YALANCI ÞAHÝT

ÖYKÜ-ERHAN PALABIYIK

Bardaðýn Ýbram, bir zamanlar aða oðlu olduðu için rahat yaþamýþ, yiyip içmiþ, gezip tozmuþtu. Babasý öldükten sonra da miras kalan tarlalarý bir bir satýp Yozgat’ta, Ankara'da har vurup harman savurmuþtu. Yozgat'ýn ve Ankara'nýn tüm gazinolarýný, pavyonlarýný avucunun içi gibi bilirdi. Babasýnýn boyu kýsa olduðu için “Bardak” lakabýný takmýþtý köylüler. Ýbrahim'e de “Bardaðýn Ýbram” derlerdi. Bardak, çamdan yapýlmýþ su testisidir. Eskiden köylüler, sularýný bu bardaklarda saklarlar ve oradan içerlerdi.

Ýbrahim'in, iki karýsý ve on tane çocuðu vardý. Tüm malý mülkü satýp paralarý da zevki sefada yiyip bitirdikten sonra evine kapandý. Aða oðlu olduðu için kimsenin kapýsýna gidip iþ isteyemiyor, çalýþmayý kendisine yakýþtýramýyordu. Evi tepenin en yüksek yerindeydi. Bahçedeki çardaða bakýp bakýp, burada kurduðu alem sofralarýnýn hayaliyle yaþýyordu. Cebinde bir çay parasý bile yoktu ve artýk kahvehanelere de gidemiyordu. Evdeki iki saðlým ineði de satýp yedikten sonra karýlarýyla kötü olmuþ, çoluk çocuðuna bakamaz olmuþtu. Çaresizlikten karýlarýný ve çocuklarýný ameleliðe göndermeye baþladý. Onlar, pancar çapasýna gidip para kazanmaya, Ýbrahim de zýkkým yer gibi onlarýn kazancýný yemeye baþladý. Yine rakýsýný alýp çardaðýna kurduðu sofrasýnda yiyip içiyor, köylülere konser verir gibi gece yarýlarýna kadar avaz avaz türküler söylüyordu. Köylüler, sabahtan akþama kadar ark açýyor, tarla suluyor, çapaya, hamallýða gidiyor yoruluyorlardý. Tam uykuya yattýklarý zaman Ýbrahim, “Köprüden geçti gelin, saç baðýn düþtü gelin.” diye bir türkü tutturuyordu. Sanki birine sevdalý gibi diline dolamýþtý bu türküyü. Köylüler, “Utannýaz arlanmaz adam. Avrat parasýyla raký içip bir de baðýra baðýra türkü söylüyor.” der, kýzarlardý.

Ýbrahim, babasý gibi bardak deðildi ama uzun boylu da deðildi. Kendisine çok özen gösterirdi. Her gün týraþ olur, kaþlarýna, býyýklarýna sürme çeker, saçlarýna briyantin sürerdi. Sýk sýk cebinden aynasýný çýkarýr favorilerini, saçlarýný düzeltirdi. Kadýnlara çapkýn çapkýn bakar, býyýklarýný sývazlardý. Çarþýya çýktýðýnda herkes ona bakar, içlerinden: “Dürzüoðlu dürzü! Avrat parasýyla süslenip püslenip geziyor.” der, ana avrat söverlerdi. Herkes karýlarýna ve çocuklarýna acýyordu. Bardaðýn Ýbram, parasýz pulsuz kaldýktan sonra iyice arsýz bir adam olmuþtu. Belki de aðalýða bok sürmemek için iþi arsýzlýða vurmuþtu. Eskisi gibi itibarý, deðeri kalmamýþtý köyde. Eskiden, daha kahveye gelmeden masasý, sandalyesi ayrýlmýþ olurdu. Þimdi köylüler, selamýný bile almamak için köþe bucak kaçýyorlardý. Aðzý da çok pisti Ýbrahim'in. Ulu orta söverdi.

Bir gün köyde, iki aile arasýnda kavga çýkmýþ, Ýbrahim de yoldan geçerken olayý görmüþ, durup seyretmiþti. Kavgada aðýr yaralananlar olmuþtu. Her iki taraf da mahpus yatmak istemedikleri için mahkemede Ýbrahim'i þahit yazdýrmýþlar, sonra her iki taraf da ayrý ayrý yiyecek içecek alýp Ýbrahim'in evine geldiler. “Seni þahit yazdýrdýk. Bizim lehimize mahkemede þahitlik yap” diyerek cebine bolca para ve sigara koyup gittiler. Duruþma günü Ýbrahim, mahkemeye gitti. En çok para verenin lehine þahitlik yaptý. Gelirken de bir büyük raký sardýrýp getirdi. Akþam, çardaðýna oturup þiþeyi açtý ve içmeye baþladý. Oh be! Ne güzel paraydý? Ýki çift laf etmiþ ve bol para kazanmýþtý. Kendi kendine: “Bu iþte iyi para var. Bundan sonra nerede bir kavga olursa, gidip þahitlik yapacaðým.” dedi. Kalktý, tahta kaþýklarý eline alýp þýkýr þýkýr oynadý. Bir yandan içiyor, bir yandan oynuyor, bir yandan da: “Teey teey, tey tey!” diye naralar atýyordu. Neþeli olduðu zamanlar hep böyle oynar, naralar atardý. Tüm köylüler, gecenin sessizliðinde Ýbrahim'i dinliyordu.

