Sahip olduðu bir inanç ve irdenesi o güven duygusu mesken tutmuþtu varlýðýný. Yadsýnasý ve yadýrganasý yalnýzlýðýnýn sýradanlýðýnda, sükûnetin doruklarýnda ve yýldýzlarýn çok çok ötesinde sayýsýz izlek ile donatýlmýþ ýssýzlýðýnda yutkundu son defa.

Hitap edilesi hiçbir yaný kalmamýþtý artýk o koruk düþlerinin. Düþ olmaktan çýkmýþtý çoðu ve ne çok insan düþmüþtü yakasýndan. Ýki yakasýný bir araya getiremediði o günden ibaretti aslýnda tüm döngü.

Önce anasý gitmiþti. Anne varlýðýyla eþleþen ve hiç görmediði o çocuk kadýn. Ve kala kalmýþtý bir dolu üzünç eþliðinde ne çok haksýzlýk maruz kaldýðý…

Genç irisi bir kadýndý anasý. On üçünde kocaya varmýþ, on beþinde anne olmuþ ve…

Ne niteliði önemliydi yaþadýðý hayatýn ne de niceliði. Hep farkýndalýk taþýmýþtý kendini bildi bileli.

Yoz dürtülerle çýkmýþtý bir kez yola. Yol bildiði o adam, erkek bellediði ve diþiliðini pekiþtiren nihayetinde hayallerini öldüren…

Sýr idi aslýnda o dört duvar arasýnda neyse yaþanan.

Ýlk geceden itibaren korkmuþ ve korkutulmuþtu Hafize Kadýn.

Pembe düþleri koyultulmuþ, genç kýzlýðý ve çocukluðu çalýnmýþ ve bakir ruhuna kerelerce tecavüz edilmiþti eþlik ederken bedeni.

Paylardý kendini her gece. Savsaklardý kocasýný önce ve teslim olurdu eninde sonunda ne de olsa kaderin tecellisi idi tüm olup biten.

Tek tesellisi idi oysa oyuncak bebekleri kadýnlýktan sýtký sýyrýlmýþ Hafize’nin. Küçük bir kýz çocuðunun engin düþleri sýðlýðýnda yaþadýðý o garip ve sýra dýþý hayatýn, kýskacýnda kaderin ve saðdýcý iken hüzün her daim…

Çocuk bellemiþti kendini kýsaca çocuk gelin.

Kadýn belleyememiþti oysa o çirkin anlarýn anlatýsýnda izdüþümü her gece bitiminin.

Mahremiyeti kýstýrýlmýþ, namahrem düþleri kirletilmiþ ve hayalleri çalýnmýþtý o saklanmaya çalýþýrken izbelere.

Kifayetsizliði idi derinden yaralayan. Güzelliðiydi baþ döndürücü ve yalnýzlýðýydý o dev adamýn kollarýnda teslim düþtüðü.

Sýðdý kocasý ama engin gönlüyle deryaydý güzeller güzeli Hafize.

Týrsak bir adamdý kocasý lakin panter kesilirdi genç kadýnýn yanýnda.

Sýradandý hayatý tüm çocuk gelinler gibi ve sýr dolu ve kýyýsýnda hüznün.

Çelimsiz bacaklarý titrerdi, çýrpý kollarý morarýrdý her karþý geldiðinde ve ela gözleri kan çanaðýna dönerdi adam yatakta sýrtýný döndükten sonra. Oysa yasaktý aðlamasý, haram kýlmýþlardý ona gözyaþlarýný. Ele vermemeliydi yaþadýðý ýstýrabý.

Iraktý arkadaþlarýndan ve gariban ailesinden. Sýr tutmaz diye salmazdý kocasý. Dört duvarda geçerdi ömrü. Ömür bildiði o yirmi metrekarelik evde.

Depreþtikçe depreþti yarasý hele ki iki kez düþük yaptýktan sonra.

Adý çýkmýþtý Hafize’nin bir kez köy ahalisince. Býyýk burkardý köyün erkekleri her gördüklerinde kuyudan su taþýrken.

Lanetliye çýkmýþtý adý kara gözlü ebe’nin veryansýyla.

Üstüne alýnmazdý kocasý ve dövdükçe döverdi Hafize’yi.

