YAÐMUR YAÐDIRAN

ALTIN DÝÞ

ÖYKÜ-ERHAN PALABIYIK

Sofunun Ýhsan, Çiçekdaðý'nýn Kabaklý köyünden Sekiliye gelip yerleþmiþti. Mal mülk sahibi, zengin bir adamdý. Sekili'ye gelir gelmez ilk iþi diþlerini yaptýrmak oldu. Diþ doktoru Ýzzet Beye gidip tüm çürük diþlerini temizletti ve bir aðýz dolusu protez altýn diþ yaptýrdý. Daha sonra hacca da gidip geldi, hacý oldu. Camiye gittiði zaman, herkes altýn diþlerini görsün diye aðzýndan çýkarýr, özenle yýkar, temizler, tekrar takardý. Sofunun Ýhsan Çiçekdaðý’n Acý köyünden Kabaklý köyüne yerleþmiþ, daha sonra ise Sekili köyüne yakýnlarý ile göç edip yerleþip,köyü oluþturmuþlar, karýsý Zahey’de Kürt'tü,oda Çiçekdað Safalý köyündendi,Zahey, Türkçe bilmez, hep Kürtçe konuþurdu. Ýki oðullarý, bir kýzlarý vardý. Sofunun Ýhsan, Zahey'e çok düþkündü. Deli gibi severdi. Tek kýzlarý Elif, ince hastalýktan ölünce üzüntüden dert sahibi oldular. Zahey, gece gündüz ölen kýzýna yanar, aðlardý. Bir gün aðýr hastalandý. Sofunun Ýhsan, Zahey'i hastaneye götürdü. Akciðerlerinin yarýsýný aldýlar. Sofunun Ýhsan, Zahey’le birlikte ciðerini de alýp eve getirdi. Karýsýna o kadar düþkündü ki ciðerini bile býrakamamýþ, getirip duvara asmýþtý. Gelip gidenlerin ýsrarlarýyla ciðeri duvardan indirip topraða gömmüþtü. Büyük oðluyla yakýn oturuyorlardý ama bu oðlu biraz hayýrsýzdý. Daha babasý ölmeden malýna mülküne el koymuþ, satýp satýp yiyordu. Zahey, çok yaþamadý. Karýsýnýn ölümünden sonra Sofunun Ýhsan, periþan oldu. Üzüntüsünden, günlerce evindin çýkmadý. Yalnýzlýðý dayanýlmaz olunca can yoldaþý olsun diye Çiçekdaðý’ndan, yaþlý ve dul bir kadýn bulup nikahsýz evlendi. Ýkinci karýsý da çok iyi bir insandý ama Zahey'in ölümünden sonra Sofunun Ýhsan, eriyip bitmiþti. Evlendikten birkaç ay sonra öldü.

Caminin hocasýný çaðýrýp cenaze kaldýrma iþlemlerine baþladýlar. Bulgar göçmeni Süleyman Hoca, her zaman ölen kiþinin elbiselerini, ayakkabýlarýný, kiþisel eþyalarýný yakýnlarýndan ister, alýrdý. Sofunun Ýhsan’ýn cenazesini yýkarken aðzýndaki altýn diþler dikkatini çekti. Hepsi de yirmi iki ayar altýndý ve iyi para ederdi. Cenazeyi yýkadýktan sonra oðullarýný çaðýrýp: “Aðzýndaki altýn diþleri çýkaralým. Dünya malý dünyada kalýr. Böyle gömülmez, günah olur.” dedi. Oðullarý: “Ölen adamýn aðzýndan diþleri çýkarýlmaz hocam. Olmaz böyle þey.” diyerek reddettiler. Hoca, köylülere de bakarak: “Þimdiye kadar ne Sekilide, ne de baþka bir yerde altýn diþiyle kimse gömülmedi. Herkes çýkartýr bunu.” dedi. Köylüler de: “Olmaz hocam. Ölünün aðzýndan diþi alýnýr mý hiç? Gühah olur.” diyerek karþý çýktýlar. Kurnaz tilki Süleyman Hoca, ne yaptýysa bu kez avýný kapamadý. Gözü altýn diþlerde kaldý. Sofunun Ýhsan, herkes gibi köyün giriþindeki mezarlýda defnedildi. O gün evlerde, kahvehanelerde hep Sofunun Ýhsan'ýn altýn diþleri konuþuldu.

Aradan aylar geçti, ilkbahar geldi. Sekili ovasý, yeþillikler içinde bambaþka bir güzelliðe büründü. Bin bir çeþit çiçekler açtý, kuþlar, kelebekler, arýlar, börtü böcekler ovaya akýn etti. Doða ana, kýþ uykusundan uyanmýþ insanlara gülümsüyordu adeta. Herkes çok mutluydu. Günler geçip gidiyor fakat ovaya bir damla yaðmur düþmüyordu. Ýnsanlarýn yüzündeki gülümseme yavaþ yavaþ yerini umutsuzluða býrakýr oldu. Ekinler büyümüþ, yaðmur bekliyordu. Her yýl yaðan yaðmurlar bu yýl yaðmýyordu. Her sabah umutla kalkýp gökyüzüne bakýyorlar ama tek bir damla düþmüyordu. Ekinlerin boynu büküldükçe insanlarýn da boynu bükülüyor, ekinler yýkýldýkça insanlarýn da beli kýrýlýyordu. Bir gün toplanýp konuþtular ve yaðmur duasýna çýkmaya karar verdiler. Süleyman Hocayý çaðýrýp duaya çýkmak istediklerini söylediler. Evlerinde koyun, keçi, dana, ne varsa yanlarýna alýp bað tepesinin en yüksek yerine çýktýlar. Ýki rekat namaz kýlýp dualarýný ettiler. Kurbanlarýný kesip fakir fukaraya daðýttýlar. “Kurdun kuþun nasibi var. Allah bize hayvanlarýn hakkýný sormasýn.” diyerek kedi köpeklere bile pay ayýrdýlar. Allah'a yalvarýp yakarýp döndüler. Sabah erkenden kalkýp gökyüzüne baktýlar, beklediler, yaðmur yaðmadý. Bir kez daha toplandýlar. “Çakýrhacýlý'nýn oradaki Karataþ'a gidelim. Oranýn kutsal olduðu söyleniyor. Orada dua edersek belki Allah kabul eder.” diyerek karar aldýlar. Çoluk çocuk toplanýp Karataþ'a gittiler. Hep bir aðýzdan dualar okuyup, kurbanlar kesip geldiler. Yok. Yine bir damlacýk yaðmur düþmedi. Hemen her gün bir tepeye çýkýp, namaz kýlýp dua ediyorlardý artýk. Allah, yüzüne bakar da yaðmur yaðdýrýr diye evdeki sabi çocuklarý bile alýp götürüyorlardý. Ne kadar dua ettilerse yaðmur yaðmadý.