Seksek köyünde senlik benlik kavgalarý hiç eksik olmazdý. Bardaðýn Ýbram, nerede bir kavga çýksa hemen oraya gidip kendini þahit yazdýrýyordu. Þahit yazdýranlar, duruþma gününde evinden özel arabayla alýyor, yedirip içirip mahkemeye götürüyor, sonra tekrar evine getiriyorlardý. Ýbrahim, krallar gibi yiyip içiyor, namus þeref üzerine yeminler edip yalan ifade veriyor, paralarý da cebine doldurup çýkýp geliyordu. Ýnsanlar “Vallahi” demeye korkarken o, hiç çekinmeden Allah, kitap, din, iman, namus, þeref üzerine yeminler ediyordu. Ýbrahim, tüm inançlarýný yitirmiþ, para uðruna yalan söyleyip yeminler ediyor, ocaklar söndürüp insanlarý cezalara çarptýrtýyor, mahpuslarda yatýrýyordu. Bir de utanmadan saðda solda: “Nasýl da içeri dýktýrdým? Ýyi oldu dürzüye!” deyip övünüyordu. Kendisine, “Yalan yere þahitlik yapma Ýbram. Günaha giriyorsun.” diyenlere, “Ben yalancý þahitlik yapmýyorum. Bilirkiþilik yapýyorum.” diyerek kendini saklamaya çalýþýyordu. Köylü milleti o kadar da enayi deðildi tabii. Akla karayý ayýrt edecek kadar akýl sahibiydi.

Ýbrahim, gün oldu çevre köylerden de iþ almaya baþladý. Tüm köylerdeki tarla davalarýna, cinayetlere, ýrza geçmelere kadar þahitlik etmeye baþladý. Yerköy'de, Yozgat'ta namýný duymayan kalmadý. Her gün köylerde onlarca kavga dövüþ oluyor, Ýbrahim de hemen hepsinde þahitlik yapýyordu. Ýþini öyle iyi yapýyordu ki hakim kendisine: “Sen Seksek köyünde oturuyorsun. Nasýl oluyor da Çalýklý'daki dövüþü görüyorsun? Doðru söyle, yoksa seni tutuklarým.” dediðinde Ýbrahim, hemen bir yalan uydurur: “Hakim bey. Ben Çalýklý'ya bir alacak verecek meselesi için gitmiþtim. Köy meydanýnda bir kavga çýktý, ben kavganýn ortasýnda kaldým. Canýmý zor kurtardým. Ekmek Kuran çarpsýn ki doðru söylüyorum.” diyerek hakimi inandýrýrdý. Davalý taraflar da Ýbrahim'in söylediklerini doðrulayýnca hakim inanmak zorunda kalýrdý. Tüm kavga dövüþlerde, sýnýr geçmelerde, kýz kaçýrmalarda, çobanlarýn tarlalarý yayma davalarýnda Ýbrahim mutlaka vardý. Ýþinde iyice uzmanlaþmýþtý. Mahkemelerde nasýl konuþulur, edilir iyi biliyordu. Hakimler, savcýlar, mübaþirler, katipler iyi öðrenmiþlerdi Ýbrahim'i. Kimlik tespitini bile yapmýyorlardý artýk. Ana adý, baba adý, doðum yeri, tarihi, köyü, her þeyini ezberlemiþlerdi Ýbrahim'in. Her davanýn sonunda bir zafer kazanmýþ gibi sevinir, kasketini eline vurarak çýkardý duruþma salonundan. Bu kadar azmýþ, bu kadar arsýzlaþmýþtý. Köylüleri, çoluðu çocuðu, bu iþi býrakmasý için yalvarýyorlardý Ýbrahim'e. Küçük karýsý: “Yalan söylemek iyi deðil Ýbram. Allah, bunun hesabýný sorar senden. Eteðindeki taþlarý dök, tövbe et. Biz çalýþýr, evin geçimini saðlarýz. Çoluk çocuðumuz var. Bir gün seni vurur, gebertirler. Kendine acýmýyorsan bize bari acý.” dediyse de Ýbrahim, aldýrmadý. O, sadece bilirkiþilik yapýyordu ve ocaklar söndürmeye devam ediyordu.

Ýbrahim, bol paraya kavuþunca yanýna bulduðu birkaç zampara ile Yozgat çamlýðýný mesken tutmuþtu. Oradan buradan kadýn getirip sabaha kadar oynatýyordu çamlýkta. Özel arabalarla Ankara'ya gidiyor, Rüzgârlý sokaktaki pavyonlarda sabahlara kadar eðleniyordu. Haftada bir elbise ve iskarpin deðiþtiriyor, yine har vurup harman savuruyordu.

