ADAM
Kýsa ve telaþlý adýmlarla yer yer çatlamýþ kaldýrýmlar üzerinde ilerliyordu adam. Dalgýn bir hal içinde, etrafýnda olup bitenden habersiz mýrýldanýyordu da bir taraftan. Kalabalýk þehrin günün bu saatlerinde tenha olan bu sokaðýnda tek tük geçiyordu kaldýrýmýn bitiþiðindeki sokaktan otomobiller. Köþe baþýnda bir mahalle bakkalý ve bakkalýn önünde taburenin üzerine oturmuþ bir vaziyette; muhtemelen yalnýzlýktan ve beklemekten sýkýlmýþ bakkal sahibi oturmaktaydý. Dalgýn dalgýn gelen mahalle sakinini görünce elbette kayýtsýz kalmasý düþünülemezdi. Çünkü neredeyse sokak kedileriyle konuþacak kadar yalnýz hissediyordu kendini. Adam yaklaþtýkça mahalle bakkalýnýn sahibi kýpýrdanmaya baþladý. Muhtemelen herhangi bir konu hakkýnda muhabbet açacak, mahalle sakini ile ordan buradan birkaç satýr konuþacaktý. Adam iyice yaklaþtýðýnda bakkal sahibi ayaða kalktý. Adamýn kendisine selam vermesini bekliyordu. Çünkü kendisi oturuyor ve adam geliyordu. Gelen adamýn oturan adama selam vermesi adettendi. Þimdi kalkýp da kendisi selam verse yakýþýk almazdý. Adam kýsa ve telaþlý adýmlarlarla bakkal sahibinin önünden geçti gitti. Býrak selam vermeyi yüzüne bile bakmadý. Durum böyle olunca bakkal sahibi bakakaldý adamýn arkasýndan. Tam da karnýndan tüm vücuduna yayýlan öfke dalgasýný hissetti. Adam býrak konuþmayý, selam vermeyi görmemiþti bile bakkal sahibini. Sinirlenen bakkal sahibi kendi kendine mýrýldandý;
- Ulan ne adamlar var ya, bir selamý bile esirger oldular bizden. Devir çok bozuldu, bir Allah’ýn selamý be. Veresiye yazdýrmaya gelince can ciðer kuzu sarmasý ama… þerefsizler..
Adam bakkal sahibini görmediði gibi sinirli sinirli söylenmesini bile duymadý. Zaten duyacak durumda da deðildi. Biraz önce devlet hastanesinden çýkmýþtý. Aylardýr süren aðrýlarýnýn sebebi sonunda yapýlan uzun tahlil ve tetkiklerden sonra ortaya çýkmýþtý. Beyninden vurulmuþa dönmüþtü adam. Hiç kimseyi görecek durumda deðildi. Çaðýn yeni vebasý kanser hastasý olduðunu öðrenmiþti. Doktor üzülerek söylüyordu kanser olduðunu. Kanser hastasý olduðunu duyduktan sonra doktorun diðer söylediklerini duymamýþtý bile. Bunun bir tedavisi var mý, hastalýðý ne seviye de, iyi huylu mu kötü huylu mu? Bunlarýn hiç birisini duymamýþtý. Etrafýnda kanser olan birçok tanýdýðý vardý ve adam onlardan, onlarýn akrabalarýndan biliyordu ki kanser hastasýysan tedavi olsan da olmasan da kurtulamýyorsun. Adam bütün hayatýný, yaþadýklarýný yaþayacaklarýný, yakýnlarýný düþünüyordu. Hepsi birbirine karýþmýþ bir vaziyetteydi. Demek ölecekti. Demek yaþamayacaktý artýk. Kanser kelimesi paslý bir demirin ete saplanmasý gibi saplanmýþtý zihnine. Ne yapacaðýný bilmiyordu. Hastaneden çýktýðýndan beri yürüyordu nereye gittiðini bilmeden. Ne otobüse binmek aklýna gelmiþti ne de tramvaya. Hatta ceketini bile doktorun muayenehanesinde unutmuþtu.
Demek onun hayatý da böyle sona erecekti. Ölüm her zaman hayatýnda var olmuþtu. Akrabalarý, komþularý, tanýdýklarý tanýmadýklarý ölmüþtü geçmiþ zamanlarda. Her ölüm gördüðünde kendisinin de öleceði aklýna geliyordu kuþkusuz. Ama asla kendine ölümü konduramýyordu. Ýnsan kendisin öleceðine nasýl inanabilirdi ki zaten? Nasýl can verecekti? Nereye gömülecekti? Ölmek nasýl bir þeydi? Caný yanar mýydý? Öldükten sonra ne olacaktý? Topraðýn altýnda ne yapacaktý? Herkesin bahsettiði o ölüm meleði Azrail kendisine ne zaman ve nasýl gelecekti? Bunlar kendisi ile ilgili sorulardý. Bir de ailesiyle ilgili sorular vardý elbette. Ailesine ne olacaktý? Çocuklarý ve karýsý kendisi öldükten sonra ne yapacaklardý? Nasýl geçineceklerdi? Çocuklarý yetim mi olacaktý þimdi? Peki kanser olduðunu onlara nasýl söyleyecekti? Tüm bu sorulara verecek hiçbir cevabý yoktu. Ýçinde zehir gibi bir kahýr vardý. Daha gencim diye geçirdi içinden bu kadar erken olmamalý, olmamalýydý. Tedavi olsa iþe yarar mýydý acaba? Peki, nasýl kanser olmuþtu, bu hastalýða nasýl yakalanmýþtý? Sigara dahi içmezdi, fazla yemek yemezdi, her zaman doðal ürünleri tercih ederdi. Nasýl olmuþtu da bu lanet hastalýða yakalanmýþtý. Aklý almýyordu. Ýçinde düðüm düðüm bir hüzün en yapacaðýný bilmiyordu.
