Online Üye
Online Ziyaretçi
İNFİAL
kara bir günün sabahında
ne yapsam gün aydınlanmıyor
aksanı bozuk,hükmü yitik
hayalleri asıyorum
hüznün darağacına...
kaybolan imgeler eşiğinde
içim sıkılıyor
ruhum daralıyor
canım yanıyor
yüreğim kanıyor...
dışarıya bakıyorum yaşlı gözlerle
kasvetli,sisli mi sisli bir hava
yağmur yağıyor
kullanılmamış hayallerin üstüne...
gökyüzü de mi ağlıyor ne?
her gün yansa da yüreklerimiz
yangınlar ortasında
içimiz buz kesiyor
dört mevsim sonbaharda...
kim bilir ömürlerimizin
ne kadar zamanı kaldı bilinmez
lakin yarım kalan
hep bir şeyler var içimizde
hayata dair...
boğazımızda düğümlenen
söylenemeyen sözler var
nefesimizi kesen...
ve ben her şeye rağmen
umutsuz olsam da
gözlerimin buğusunda
düş gezgini yüreğim
düşlerin mavi sağanağında
yine dalıp gider düşler ülkesine
rüyasında arsızca gülen bir çocukla...
AYLA CERMEN TÜFEKÇİ