða terk ediyordu. Tembellik yalnýzlýðýn küçük kardeþiydi ve öyle ya da böyle bu iki kardeþi ayýrmak neredeyse imkânsýz gibi görünüyordu.

Pencereden gözlerini ayýrýp odasýna þöyle bir göz attý. Ne kadar da daðýnýk bir odaydý ve ne kadar da rahatsýz ediciydi. Bu tembellik ve yorgunluk hali bir tür depresyon olmalýydý muhtemelen. Bunu çözümlemek iþin mantýklý tarafý olsa da üzerindeki yorgunluk ve býkkýnlýk hissi mantýða bile kafa tutacak kadar semirmiþ ve büyümüþtü. Ýþte insan böyle anlarda mantýðýna ve tüm inançlarýna sýrtýný döner. Ne dürüstlük, ne sevgi ne de baþka bir þey. Yalnýzlýðý ve can sýkýntýsýndan baþka hiçbir þey kalmaz geriye. Kendisinden beklenmeyecek iþleri böyle zamanlarda yapar insan. Zamanla rahatsýz edici bu durum kronik bir hastalýða dönüþür ve ego tamda bu olumsuzluk halinden beslenir.

Ne diyordu o meþhur psikiyatr o meþhur sözünde; buraya genellikle gerçek hastalar gelmezler, gerçek hastalarýn hasta ettiði kiþiler gelirler. Þimdi Suat’ýn zihninde bu soru dönüyordu; gerçek hastalardan birisi miydi yoksa gerçek hastalarýn hasta ettiði birisi mi? Ayrýca bunun bir önemi var mýydý? Dairesinin kapýsýnýn önündeki posta kutusu dolmuþtu týpký bilgisayarýndaki mail sayfasýnýn dolmasý gibi. Hiçbir þeyle ilgilenmek istemiyordu. Yalnýzlýk baðýmlýlýk yapmýþ olabilirdi. Son model bir bilgisayarýnýz, en son çýkan model bir cep telefonunuz ve sýnýrsýz internet paketiniz olabilir. Eðer yalnýzsanýz bunlarýn hiçbir önemi yoktur. Ama eski bir bilgisayarýnýz, eski bir cep telefonunuz ve kotalý bir internetiz olmasýna raðmen yalnýz deðilseniz ikinci seçeneðiniz ilkinden her zaman daha iyidir. Bunu çok yakýndan bizzat yaþayarak öðreniyordu Suat. Þimdi internete mi girseydi? Tanýmadý insanlarla anlamadýðý konular da mý tartýþsaydý? Bu karamsar ve kötü hale hangisi çare olabilirdi. Yine internette karþýlaþtýðý bir söz karþýladý zihninde onu; kaliteli yalnýzlýðýmý kalitesiz kalabalýða tercih ederim. Gözü kör olsundu bu internetin, her þeye verilecek bir cevabý vardý.