Peki bu haberi tanýdýklarýna, ailesine, karýsýna, çocuklarýna nasýl verecekti? Sevdiklerini bu aðýr yükün altýna nasýl sokacaktý? Hiç haber vermese ve ölümü beklese olur muydu? Bu çýkmazýn içinden nasýl çýkacaktý? Birdenbire aklýna intihar fikri geldi. Þu yoldan geçen arabalardan birinin önüne atsam kendimi ya da yüksek bir yerden aþaðýya atlasam. Ne kadar da saçma bir fikir bu böyle diye mýrýldandý sonra. Zaten ölecekti. Ölümden ölerek kaçmak aptalca deðil de neydi? Mantýklý düþünemediðinin farkýna vardý. Bir an durdu, nefes nefese kalmýþtý. Bu düþüncelere o kadar dalmýþtý ki yer mevhumunu unutup gitmiþti. Þöyle bir etrafýna baktý, kalabalýk bir caddenin kaldýrýmdaydý. Etrafýndan insanlar geçmekteydiler. Hiç birisi onu görmüyor ya da görmezden geliyor yanýndan geçip gidiyorlardý. Daha bu sabaha kadar o da bu insanlardan yalnýzca biriydi. Birbirini tanýmayan, birbirini önemsemeyen, kendi iþlerin peþinden koþuþturan insanlardan yalnýzca biri. Ama þimdi öldürücü bir hastalýða yakalanmýþ bir zavallý olarak görüyordu kendini. Evet, herkes bir gün ölecek ama hiç kimse ne zaman öleceðini bilmiyordu. Aslýnda kendisi de ne zaman öleceðini bilmiyordu ama bu hastalýðýn onu ölüme iyiden iyiye yaklaþtýrdýðýný biliyordu.
Ýnsan kalabalýðýnýn içinde derin bir nefes aldý. Bir bu konuyla ilgili bir planý olmalýydý. Hayatýný hep planlar içerisinde yaþamýþtý ve ölecekse ölümü de bir plan dahilinde olmalýydý. Evet, üzülüyordu ve gerçekten üzülmesi gereken bir konuydu bu. Ama gerçeklere sýrt çevirip kahretmenin kendisine hiçbir fayda saðlamayacaðýný daha önce de defalarca yaþamýþ ve görmüþtü. Peki, bu konu da ne yapýlabilirdi? Ýnsan insanýn zehrini alýr birisine anlatsam mý diye düþündü. Ama kime anlatýrsa anlatsýn kendisine acýma duygusunun ötesine geçemeyeceðini ve mahsuscuktan olduðu pek anlaþýlamayan bir tavýrla kendini karþýlayacaðýný biliyordu. Kimden yardým almalýydý, kime baþvurmalýydý? 
Doktora zaten gitmiþ ve böyle bir derdinin olduðunu doktordan öðrenmiþti. Yani doktor olmazdý. Bir psikiyatra gitse psikolojik destek alsa ne iþe yarayacaktý ki? Ömrü boyunca psikiyatrlara hiç inanmamýþtý. Ýnanmadýðý birisine gitmenin kendisine ne faydasý olacaktý? Ölümden anlayan birisi olmalýydý bu ama ölümden kim anlardý ki? Birden bire ölüm ve inanç kelimeleri zihninde dini canlandýrdý. Adam doðduðundan beri müslümandý. Ama pek ibadete yönelen birisi olamamýþtý hiçbir zaman. Bayram namazlarýna giderdi, bazen Cuma namazlarýna giderdi. Kandillerde ve bayramlarda eþe dosta mübarek olsun mesajlarý gönderirdi o kadar. Ramazan ayýnda da eðer iþine mani olmazsa bazen oruç tutardý. Bunun dýþýnda Müslüman olmasýna raðmen dinle pek iþi olmazdý. Bir de birkaç cenaze namazýna katýlmýþtý. Cenaze namazýnýn nasýl kýlýndýðý hakkýnda da elbette bir fikri yoktu. Kalabalýk cemaate katýlýr ve cemaat ne yaparsa onu taklit ederdi. Ama þimdi cenaze namazý kýlýnan kendisi olacaktý. Tüm vücudunu saran bir korku hissetti. Ölecekti ve dünyada yaptýklarýndan hesaba çekilecekti. Beþ vakit namazýný kýlmayan, camiye gitmeyen, aklýna estiði zaman oruç tutan, kandil gecelerinde yalnýzca mübarek olsun mesajlarý gönderen hatta bazý cumalarý sýk sýk kaçýran birisinin hesabý nasýl olurdu acaba. Korkusu giderek artýyordu. Camide vaazlarda bahsedilen cehennem ve kabir azabý geldi aklýna. Aslýnda her insanýn bir gün öleceðini biliyordu bilmiyor deðildi. Ama ölümü hiç bu kadar yakýn hissetmemiþti kendine. Boðazýnda koca bir düðüm belirdi. Yutkunamýyordu. Kelime-i þahadet getirmek istedi. 
