Ekmek ve Bisküvi Ýle Geçen Günler…

Yirmi üç yaþýna kadar köy hayatý nedir bilmeyen bir biriyim. Bundan dolayý da bu durumuma haliyle seviniyorum. Çok daha kötü þartlarda her öðretmenin çalýþmasý gerektiðine yürekten inanýyorum. Bana da böyle yerler çýksaydý hiç gözümü kýrpmadan çalýþýrdým herhalde. Herhalde diyorum, çünkü yüreðimde çocuk sevgisi vardý ama zor þartlar nefsimizi de bir sýnava tabi tutmuyor deðildi. Daha sonralarý bu durumlarla da karþýlaþtým.

Ne yalan söyleyeyim bu yaþýna kadar þehirde yaþamýþ birinin, hem de tek baþýna köy hayatýna alýþmasý zordu. Gerçekten de ilk zamanlar epeyce zorlandým. Benim gibi yemek yapmasýný bilmeyen, hayatýnda hiç çamaþýr, bulaþýk yýkamamýþ birinin bu duruma alýþmasýný artýk siz düþünün. Bir de yöre farklýlýðýndan dolayý yemekler farklý. Doðrusunu söylemek gerekirse köy halký gerçekten çok iyi insanlar. Bana her türlü yardýmý ve insanlýðý fazlasýyla gösterdiler. Zaman zaman yemek gönderdiler, fakat yemeklere alýþýk olmadýðým için pek yiyemedim. Bazý zamanlar ekmekle, bisküvi ile günlerim geçti. Çoðu zaman kahvaltý ile günü geçiriyordum. Yemek olarak sadece yumurta yapmasýný biliyordum. Neredeyse karnýmdan civciv çýkacaktý diye þaka yapabilirim.

Her sabah güneþin o görkemli merhabasýyla gözlerimin yanýnda yüreðimin de kamaþtýðýný hissediyordum. Çünkü her gün içim içime sýðmýyor büyük bir heyecanla yataðýmdan uyanýyordum.

Sadece masallarda yaþanýlacaðýný zannettiðim tahtadan yapýlmýþ minik bir kulübe misali evimin penceresinden, o güzelim yeþilin armonisine bakarak derin bir nefes çekiyor, sabahýn ilk ýþýklarýyla güne baþlýyordum. Okula gitmeden bir yandan kahvaltý için çayýmý demleyip kahvaltýlýklarý hazýrlarken bir yandan da o günkü anlatacaðým þeyleri kafamdan bir bir geçiriyor, öðrencilerimin ýþýk dolu gözlerine bakarak neleri, nasýl anlatacaðýmý hayal ediyordum.

Halka, öðrencilere ýsýnmam çabuk oldu. Ýnsanlarýn samimi ve içten davranýþlarýyla hemen kollarý sývayarak Bismillah diyerek göreve baþladým. Öðrencilerimin gözlerindeki ýþýk beni buraya daha çabuk alýþtýrýyordu. Þeytan boþ durmuyor, zaman zaman hilesini, vesvesesini, tuzaðýný kurmuyor deðildi. Býrak çek git memleketine. Bas istifayý, ne yapacaksýn bu köy yerinde? diyordu. Bazen bu düþüncelerin etkisi altýnda kaldýðým da olmuyor deðildi. Bir sebep bul, dön Kayseri’ye diye, þeytan aklýmý çelmeye çalýþýyordu. Sunkay KÖKSAL hocamýn içten, samimi yaklaþýmý ve misafirperverliði iþimi kolaylaþtýrýyordu. Hocam on üç yýllýk öðretmendi. Saðolsun tecrübesiyle bana yardýmcý oldu, benimle ilgilendi. Hocamýn dýþýnda benimle yakýndan ilgilenen zaman zaman evlerine davet ederek engin misafirperverliklerini gösteren sevgili Yaþar ÞAÞMAZ ve ailesini, sevgili Dursun Ali BÝLGEHAN ve ailesini, sevgili Kâni ÖZKAYA ve Naciye ablamý, Rahmi aðabeyimi ve tüm köy halkýnýn iyiliklerini anlatmakla bitiremem. Allah hepsinden razý olsun.