Ne kadardýr bu halde ve evdeydi þimdi pek kestiremiyordu. Ýki gün önce belki de üç gün yok yok, bir hafta da olabilirdi. Saçlarý yaðlanmýþ, sakalý ve týrnaklarý uzamýþtý. Suya sabuna pek dokunmuyordu. Tam da salonun ortasýnda birikmiþ çöpler bulunmaktaydý. Tam bir karantina durumu. Belki bu halde ölse arkasýndan ne kadar da pis bir herifmiþ diye söyleneceklerdi. Aman dedi kendi kendine ben öldükten sonra arkamdan ne dediklerinin ne önemi var sanki? Halbuki önceleri böyle birisi miydi? Her gün deðilse bile iki günde bir banyo yapardý. Saçlarýndaki yaðlýlýk hissini her zaman rahatsýz edici bulurdu çünkü. Gün aþýrý da sakal traþý olmadan asla yapamazdý. Hele o týrnaklarý, azýcýk uzasalar bile kendisini delicesine rahatsýz ederdi. Evdeki düzeni ise bekar bile erkeðe göre takdire þayan bir durumdu. Asla evinde çöp biriktirmez ve har hafta ev hanýmlarý gibi köþe bucak her yerin tozunu alýrdý. Kýyafetleri her zaman ütülü ve katlanmýþ bir vaziyette bulunurdu. Ama þimdi bunlarýn hiç birisini önemsemiyordu. Bu daðýnýklýk ve pislik hallerinin hiç birisi eskisi kadar canýný sýkmýyordu. Zaten bunlarý düzeltebilecek enerjiyi de kendinde bulamýyordu. Peki ne olmuþtu da bu hale gelmiþti? Muhakkak bu sonucun bir baþlangýcý olmalýydý. Yani ortada hiçbir sebep yokken bir sabah uyanýp bundan sonra temiz ve düzenli olmayacaðým ayrýca depresyona gireceðim gibi bir karar vermiþ olamazdý. Bu durumu tetikleyen olumsuz bir durum olmuþtu muhakkak suretle. Bunu Suat’ta çok iyi biliyor olmasýna raðmen belki unutmak istemesinden bu konuyu düþünmek istemiyordu. Ama þunu iyi biliyordu ki bu durumdan kurtulmak için bir þeyler yapmalýydý. Bazý tetikleyicilere ihtiyacý vardý. Bunun yaný sýra þunu da iyi biliyordu ki bu olumsuz durumun çözümü kaynaðýnda yani baþlangýcýnda saklýydý. Bu asla yadsýnamayacak bir gerçekti. Tüm problemlerin çözümü problemin içinde saklýdýr. Çözüme ulaþanlar bunu çok iyi bilirler. Çözüme ulaþamayanlarýn büyük bir çoðunluðu ise bu gerçeði göz ardý etmelerinden dolayý çözüme ulaþamamýþlardýr.

Suat problemin ne olduðunu hatýrlamak istemiyordu. Belki kendine itiraf etmekten çekindiði þeyler vardý, belki de bu problem hala canýný yakmaktaydý. Baþka bir seçenekte bu iki seçeneðinde bir arada olmasýydý. Tüm bunlara raðmen çözüme ulaþmak istiyordu. Kendini tedavi etmek ve eski saðlýklý, düzenli ve temiz günlerine geri dönmesi gerektiðini biliyordu. Bunun içinse bir itici güce ihtiyacý vardý. Öncelikle iþe bir durum analizi yaparak baþlayabilirdi. Durum analizi yapabilmek içinse kendine dýþarýdan bakabilmesi gerekliydi. Zira kendine dýþarýdan bakamadan analiz yapabilmesi pek mümkün görünmüyordu. Dýþarýya çýkabilmesi demekte bu durumdan kýsa süreliðine de olsa kurtulabilmesi anlamýna geliyordu. Bu ise iyiye iþaretti. Gözlerini yumdu ve zihnini berraklaþtýrmaya çalýþtý. Ortada sorunlu birisi vardý ve bu sorunlu kiþiyi tekrar hayata döndürmesi gerekiyordu. Tek sorun bu sorunlu kiþinin kendisi olmasýydý. Durum tüm çýplaklýðýyla ortadaydý. Bir tür çöküntü yaþanmaktaydý. Ruhsal çöküntü gündelik yaþantýnýn da çökmesine neden oluyordu. Zaten ruh ve madde her zaman denge halinde olmalýydý. Suat buna inanýyordu. 

