Yetim kýzý gözüyle bakýyorum hayata. Her ne kadar ailemiz, arkadaþýmýz , sevdiðimiz insanlar olsa da yalnýz hissederiz kendimizi. Oysa ki onlarýn kendilerini yalnýz hissetme anlarý yok çünkü onlar yalnýzlýðýn içinde olduðunun farkýndalar. Yetim kýzý gözüyle bak hayata , ve onlarýn neler hisset diklerini anla. Annesini 3 yaþýnda  kaybetmiþ kýzýn annesine hayatýnda hiç veremeyeceði o mektubu.
                                                         ……….
         

Anne sen öðretecek ken bana hayatý, kendim öðrenir oldum hayatý. Sen tutacakken benim ellerimi, ben tutunuyorum hayata. Sen dokunacakken saçlarýma kendim dokunur oldum saçlarýma. Biliyorum senin gittiðin yer benim kaldýðým yerden daha soðuk, benden daha da yalnýzsýn. Ama sen beni görebiliyorsun , izleyebiliyorsun beni cennetinin en güzel yerinden. Oysa ben seni her özlediðimde  topraðýna sarýlýyorum. Toprak  çok soðuk anne. Isýtmýyor avuçlarýmý. Senin gösterdiðin sýcaklýðý göstermiyor bana. Sevdiðim kadar da kýzýyorum sana. Bazen hayattan , bazen hayallerimden, bazense kendimden vazgeçmek zorunda kalýyorum. Oysa sen olsaydýn yanýmda sýmsýký tutunurdum hayata. Vazgeçmek zorunda kaldýðým seçeneklerim olmazdý.
            Sende bana kýzýyor musun anne, koca kýz oldu mezarýma gelip bana bir duasý olmadý diyor musundur anne. Seni bilmediðim gibi mezarýný da bilmiyorum anne. Sana kýzgýnlýklarým olmasýna raðmen dualarým var anne. Resmini, hatta mezarýný, resmini bilmediðim kadýný bana göster diye ALLAH”a  dualarým var anne. Ve her duamýn arkasýndan rüyalarýmda hep bir beyaz bir boþluk görüyorum anne. Sen beyazdýn benim gözümde. Gördüðüm her beyaz da sen vardýn. Senin için ne zaman aðlasam boðazýmda tarifi olmayan bir yumruk oluþuyor. Yutkunamýyorum . her defasýnda boðazlarým acýyor anne.
Yorganýn altýnda kendi hýçkýrýklarýmý, kendim iþitiyorum her defasýnda. Biz anne kýz olamadýðýmýzdan gök yüzene bakýyorum anne . gök yüzene  bir ev inþa ettim anne . sadece sen ve ben vardýk bir de  ömür. Ölüm yoktu anne. Ayýramayacak dý bu sefer bizi. Geceleri ise en parlak yýldýz sen oluyordun en yakýnýn da ki yýldýz ise ben. Fazla sürmüyordu beraber olmamýz çok çabuk sabah oluyor anne. Senin olmadýðýn hiçbir sabahý sevmedim ben anne.
            Anneler kýzlarýný gelinlikli görmeyi çok ister diyorlar. Neden bizim masalýmýzda beni gelinlikli görecek senken, neden ben seni kefenle görüyorum ki anne. En çokta canýmý yakan bu anne . herkes aðlarken ben çocuk olduðum için oyunlar mý oynuyordum. Babamýn gözyaþlarýnýn sonu yokken ben oyun oynamak için mi aðlýyordum. Senin beni býrakýp gittiðinden habersiz þekilde ben þaþkýnca insanlara mý bakýyordum. Neden aðlýyorlar diye.  Oysaki ben hariç herkes gidiþini izleyip gidiþine aðlýyordu. Koca bir boþluktayým ben þimdi. Birini götürecek olsaydýn gittiðin yere o kiþi ben olur muydum anne. Neden küçüklüðümü hatýrlamýyorum ben, kýzým deyiþlerini, sarýlýþlarýný neden aklýma gelmiyor. Büyünce aklýma gelip caným yanmasýn diye mi hatýralarýnýda götürdün kendinle beraber. Yoksa beni sevmediðinden mi…. Girsen rüyalarýma kýzým desen bana, sen bir kere dersin benim kulaklarým bin kere iþitir anne. Senin olmadýðýn her yer çok soðuk  . toprak ýsýtmýyor beni anne. Topraðýn altýnda senin bir evin var diye bende topraklara sarýlýyorum çok soðuk anne üþürsün sen orda. Sen gelsen yanýma beni kollarýmýn arasýnda ýsýtýrým seni anne . sonra sen ýsýtýrsýn beni. Öyle sarýlýr sýn ki bana kemiklerim kýrýlacak  gibi olur . Ben sesimi çýkarmam ki hiç sen yeter ki sarýl  bana. Bazen elini uzatacak kadar yakýným ölüme bir o kadar da uzaðým ölüme de, sana da anne. Yanýna gelmek istiyorum sonra senin için savaþmam gerektiðini düþünüyorum sevdiklerimi senin  gibi terk edip gitmek istemiyorum.
Gitmek kolaydýr kalmak ise çaba ister anne. Sevdiklerim için o çabayý göstermem gerekir. Hayatta olsaydýn sende savaþmam gerektiðini söylerdin belki bana. Senin için yenik düþmeyeceðim hayata. Bunun sözünü veriyorum sana. Sözümün arkasýnda durabilir miyim bilmiyorum bunu yapabilir miyim bilmiyorum. Bir þeyi o kadar iyi biliyorum ki anne. Çok yalnýzým ben sensiz.
“  O kadar yalnýzým ki aðlarken bir mendil uzatacak kimsem yok Anne”!,,,
 
Ýnsanlar diyemediklerini kaleme alýrlar yetim kýzý gibi. Kendilerini böyle teselli ederler. Az da olsa içimizdeki acý ya bir merhem olur yazdýklarýmýz….

Ýnsanlar kafayý yastýða koyduklarýnda uyurlar ya hani. Ben uyuyamýyorum anne . sen geliyorsun her defasýnda aklýma hep seni hayal ediyorum. Gözlerin gözlerime, saçlarýn saçlarýma , benim yüreðim senin yüreðine benziyor muydu anne. Hep bunlarý merak ediyorum ben. Tek bir resmin bile çok görüldü bana. Sevmeme raðmen tanýmýyorum seni. Yoldan geçen her kadýný sana benzetmekteyim, seni tanýmadýðýmdan. Ýnsan görmediði, tanýmadýðý, sesini bile iþitemediði birini sevip ona karþý özlem duyabiliyormuþ anne. Sevgisini de , kýzgýnlýklarýný da , öfkelerini tanýmadýðý insandan çýkarabiliyormuþ anne.