Köylüler, her gün bir araya gelip, kendi aralarýnda tartýþýp bir çare arýyorlardý. Yýlanlar yakýlýrsa rahmet yaðacaðýna inanýrlardý. Hep birlikte yýlan yakalayýp yakmaya karar verdiler. Çoluk çocuk, köyün kýraçlarýnda, daðda, derede, tepede yýlan avýna çýktýlar. Sabahtan akþama kadar sarý, kara, boz, ne kadar yýlan yakaladýlarsa üzerine gazyaðý döküp yaktýlar, dua ettiler. Keller'de, Karataþ'ta, bucaklarda toplu yýlan katliamlarý yapýldý. Þimdiye kadar kimse, bu kadar çok yýlan yakýldýðýný görmemiþti. Yýlanlarýn soyunu sopunu tükettiler, yine de bir gözyaþý kadar yaðmur düþmedi. Kara bulutlarýn yaðmur dolu olduðuna da inanan köylüler, nerede bir kara bulut görseler hemen o tarafa yönelip ellerini havaya kaldýrýyor: “Allah'ým, bereketini bizden esirgeme. Çoluk-çocuk, eline, avucuna bakarýz.” diye yakarýyorlardý.

Köylüler, kahvehanedeki radyodan, Amerikalýlarýn yaðmur bombasý atacaðýný ve yaðmur yaðdýracaðýný dinliyorlardý. Kimileri, “Bu dinsiz kâfirler, nasýl olur da Allah’ýn iþine karýþýr?” diyerek lanetlerken kimileri, “Allah herkese akýl fikir vermiþ. Yaðdýrabiliyorlarsa yaðdýrsýnlar.” diyerek taraf oluyorlardý. Ajansta, “Yaðmur bombasý atýlýrsa her yerde sel olabilir düþüncesiyle geciktiriliyor.” denmiþti. Kimi köylüler, “Bomba atýlsýn da isterse her yer sel olsun, göl olsun. Biz razýyýz.” diyorlardý. Sabah tarlasýnýn baþýna giden köylüler, akþama kadar bin bir çeþit dua edip gecenin karanlýðýnda evlerine dönüyorlardý. Yeni bir çocuk doðsa hemen alýp tarlanýn baþýna götürüyorlar: “Allah’ým. Bu sabinin hatýrýna yaðmur yaðdýr. Rahmetini esirgeme bizden. Hikmetini göster.” diye yalvarýyorlardý ama yeryüzüne bir çatlar damla düþmüyordu. Hava gayet açýk, gökyüzünde bembeyaz bulutlar, sanki pamuk topu gibi bir o yana, bir bu yana dolaþýp duruyordu.

Ekinler, önce sarardý sonra yavaþ yavaþ kararmaya baþladý. Köylüler: “Allah'ým. Melek gibi koyunlarý, sarý danalarý kurban ettik sana. Gene de biz kullarýný görmedin.” diyerek isyan etmeye baþladýlar. Birbirlerine, “Sen camiye gitmezsin de ondan böyle oldu, yok o duaya çýkmadý da bundan böyle oldu, yok onun evine baykuþ konduydu, yok bu kedi öldürdüydü, falanca dilenciyi kovduydu” gibi suçlamalar yönelterek kavga etmeye baþladýlar. Zaten köylüler, olur olmaz þeylerin uðursuzluk getirdiðine, bereketi kaçýrdýðýna inanýr, mutlaka bir günah keçisi bulurlardý. En sonunda: “Belki hoca duayý yanlýþ okumuþtur.” diyerek suçu Süleyman Hocaya attýlar. Ýçlerinden biri: “Dað köylerinin birinde, nefesi kuvvetli bir hoca varmýþ. Bir de onu çaðýrýp dua ettirelim.” dedi. Oybirliðiyle kabul edildi ve tez haber salýndý hocaya. Fakat hoca, çok para istiyordu. Sekililer, hemen aralarýnda para topladýlar. Hocanýn istediðinden daha fazla para toplandý. Ertesi gün, hocayý alýp getirdiler. Hoca, köye öyle bir kasýlarak geldi ki gerilmiþ bir yaydan çýkacak ok gibiydi. Bir fýrlasa Çiçekdaðý'nýn tepesine ulaþýrdý herhal. Köylüler, hocanýn karþýsýnda sessizce durmuþ, soluk bile almýyorlardý. Hocayý buyur edip izzeti ikramda bulundular. Cebine bir tomar da para koydular. Hoca, kasým kasým kasýlýyor, kimselerle muhatap olmuyordu. Baþka zaman olsa bu hocayý unufak ederlerdi ama þimdi iþleri düþmüþtü. Hoca, pek öyle ufak tepelerde dua edecek birine benzemiyordu. Çiçekdaðý'nýn tepesine çýkacaktý. Orasý Allah'a daha yakýndý. Baþka zaman, “Allah'ý nerede ararsan oradadýr.” derlerdi ama þimdi dardaydýlar ve en yükseðe çýkmak gerekiyordu. Hemen hoca için bir araba ayarladýlar. Daha önce koyun, keçi, dana, ne varsa kurban edildiði için sýra saðlým ineklere gelmiþti. Herkesin evinde ne kadar saðlým ineði varsa toplayýp getirdiler. Hoca, kendisi arabaya bindi ama köylülerin arabalarla gitmesine, “Duanýz kabul olmaz.” diyerek izin vermedi. Çoluk çocuk, kadýn kýz, ineklerini önlerine katýp Çiçekdaðý'na týrmanmaya baþladýlar. Yaþlýlar bile gelmiþlerdi. Çýkamayanlarý sýrtlarýna alýp kanter içinde çýkardýlar. Sekililerin, Çiçekdaðý'na yaðmur duasýna çýkacaðýný çevre köylüler de duymuþlardý. Acýlý, Kabaklý, Kýzýlcalý köylerinden de duaya katýlmak için gelenler vardý. Daðýn doruðuna vardýklarýnda hocanýn etrafýnda bir yarým ay oluþturdular. Çok yorulmuþlardý. Biraz soluklandýlar. Kimi oturup, kimi çömelip dinlendiler. Þimdi Sekili Ovasý ayaklarýnýn altýndaydý.