Bir gün köyde bir cinayet iþlenmiþ, Ýbrahim de yine þahit yazdýrýlmýþtý. Bu davada aleyhine þahitlik yaptýðý adam, yirmi dört yýl hapse mahkum edildi. Aradan günler geçti. Adamýn yakýnlarý, bir gece Ýbrahim' in evini kurþun yaðmuruna tuttular. Ýbrahim'in küçük karýsý yaralandý ancak Ýbrahim'e bir þey olmadý. Sabah jandarmaya haber verdiler. Karýsýný, iki çocuðuyla birlikte Yerköy'e, hastaneye gönderdi. Jandarma ile birlikte savcý da gelip Ýbrahim'in evinde inceleme ve araþtýrma yaptýlar. Evin etrafýnda bulunan mermi kapçýklarý o kadar çoktu ki kurþunlayanlarýn sekiz-on kiþi kadar olduklarý söylendi. Ýbrahim, bu olayýn faillerinin, geçen gün yirmi dört yýla mahkum edilen adamýn yakýnlarý olabileceðini söyledi. Ýfadeler alýnýp zabýtlar tutulduktan sonra zanlýlar tutuklanýp hapse atýldýlar. Ýbrahim"in keyfine diyecek yoktu. Ayný gün akþam yine çardaðýnda, tutuklattýðý adamlarýn þerefine rakýsýný içiyordu. Karýsý hastanede yatadursun Ýbrahim, içti içti oynadý, oynadý, oynadý naralar attý. Köylüler, öfkeden çýldýrýyordu ama hiçbir þey yapamýyorlardý. Yine kendi kendilerine: “Bu adam iyice kudurdu. Bunun baþýna bir elek un elemek lazým ki aklý baþýna gelsin.” deyip diþlerini sýktýlar.

Ýbrahim, ne olursa olsun iþini býrakmýyordu. Zaman zaman dayak yediði de oluyordu. Öyle, yaralý bereli mahkemeye gidiyor, dövenleri hapse attýrýyordu. Evinin kurþunlanmasýndan, karýsýnýn yaralanmasýndan ve bu dayaklardan sonra biraz korkmaya baþlamýþtý ama vazgeçmeye niyeti yoktu. Kendisine kaçak bir tabanca aldý. Artýk her yere belinde tabancayla gidip geliyordu. Seksek köyünün yaþlýlarý, belki bizi dinler diye Ýbrahim'in evine gittiler. Oturup: “Bak Ýbram. Dost acý söyler amma doðruyu söyler. Senin atan, deden eyi adamdý. Atana, dedene sövdürme. Lanet ettirme. Köyümüzün adýný bok ettin. Senin yüzünden herkes bizim köye söver oldu. Senin sonun eyi olmaz. Çoluk çocuðuna yazýk edersin. El yaman olur. Bir kötülük ederler, sonra baþ edemezsin.” diyerek uzun uzun nasihat ettiler. Ýbram, hepsini dinledikten sonra: “Benim cebimde param yokken beþ kuruþ para mý verdiniz? Þimdi ne hakla gelip de nasihat ediyorsunuz? Gidin, kendi iþinize bakýn siz!” dedi kovarcasýna. Yaþlýlar, neye uðradýklarýný bilemediler. Söz geçiremeyeceklerini anlayýnca kalkýp gittiler. Giderken de “Allah ýslah etsin. Allah bildiði gibi yapsýn bunu.” diyorlardý birbirlerine.

Ýbrahim, artýk bir yere giderken karýlarýna: “Köyde kavga dövüþ olursa beni þahit yazdýrsýnlar.” diye tembih edip gidiyordu. Kimselere aldýrmýyor, hayatýyla adeta kumar oynuyordu. Mahkemelerin deðiþmez þahidi olmuþtu. Uçlu sigaralarý çift çift bulunduruyordu cebinde. Sattýðý iki saðlým ineðin yerine, iki inek ve yirmi kadar da koyun alýp evine býraktý. Baþýndaki kasketi çoktan çýkarýp atmýþ, çoluk çocuðu da amelelik yapmýyordu artýk. Cebinde tomar tomar paralarý vardý. Evinde yemek bile yemiyordu artýk. Lokantalara gidiyordu. Günlerce evine uðramýyor, Ankara'da, Yozgat'ta, Çorum'da otellerde kalýyor, gününü gün ediyordu. Pavyonlarda kör kütük sarhoþ olunca cebinden bir banknot çýkarýp tutuþturuyor, sigarasýný bununla yakýyordu. Her geçen gün biraz daha aðaran saçlarýný boyatýyor, yine her gün týraþ oluyor, çeþit çeþit Isparta esanslarý sürünüyordu. Herkes onu tanýmasa, giydiði takým elbisenin havasýna bakýp kaymakam filan zannederlerdi. Ýþinde hýzla yükselirken nice ocaklar söndürmüþtü kireç söndürür gibi. Nice yavrularýn babalarýný mahpuslara dýktýrmýþ, rutubetli duvarlarýn, paslý demirlerin, karanlýk odalarýn içinde çile doldurtmuþtu yýllarca.