-Eþhedü en la muhammedün resul… eþhedü en la illallah… eþhedi Muhammed…
Nasýl þahadet getiriliyordu hatýrlamaya çalýþtý. Elini anlýna koydu, korkudan gözleri karardý. Þahadet bile getirmesini bilmeyen bir adam nasýl hesap verecekti. Kendine inanamýyordu. Tüm dünyevi korkular yerini ahret korkularýna býrakýyordu. Hele hele biraz önce intihar etmeyi düþündüðünü hatýrlayýnca iyice korkusu arttý. Bildiðine göre intihar edenin cenaze namazý bile kýlýnmazdý. Ne yapacaðým ben diye mýrýldandý. Ayakta duracak mecali kalmamýþtý. Biraz ilerdeki kaldýrým taþýnýn üzerine oturdu ve düþünmeye devam etti.
Küçükken bir çocukken þimdilerde rahmetli olmuþ dedesinin zoruyla mahalle camisindeki Kuran kursuna gitmiþti. Çocukluk iþte kursla ve camii hocasýyla hep dalga geçer ve elinden geldikçe kurstan kaçmak için uðraþýrdý. Ama dedesinin bahþiþleri ve babaannesinin lokumlarý sayesinde Kuran_ý Kerim okumayý ve namaz surelerini ezberlemiþti. En son ne zaman namaz kýldým diye düþündü. Bu Cuma iþleri çok yoðun olduðundan camiye gidememiþti, peki ondan önceki Cuma? Ne zaman abdest almýþtý? Aklýnda hep iþler güçler vardý, o yüzden ne namaz ne de abdest aklýna gelmiþti. Küçükken öðrendiði Kuran-ý Kerimi bile okumaya okumaya unutmuþtu. Bir Cuma namazlarýna gider ondanda farz kýlýnýr kýlýnmaz kaçardý. Kýþýn çok soðuk olduðunda abdest almak güç oldupundan cumaya da gitmezdi. Ben bitmiþim diye düþündü. 
Oturduðu evin bulunduðu mahallenin cami görevlisi olan hoca çok ilgili birisiydi. Yalnýzca namaz kýldýrmakla kalmaz mahallelinin dini her türlü soru ve sorununa çözüm olmaya çalýþýrdý. Çocuklar namaz öðrensin, Kuran öðrensin diye az mý çabalamýþtý? Kuran kursunu baþarý ve birincilikle bitiren öðrenciye kendi cebinden bisiklet hediye etmeyi bile düþünmüþtü. Bunun dýþýnda mahallede Perþembe günleri toplanýp Yasin’i Þerif okuyan, zikir yapan, sohbet eden kiþilerde vardý. Adamýn ne bu cami görevlisiyle ne de o sohbet yapan kiþilerle hiç iþi olmamýþtý. Hatta mahalleden bazý kiþilerle bu sohbet eden kiþileri;
-Sakallýlar yine uçacaklar diye eleþtiri ve dalga geçerdi. 
Þimdi o sakallýlar diye eleþtirdiði kiþilerin yanýna gidemezdi. Gitse de zaten ne biriyle sohbet etmiþliði vardý ne de birini tanýrdý. Geriye yalnýzca cami görevlisi hoca Yusuf kalýyordu. Onunla da pek selamý sabahý yoktu ama güler yüzlü, insanlarý geri çevirmeyen birisi olduðunu biliyordu. Evet evet en iyi çözüm buydu. Yusuf Hocayla konuþacak ve ahiret için ne yapmasý gerektiðini ondan öðrenecekti. Mantýklý olan buydu. Ahiret iþlerini yoluna koyabilirse dünya iþleri de yoluna girerdi zaten. Yoksa öyle olmaz mýydý? Birden bire boðazýndaki düðüm güçlendi. Peki ya iþler umduðu gibi gitmezse ne olurdu? Yani öleceðini anlayýp dine imana dönen adamýn durumu nasýl olurdu? Bu dürüst bir insanýn durumuna hiç de benzemiyordu. Ya Allah; ‘’Sen þimdiye kadar bana kulluk etmedin þimdi bana ne yüzle geldin?’’ derse, o zaman ne yapacaktý? Ya Yusuf Hoca tam da bunu söyler ve adamý terslerse o zaman ne yapacaktý. Hem Yusuf Hocayý tanýmýyordu ki? Ailesine bile söyleyemediði bu sýrrýný hiç tanýmadýðý bir adama neden söyleyecekti ki? Bu saçma bir fikir deðil miydi? Tüm dermanýný yitirdi tekrar ve umutsuzluðun içine tekrar düþtü. 