Hoca, kendinden son derece emin bir þekilde cemaatin karþýsýna geçti, ellerini havaya kaldýrýp yüksek sesle yaðmur duasýný yaptýrdý. Sekililer bu kez en iyi hocayý getirmiþler, Allah'a en yakýn olan yere çýkmýþlar, çevre köylülerin de katýlýmýyla en iyi ve en doðru þekilde dualarýný etmiþlerdi. Büyük bir rahat ve huzur içinde uzun bir, “Amiiiin!” çekip ellerini yüzlerine sürdüler. Hemen hocaya yaklaþýp, “Hocam. Yaðmur yaðacak mý?” diye sordular. Hoca: “Öyle bir yaðmur yaðacak ki Sekili Ovasý derya olacak. Delice Irmaðý, lümbe lüp suyla dolup akacak.” dedi. Köylüler, sevinip el çýrptýlar. Hemen kurbanlarýný kesmeye baþladýlar. Etin en iyi yerlerini hocanýn arabasýna doldurdular. Herkes hocaya teþekkür etmek için yarýþ ederken hoca, yine kasýla kasýla arabaya bindi. Birkaç kiþi, hocayý daðdan indirip köyüne doðru götürdüler. Müjdeyi alan köylüler, o anda kuþ olup daðdan aþaðýya uçmak istediler. Kurbanlýklarýn geri kalanýný da kesip yoksullarýn hakkýný ayýrdýlar. Bir kýsmýný da ateþler yakýp piþirdiler, oturup yediler. Yaðacak yaðmurun ardýndan oluþacak selleri durdurmak için yine bu hocayý çaðýracaklardý. Allah baþlarýndan eksik etmesindi bu hocayý. Amin. Amin. Bir güzel yiyip içtikten sonra toparlandýlar. Yürekleri körük gibiydi. Ýçleri içlerine sýðmýyordu. Birçoðu, daðdan aþaðýya koþarak daha doðrusu uçarak indiler. Delice’nin yanýna geldiklerinde biraz soluklandýlar. Su içip yüzlerini yudular. Gerilerden insanlar, sel gibi akýp geliyorlardý. Köye döndüklerinde hava biraz bulutlanýr gibi oldu. “Aha! Þimdi rahmet yaðacak” diyerek beklediler ama boþuna. Bir damla bile yaðmadý.

Aradan günler geçti. Ne bir gök gürledi, ne bir þimþek çaktý, ne de yaðmur yaðdý. Sekili Ovasý, sýcaktan ciðer gibi kavruluyordu. Köylüler, tuzlu ve kurtlu su içmekten bir hal oldular. Hattin arkasýndaki kurbaðalar bile susuzluktan ölmeye baþladýlar. Sekililerin dualarý sanki duyulmuyor, kabul olunmuyordu bir türlü. Camiler dolup taþýyor, aðlayanlar, sýzlayanlar, merhamet dileyenler, dilencilere perþembelik verenler ama bir þey yok. Köylüler, umutsuzluktan yýkýldýlar. Kahvehaneye bile gitmez oldular. Damlarýn, duvarlarýn dibinde oturup dualar ediyor, adaklar adýyorlardý. “Eðer bý yýl yaðmur yaðarsa hacca gideceðim.” diyenler bile vardý. Kimileri isyan ediyor kimileri, “Allah büyüktür. Ýsterse yaðmuru da yaðdýrýr, seli de akýtýr.” diyordu. Kimileri, hocaya küfür ediyor, “Gidip paramýzý geri isteyelim.” diyorlardý. Ne yapacaklarýný iyice þaþýrmýþlardý. Öyle ki itleri kesip, kafalarýný bir deðneðe geçirip tarlalarýn ortasýna dikiyorlardý. Köyde it bile kalmamýþtý kesilmekten. Kim ne derse onu yapar hale gelmiþlerdi. Çocuklarýn boynundan kocaman kocaman yaðmur muskalarý sarkýyordu. Muska, mýrtlak yazmaktan ve kerpetenle diþ çekmekten iyi para kazanýyordu Süleyman Hoca. Öðle saatlerinde köy, tam bir çöl görünümündeydi. Topraktaki tuzlar dýþa vurmuþ, sakýz gibi bembeyaz olmuþtu. Delice Irmaðýnýn suyu iyice azalmýþ, sicim gibi akýyordu. Köylüler, paçalarý sývayýp balýk tutar oldular. Her yýl derya gibi akardý oysa. Kenarlarýndaki yýlgýn aðaçlarý bile susuzluktan kurumaya baþlamýþtý. Sekilinin dýþýnda Süleymanlýözü, Topaç, Buruncuk, Arifoðlu, Zincir, Kayadibi, Terzili, Kurnuk köyleri de kavruluyordu susuzluktan. Haftalardýr bir yaðmur danesi görmeyen köylüler, ne yapacaklarýný, ne edeceklerini þaþýrýp kalmýþlardý. Sadece yoksullarýn yüzü gülmüþtü biraz. Kesilen kurbanlarýn sayesinde ömürleri boyunca yemedikleri kadar et yemiþlerdi bu yýl. Haftalar süren bir kurban bayramý olmuþtu onlar için. Köylülerin gözü, Çiçekdaðý'nýn Tencere denilen mevkiindeydi. Çünkü yaðmur o taraftan gelirdi. Köylülerin meteorolojisi burasýydý. Buradan anlayamazlarsa Çiçekdaðý'nýn tepesine bakarlardý. Daða bakmaktan boyunlarý tutulmuþtu köylülerin. Ova cayýr cayýr yandýkça evlenecek oðlanlarýn rýzýklarý, niþanlanacak kýzlarýn umutlarý da tükenip gidiyordu. “Yaðmur yoksa yaþam yok demekti buralarda. Herkes düðününü derneðini harman zamanýna göre ayarlardý. Bu yýl elleri kýnalý gelinleri, yakýþýklý damatlarý göremeyecekti demek ki bu ova. Ekinler yanarsa artýk öldüler, bittiler demekti.