Ayrýca Gýyasettin ÞAÞMAZ Hocama, sevgili asker arkadaþým Yusuf ÞAÞMAZ Hocama sevgi ve selamlarýmý iletiyorum. Köydeki bütün deðerli büyüklerime, dostlarýma ve öðrencilerime sevgilerimi sunuyor, büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öpüyorum. Yaþayanlara Allah hayýrlý ömürler versin, ebedi âleme göç edenler varsa onlara da Allah rahmetiyle muamele etsin.

Dünyalar Tatlýsý Yol Arkadaþlarým…

Köyümüz, gerek nüfus gerek yüzölçümü bakýmýndan çevre köylere göre geliþmiþ, þirin bir yerleþim merkezi. Her taraf zümrüt gibi yemyeþil. Yollar dýþýnda topraða rastlamak mümkün deðil. Fýndýk bahçeleri, mýsýr tarlalarý gözler önünde. Ýnsanýn ruhunu okþuyor. Evler tepelerin baþýnda, köy geniþ bir alana oturmuþ daðýnýk durumda. Sunkay Hocam sabahçý 1. 2. ve 3. sýnýflarý, ben de öðleden sonra 4. ve 5. sýnýflarý okutuyorum. Kollarý sývayýp öðretmenliðin verdiði þevk ve heyecanla iþe baþladým. Çocuklarýn yüzlerindeki ýþýltýlar beni mesleðe ýsýndýrýyordu. Yakacak olarak her gün çocuklarýn ellerinde bir parça odunla gelmeleri önceleri beni epeyce þaþýrtmýþtý. Fakat anladýk ki, çocuklar bunlarý getirmese yakacaðýmýz olmayacaktý. Okulun ýsýnma ihtiyacýný bu þekilde karþýlýyorduk.

Yol arkadaþlarým dünyalar tatlýsý Gülçin ÖZKAYA ve Aydýn BÝLGEHAN’ý unutmam mümkün deðil, yüzleri hâlâ gözümün önünde. Gülçin’in yetimliði ve anadan da ayrý oluþu o güzel nur gibi yüzünden ve gözlerinden okunuyordu. Allah hiç kimseyi anasýz-babasýz býrakmasýn. Aydýn’ýnda annesi ölmüþtü. Onunda o tatlý yüzünden ve o güzel gözlerinden öksüzlük okunuyordu. Ben de gurbette idim. Anamdan, babamdan, sevdiklerimden uzakta idim. Ayrýlýðýn ne demek olduðunu biliyordum. Fakat benim anam, babam toprak altýnda deðildi. Ama onlarýnkini kara toprak içine almýþtý. Bundan dolayý en iyi dostlarým bu öðrencilerim olmuþtu. Sýkýntýmý, sevincimi onlarla paylaþýyordum.

Bu iki öðrencim çok zeki idi. Adeta gözlerinden zekâ fýþkýrýyordu. Bilmiyorum bu deðerler ne oldu? Yýllar gelip geçti, dünya güzelleri olan çiçeklerimin hiçbirinden kýsa bir süre öncesine kadar bir haber alamamýþtým. Siteye eklediðim yazýlarým sayesinde sevgili Gülçin ve Aydýn beni buldular. Telefon ve siteler aracýlýðý ile 30 yýl sonra görüþmüþ oldum. "Dað daða kavuþmaz insan insana kavuþur."diye boþuna söylememiþler.

Her gün derenin kýyýsýndaki keçi yolundan okula gidip geliyorduk. Yol deðil sanki uçurum kenarý. Allah korusun ayaðýn bir kaysa, kendini çukurun içinde bulursun. Hele de kýþ aylarý, havanýn yaðýþlý olduðunda her yer çamur, yerler kaygan. Zaten bölge itibariyle yaðýþsýz gün geçmiyordu. Buralara bir hafta yaðmur yaðmasa kuraklýk var derler. Þimdi bu kaygan keçi yolundan nasýl düþmeden gidip geldiðime hayret ediyorum. Kayseri’de düz yollara alýþmýþýz. Herhalde bundan dolayý yollar bana bir acayip geliyordu. Her neyse bu yol hikâyesine noktayý koyarak devam edelim.