Yýllar geçti, Ýbrahim huyundan vazgeçmedi. Yaþlanmaya baþlamýþtý artýk. Birgün köyün yaþlý hocasý, dizlerini tuta tuta Ýbrahim'in tepedeki evine çýktý. Biraz soluklandýktan sonra Ýbrahim'i karþýsýna alýp: “Ýbram yavrum. Cennet var, cehennem var. Artýk yeter. Herþeyi tadýnda býrak. Allah'ýn evine gel, namazýna niyazýna baþla. Tövbe et, Allah baðýþlar.” dedi. Ýbrahim, alaycý alaycý güldü ve: “Cenneti de cehennemi de ben Seksek köyünde kurdum hoca. Ankara Ulus cennet. Yozgat çamlýk cennet. Gitmezsem cehennem olur.” dedi. Bu sözler hocanýn içine ok gibi oturdu. Ýbrahim, yine alaycý bir þekilde cebinden bir beþlik çýkarýp hocanýn cebine koymaya kalkýþtý. Hoca, beþliði aldýðý gibi Ýbrahim'in yüzüne çarptý. Baþka da birþey söylemeden çýktý yürüdü. Ýbrahim'in bu saygýsýzlýðý hocanýn çok zoruna gitmiþti. Neredeyse aðlayacaktý. “Benim gibi yaþlý bir adamla alay ediyor bir de. Allah seni cehennemlerde yaksýn inþallah!” diye söylenerek yokuþu inip gitti.

Birgün Ýbrahim, evinde oturmuþ plak dinlerken taksiyle iki kiþi geldi. Ýbrahim, gelenleri hemen karþýladý ve çardaðýna buyur etti. Oturup konuþtular. Kahvelerini içtikten sonra Ýbrahim'e bir tomar para verip gittiler. Ýbrahim, paralarý saydýktan sonra “Tey tey teeey!” diye bir nara attý ve döne döne oynadý çardaðýnda. Yaz mevsimiydi ve hava çok sýcaktý. Köylüler Delice Irmaðý'ndan aldýklarý sularla tarlalarýný suluyorlardý. Irmaðýn suyu iyice azalmýþ, sessizce akýp gidiyordu. Kýþ aylarýnda ýrmaða yaklaþmak bile mümkün olmazken þimdi sýva paçalarý geç karþýya. O kadar sýðdý. Tarlalardaki ameleler, sýcaktan çorum leblebisi gibi kavruluyorlardý. Böðelek sokan sýðýrlar, adeta yarýþ atý gibi bir o yana, bir bu yana koþup duruyorlardý. Bir, Ýbrahim çalýþmýyordu tarlada tapanda. Bilirkiþi Ýbrahim Efendi.