Herkesin, umutlarýný ve inançlarýný yitirmesine ramak kala kurnaz Süleyman Hoca, herþeyi açýklamaya karar verdi. Bir öðle namazý sonrasýnda köylüleri caminin avlusunda topladý ve: “Yaðmurun yaðmamasýnýn tek nedeni Sofunun Ýhsan'ýn, altýn diþleriyle gömülmesidir. Ben size ‘Diþlerini çýkaralým. Böyle gömülmez, günah olur.’ demiþtim ama dinlemediniz. Allah-u Teala, size günah yazdý ve hepinizi cezalandýrýyor. Gelin, mezarý açýp o diþleri çýkaralým, Allah'tan af dileyelim. Göreceksiniz, o zaman yaðmurlar yaðacak, ovada seller akacak. Ekinler yanmaktan, ocaklar sönmekten kurtulacak.” dedi. Caminin avlusunda bir uðultu koptu. “Hoca doðru söylüyor” diyenlerle birlikte, “Ölünün kabri açýlmaz” diyenler de vardý. Herkes bu konuyu tartýþmaya baþladý. Diþlerin çýkarýlmasýna karþý olanlar çoðunluktaydý. Köylüler, evlerine doðru giderken:

“Dünya malý dünyada kalmalý. Ne vardý aðzýndaki diþlerle gömecek? Elbet Allah eyi demedi. Baksanýza þu baþýmýza gelenlere.

“Sanki götürüp de öteki dünyada daha mý eyi bir yer alacak?”

“Rahmetli, saðlýðýnda da pek cimriydi. Bu dünyada yemedi içmedi, þimdi oðlu Selahattin yiyip içiyor. Sofunun Ýhsan, bir kuru ekmekle öldü gitti.”

“Varlýk içinde yokluk diye buna denir iþte.”

“Kendi yiyemedi emme þimdi de bizim rýzkýmýz kesildi. Hocayý dinleyip o diþleri çýkarmak lazým.” diye konuþarak daðýldýlar. Köylüler arasýndaki tartýþmalar tüm canlýlýðýyla sürerken bir akþam namazýndan sonra kabrin açýlmasýna karar verdiler. Bu kararý Sofunun Ýhsan'ýn büyük oðlu Selahattin'e de bildirdiler. Köylüler böyle karar verince o da itiraz etmedi. Küçük oðlu baþka yerde oturduðu için ona haber etmediler. Hemen köy bekçisini çaðýrýp evlerde, kahvehanede, sokaklarda herkese kabrin açýlacaðýný duyurmasýný istediler. Bekçi, gecenin geç vaktine kadar tüm köyü dolaþtý, bir bir herkese haber verdi. Tüm köylüler, hararetle bu konuyu konuþurken çocuklar korktular ve erkenden yatýrýldýlar. Çocuklar, korkudan sabaha kadar analarýnýn dizinin dibinde uyudular. O gece, Sekili köylüleri için yaþamlarýnýn en zor gecesi oldu. Geç saatlere kadar uyuyamadýlar. Sofunun Ýhsan, o gece hayalet oldu, sokaklarda, evlerde, köyde gezdi durdu. Saðlýðýnda bu kadar tanýnmayan Sofunun Ýhsan, o gece herkesin düþündüðü tek kiþi olmuþtu.