Adam uzun süre oturdu kaldýrým taþýnýn üzerinde ve ardýndan. Kaybedecek neyim var ki? Neden çekiniyorum Allah aþkýna diye düþündü. Zaten öleceðim ve bu konu da zaten elimden bir þey gelmiyor. Hem demiyorlar mý zararýndan neresinden dönersen kardýr diye. Ben en iyisi þu Yusuf Hocanýn yanýna bir gideyim, derdimi anlatayým terslerse de terslesin ne yapalým diye geçirdi içinden ve oturduðu kaldýrýmdan kalkýp etrafýna bakýndý. Burasý da neresiydi. Tam olarak nerede olduðunu kestiremiyordu. Dükkânlara ve sokaklara baktý. Nerede olduðunu az çok kestirebiliyordu. Her sabah iþe giderken ve her akþam eve dönerken buradan geçiyordu. Ama hiç dikkat etmemiþti bu sokaða. Birazdan mahallesine giden belediye otobüsü buradan geçerdi. Saðda solda bir durak aradý. Yaklaþýk elli metre ileride bir durak tabelasý görünüyordu. Tabelaya doðru ilerlemeye baþladý. Otobüse okutmak için kartýný aradý ama bulamadý. Kartý ceketinde ve ceketi de doktorun muayenehanesinde kalmýþtý. Duraða vardýðýnda gözü dükkânlara yöneldi bu kez. Yeni bir kart alacaktý artýk. O kadar parayý tekrar verecekti. Doktorun muayenehanesine gidecek takati kendinde bulamýyordu. Saða sola bakýnýrken duraða bir yaþlý amca geldi. Daha sonra bir genç ve bir kadýn. Acaba dedi þunlardan birine rica etsem benim yerine kart okuturlar mý diye geçirdi içinden. Çekiniyordu da. Ama ne kaybedebilirim ki en fazla olumsuz yanýt verirler dedi ve genç olana;
- Merhaba dedi
- Merhaba diye karþýlýk verdi genç. 
- Delikanlý kartýmý unutmuþumda rica etsem eðer mümkünse otobüs geldiðinde benim yerime de kart okutabilir misin? Parasýný veririm dedigenç adamý baþtan aþaðý iyice bir süzdükten sonra ;
- Tamam okuturum diye karþýlýk verdi. Muhtemelen adamýn kýyafetini beðenmiþti ya da gencin gözünde güven telkin etmiþti.
- Teþekkür ederim delikanlý dedi. 
- Rica ederim diye karþýlýk verdi. 
Adam ve delikanlý konuþurlarken belediye otobüsü yanaþtý ve kapýsý açýldý. Önce yaþlý adam, sonra kadýn ve ardýndan genç ile birlikte adam içeri girdiler. Otobüs pek de kalabalýk deðildi. Demek ki bu saatlerde pek kalabalýk olmuyordu. Halbuki sabah iþe giderken ve akþam iþten dönerken ne kadar da kalabalýk oluyordu otobüs. Bu arada saat kaç olmuþtu acaba diye merak edip saatine baktý saat öðleden sonra üç buçuk olmuþtu. Genç adamýn yerine de kartýný okuttu ve adam elini cebine attýðýnda genç;
- Gerek yok, bu benden olsun dedi. Adam þaþýrmýþtý.
- Olur mu öyle þey ben ödemek istiyorum dedi. Genç;
- Önemli deðil diye karþýlýk verdi. Adam;
- Teþekkür ederim, ne iþ yapýyorsun sen ? diye sordu. Genç;
- Öðrenciyim diye karþýlýk verdi. Adam;
- Madem ki öðrencisin bu parayý alacaksýn. Dedi ve cebinden çýkardý parayý gence uzattý. Gençte;
- Tamam o zaman siz bilirsiniz deyip parayý aldý ve üstünü vermek üzere cebini eline atmýþken adam;
- Hayýr delikanlý dedi, aranma bunu böyle kabul et. 
- Peki dedi genç ve arka koltuklardan birine oturdu. 
Otobüste boþ koltuklar vardý. Bu adamýn pek de rastlamadýðý bir durumdu. Kendisi de boþ bir koltuða oturdu ve otobüsün camýndan dýþarýyý izlemeye koyuldu. Ýnsanlar, dükkanlar, arabalar yani güldür güldür hayat. Þimdi hayat böyle akýp dururken ölecek miydi yani? Hiç ölümü düþünmemiþti. O kadar ihtiyar varken, huzurevleri hastaneler dolup taþmaktayken kendisi mi ölecekti yani þimdi? Yoðun bakým üniteleri dolup taþarken kendisi mi ölecekti. Ölümü kendine hiç yakýþtýramýyordu. Kendisi yaþlý bile deðildi, orta yaþlý sayýlýrdý. Ýlkokul, ortaokul, lise, üniversite, askerlik evlilik ve çocuk derken ölme sýrasý ne ara ona gelmiþti. Daha çocuklarýný okutamamýþ, mürüvvetlerini bile görememiþti. Ölüm yaþlýlarý, eli ayaðý tutmazlarý býrakýp da neden onu bulmuþtu? Adalet miydi bu þimdi yani? Bir düþünce dalgasýndan diðerine savruldu durdu otobüs ilerlerken.