Aradan birkaç gün geçtikten sonra para verip giden adamlar, bir haber salýp Ýbrahim'i Yerköy'e çaðýrdýlar. Akþama doðru Yerköy'de, bir kahvehanede buluþup çaykahve içtiler, konuþtular. Hava kararýnca da bir binanýn ikinci katýnda bulunan meyhaneye girdiler. Saatlerce yiyip içip eðlendiler. Bu arada Ýbrahim'in cebine bir miktar daha para koydular. Ýbrahim, iyice neþelendi, içtikçe içti. Sonra kalkýp bir güzel oynadý meyhanede. Oturduktan sonra bir de uzun hava okudu yanýk yanýk. Gece Ýbrahim'in gecesiydi. Þiþelerin dolusu geliyor, boþu gidiyordu ama adamlar pek fazla içmiyorlardý. Kadehlerini Ýbrahim'in þerefine kaldýrýp kaldýrýp Ýbrahim'e içiriyorlardý. Ýbrahim, öyle sarhoþ olmuþtu ki meyhanenin penceresinden baþýný çýkarýp naralar atýyordu. Ýbrahim'in kör kütük sarhoþ olduðunu anlayýnca adamlardan biri hesabý ödedi, diðeri de aþaðýya inip bir taksi çaðýrdý. Ýbrahim'in koluna girip aþaðýya indirdiler. Adamlardan biri, Ýbrahim'le birlikte arka koltuða, diðeri de ön koltuða oturdular. Onlarýn gidiþini meyhanede hiç kimse fark etmedi çünkü zaten hepsi sarhoþtu. Ýbrahim, her zaman kendisini evine getiren taksici zannedip adamla bol küfürlü bir sohbete koyuldu. Taksici pis pis güldü ama hiçbir þey söylemedi. Yerköy'ün loþ ýþýklý caddelerinden geçip Ankara-Yozgat karayoluna çýktýlar. Ýbrahim, karayoluna çýkýnca taksiciye bir sövüp: “Sür bakalým kaptan, bizim dürzü köyüne!” dedi. Zaten o tarafa gidiyorlardý, güldüler. Uzun ince bir yola sapýp devam ettiler. Gece olduðu için ortalýk pek tenhaydý. Molla Osman Türbesi'ni geçince adamlardan birisi, taksiciye: “Hele dur da bir ayakyoluna inelim.” dedi. Taksici, az ileride saðda durdu. Hepsi birden arabadan indiler. Ýbrahim, sarhoþ kafayla arabanýn tekerine iþedi. Adamlar da iþiyormuþ gibi yapýp etrafa bir göz attýlar. Ortalýkta kimse yoktu. Kimi tarla-tapanda, kimi çapadaydý akþama kadar. Köylüler, akþam dedin mi yatar uyurlardý. Ýbrahim, pantolonunun düðmesini zor bulup ilikledi. Ayýlmak ister gibi birkaç kez derin derin nefes alýp ciðerlerini þiþirdi. Molla Osman Türbesi’nin önündeki çeþmenin karaltýsýndan baþka bir þey gözükmüyordu ortalýkta. Ýbrahim, taksiye tekrar binecekken iki adam ve taksici, birden üstüne çullanýp silahlarý dayadýlar. Biri, Ýbrahim'in belindeki tabancayý anýnda alýp kendi beline soktu. Ýbrahim’e, “Ne oluyor yahu” deme fýrsatýný bile vermeden elini, aðzýný, ayaklarýný baðlayýp yere yatýrdýlar. Üçü birlikte peþ peþe vurmaya baþladýlar. Etkisiz hale getirince taksici, arabaya binip uzaklaþtý. Diðer iki kiþi, Ýbrahim'i kollarýndan tuttuklarý gibi tarlalarýn içine doðru sürüklemeye baþladýlar. Beþ dakika sonra Delice Irmaðý'nýn kenarýndaki demiryolu köprüsünün yakýnlarýna gelmiþlerdi. Ýbrahim'i yýlgýn aðaçlarýnýn arasýndaki kumsala getirip tekrar dövmeye baþladýlar. Ýbrahim, aðzý baðlý olduðu için baðýramýyor, sadece “Huuuu! Huuuu!” diye sesler çýkarýyordu. Ýbrahim'i, her yeri patlayýncaya kadar dövdükten sonra çýrýlçýplak soydular. Ayýn þavký üstüne vurmuþ, Ýbrahim bembeyaz etiyle yatýyordu. Sýrayla ýrzýna geçtiler. Ýbrahim, hiçbir þey yapamýyor, boðazlanan bir dana gibi çýrpýnýp duruyordu. Adamlar, iþleri bitince bir kenara oturup birer sigara yaktýlar. Avuçlarýnýn içinde gizleyerek içerken biraz rahatlamýþ gibiydiler. Sonra birisi, kalkýp Ýbrahim'in yanýna geldi. Aðzýna baðladýklarý bezi yýrtýp açtý ve: “Bizi tanýdýn mý Ýbrahim efendi?” diye sordu. Ýbrahim, baþýyla “Yok” der gibi bir iþaret yaptý. Adam, sigarasýný Ýbrahim'in üstünde söndürdükten sonra üzerinden çýkardýklarý elbiselerin ceplerini karýþtýrdý. Ne kadar para varsa hepsini aldý. Ýbrahim'e ait defter, kalem, ayna, tarak, esans gibi eþyalarýn hepsini ýrmaða attý. Elbiselerini de kumsalda bir çukur açýp gömdü. Sonra diðer adam da sigarasýný söndürüp geldi. Ýbrahim’e bir tekme vurup: “Tanýmadýn mý bizi lan?” diye sordu. Ýbrahim, sadece bir, “cýk!” diyebildi. Bütün vücudu biber gibi yanýyordu. Çektiði acýyla alkolün etkisi hafiflemeye baþlamýþtý. Hafýzasýný zorlayýp bu adamlarý nereden tanýdýðýný çýkarmaya çalýþýyordu.