Sabahý zor eden köylüler, erkenden kalkýp caminin yolunu tuttular. Akþamdan birkaç kiþiye tembihlenmiþ, onlar da kazmalarýný, küreklerini, bellerini omuzlayýp gelmiþti. Yanlarýnda yedek mendil bile getirmiþlerdi. Sabah namazýný kýldýktan sonra mezarlýðýn yolunu tuttular. En önde kurnaz tilki Süleyman Hoca, arkasýnda da beþ-altý köyIü yanyana yürüyorlar ancak hiçbirinden çýt çýkmýyordu. Köylülerde bir ürkü, korku vardý. Süleyman Hoca en önde çamura batmýþ öküz gibi bacaklarýný kýra kýra yürüyor, köylülerin hiçbiri onu geçmek istemiyorlardý. Kadýnlar, kýzlar, çocuklar evlerinin önüne çýkmýþ, mezarlýða gidenlere bakýyorlardý. Yukarý mahalleden geçerken gübre kokusunu duymamak için ellerini burunlarýna kapatýp daha hýzlý yürüdüler. Mezarlýða geldiklerinde hep beraber mezarýn baþýnda dua ettiler. Köylülerde mezar taþý yaptýrmak pek adet deðildi. Kabaklý'dan getirdikleri pur taþlarýný kýrýp mezarýn baþ ve ayak ucuna diker, iz býrakýrlardý. Geliþigüzel taþlarla da etrafýný þöyle bir çevirir, býrakýrlardý. Duayý bitiren hoca, köylülerin korktuklarýný anlayýp: “Ne korkuyorsunuz bre? Hiç insan, ölmüþ birisinden korkar mý? Erkeklik öldü mü bre?” diyerek rahatlatmaya çalýþtý. Birkaç kiþi, kazmalarý alýp mezarý kazmaya baþladýlar. Toprak biraz kabarýnca diðerleri, kürekle alýp kenara yýðdýlar. Kazmacýlar, tekrar kazmaya baþladýklarýnda daha dikkatli oldular. Sanki kazma, Sofunun Ýhsan'ýn bir yerine deðecekmiþ gibi korkuyla kazýyorlardý. Kazdýkça mezarýn dibinden kokular gelmeye baþladý. Ceplerinden mendillerini çýkarýp aðýzlarýný, burunlarýný sardýlar. Toprak yumuþak olduðu için kolay kazýlýyordu. Kazmalarý býrakýp topraklarý attýlar ve küreklerle, bellerle kazmaya devam ettiler. Kazdýkça koku da artýyordu. Zaman zaman ara verip, yolun kenarýnda temiz hava alýp geri geliyorlardý. Mezardan çýkan kokuya dayanamayýp kustular. Hem de öðürerek kustular. Birkaç kiþi kazarken diðerleri hava almaya gidiyor, onlar gelince ötekiler gidiyordu. Mezarýn baþýndan tek ayrýlmayan kiþi, Süleyman Hocaydý. Köylüler, artýk dayanamaz oldular, kürekleri býrakýp hepsi yola doðru kaçtýlar. Kötü koku etrafa da yayýlmýþtý. Kokuyu alan köpekler, havlamaya baþladýlar. Köylüler, yolun kenarýnda mideleri, baðýrsaklarý sökülünceye kadar kustular, kustular. Artýk onlardan bir fayda gelmeyeceðini anlayýnca Süleyman Hoca, küreði alýp mezarýn içine indi. Kalan topraklarý kazdý, dýþarý attý. Tahtalar ve kerpiçler ortaya çýkýnca köylüleri çaðýrdý. Köylüler, mendillerinin üstüne birer mendil daha baðlayýp, ceketlerini de yüzlerine sarýp geldiler. Hoca, hem yorulmuþ, hem kýzmýþtý. Tahtalarý ve kerpiçleri söküp söküp atýyordu. Tam ölüye ulaþýnca bir baktýlar ki kocaman bir karayýlan, ölünün döþüne çöreklenmiþ yatýyor. Köylüler, hemen kürekleri kapýp öldürmeye davrandýlar ancak hoca: “Býrakýn, dokunmayýn. Allah, onun rýzkýný buradan vermiþ.” diyerek durdurdu. Yýlan, kendisini þöyle bir toplayýp baþýný dikti ve hemen yaný baþýnda bulunan deliðe girip ortalýktan kayboldu. Süleyman Hoca, aðzýný, burnunu tekrar sýkýca sardýktan sonra ölüyü sýrtüstü çevirip baþýný düzeltti. Ölünün üstündeki böcekler hemen kaçýþtýlar. Kefen bezi çürümüþ, anlaþýlmaz bir renge dönüþmüþtü. Süleyman Hoca, besmele çekerek ölünün çene baðýný çýkardý ve aðzýný açmaya çalýþtý. Hoca, ara sýra ellerini topraða silerek çeneyi açmaya çalýþýyordu. Köylüler, yakýndan baktýklarý için tekrar kusmaya baþladýlar. Bazýlarý, bir daha gelmemeye yemin ederek tekrar yola kaçtýlar. Aðýzlarýndan, burunlarýndan kusuyorlardý sanki. Boðulacak gibi oldular. Süleyman Hoca, hiçbir þeye aldýrmadan mezarýn içinde tek baþýna altýn diþleri bulmaya çalýþýyordu. Sonunda aðzýný açtý ve alt damaktaki altýn diþleri çekip çýkardý. Sonra üst damaklarý çýkardý ve mendiline sarýp cebine koydu. Bir an içi bulandý, bayýlacak gibi oldu ama kendini zorlayarak çenesini tekrar baðladý. Baþýný yerine yerleþtirip ölüyü yan yatýrdý. Yukarýda bekleyen köylülere seslenip acele tahtalarý istedi. Köylüler, mezara hiç bakmadan tahtalarý ve kerpiçleri uzattýlar, Süleyman Hoca da hýzla tekrar ördü. Hocayý kolundan tutup dýþarý çýkardýlar ve topraklarý hýzlý hýzlý mezara atýp çabucak kapattýlar. Köylüler, “Hocam. Öldük, bittik. Ýçimiz dýþýmýza çýktý. Bir an önce gidelim buradan.” diyerek kazmalarý, kürekleri kaptýklarý gibi yola çýktýlar. Köylülerden biri, halâ öðürerek: “Anam avradým olsun ki bir daha aðzýma bir lokma bile koyamam. Geldiðime geleceðime bin piþman oldum.” derken Süleyman Hoca, ne diyeceðini bilemiyordu. Kim bilir kaç yüz ölü yýkamýþ, kaç mezar açmýþtý ama böyle kokanýný hiç görmemiþti. Hiçbir þey olmamýþ gibi önlerine düþüp köyün yolunu tuttu. Köylüler, arkasýndan öyle aðýr yürüyorlardý ki gören, onlarý mezardan çýkmýþ ölü sanýrdý. Köye geldiklerinde herkes, evlerine daðýldý. Süleyman Hoca da evine varýnca, mezarý kapattýktan sonra dua etmediklerini hatýrladý. Kendi kendine: “Kokudan akýl mý kaldý yahu? Dua da etmedik. Allah günah yazmaz inþallah.” deyip geçiþtirdi. Eve girmeden karýsýna seslenip ibriði getirmesini istedi. Karýsý, ibrikten suyu döktü hoca, ellerini defalarca sabunladý. Yüzünü de yýkayýp silindi. Ölünün kokusu sinmesin diye ellerini bir de kolonyayla yýkadý. Mezarlýktaki kokuyu düþündükçe içi daha çok bulanýyordu. Sedirin önüne uzandý. “Sofunun günahý çok da ondan mý bu kadar koktu acaba?” diye düþündü. Bulgaristan'da iç savaþ sýrasýnda öldürülen ve gömülen insanlarý, otopsi için defalarca çýkarýp tekrar gömmüþtü. Ancak böylesine hiç rastlamamýþtý. Birden, cebindeki altýn diþler aklýna geldi. Sofunun oðluna verse miydi, vermese miydi? “Aman. Býrak caným. Kim soracak? Sorarlarsa ‘hayrýna bana verin’ derim, isterim.” dedi içinden. Yorgunluktan ve kokudan halsiz düþmüþtü ama altýn diþleri de cebine koymuþtu. Gönül rahatlýðýyla oracýkta uykuya daldý.