Uzun zamandýr evde olan bu adamý kimse aramadýðýna göre demek ki pek de aranan ve sevilen birisi deðildi. Normalde buna üzülebilirdi ama þimdi iþ baþýndaydý ve üzülmeye vakit yoktu. Bu durumda dýþarýdan birisinden yardým beklemek pekte mantýklý bir yol olarak görünmüyordu. Kendi göbeðini kendi kesecekti anladý. Düzeltmeye en yakýndan baþlasa muhtemelen baþarýsýz olacaktý. Çünkü biliyordu ki en yakýndakiler her zaman en zoru olurdu. Bu yüzden en dýþtan ve en uzaktan baþlamaya karar verdi. Evi böyle pis haldeyken ruh halini düzeltmesi elbette olanaksýzdý. Çünkü günlerdir içine yaþadýðý bu evde ruh halinin bir parçasý halini almýþtý. Evet ruh halinin bir parçasýydý ama yakýn bir parçasý deðil. O yüzden iþe ev ile baþlanýlabilirdi. Þimdi kendisi iþe el koyduðu için kendisi komutandý ve diðer kendisi olan çöküntü kiþi asker. Bu yüzden ne derse onu yapmasý yaparken de düþünmemesi yalnýzca emri uygulamasý gerekiyordu. Çünkü düþünürse tekrar depresyon haline geçecekti bu son derece kaçýnýlmaz bir durumdu. Peki, hem emreden hem de emredilen iþi yapan kiþi nasýl olabilirdi? Biraz düþündü. Elbette araya bir aracý sokarak bunu halledebilirdi. Peki bu aracý kim ya da ne olacaktý? Baþka bir insan olamazdý. Baþka bir þey olabilirdi. Basit düþünmeliydi ve basit düþündü ; bir kaðýt ve kalem. 

Bir kaðýda emirleri yazacak ve sanki yazan kendisi deðilmiþ gibi o emirleri uygulamaya koyulacaktý evet en mantýklýsý buydu. Eline bir kaðýt kalem aldý ve yazmaya baþladý;

1- Ev temizlenecek (önce bulunduðun odadaki çöpler dýþarý atýlacak, sonra eþyalar yerli yerine konulacak)
2- Beden Temizlenecek (Önce týrnaklarýn kesilip sakal traþý olunacak sonra banyo yapýlacak -banyoyu temizlemeyi de unutma-)

3- Ruh temizlenecek (Hiçbir bahanenin arkasýna saklanmadan en temiz kýyafetler giyilecek, en güzel parfümler sýkýlacak ve önce kalabalýk bir restorana sonra da kalabalýk bir tiyatroya gidilecek)

Aklýna gelenlerin hepsi bunlardý. Sonra kaðýdý ve kalemi elinden býraktý. Sanki yazan kendisi deðilmiþ gibi uygulamaya baþladý. Emirleri sorgulama, emirleri düþünme hakký yoktu. Bu hakký kendine tanýmamýþtý. Ne yazýlmýþsa yani ne emredilmiþse onu yapacaktý. 

  Birinci emirden iþe baþladý. Kendini yorgun hissetmesine aldýrmadan ve hiçbir þey düþünmemeye dikkat ederek bulunduðu odadaki çöpleri büyükçe bir çöp poþetine toplamaya baþladý. Ne kadar da çok çöp birikmiþti böyle. Tüm çöpleri topladýktan sonra çöp poþetini kapýcýnýn alabilmesi için kapýnýn önüne býraktý. Sonra odayý ve evi temizlemeye koyuldu. Elektrik süpürgesini çalýþtýrdý. Ardýndan masalarý, sandalyeleri, camlarý yani evde tozlanmýþ ne varsa hepsini sildi. Kirli çamaþýrlarýný çamaþýr makinesine attý. Daðýlmýþ ama temiz olanlarý toplayýp düzgünce katladý ve dolaplara çekmecelere yerleþtirdi. Ütüsü eksik olanlara ütü yaptý. Bu iþler baya uzun sürmesine raðmen ne düþündü ne de þikayet etti. Çalýþtýkça yorgunluðundan arýndýðýný hissediyordu. Halbuki tam tersinin olmasýný bekliyordu. Birinci emir yerine getirilmiþti.