Otobüsten indiðinde ezan okunduðunu duydu. Saatine baktý. Bu olsa olsa ikindi ezaný olmalýydý. Güne beþ vakit okunan ezaný düþündü. Bazen televizyon izlerken sabahladýðý olurdu ve sabah ezanýný iþitirdi ama çok uykusu olduðundan dikkat etmeden uyurdu. Onunda hesabýný soracaklar mýydý adamdan? Korku tekrar hücum etti zihnine. Kendi mahallesine gelmiþti. Birkaç adým sonra caminin önüne geldi, mahallenin camisi. Upuzun bir minare ve kubbeli bir yapý. Bu minare ne anlatýyordu acaba ya bu kubbe? Peki günde beþ kere ezan ne diyordu insanlara? Allah büyüktür, namaza gelin namaz kýlýn mý diyordu? Günün birinde öleceksiniz mi diyordu, ne diyordu? Adam caminin bahçesindeki þadýrvandaki taburelerden birine oturdu. Abdest almak için yapýlmýþ sýralý musluklara baktý. Adam camiden içeri girerken ezan bitmiþ ve camii kapýsýnýn önündeki cemaat (ki ihtiyar sakallýlardan oluþuyordu) camiinin içine girdiler. Adam þadýrvanda oturmaya devam etti. Aslýnda abdest alýp içeriye girebilirdi. Ama kendini iyi hissetmiyordu. Açlýktan olsa gerek baþý dönüyordu. Namazý kýlsýnlar hocayla görüþürüm diye geçirdi içinden. Musluklardan birine uzanýp elini yüzünü yýkadý. Bir kaç yudum su içti. Soðuk su iyi gelmiþti. 
Birkaç dakika sonra cemaat camiden çýkmaya baþladý. Yaþlý amcalar bembeyaz sakallarýyla çýkýyorlardý camiden. Adam bende bu yaþa gelseydim ve emekli olsaydým. Çoluðu çocuðu everseydim. Evden camiye camiden eve bir hayat sürerdim. Artýk öbür tarafa çalýþmaya baþlardým. Sonuçta yapacak bir iþ kalmamýþ camiye gitmek en iyisi diye düþündü. Bu sýrada önünden geçen cemaat ona selam verdi. Adam ben bu yaþa gelemeyecek miyim þimdi diye geçirdi içinden. Belki de cenaze namazýnda bu amcalarda olacaktý. Farklý bir hüzün kapladý adamýn içini. En son çýkan Yusuf Hocayý gördü ve ayaða kalktý.
- Selamün Aleyküm hocam diye selam verdi hocaya
- Ve aleyküm selam diye karþýlýk verdi Yusuf Hoca.
- Allah kabul etsin Hoca dedi adam.
- Allah razý olsun ecmain diye karþýlýk verdi Hoca.
- Hocam eðer müsaitsen seninle bir konu konuþmak istiyorum dedi adam.
- Müsaidim buyurun diye karþýlýk verdi hoca.
- Hocam beni tanýdýnýz mý dedi adam
- Siz bizim mahalledensiniz sanýrým dedi hoca.
- Evet dedi adam þu aþaðýdaki apartmanda oturuyorum, beyaz boyalý bina.
- Evet evet biliyorum. Dedi hoca, ne konuþacaktýnýz?
- Önemli bir konu hocam isterseniz bir yere oturalým dedi. 
- Elbette, þadýrvanýn arkasýnda aðacýn altýnda masa ve sandalyeler var oraya oturalým. Hatta isterseniz çay bile içeriz dedi hoca.
- Olur dedi adam siz bilirsiniz. 
Hoca ile birlikte þadýrvanýn arkasýndaki büyük söðüt aðacýnýn altýndaki sandalyelere doðru gittiler. Bu ne kadar da güzel bir aðaçtý ve bu ne güzel bir bahçeydi. Daha önce hiç dikkatini çekmemiþti adamýn. Yani hiç uzun süre camide ve bahçesinde kalmadýðýndan görememiþti. Yusuf Hoca adamý duyur ettikten sonra caminin karþýsýndaki dükkâna girdi ve iki bardak çayla çýktý dükkândan. Dükkân bir zücaciyeci dükkânýydý, çay ocaðý filan deðildi. Demek ki hocayla samimiyeti kurmuþtu ki zücaciyeci hocayý tanýyor ve beraber çay içiyorlardý. Çaylarý masaya býraktýktan sonra hoca cebinden bembeyaz bir mendil çýkardý. Mendili masaya açtýðýnda mendilin içinden ev yapýmý birkaç parça kurabiye çýkmýþtý.
- Aðzýmýz tatlansýn dedi Hoca beyaz mendili masaya koyarken. 
Adam çaya þekerini attý, kurabiyeden bir lokma aldý. Çay ve kurabiye gerçekten iyi gelmiþti. Hoca;
- Buyrun dedi ne soracaktýnýz? Adam;
- Hocam sizinle bir önemli konu konuþacaðým. Biliyorum beni pek tanýmýyorsunuz, bende sizi pek tanýmýyorum, camiye cumadan cumaya ya gelirim ya gelmem. Ama sizinle konuþmam gereken bir konu var.