Mezarý kazan köylüler, günlerce yataklarýnda hasta yattýlar. Ne yemek yediler, ne su içtiler. Her gece kabus görüp korkuyla uyandýlar. O günden sonra kimse, Süleyman Hocayý camide görmemiþti. Evine gidip yokladýlar. Hoca, aðýr kokunun verdiði rahatsýzlýkla hastalanmýþ, yataða düþmüþtü. Aðzý burdu uçuklamýþ, her yerinde yara-bere çýkmýþtý. Mezarý açarken aslan gibi cesur davranan hoca, aslýnda korkmuþ ama belli etmemiþti. Her gece uykusundan sýçrayarak uyanýyor, oturup dualar okuyordu. Rüyasýnda hep Sofunun Ýhsan'ý görüyordu. Ýki eli yakasýnda: “Ver benim diþlerimi!” diyordu. Hoca, elinden kurtulmak için yalvarýyor, yakarýyor ancak Sofunun Ýhsan, yakasýný býrakmýyordu. Hocanýn çok hasta olduðunu gören köylüler, aralarýndan az buçuk bilgisi olan birini, camide görevlendirdiler. Hoca iyileþinceye kadar ezan okuma ve namaz kýldýrma iþini idare ettiler. Altýn diþlerin çýkarýlmasýndan sonra herkes, bir fýrtýna ve yaðmur bekliyordu. Sanki bu diþler, aðýzlarýnda acý veren çürük bir diþmiþ de çektirip kurtulmuþlar gibi seviniyorlardý. Çocuklar bile þemþamer saplarýna at gibi binip: “Yaðmur yaðacaaak! Seller akacaaak!” diye baðýrarak koþturup oynuyorlardý. Altýn diþler çýkarýlalý günler olmuþtu ama halâ yaðmur yaðmamýþtý. Üstelik kuraklýk da artmýþ, ortalýk yanýyordu. Köylüler, bir daha umutsuzluða düþtüler. “Sofunun Ýhsan’ýn diþlerini çýkarmakla hata mý ettik acaba? Ortalýk daha da beter oldu. Mezarý açmakla daha büyük günah iþledik belki de.” diye düþünmeye baþladýlar. Artýk ne dua ediyorlar, ne de kurban kesiyorlardý. “Ne olursa olsun.” demeye baþladýlar.

Süleyman Hoca, bir süre sonra iyileþip ayaða kalktý ve camiye geldi. Köylüler, hemen camiye doluþtular. Hoca yaðmur hakkýnda neler söyleyecek diye kaþýna gözüne bakýyorlardý. Hoca da anlýyor ancak ne diyeceðini bilemiyordu. Kuran-ý Kerim'i þöyle bir karýþtýrýp birþeyler okudu. Sonra kendi kafasýna göre yaðmurun yaðacaðýna dair bir takým yorumlar yaptý. Köylüler, pek tatmin olmadýlar. Camiden çýkanlar, kahvehaneye ya da duvar diplerine oturup kara kara düþünüyorlardý. Hepsinin de konuþmalarý yaðmur üstüneydi. Köyün tek kahvecisi Hallo'nun keyfine diyecek yoktu. Ne tarlasý vardý, ne de oðlu, uþaðý. Kahveden kazandýðý parayla geçinip gidiyordu. Her iki elini de doldurup çay servisi yaparken: “Bý yýl borçlarýnýzý ödemezseniz, aðalardan önce tarlalarýnýza ben el koyacaðým, haberiniz olsun.” deyip köylülerle eðleniyordu. Hallo, bir bardak çayý dahi kaçýrmaz, önlüðünün cebindeki veresiye defterini çýkarýr, kulaðýnýn üstünde taþýdýðý kopya kalemiyle hemen bir çizgi atardý. Köylüler, geçen yýldan verdikleri senetlere aðalarýn, ne gibi bir iþlem yaptýracaðýný merak ediyorlardý. Okuma yazmasý olmayan köylülerin kimisi, senedine parmak basmýþ kimisi, senedine ne yazýldýðýndan bile habersizdi. Tek bildikleri þey, borçlarýný ödemezlerse tarlalarýnýn elden gideceðiydi. Eðer yaðmur yaðmazsa tüm köylüler, tarlalarýný öldüm pahasýna aðalara satacaklardý. Aðalar, aç kurt gibi ekin zamanýný bekliyorlardý. Sekili Ovasýnda her türlü borç, alacak, alýþveriþ iþleri temmuz ayýnda yapýlýrdý. Mevsimin kurak geçmesi aðalarýn iþine gelirdi. Kahvehanenin dört bir köþesi, dinlenme köþesi olmaktan çýkmýþ dert köþesi olmuþtu. Yüzü gülen tek kiþi, kahveci Hallo idi. Süleyman Hoca, o sýrada evinde yabancý radyolarý dinliyor, yaðýþlý havanýn ülkemize ne zaman geleceðini öðrenmeye çalýþýyordu. Özellikle BBC'yi gizlice dinliyordu. Bulgaristan'da iken Ýngilizce öðrenmiþti ama bunu kimseye söylemezdi. Çünkü kendisi hakkýnda “ajandýr” söylentisi çýkmýþtý. Bir de bu bilinirse köyde hiç barýnamazdý.