Ay, gökyüzünde geziniyor, kah bulutlarýn içine girip kayboluyor, kah ortaya çýkýp Yerköy ovasýný aydýnlatýyordu. Delice Irmaðý, sessizce akýp giderken gördüklerinden utanmýþ, yüzünü öbür yana çevirmiþti sanki. Adamlardan biri, cebinden bir mendil çýkarýp Ýbrahim'in aðzýný tekrar baðladý. Diðeri de ayaklarýný çözüp ayný ipi boynuna baðladý. Ýpi sýkýca tutup çekerek Ýbrahim'i sürüklemeye baþladý. Diðeri de eline aldýðý bir yýlgýn sopasýyla arkasýndan vuruyordu. Kimi zaman yerde, kimi zaman ayakta sürüklendikçe dikenler, yýlgýnlar batýyordu çýplak vücuduna. Adam çektikçe ip boðazýný sýkýyor, Ýbrahim boðulacak gibi oluyor, daha hýzlý yürümeye çalýþýyordu. Arkasýndaki adam, aniden bir yumruk vurup yere yýkýyordu. Ýbrahim, yürüdükçe kendine geliyordu. Böyle ne dayaklar yemiþti de aldýrmamýþtý. Ýçinden: “Beni döver, salýverirler. Ben de bunlarý yakalatýr, mahpus deliðine dýktýrýrým.” diyordu. Tatbekirli köprüsüne geldiklerinde, gerilerden gelen bir trenin sesiyle Ýbrahim'i yýlgýnlarýn içine yüz üstü yatýrdýlar, kendileri de eðilip saklandýlar. Marþandiz, büyük bir gürültüyle köprüyü sallayarak geçti gitti. En son vagonun açýk olan bölümündeki kulübede birisi oturmuþ, trenin gürültüsüne inat avaz avaz türkü söylüyordu. Ýbrahim, baþýný kaldýrýp adamý gördüðünde bir an sevindi. Belki adam kendilerini görmüþtür de birilerine haber verir diye düþündü. Oysa kocaman deveyi yatýrsan kimse görmezdi bu yýlgýnlarýn içinde. Marþandiz geçip gittikten sonra adamlar, ayaða kalkýp Ýbrahim'i Delice'nin kenarýna getirdiler. Birisi, eline yine bir yýlgýn sopasý alýp arkasýna geçti, diðeri de saçlarýndan tutup: “Bize iyi bak, tanýdýn mý bizi?” diye sordu. Ýbrahim; “Tanýyamadým.” dedi. Adam, kafasýný suya soktu ve olanca gücüyle bastýrarak bir müddet bekledi. Ýbrahim çýrpýnmaya baþlayýnca çýkardý ve ayný soruyu bir daha sordu. Ýbrahim, kim olduklarýný bir türlü çýkaramýyordu. Adam, kafasýný tekrar suya soktu ve bekledi. Ýbrahim debelenmeye baþlayýnca çýkardý. Bu defa diðer adam sordu ayný soruyu. Ýbrahim’den cevap gelmeyince elindeki sopayla beline, sýrtýna, kýçýna, var gücüyle defalarca vurdu. Sonra tekrar kafasýný suya soktular. Her defasýnda biraz daha fazla suda bekletiyorlardý. Ýbrahim o kadar çok su yuttu ki kafasýný çektikleri anda kusmaya baþladý. Meyhanede de ne kadar çok yiyip içmiþti. Bütün midesini boþaltýrken bir an ölecek gibi oldu. Adamlarýn, suda boðup öldürmek gibi bir niyetleri yoktu. Ýbrahim'i geri çektiler.

Alkolün etkisi iyice kaybolmuþ, Ýbrahim'in bilinci açýlmaya baþlamýþtý. Bu adamlarý bir yerden tanýyordu ama nereden? Ýbrahim, hafýzasýný zorlarken adamlardan birisi, Ýbrahim'i yüzüstü yere yatýrdý. Diðeri gidip kalýn bir söðüt dalý kesti, getirdi. Dalýn ucunu býçakla sivriltirken kinli kinli: “Þimdi tanýyacaksýn bizi Ýbrahim efendi!” dedi. Ýyice sivrilttikten sonra diðer adam, Ýbrahim'i iki büklüm yaptý ve kazýðý arkasýna geçirdiler. Ýbrahim o anda bayýldý. Arkasýndan kanlar akarken vücudu þiddetle sarsýlýyor ama artýk Ýbrahim bir þey hissetmiyordu. Bir saat kadar öyle ölü gibi yattý. Adamlar tekrar yanýna gelip yokladýlar. Hala baygýndý. Ayýltmak için çakmaðý çakýp yüzüne gözüne tuttular. Ortalýða yanýk kýl kokusu yayýldý. Býyýklarý ütelenmiþti. Ýbrahim, bu býyýklara gözü gibi bakardý oysa. Sürmeyi çekip bir de biryantinledi mi pýrýl pýrýl parlardý býyýklarý. Köyün bütün avratlarý kendisine bakýyor sanýrdý Ýbrahim. Mahkemelerin kartalý, þimdi ne hallere düþmüþtü?

Ýbrahim, biraz gözlerini aralar gibi oldu. Adamlar, ayný soruyu peþ peþe yine sormaya baþladýlar. Ýbrahim, tanýsa da söyleyecek durumda deðildi. Ay, buluttan kurtulmuþ, ortalýðý bir anda aydýnlatmýþtý. Sanki gökyüzünden Ýbrahim'i görmeye çalýþýyordu. Adamlar, ortalýðýn birden aydýnlanmasýndan ürktüler. Birisi, þöyle bir etrafa baktýktan sonra: “Elimizi çabuk tutalým. Bir an önce þu iþi bitirip gidelim.” dedi. Ýbrahim, birden adamlarýn kim olduklarýný hatýrladý. Yýllar önce Yozgat Aðýr Ceza Mahkemesi'nde, bu adamlarýn aleyhinde þahitlik yapmýþ, adamlar onbeþer yýl mapus cezasý almýþlardý. Olay, Çakýr köyünde geçen bir filivata olayýydý. Olayýn failleri, Ýbrahim'e bol para verip þahitlik yaptýrmýþlar, bu iki masum insaný mahkûm ettirip ellerini kollarýný sallayarak gezmiþlerdi.