- Elbette.
- Hocam bu konuþacaðýmýz konunun aramýzda kalmasýný istirham ediyorum sizden.
- Elbette rahat olun. 
- Hocam dediðim gibi ben bu mahallede yaþýyorum, evden iþe iþten eve bir yaþantým var. Evliyim ve iki çocuðum var. 
- Allah baðýþlasýn.
- Bu sabah hastaneye gittim ve kanser olduðumu öðrendim.
- Nasýl?
- Kanser olduðumu öðrendim hocam. Sanýrým kýsa bir zamanda ölürüm.
- Allah þifa versin, öyle demeyin lütfen, kimin ne zaman öleceðini yalnýzca Allah bilir.
- Ben kanser olup da kurtulanýný görmedim. 
- Her þeyin en doðrusunu yalnýzca Allah bilir. 
- Her neyse hocam, ben size þeyi soracaktým. Bilmiyorum yardýmcý olabilir misiniz? Ben elhamdülillah müslümaným. Ama ibadet konusunda biraz zayýfým. Beþ vakit namazý kýldýðýmý, camiye geldiði söylersem yalan söylemiþ olurum. Hatta en son ne zaman camiye geldin derseniz size cevap bile veremem. Bayram namazlarýna ve iþim elverdiðince Cuma namazlarýna gelmeye çalýþýyorum. Ramazan ayýnda orucu iþim elverdiði ölçü de tutuyorum. Ama çoðu zaman tutmadýðým da oluyor. Çocukken Kuran-ý Kerim okumayý ve namaz surelerini Kuran kursunda öðrenmiþtim ama zamanla araya hayat gailesi, geçim derdi girdi onu da unuttum. Ama þimdi kanser olduðumu öðrendim ve büyük bir ihtimalle de öleceðim. Ölünce hesap olduðunu, kabir azabý olduðunu, cehennem olduðunu cennet olduðunu duymuþtum. Þimdi benim din diyanet iþleriyle ömrüm boyunca iþim olmadý. Benim durumum ne olacak? Cennete mi gideceðim cehenneme mi? Azap mý göreceðim? Hesabý nasýl vereceðim? Size gelmeden önce kelime-i þahadet getirmek istedim, inanýn onu bile getiremedim. Söylemeye söylemeye onu bile unutmuþum. Benim pek umudum yok ama kurtuluþ çaresi olarak size geldim. Bir þey yapmam gerekir mi? Benim durumum, benim halim nasýl olur? Bir kurtuluþ vesilesi var mýdýr? Allah beni affeder mi? Yoksa beni cehennemine mi atar? Ama ben çok gencim, çocuklarým çok küçük, onca ihtiyar adam dururken kanser hastalýðýndan genç yaþta öleceðim, benim durumum ne olacak? 
Adamýn sensi çatallaþmaya baþladý ve en sonunda da aðladý. Önce aðlamasýný gizlemek istedi ama baþaramadý. Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý. Yusuf Hoca adamýn omzuna eliyle dokundu ve;
- Çekinmeyin aðlayýn, aðlamak sizi rahatlatýr dedi. 
Adam belli bir süre aðlamaya devam etti. Yanaklarýna süzülen gözyaþlarýný elleriyle sildi ve hocaya baktý. Hoca adamýn yüzüne dikkatlice baktýktan sonra;
- Öncelikle geçmiþ olsun, Allah þifalar versin dedi. Suallerinizin cevabýna gelince bu bahsettiðiniz konuda ben size yardýmcý olamam ama siz kendinize yardýmcý olabilirsiniz. Her þeyden önce asla ve asla umutsuzluða düþmeyin. Allah’tan hiçbir zaman umudunuzu kesmeyin. Allah her þeye kadirdir. Allah neylerse güzel eyler. Ne güzel elhamdülillah müslümaným dediniz. Müslümanýn, müminin kelime anlamlarýndan birisi de asla ümidini kesmeyen demektir. Þeytan isminin manalarýndan birisi ise umudunu kesmiþ demektir. Öncelikle Allah’tan asla umudunuzu kesmeyin. Yaþamaktan asla umudunuzu kesmeyin. Allah2tan umudu kesmek þeytanýn vesveseleridir. Bu vesveselere asla kulak asmayýn. Þeytan hiçbir zaman sizin inanmanýzý ve umudunuzu devam ettirmenizi istemez. Þeytan insanýn apaçýk bir düþmanýdýr. Düþmanýnýzý sevindirmeyin. Baþýnýza gelen kuþkusuz hoþ olmayan tatsýz bir olay ve hiç kimse böyle tatsýz bir hastalýðýn baþýna gelmesini istemez. Benim için kendi baþýnda böyle bir dert yok rahat rahat konuþursun tabi diye düþünebilirsiniz. Bunu anlayabilirim. Ama size þunu söyleyeceðim ki bu evrende bakýn dikkat edin bu dünyada demiyorum, bu evrende hiçbir iþ yoktur ki Allah’ýn izni olmaksýzýn gerçekleþebilsin. Bir toz zerresinin rüzgarla yerden havalanmasýndan tutunda yanardað patlamalarýnýn, tsunamilerin, fýrtýnalarýn, gezegenlerin yok olmasýnýn, yýldýzlarýn patlamasýnýn bile hepsinin gerçekleþmesi Allah’ýn iznine baðlýdýr. Allah’ýn izni olmadan yaprak kýpýrdamaz, Allah’ýn izni olmadan yaðmur yaðmaz, Allah’ýn izni olmadan yaðmur yaðmaz ve Allah’ýn izni olmadan hiçbir dert, hiçbir sýkýntý, hiçbir hastalýk insaný bulamaz. Velhasýl-ý kelam sizin kanser olmanýz da Allah’ýn hakkýnýzda verdiði bir karardýr. Bu dünya imtihan dünyasý, bu dünyada yaþadýklarýmýzla ahiret aleminde hesaba çekileceðiz. Allahü Teala bu dünyada insanlara bir çok imtihanlar veriyor. Kimini mallarýyla, kimini evlatlarýyla ve kimini de canýyla imtihan ediyor. Allahü Teala sizi de bu hastalýkla imtihan ediyor. Þimdi tüm karamsarlýklarý, tüm umutsuzluklarý, tüm isyanlarý bir kenara býrakýp Allah’a þükredin ve imtihanýnýzý selamlayýn. 