Sekili ve çevre köyler cayýr cayýr yanarken köylülerin de içleri yanýp kavruluyordu. Ekinler sarardýkça insanlar da ot gibi kuruyorlardý. Hepsi ekmekten aþtan kesilmiþler, geceleri avratlarýyla bile yatamaz olmuþlardý. Para pul olmazsa adamýn þeyi de kalkmazdý. Þehvetleri, sönmüþ kireç gibiydi. Kimileri, aralarýnda: “Valla avrat gibi olduk. Atmacamýz kuþ tutmaz oldu. Geceleri avratlara sarýlýp gardaþ gardaþ yatýyok. Ýcraat yok. Sizi bilmem amma bizde böyle.” diyor, diðerleri de: “Bizde de bir þey arama. Valla biz de aynýyýz. Bu gidiþle temelli avrat hadým olacaðýz.” diyerek dertleþiyorlardý. Köyde, kadýnlar bile ellerini iþe vurmaz olmuþlardý. Yýlgýn süpürgesiyle yalandan ortalýðý þöyle bir süpürüp evlerine çekiliyorlardý. Kuyulardaki sular da iyice çekilmeye baþlayýnca herkes, paniðe kapýlmaya baþladý. Her taraf böcek, sinek, haþaratla dolmuþtu. Köylülerin en çok zoruna giden þey, Çerikli ve Kýrýkkale taraflarýna yaðmur yaðýyor olmasýydý. Kendileri bu kadar dinlerine, imanlarýna baðlýyken gece gündüz dua edip kurbanlar keserken ne hikmetse yaðmur, hep o tarafa yaðýyordu. Oysa faiz, kumar, kýybet, koðu o taraflarda daha çok vardý. Onlar daha mý çok Allah’a, kitaba baðlýydýlar? Yine de Allah'a isyankar olmamak için “Allah büyüktür. Allah'tan umut kesilmez.” deyip sabrediyorlardý.

Sekili ovasýnda, tüm arpa tarlalarý yanmýþtý artýk. Buðdaylar da kurumaya yüz tutmuþtu. Çobanlar, davar sürülerini arpa tarlalarýna býrakýp iyice bir doyurdular. Sekilinin içinden geçen marþandizler bile su olmadýðý için Sekili istasyonunu pas geçiyorlardý. Köylülerin bir kýsmý, demiryolunun kenarlarýnda geceleri nöbet tutmaya baþladýlar. Çünkü makinistler, hareket halindeyken en olmadýk yerlerde yanýk kömürleri boþaltýyorlardý. Kömürler aðaç travestleri tutuþturuyor, oradan otlara yayýlýyor, büyüyerek ekin tarlalarýný vuruyordu yangýn. Kimin yaptýðý bile bilinmeden, binlerce dönüm ekin tarlasý bir gecede yanýp kül olurdu böyle. Bundan dolayý makinistlerle Sekililer arasýnda yýllardýr süren gizli bir kan davasý vardý. Trenler kolay kolay Sekili istasyonunda durmazlardý. Dursalar da çok kýsa bir süre kalýp hemen hareket ederlerdi. Birçok çocuk ve köylü, gece gündüz demez, makinistleri ve gardfrenleri taþlarlar, kafalarýný gözlerini kýrarlardý. Attýklarý balast taþlarý öyle keskin ve sivriydi ki makinistler, nasýl kaçacaklarýný bilemezlerdi. Kimi zaman da kasýtlý olarak yanýk kömürleri savurarak geçer giderlerdi.

Yine hava çok sýcak ve boðucuydu. Köylüler, duvar diplerinden kalkýp evlerine çekilmiþlerdi. Ýtler bile sýcaða dayanamýyor, çamurlara beleniyorlardý. Birden, Tencere mevkiindeki bulutlarýn rengi deðiþti. Bulutlar yavaþ yavaþ Acýlý'dan, Kabaklý'ya doðru kaymaya baþladý. Hava hafif puslandý. Köylüler, hemen dýþarý çýkýp Tencere'ye doðru baktýlar. Acaba pus muydu, yoksa yaðmur mu geliyordu? Pus, Çiçekdaðý'nýn doruklarýna doðru kaydý. Sekili tuzlasý görünmez oldu. Kýzýlcalý köyü, kayboldu bitti. Evet. Çiçekdaðý'nýn tepesinde yaðmur vardý. Hat tin arkasýndan, aniden büyük bir toz bulutu kalktý ve kýsa sürede köyün içine gelip her yaný sardý. Ýstasyon ve Toprak Mahsulleri Ofisi görünmez oldu. Köyün içinde bir fýrtýna oluþtu ki göz gözü görmüyordu. Herkes evine girip kapýsýný, toplusunu sýký sýký kapattý. Fýrtýna, önüne ne kattýysa alýp götürüyordu. Evlerin önündeki teneke teþtler, deri tuluklarý, siðle dallarýnda asýlý bulunan çamaþýrlar, tavuklar, cücükler, yeni doðmuþ civcivler fýrtýnayla birlikte uçup gittiler. Yerdeki kaðýtlar, otlar, çöpler, kimilerinin kasketleri havada savrulup duruyordu. Kahvehanedekiler, olup biteni seyrediyor, olayý yorumlamaya çalýþýyorlardý. Büyük bir þaþkýnlýk içindeydiler. Ortalýk birden kýzýllaþtý. Fýrtýnanýn, Terzili köyü tarafýndan getirdiði kýzýl topraklar, un gibi savruluyordu havada. Yazýda, yabanda ne kadar andak dikeni varsa söküp damlarýn, kapýlarýn, toplularýn önlerine uçuruyordu fýrtýna. Kimi zaman da gökyüzünde toplanýp, bir uçurtma gibi uçuyordu andak dikenleri. Fýrtýna öyle þiddetliydi ki önüne ne gelirse alýp götürüyordu. O sýrada evine gitmeye çalýþan köy bekçisi Alicük'ün, yaðlý þapkasýný da alýp uçurmuþtu. Alicük, peþinden gittiyse de yetiþemedi. Köy, birden görünmez olmuþtu. Herkes, bir afat olmasýn diye dua etmeye baþladý. Kýzýllýk gitgide artýyordu. Sanki köyün üstüne bir varil kýrmýzý boya dökülmüþtü de fýrtýna da onu daðýtýyormuþ gibi oldu. Çerikli'nin, Terzili'nin, Derebaðý'nýn tüm kýzýl topraklarý Sekili Ovasýna gelmiþti. Ovadaki topraðýn rengi deðiþti. Arazideki davar ve sýðýr çobanlarý, arkaçlara, demiryolu köprülerinin altýna sýðýndýlar. Can derdine düþüp saða sola kaçýþan davarlarý, itler toplamaya çalýþýyordu.

