KIZ HASAN

 Yýl 1985, mevsim ilkbahar sonu, Mayýs ve Haziran’ýn arasý. Havalar her senenin aksine olabildiðince kurak gidiyor. Hasat bir damlaya muhtaç. Tam ekin kellelerinin buðdaya dönüþme zamaný. Köylüler telaþ içinde. Býrak buðdayý sebze ve meyveler bile kuruma noktasýnda. Tek çare olarak yaðmur duasýna çýkmayý kararlaþtýrýlýyor. Ama dört kez çýkýlmasýna raðmen ortalýkta deðiþen bir þey yok. 

     O zamanlarda komþu köyde Kýz Hasan adýnda birisi vardý. O köyde fazla yetiþen bir þey olmadýðýndan yazlarý bizim köye gelir. Zengin insanlara hizmetkârlýk yapardý. Çok fakirdi Kýz Hasan, buna raðmen herkesle iyi geçinen hoþ muhabbetini esirgemeyen bilhassa çocuklarla hoþ sohbetleri olan birisiydi. Yaz döneminde iþleri yoðun olan kadýnlar iþlerini bu adama yaptýrýrlardý. Bulaþýklarý yýkamak, çamaþýrlarý yýkamak, iþçilere azýk hazýrlamak,  ev temizliði gibi. Bu kadýlarýn iþlerini yaptýðý içinde adý oradan kalmýþtý. Kýz Hasan, köyün erkeklerinin dalga geçme bahanesiydi. Birazda hakir görülüyordu toplumda. O hiç gocunmazdý bunlardan.

    Dördüncü kez yaðmur duasýna çýkýp da hiçbir þey deðiþmediðini gören köylü tedirgin bir þekilde birbirlerine mýrýldanýyorlardý. “Bir yerde bir þeyleri eksik yapýyoruz, bunun böyle olmamasý lazým” Çünkü; bundan önceki senelerde bu öyle olmamýþtý.

      Köylü karar aldý. Beþinci kez yaðmur duasýna çýkýlacaktý. Bizde kuran kursunda okuyorduk o zaman, hocamýz bize yaðmur duasýnda taþlara okunup suyun içine atýlan duayý ezberletti. O görevi de biz yapacaktýk. Hazýrlýklarý tamamlayýp yola çýktýk. Gidilecek yer Erenler Çeþmesi. Kenarlarýnda köylülerin yayla, ahýr ve samanlýklarýn bulunduðu önünde isimleri bilinmeyen bir mezarlýðýn bulunduðu bir yerdi.

     Kazanlar ocaða kondu, kurbanlar kesildi. Tam o sýrada organizasyonu yapan adam haykýrdý.

  -Arkadaþlar biz Kýz Hasan’ý davet etmeyi unuttuk.

  -Yahu abi onun köyü uzak boþ ver ne zaman gelecek.

    Yok dedi. O adamýn yüzde yüz gelmesi lazým diyordu. Oðluna seslendi.

 -Koþ oðlum traktöre atla, yemekler piþmeden buraya getir Hasan abini.  

   Oðul telaþeyle yola çýktý. Hazýrlýklar devam ediyordu. Bir grup toplanýp ilahiler eþliðiyle baðýrýyorlardý. Türbeleri bir bir geziyorlardý.

     Altýmýzdan taþlar batar

     Üstümüzden otlar biter 

     Yýlan çýyan mekân tutar

     Ya biz kime yalvaralým.

     Topluluk birlikte haykýrýyordu.

-Aaaaaaammmmmiiiiiinnnnnnn!

   Bu görkemli merasimlerden sonra, herkes toplandý. Yemekler piþmiþ namazlar kýlýnmýþ, dualar edilmiþti. Bizde bir taraftan taþlara dua okumaya devam ediyorduk.Taþlar o kadar çoktu ki bitmek tükenmek bilmiyordu. Tam o sýrada Kýz Hasan geldi. Ama köylü tedirgin, havada bulut bile yok.

    Kýz Hasan aradan indi. Kýsa bir hoþbeþten sonra çeþmeden abdestini alýp kýbleye yönelerek ellerini açtý. Arkada duran yaklaþýk yüz elli kiþi çoktan dünyalýk muhabbete dalmýþtý. Herkesin derdi ayrýydý. Ortak nokta kar zarar muhabbetiydi.

     Tam o sýrada gök boþanmýþtý sanki. Havada güneþ olmasýna raðmen öyle yaðmur yaðýyordu ki damlalar halinde deðil de kovadan boþalýyordu. Ortalýkta kimse kalmamýþtý. Samanlýk ve ahýrlara doluþmuþtu o kadar insan.

    Kýz Hasan olduðu yerde duruyordu. Bende taþlara okuma iþini bitirmiþ onu seyrediyordum. Duasýný bitirdikten sonra ellerini göbeðine baðladý öylece beklemeye baþladý. Bir ara gözleri bana iliþti.

   -Yaaa yavrum, insanoðlu iþte böyle Allah’tan rahmet isterler, sonrada kaçacak yer ararlar. Bizler rahmeti hak etmiyoruz ama Allah sonsuz rahmeti neticesinden dolayý bizleri yine maðdur etmiyor. 

    Kýz Hasan’ýn bu sözleri bana yeni ufuklar açmýþtý. Yavaþça elimdeki okunmamýþ taþlarý býrakýp, yemek dahi yemeden köyün yolunu tuttum. Yaðmur hala yaðýyor ben ise yarý sarhoþtum.

   Takva meselesinin çok pahalý olduðunu o gün öðrenmiþtim. O kadar gösteriþli yapýlan merasimin Allah katýnda hiçbir deðerinin olmadýðýný anlamýþtým. Topluluklarýn insaný hiçbir zaman takvaya ulaþtýramayacaðýný o gün anlamýþtým. Deli gibi kendi kendime mýrýldanýyordum.

-         Bu yaðmur Kýz Hasanýn yüzü suyu hürmetine yaðdý.

                                                                                    AHMET ÇÝFTÇÝ  (ÇÝFTÇÝ BABA)