- Þükretmek mi? Ne yani þimdi kanser olduðum için Allah’a þükür mü edeceðim?
- Evet aynen öyle.
- Þükür nimetler için yapýlmaz mý hocam? Bu hastalýk bir nimet mi ki ben þükredeyim hastalýk için?
- Hastalýk için deðil, imtihan için þükredeceksiniz. Þükretmeniz teslimiyetinizin mührü olacak. Þükrederek Allah’ým ben Senden gelen her ne varsa hepsini kabul ettim demiþ olacaksýnýz. Yani Allah’a tam manasýyla teslim olmuþ olacaksýnýz. Allah’a teslim olacak ve Allah’a asilik yapmamýþ olacaksýnýz. Anlýyor musunuz?
- Evet, þimdi daha iyi anladým hocam.
- Cennette cehennem de Allah’ýndýr. Hiç kimse hakkýnda þu cennetliktir, þu cehennemliktir deme hakkýmýz yoktur. Hatta kendimiz hakkýnda bile ben cennetliðim ya da ben cehennemliðim deme hakkýmýz yoktur. Böyle bir yargýda bulunmak çok yanlýþ bir þeydir. Allah dilediðini affeder, dilediðine hidayet eder. Allah merhametlilerinin en merhametlisidir. Allah merhamet etmeyi sever. Ýstediðiniz kadar günah iþlemiþ olun Allah’a hakkýyla tövbe etmekten asla ve asla sakýnmayýn. Allah tövbeleri kabul edendir. Baþtan ayaða günaha batmýþ olsanýz bile Allah’tan umudunuzu asla kesmeyin, Allah’a tövbe etmekten asla sakýnmayýn. O yüzden sizden rica ediyorum, cehennemliðim Allah bana azap eder diye ümitsizliðe düþmeyin. Ayrýca hala yaþýyorsunuz. Kanser olmanýz hemen öldüðünüz anlamýna gelmez. Belki de gittiðiniz doktor hakkýnýzda yanlýþ bir karar verdi ne biliyorsunuz? Baþka bir doktora gittiniz mi?
- Hayýr gitmedim.
- Bir baþka doktora daha gidin. Hastalýðýnýz ne seviyedeymiþ öðrendiniz mi? 
- Hayýr öðrenmedim.
- Hastalýðýnýzýn seviyesini öðrenip tedavi yoluna baþvurun. Belki tedavi size iyi gelecek. Unutmayýn ki ‘Her canlý ölümü tadacaktýr.’ Þimdi siz ben kanser oldum öleceðim diye üzülüyorsunuz. Bakýn mesela ben kanser deðilim, öyle kronik bir hastalýðým da yok. Sizce benim ölmeme garantim mi var? Bende her an ölebilirim. Belki siz benden daha uzun yaþarsýnýz. Trafik kazasýnda ölebilirim, baþýma bir taþ düþebilir, serseri bir kurþuna kurban olabilirim, kalp krizi geçirebilirim, þu masanýn üzerindeki kurabiye boðazýma takýlabilir. Yani  Allahü Teala istedikten sonra illa kanser olmama gerek yok, her türlü ölebilirim. Hiçbir insanýn yaþamaya garantisi yok. Ölmek için illaki kanser olmaya gerek yok. Daha geçen hafta 16 yaþýndaki bir çocuðu defnettik hatýrlýyor musunuz?
- Evet hatýrlýyorum, marangoz Ömer’in oðlu. Allah rahmet eylesin.
- Amin. Bu 16 yaþýndaki genç hasta deðildi, kanser deðildi, sigara içmiyordu, spor yapýyordu. Top oynarken kalbi durdu ve öldü. Hem de aniden. Bu ne diyeceksiniz? Her þeyin en doðrusunu Allah bilir. O yüzden kendinizi lütfen harap etmeyin. Allah’a inanýn, Allah’a güvenin. Pes edip asla ve asla Allah’tan umudunuzu kesmeyin. Þimdiye kadar ibadetlerinize dikkat etmemiþ olabilirsiniz ama tövbe kapýlarý her zaman açýktýr. Piþman olup tövbe edin, Allah’a sizi affetmesi için dua edin. Allah her þeye kadirdir. Belki size bir þifa verir belli mi olur. 