Bu iki adam, adlarý “oðlancý”ya çýktýðý için mahpustan çýktýktan sonra köylerine dönememiþlerdi. Zaten mapus yatarken Ýbrahim'den bunun intikamýný almaya and içmiþlerdi. Çýkar çýkmaz Ýbrahim'in peþine düþmüþler fakat bir türlü yaklaþamamýþlardý. En sonunda böyle bir yönteme baþvurup ele geçirmiþler, þimdi de yýllarýn intikamýný alýyorlardý. Hayatlarý boyunca kimsenin ne malýna, ne canýna, ne de ýrzýna yan gözle bile bakmamýþlar, bir iftira sonucu on’ar yýl hapis yatmýþlardý. Þimdi ise Ýbrahim’in ýrzýna geçmiþler, iþkenceler yapmýþlar ve gerçekten suçlu olmuþlardý.. Ama ne gören vardý, ne duyan vardý, ne de þahitlik edecek olan.

Adamlardan biri, aðzýna baðladýklarý mendili aralayýp bir kez daha: “Bizi daha tanýyamadýn mý yalancý þahit?” diye sordu. Ýbrahim, titrek bir sesle: “Tanýdým, tanýdým. Siz Çakýr köyündensiniz. Þo meseleden dolayý mahpus olmuþtunuz.” dedi. Adam: “Eyi bildin Ýbrahim Efendi. Ýþte biz, o adamlarýz!” dedi diþlerini sýkarak. Diðeri: “Biz de hiç tanýyamayacaksýn diye üzülmeye baþlamýþtýk. Seninle de bir-iki vukuatýmýz oldu. Þimdi bunun için de þahitlik yap da görelim bakalým!” deyip yüksek sesle güldü. Ýbrahim, korkudan: “Yok yok! Bir daha olmaz. Anam avradým olsun, en güçcük çocuðumla zina edeyim ki bir daha þahitlik etmeyeceðim!” dedi. Adamlarýn kýlý bile kýpýrdamadý. Yüzüne bakýp acý acý güldüler. Birisi: “Biz seni on yýlda bir gün bile unutmadýk. Hep bugünün hayaliyle yaþadýk. Þükürler olsun, Allah bize bugünü de gösterdi. Senin hesabýný biz göreceðiz. Bu iþi Allah'a býrakýp da O'nu yormayacaðýz. Cezaný çekip sonra gideceksin. Varsýn gerisini Mevla’m halletsin.” deyip aðzýný mendille tekrar baðladý. Ýbrahim nasýl uyanmamýþtý da bu tongaya düþmüþtü? Allah gözünü kör mü etmiþti acaba? Karayolundan gelip geçen arabalarýn sesleri geliyordu kulaðýna. Mutlaka biri görmüþtür diye umutlandý ama gecenin bu saatinde kim görecekti?

Adamlardan birisi, daha önceden köprünün yakýnlarýna sakladýðý uzunca bir ipi aldý, getirdi. Ýpin bir ucunu tutup yaklaþýk yirmi metre yükseklikteki demiryolu köprüsüne çýktý. Ýpi köprünün parmaklýklarýndan geçirip aþaðýya sarkýttý ve tekrar indi. Diðer adam da ipin diðer ucuyla Ýbrahim'i ayaklarýndan baðladý. Ýkisi birlikte boþta kalan ucu tutup kaldýrýp kaldýrýp indirmeye baþladýlar. Her indiriþlerinde Ýbrahim'in kafasý, suyun içindeki taþlara çarpýyordu. Böyle defalarca kafasýný taþlara vurduktan sonra durdular. Birisi, ölüp ölmediðini kontrol etmek için yanýna gitti. Ýbrahim, bunca iþkenceye raðmen halâ yaþýyordu. Diðer adam, ipin ucu kaçmasýn diye sýký sýký tutarken berideki, Ýbrahim'i kumsala çekip yatýrdý. Cebinden býçaðýný çýkardý. Ýbrahim’in çenesini açtý ve dilini dýþarý çekip “Bir daha tanýmadýðýn bilmediðin adamlar hakkýnda yalancý þahitlik yapýp da yakma!” diyerek býçaðý çaldý. Ýbrahim, sarasý tutmuþ bir hasta gibi çýrpýnýrken adam, elinden kayýp giden dilin nereye düþtüðünü anlamak için yerlere bakýyordu. Adamýn kýzgýnlýðý geçecek gibi deðildi. “Senin dilini de, dinini de, ananý da, avradýný da s…erim ulan!” deyip boðazýna çaldý býçaðý. Ýbrahim'in boðazýndan fýþkýran kanlar, adamýn eline yüzüne sýçradý. Ýbrahim'in bedeni yerde debeleniyor, boðazýndan hýrýltýlar çýkýyordu. Adam, kellesini bir hamlede gövdesinden ayýrýp attý. Ellerindeki kaný temizlemek için yerden kum alýp ovuþturdu. Sonra kelleye bir tekme koyup suyun içine yuvarladý. Elini, yüzünü, býçaðýný Delice’nin suyunda iyice yýkadýktan sonra geri geldi. Bu defa ikisi birlikte köprüye çýktýlar. Ýpin boþta kalan ucunu tutup Ýbrahim'in baþsýz bedenini yukarýya doðru çektiler. Ýpi parmaklýklara dolayýp baðladýlar. Tekrar aþaðýya inip yýlgýn dallarýyla etrafý temizlediler. Paçalarýný sývayýp ýrmaðýn karþý kýyýsýna geçtiler ve sessizce yürüdüler. Tatbekirli istasyonuna geldiklerinde, kuytu bir yere saklanýp trenin gelmesini beklediler. Hava, ölgünce aydýnlanmaya baþladý. Ortalýkta bir makasçý, bir de yüz voltluk gece lambasý vardý. Sekili yönüne doðru gidecek bir marþandiz geldi. Gizlice trene bindiler. Tren hareket edince derin bir “oh” çektiler. Köprüden geçerken biraz önce astýklarý Ýbrahim'e baktýlar. Sekili üzerinden Ankara'ya gidiyorlardý.