 

Ýkinci emri yerine getirmeden önce kendini iyi hissetmeye baþlamýþtý bile. Þimdi temizlenme zamanýydý. Ev gerçektende tertemiz görünüyordu. Önce týrnaklarýný kesti, ne kadar da uzamýþlardý. Sonra sakal týraþý oldu ve yüzüne uzun uzun baktý aynada. Týraþ olduktan sonra suratý ne kadar da güzel bir hale dönmüþtü. Artýk kendini daha iyi hissediyordu. Ýyi hissetmenin baþlýca yollarýndan birisi kendini sevmekti bunu çok iyi biliyordu. Sonra banyoya girdi ve sýcak suyu sonuna kadar açtý. Önce alýþamadý suya ama sonra öyle bir alýþtý ki rahatlama tüm bedenini sarmýþtý. Köpürte köpürte yýkadý saçlarýný ve tüm bedenini. Saçlarý için yalnýzca þampuanla da yetinmedi. Saç kremi bile kullandý. Banyodan bornoza sarýlýp çýktýðýnda kendini yeni doðmuþ bir bebek gibi hissediyordu. Bu tazelik hissi ile ne çöküntü kalmýþtý geriye ne de depresyon hissi. 

Son olarak üçüncü emri yapmak için kýyafet dolabýnýn önüne geldi. En yeni ve en yumuþak iç çamaþýrlarýný giydikten sonra en sevdiði en pahalý ve en güzel takým elbisesini giydi. Kendini çok iyi hissediyordu. Saçlarýný da jilet gibi taradýktan sonra en güzel ve en pahalý parfümünden sýktý bolca. Aynaya baktýðýnda karþýsýnda saçý sakalý birbirine karýþmýþ ruh hastasý deðil, yakýþýklý, temiz ve düzenli bir delikanlý duruyordu. Bu kendini daha iyi hissetmesini saðladý. Emir kâðýdýnda ise son maddeler yemek ve tiyatro kalmýþtý. 

Masanýn ortasýnda duran en anahtarýný ve arabasýnýn anahtarýný alýp dýþarý çýktý. Yemekleri ve servisi çok iyi olan þehrin en çok raðbet edilen restoranýna gidecekti. Kendini yeniden doðmuþ gibi hissediyordu. Demek ki insan kendi kendini de tedavi edebiliyormuþ, bir baþkasýna ihtiyaç yokmuþ diye geçirdi içinden. Otomobiline bindi ve gaza bastý. 

Dikiz aynasýndan kendine bakmadan edemiyordu. Sabahtan beri uðraþmýþtý ama uðraþtýðýna deðmiþti. Kendini tedavi etmeyi baþarmýþtý. Bu güven hissi ile iyice abandý gaz pedalýna. Kendi izlemekten kýrmýzý ýþýðý görmemiþti bile. Birden bile karþýdan gelen kamyonu gördü bir an. Ama ileri ya da geri gidebilmek için çok geçti. Ne olduðunu da tam olarak hatýrlamýyordu aslýnda. Gürültü karanlýk ve acý birbirine karýþmýþtý. 

Gözlerini açamýyordu. Tüm vücudu hissizleþmiþ gibiydi. Acý hissetmiyordu. Kaza yaptýðýný hatýrladý bir an. Acý acý siren seslerini duyuyordu. Ya ambulanstaydý ya da ambulans geliyordu pek kestiremiyordu. Ýnsan sesleri duymaya baþladý. Ama ne dedikleri pek anlaþýlmýyordu. Nefes almasý pek güçleþmiþti, ciðerleri yanýyordu. Bir bayan sesi duydu;

- Kazazedeyi kaybediyoruz doktor!

Gözlerini açamýyordu, nefes alamýyordu. Muhtemelen kaybedilen kazazede bizzat kendisiydi. Ölmek üzere olduðunu düþündü. Acý içinde de olsa yüreðinin derinliklerinden bir gülme hissi belirdi. Kendi kendine ;’’ Ölsem de gam yemem artýk çünkü arkamdan en azýndan ne pis herifmiþ bu be ! diyemeyecekler’’ diye geçirdi. Sonra karanlýk tüm zihnini kapladý ve bilincini kaybetti.