- Doðru söylüyorsunuz hocam. Allah razý olsun.
- Allah sizden razý olsun. Buraya gelmeniz, bunlarý söylemeniz, piþmanlýk gözyaþlarý dökmeniz bile çok deðerli þeyler.  Allah muhafaza bunlar hiç aklýnýza da gelmeyebilirdi. Ýnsan hata yapar, önemli olan hatalarýndan ders çýkarmaktýr. Hatasýz deðiliz, hatalarýmýzýn farkýna varabiliyorsak ne mutlu bize. Þimdi asla umutsuzluða düþmeyin, asla Allahü tealadan umudunuzu kesmeyin. 
- Saðolun hocam. 
- Önce isterseniz gelim islamýn ilk þartý olan kelime-i þahadeti hep beraber getirelim.
- Olur hocam, adam gözyaþlarýný tutamýyordu.
- Eþhedü en la ilahe ilallah
- Eþhedü en la ilahe illallah
- Ve eþhedü enne muhammeden abdühu ve resuluhu.
- Ve eþhedü enne muhammeden abdühü ve resuluhu.
- Þimdi evinize gidin ve iyice temizlenin, gusül abdesti alýn, abdestinizi tazeleyin. Ben burada sizi bekliyor olacaðým, hatta akþam namazýný beraber cemaatle kýlalým. Ama siz bilirsiniz size ýsrar etmiyorum. Namazdan sonra tövbe istiðfar duasý yapalým. Allah’a sizi affetmesi için dua edelim. Yaptýðýnýz günahlarý bir daha yapmamanýz için söz verelim. Eðer hatýrladýðýnýz birisi varsa size hakký geçmiþse onlarý ödemenin yollarýný arayýn. Borçlarýnýz varsa ödemeye çalýþýn. Yani tövbeye bir niyet edin ve ben tamamlar mýyým tamamlamaz mýyým Allah kabul eder mi diye asla ve asla endiþelenmeyin. Siz kul olarak görevinizi yapýn. Kuþkusuz Allah her þeyi hakkýyla bilendir. 
- Allah razý olsun hocam sað olun. Ama þimdi ben öleceðim diye dine yaklaþýyorum Allah beni yine de affeder mi?
- Dedim ya her þeyin en doðrusunu Allahü Teala bilir. Ben ya da bir baþkasý asla Allah affeder ya da Allah affetmez þeklinde kesin konuþamaz. Ameller niyetlere göredir. Sen halis niyetle Allah’a yönel. Ýnþaalllah Allahü Teala emeklerini zayi etmeyecektir. Sen þimdi bu endiþelerden, bu vesveselerden kendini ve zihnini arýndýr kardeþim. Sen yapman gerekeni yap ve gerisini Allahü tealaya býrak. Allah her þeyin en doðrusunu bilir. Bir de ben kanserim, kesin öleceðim diye asla düþünme. Allah nice dertlileri yaþatýyor, nice saðlýklýlarý öldürüyor. Canýmýz Allahü tealanýn bize emaneti, emanet sahibi ne zaman isterse o zaman alýr emanetini. Zaten bizim olmayan bir emaneti emanet sahibi aldý diye üzülecek miyiz yani?
- Çok doðru hocam saðolun.
- Neyin ne olacaðýný yalnýzca Allahüteala bilir, sen kanserden öleceðim diye beklersin, belki baþka bir sebep halk eder Allahü Teala. O yüzden bu konularda kesin konuþmamakta Allah’a yönelmekte fayda var. Bunun dýþýnda muhakkak bir baþka doktora gidin, muhakkak tedaviniz ne ise uygulayýn. Asla umutsuzluða düþmeyin, asla umutsuzluða düþenlerden olmayýn.
- Peki, hocam çok teþekkür ederim. Allah sizden razý olsun.
- Allah cümle ümmeti müslümandan razý olsun kardeþim. Ben her zaman yanýnýzdayým ve her ne yardým olursa Allah rýzasý için yapmaya hazýrým. Umutsuzluða düþmeyin ve asla kendinizi yalnýz hissetmeyin. Ýnancýnýzý güçlü tutun. 
- Allah sizden razý olsun hocam saðolun. Ben o zaman bir eve gideyim, sabahtan beri gitmedim.
- Tamam, her zaman kapým size açýktýr. Allah þifa versin.
- Allah razý olsun.
Adam tuhaf duygular içerisindeydi. Gün boyu kapkara bir zehir gibi vücudunda gezinen karamsarlýk ve umutsuzluktan arýnmýþ gibiydi sanki. Koþar adýmlarla evine doðru ilerledi. Bir an önce ailesine kavuþmak, karýsýna ve çocuklarýn sarýlmak, temizlenip tövbe etmek istiyordu. Affedilmeyi umuyordu…
 
MESUT ÇÝFTCÝ