Ey kutsal þehir!

Ey Selahaddinî þehir. Ey meleklerin, Burak'ýn, ve Om'ar'ýn þehri. Ey gökte inþa edilmiþlerin en güzeli, ey cennetten bir parça. Ey, El-Guds.

Ey Süleyman'ýn ve Davud'un ve Ýsa'nýn ve Meryem'in (selam onlarýn üzerine olsun) þehri. Ey mübarek topraklardan toprak olan bu þehir.

Ey, Yavuz'un ve dahi Kanuni'nin ve Abdülhamid'in þehri.

            Yola çýktýðýmda benliðimi de almýþtým yanýma. Valizimin ortasýna sarmýþ sarmalamýþ, gençliðimin en azametli yýllarýný tutsak etmiþtim. Vize gibi politik olaylarýn ortasýnda büyük savaþlar vermiþ; uçak ücreti gibi bilinmedik diyarlardan gelip içimize karýþan maddiyatýn esiri olmuþtum.

Her þeye raðmen düþmüþtüm yollara. Ceysi ile. Evet, valizimin adýydý bu. Ceysi. Ýthal olduðu için ona bu adý vermiþtim. Yanýma yoldaþ, elime aðýrlýktý; ama çok þehir görmüþtük onunla. Prag’ýn çýkýntýlý patikalarýný aþmýþtýk birlikte, Roma’nýn yamanmýþ asfaltlarýndan geçmiþ, Almanya’nýn beton binalarýnýn gölgelediði sokaklarýnda, Brüksel’in ve Hollanda’nýn yeþil yollarýnda kalakalmýþtýk birlikte. Büyük yolculuklarda küçük yardýmlarla kalmýþtý yanýmda; ama hiç ayrýlmamýþtý benden. Bir adým, hatta tutup sürüklediðim, onu zora soktuðum kolçaðýyla hep arkamdaydý. Sýmsýký bir dosttuk biz onunla. Yorulduðumuzda mýzmýzlandýðým tek þeydi o. Hatta ben mýzmýzlanýrken, aramýzda kalsýn, tek küfreden de oydu.

Bir Cumartesi sabahý düþmüþtüm yola. Sabiha Gökçen’de bilinmedik ve yabancý bir diyara götürecek uçaða iki saat kala elimde kahvem, zihnimde “geri mi dönsem acaba?” gibisinden bir düþünce ile bekliyordum. Yanmak için bekliyordum; ama nefsim vazgeç diyordu. Bilmiyordum ki orasý bir ateþ, yandýkça yanacaðýmý.

Uçak havalandýktan hemen sonra memleket özlemi içerimi kavururken, orada ne yapacaðým? –diye kara kara düþünmekten de kendimi alamadým. Býraktýðým bir hayatým ve beni bekleyen bir hayat vardý. Seçim yapmak zorundaymýþ gibi hissettiðim bir durumun ortasýndaydým anlayacaðýnýz. Zihnim bir seçeneðe zorlasa da beni, kalbim seçimini yapmýþtý çoktan. Yanacaktým. Hem de öyle bir yanacaktým ki küllerim savrulacaktý Türkiye’ye dönerken.

Tel-Aviv’e indiðimde dört bir yanda Ýbranice ve Arapça ve Ýngilizce harfler selamladý beni. Büyük bir hoþgörünün timsali dedim önce; ama madalyonun öbür yüzünü çok sonra görecektim. Bir Arapça yazý için bile verilen canlarýn, alýnan kararlarýn çetelesini çok sonralarý tutmaya baþlayacaktým. Koþar adýmla çýktým havalimanýndan. Hýzlýydým. Gitmek istiyordum. Bir an önce son duraðýma, vuslata ereceðim mekana koþtum. Bir solukta orada olacaktým, sonra Selahaddinî þehrin içerisinde varýþ noktama yani Kubbet-üs Muazzama’ya ya da bildiðimiz adýyla Kubbet-üs Sahra’ya ulacaktým.

Hava alacakaranlýktý. Ay Recep’in sonunu, Þaban’ýn baþýný müjdeliyordu. Hicri takvimin nasýl þekillendiðini bilenler demek istediðimi anlayacaktýr; hareli bir gökyüzünün nasýl bir manzarayla selamladýðýný anlatmak istesem de kelimeler kifayetsiz kalýyordu.

Kanuni Süleyman’ýn yaptýrdýðý surlarýn ortasýnda altýn kubbesiyle ayýn altýnda sarý bir feneri andýran mabedi gördüðümde bugüne kadar ne yaptýðýmý, ne yaþadýðýmý sorguladým. Bunu inkar edemem. Kara Avrupa’sýnýn balkanlar dýþýnda tamamýný görmüþ biri olarak, Kubbet-üs Muallak’ayý gördüðümde hiçbir þey görmediðimi söyledim kendi kendime.

Çocuk cývýltýlarýný, bahçede top peþinde koþturan çocuklarýn yüreðindeki heyecaný, var ile yok arasýnda deðiþen orta yaþlý amcalarýn ellerindeki kahve fincanýndan tüten dumaný, kýsacasý size bir mescid sýnýrlarýnda yaþanabilecek ne kadar mükemmel anýlar varsa anlatmak isterdim; ama gönül bunlarý yaþamanýz tarafýnda.

Eski Kudüs sýnýrlarýnda yaþayan bir ailenin evinde misafir oldum. Safranlý pilavlarýnýn, ismini unuttuðum baharatlarla süsledikleri tavuk etinin, dahasý hurmalý baklavalarýndan tattým. Neden bunca yemek isimlerini yazýyorum? Þunu demek için: bizler nasýl bir misafire kýymet verir, onlarý aðýrlarsak ayný durumun mislisini orada gördüðümü söyleyebilmek için. Dahasý, “Türki, Türki, hoðþ geldiðn” diye peþinden koþan çocuklarla muhabbet etmenin tarifsiz keyfini, “bugün bizim eve gel, seni aðýrlamak, yedirip içirmek isteriz” diyen Müslümanlarý görüp müslümanlýðýn nasýl bir þeref olduðunu daha önce yaþamadýðýnýza sizi temin edebilirim.

Üslübum için kusura bakmayýn, alelacele yazdým; çünkü çalýþmam gereken sýnavlarým var; ama yazmadan da edemezdim. Sýnavlarým içinde dualarýnýza talibim.

Ez-cümle, Kudüs’e gidin. Mescid-i Aksa’nýn hüznüne kulak verin. Kubbet’üs Sahra’dan dökülen gözyaþlarýna ve feryatlarýna iþtirak edin. Ve dört bir yanýna, taþýna topraðýna ve dahasý insanlarýnýn gönlüne yazýlmýþ “Republic of Turkey” olarak onlara ufacýk bir gülümsemeyi çok görmeyin.

Kudüs yalnýz. Kudüs üzgün. Kudüs sizi ve bizi bekliyor.