Birkaç saat sonra çobanlar, köprüde asýlý duran kesik baþlý gövdeyi gördüler ve çok korktular. Hemen istasyona koþup herkese haber verdiler. Ýstasyondaki bir memur, telefon açýp jandarmaya haber verdi. Sonra hepsi birlikte köprüye geldiler. Baþsýz cesedin kýçýnda da bir kazýk olduðunu görünce iyice dehþete kapýldýlar. Jandarma ve savcý olay yerine geldiler. Hiç kimse cesedin kime ait olduðunu tespit edemedi. Asýlý durduðu yerden indirip hastane morguna gönderdiler.

Aradan günler geçti. Tüm bölge halký olayý duymuþ, kesik baþlý gövdenin kime ait olabileceði hakkýnda kafa yorup yorum yapýyorlardý. Ýbrahim'in küçük karýsý ve çocuklarý, Ýbrahim'in eve gelmemesi üzerine þüphelenip savcýlýða gittiler. Cesedi görmek için izin alýp bir görevliyle birlikte hastane morguna gittiler. Ýbrahim'in küçük karýsý, cesede biraz baktýktan sonra: “Bu Ýbram!” deyip aðlamaya baþladý. Çocuklarý da baþlarýný sallayarak cesedin babalarýna ait olduðunu onayladýlar. Resmi iþlemler yapýlýp bittikten sonra cenazeyi alýp Seksek köyüne getirdiler. Ýbrahim'in cenazesine, köyün yaþlý hocasýndan ve ailesinden baþka kimse katýlmadý. Hoca, içinden: “Þimdi gördün mü Ýbram, dünyanýn kaç bucak olduðunu?” diyordu. Çocuklarý, Ýbrahim'in baþsýz gövdesini köy mezarlýðýnda topraða verdiler. Jandarma ve savcý, olayý çok araþtýrdýlar ancak failleri hakkýnda en küçük bir ipucu bulamadýlar. Kýçýnda bir kazýk olduðuna göre bir namus davasýna kurban gitmiþtir denildi. Faili meçhul ve ailesinden de bir þikâyet olmadýðý için dosyasýný kapattýlar.

Ýbrahim'in ailesi ve köylüleri, kötü bir son bekliyorlardý ama bu kadar kötü olacaðýný bilmemiþlerdi. Ýbrahim'in uçkuruna düþkün olduðunu herkes biliyordu. Küçük karýsý, kendi kendine: “Benim de ýrzýma geçip sonra evlenmeye mecbur etmiþti. Þimdi kim bilir kime ayný þeyi yaptý da kazýða oturttular? Oh olsun! Hak etti bunu.” diyordu öfkeyle.

Aradan haftalar geçtikten sonra Ýbrahim'in kellesi de bulundu. Çobanlar, bir deðneðe takýp getirmiþlerdi köye. Bir de kelle davasý açýldý savcýlýkta. Sonra kelle de bir çukura gömüldü ve köy de, köylüler de kurtuldu bu, baþ belasý Ýbrahim’den. “Mübaþirler, mahkemelerde “Ýbrahim Efendi!” diye baðýrmýyordu artýk. Failler de hiçbir zaman bulunamadý. Bu olaydan sonra kim mahkemelerde þahitlik yapacak olsa köylüler: “Kellesiz Ýbram’ý unutma!” diyerek uyardýlar.