‘’Seni karý belledim, ey kifayetsiz kadýn. Demedim mi ben sana dikkatli olacaksýn diye.’’

Çocuk gelinin ne suçu vardý ki oysa. Geliþmemiþ vücudu ve çocuk bellerken ruhu küçük kadýný, nasýl beklerlerdi ondan çocuk doðurmasýný?

Derken ikiledi düþüklerini kadýn. Ýllet oldukça kocasý daha da çýktý yoldan. Dur durak bilmeden saydý sövdü.

Ve mucize eseri yeniden gebe kaldý kadýn. Bu sefer temkinliydi. Kara gözlü ebenin talimatlarýna harfiyen uydu. Çýkmadý dokuz ay boyunca yataktan. Ýzzeti ikramda bulundu kocasý o süre zarfýnda.

Sevecendi sözüm ona. Ilýmandý bakýþlarý ve sözlerini söylerken bal damlýyordu adeta aðzýndan, lafýn geliþi.

Dokuz ayý tamamlamamýþtý ki sancýsý tuttu kadýnýn gecenin kör vakti. Yetiþti kara gözlü Ebe. Sular kaynatýldý. Bir ihtimam bir ihtimam ki… Derken göründü bebeðin baþý. Erkekti bebek lakin ölü doðmuþtu. Ýkincisi geldi peþi sýra. Gök mavisi gözleriyle nur topu gibi bir kýz çocuðu.

Yorgun düþmüþtü kadýnýn vücudu. Ruhu hepten yorgundu ve geçti kendinden. Düþtü baþý yana.

Bebek aðlýyordu anasý bellediði ebenin kollarýnda.

Hafize hala baygýndý. Kocasý kýzgýndý oysa.

‘’Eh, be kadýn’’ diye hayýflanýyordu durduk yerde.

‘’Mademki erkek bebeydi karnýnda taþýdýðýn ne diye kollamadýn oðlumu. Eh, be destursuz kadýn, ne olurdu kýz öleydi de erkek bebe açsaydý gözlerini dünyaya…’’

Lakin ne gelirdi elden bu saatten sonra. Baygýn kadýn farkýnda bile deðildi tüm olup bitenin.

Kara gözlü Ebe tamamlamýþtý vazifesini ne var ki kadýn hala gelememiþti kendine.

Yüklüce para koydu adam, ebenin cebine.

‘’Git gayrý’’ dedi ebeye. Sabaha kalmaz uyanýr analýk.

‘’Ama ama…’’dedi ebe.

‘’Kes’’ dedim sana.’’Sen yapacaðýný yaptýn. Gerisi Allah kerim.’’

Ebenin gidiþinin ardýndan komþu kadýnlar da tuttular evlerinin yolunu.

Gök gözlü kýz sakince yatýyordu yer döþeðinde anasýnýn onu kucaklamasýný beklerken melun mahzun.

Bir kez bile anasýnýn kokusunu içine çekmemiþti. Bir kez bile kollarýna almamýþtý Hafize yavrusunu. Asla da alamayacaktý ne yazýk ki.

Ýki damla yaþ süzüldü gözlerinden Çakýr Emine’nin tüm olup biteni düþünürken. Bir kez dahi görmediði anacýðýnýn mezarýnýn baþýnda ve anasýnýn anne olduðu yaþtaydý küçük kýz ama babasýnýn gözünde gelinlik kýz.

Bildiði tüm dualarý okudu bir yandan mezar taþýný okþarken anasý bellediði.

Ayný akýbeti yaþamak istemiyordu anasýgil gibi.

Çocuktu ve çocuk kalmalýydý. Kadýnlýða uzanan yola daha çok vardý.

Son kez dokundu mezar taþýna.

‘’Anam, talihsiz anam’’ diye fýsýldadý usulca.

‘’Nolur dualarýný esirgeme benden. Benim dualarým hep seninle ve sevgim de hep seninle. Buluþacaðýmýz gün doya doya hasret gidereceðiz seninle. Gitmeliyim buralardan ve ev bildiðim o cehennemden uzaklaþmalýyým. Düþlerimi çalmalarýna izin veremem ana ve unutma senin düþlerin de bende saklý. Ýkimiz için yaþayacaðým ve yaþatacaðým seni ve düþlerimizi. Rahat uyu sen.’’