Güneþli ve yakýcý olan hava, durup dururken nasýl da birden deðiþmiþti? Günlerdir elleri havaya kalkmayan köylüler, yine ellerini havaya kaldýrmýþ “Ey büyük Allah'ým. Sen nelere kadirsin? Ýstersen taþ yaðdýrýrsýn, istersen rahmet. Alan da sensin, veren de sensin ya Rabbim.” dediler. Gökyüzünde, aniden bir mavi ýþýk parladý ve büyük bir patlama sesi duyuldu. Köylüler, hemen yere çöküp göz-kulak kesildiler. Yýldýrým, Buruncuk taraflarýna düþmüþtü. Düþtüðü yerden alevler yükselmeye baþladý. Tarlalar yanýyordu. Köylüler, “Mutlaka birileri ölmüþtür” diyerek elleri havada hayýrlar dilemeye baþladýlar. O sýrada evlerinde bulunan kadýn ve çocuklar da patlama sesini duyar duymaz yere oturmuþlardý. Köylüler, “Þimþek çakýnca yere oturulur. Yoksa Allah'a karþý gelmiþ olursun.” derlerdi her zaman. Kahvehanedekiler, gökyüzündeki bu olaðanüstü patlamayý hemen: “Amerikalýlar yaðmur bombasý mý attý ne? Bize süt tozu gönderiyorlar ya belki yaðmur bombasý da atmýþlardýr.” diye yorumladýlar.

Nereden geldiði belli olmayan bir hortum, neredeyse köyü yutacaktý. Önce küçük gibi görünen hortum, yaklaþtýkça büyüdü de büyüdü. Önce toz bulutu, ardýndan fýrtýna, yýldýrým, þimdi de hortum. Bu gidiþ pek hayra alamet deðildi. Köylüler: “Ne hikmettir bu Allah'ým? Sen sonumuzu hayýr et. Çoluk çocuðumuzu koru.” diye yalvardýlar bu kez. Neyse ki hortum, köyün içinden geçmedi. Yakýnlarýndan geçip ovanýn deðiþik yerlerinde gezdi durdu çýlgýnca. Önüne ne geçtiyse vurdu Allah vurdu, savurdu ha savurdu. Ýntikam alýrcasýna dövdü dövdü durdu. Doymadý, saða sola salladý. Köylüler, olduklarý yerde kýpýrdamadan durup seyrediyorlardý. Bir yandan da: “Sofunun Ýhsan’ýn mezarýný açýp diþlerini aldýk. Allah-u Teala, þimdi bizi cezalandýrýyor.” diyorlardý korkuyla. Ne de olsa bilim teknik bilmezdi köylüler. Köy mezarlýðýndaki Sofunun Ýhsan'ýn mezarý da fýrtýnanýn etkisiyle dümdüz olmuþtu. Taze toprak, sanki birileri tarafýndan özenle düzeltilmiþ gibiydi.

Hortum, kinini kusup uzaklaþtýktan sonra öyle bir yaðmur baþladý ki daha þimdiye kadar kimse böyle bir yaðmur görmemiþti. Ýri taneler ile baþlayan yaðmur, durmaksýzýn saatlerce yaðdý da yaðdý. Sanki gökyüzündeki tüm yaðmurlar bu ovaya düþüyordu. Köylüler: “Hey Allah’ým. Hikmetinden sual olunmaz.” diyerek sevinmeye baþladýlar. Vurdular kendilerini dýþarýya. Çoluk-çocuk, büyük-küçük, kadýn-kýz, tüm ova halký, yaðmurun altýnda keyifle iliklerine kadar ýslandýlar. Kuyular, ýrmaklar sularla doldu tekrar. Birkaç saat önceki yakýcý havadan hiçbir eser kalmamýþtý. Süleyman Hoca, kapýnýn önüne çýkmýþ gülümsüyordu. Kazlar, ördekler, itler, tüm canlýlar bayram ediyordu. Süleymanlýözü Deresi taþmýþ, köyü seller basmýþtý. Köylüler, hiç aldýrýþ etmediler. “Buna bin þükür.” diyorlardý. Ekinler sulanmýþtý ya isterse sel, evlerini, ahýrlarýný, tandýrlýklarýný alsýn götürsündü. Yaðmurla birlikte gökyüzündeki kýzýllýk kaybolmuþ, yaðmur sonrasýnda süzülüp durulmuþtu. Gökyüzü þimdi bembeyazdý. Beyaz bulutlarla kara bulutlar, sürekli yer deðiþtirip manevra yapýyorlardý. Biraz sonra Baðtepesi’nde gökkuþaðý belirdi. Köylüler, sellere aldýrmadan doyasýya, gökkuþaðýnýn güzelliðini seyrettiler. Tüm ova halký mutlu ve sevinçliydi. Elleri, saatlerce yukarýdan inmedi. Süleyman Hoca, bugüne kadar bir kez olsun altýn diþlere bakmamýþtý. Mendili cebinden çýkarýp açtý ve gülümseyerek baktý. Altýn diþler de parlayarak ona gülümsediler. Nasýl olsa yaðmur yaðmýþ, seller akmýþtý. Artýk kimse bu diþleri sormazdý. Özenle tekrar sarýp cebine koydu.

1974 yýlý Temmuzunda Sekili Ovasýndaki tüm köylüler, öyle bir mahsul kaldýrdýlar ki ödenmedik bir tek senet kalmadý. Oðullarýný evlendirip kýzlarýný çýkardýlar. Tekrar adaklar adayýp dilencilere bol bol perþembelik verdiler. Süleyman Hocaya yaðlar, ballar, unlar, bulgurlar, paralar verip çok iyi baktýlar. Hiç kimse altýn diþleri sormadý. Hoca, Yerköy'e gidip otuziki adet, yirmidört ayar altýn diþleri sattý ve Yerköy'den bir arsa aldý. Daha sonra o arsaya, oðlu için ev yaptýrdý. Sekili ve çevresinde bir daha hiçbir ölü, altýn diþleriyle gömülmedi. Ova halký, bir daha ne hüzün, ne acý, ne de umutsuzluk yaþamadý. Artýk güneþ, daha güzel doðuyordu Sekili’den.