…AH  SONBAHAR  AH…

Sahildeyim.Issýzlýk,deniz ve ben…Güneþ suyun üzerine iyice çökmüþ,denizin portakal   

 rengindeki parýltýlarý göz kamaþtýrýyor. Gürültülü bir yazýn ardýndan her taraf  yine sonbahar hüznüne ,sessizliðine, büründü.Daðlara,ovalara,aðaçlara hatta insanlara sonbahar geldi. Dallarda asýlý durmaktan yorulan yapraklarda düþmeye baþladý yerlere.Gazelleri bir o yana bir bu yana sürüklemeye baþladý rüzgârlar.Ýnsan böyle havada yalnýz olunca neler neler düþünür. Gerçekleþmemiþ hayallerini, uçup giden yýllarýný ,ilk aþk maceralarýný…Geride kalan yýllarý, eriþilemeyen ve eriþilemeyecek olan bir isteði hatýrlamak,düþünmek de hoþ bir þey.Niye böyle olur ? Bunu da bilmez insan.Ama zaman zaman bunlarý düþünmekten,o günleri yeniden yaþýyor gibi olmaktan her insan gibi bende hoþlanýyorum.Ýnsanýn mutlu olmasý ve bu mutluluðu baþkalarýna da vermesi bazen ne kadarda kolay oluyor !Ama biz hep ikinci yolu,hüznü tercih ederiz nedense…

Ah sonbahar ah ! Eylüller estirdin yine içimde.

Sessizlik canýmý sýktý ve birden bire boðazýma bir þeylerin týkandýðýný hissettim.Deniz pýrýl pýrýl parlýyor,Kýmýltýsýz,ýssýz ve yalnýz týpký benim gibi.