Dolunayýn sureti…

Ýsli özgeçmiþi ceberut kayýtsýzlýðýndan ne ise düþen payýmýza ve afra tafra isyanlarý o hegemonya ki; sarsýlmazlýðýn eþiðinde bin bir sorguya geçit tanýmamanýn ötesinde güneþli bir kýþ akþamýna denk düþen anlý þanlý beyanatlarý yine vicdan kadar engin belki de köhne bir vurdumduymazlýk ki kanatsýz bir kuþtan sarkan sarkacý gönye bilmiþ bir faniden de ötesi.

Ýþkillendikçe yeni günden savsakladýkça dünü neyin derdi ola ki haricinde hele ki gömüt bildiðimiz bir hüsraný da sahiplenme telaþýyla rýzkýmýza þükredip yarýný düþünmeme gayretimiz.

Asýlsýz ihbarlar belki de ket vurmak ne ise palazlanan yürekte ya da nasiplenmekten çok öte derine vurdukça kazmayý yine de engebeli yamaçlara sunduðumuz nice densiz hüküm nice feryat bir mazlumdan bir mazluma uzanan.

Depreþen yaralar ki silik bir miladý dahi gölgede býrakan.

Kayýp mahlaslar: Hadi, dercesine ya da sükûtu delen hicap belki bir çocuktan kopup gelen belki çocuk yaþýnda tanýþtýðý ürkünç çýðlýklar yine mabedinde konuþlanan masumiyeti ýrgalamaz iken en vahþi týný yine kendini koruyamamanýn getirdiði o çöküklük ve namusuna, varlýðýna sahip çýkamamanýn da vebali yine boynumuza.

Israrlý bakýþlarla sübyan bir varlýðý peþkeþ çekerken haris ruhlarýmýza hele ki yitip gideceðinin farkýnda olmaksýzýn uzanan her eli yürekten kabul eden ve bilemezken, tanýnmaz ve ýslah olmaz aþaðýlýk ruhlarýn boyunduruðunda kurda kuþa yem olacaðýný.

An’dan yoksun yarýn kaygýlarý.

Sevgi’den bihaber insan izlekleri.

Dünün çetelesini tutan her kim ise görgüsüz bir mutluluk belki de paye vermektense yoksunluðumuz iken huzurun nüansý.

Debdebeli hayatlar hele ki varlýksýz raconlar yüklenmiþken gecenin karasý yine de beyazý boykot eden bakir bir tümcede biteviye gocunduðumuz vicdanýmýz ve insanlýðýmýz elekten geçip de kaybolmayý maharet bildiðimiz.

Bir beyit.

Bir þiir.

Bir hikâye.

Ya beklenmedik sonlarý nasýl mutlulukla eþleþtireceðiz?

Vatan aþkýna emanet bir yürekte ve ahir zamanlarýn coðrafyasýnda körelen zihniyetler iken sýrf körelmesin kalan payda, derken birbiri ardýna þahadet yüklü bir tefrikada ardý ardýna isimlerini yâd ettiðimiz gencecik fidanlar.

Yavuklusu yolunu gözlerken tabutunu karþýlayan, evlat aþkýna bir biri ardýna dünyaya gelen yetimlerini kime emanet edeceðini bilmeden yüreðini koymuþsa ortaya ve eðer ki zincirden boþanmýþ hain benliklerden korumak ise mahiyeti yine uðruna canýný verdiði vatanýnda bir karýþ toprakla hemhal olma ihtimalinden de asla korkmadýðý.

Zafiyetimiz ve korunaklý benliklerimiz.

Akýlsýz zihniyetler iken asla bir karmaþa çýkmadan kabullenmek peþi sýra yine kaç ya da hangi çocuk deme lüksümüzün olmadýðý bilakis tüm çocuklar iken yine bizim sadece bizim çocuklarýmýz…

Depreþen ve cinayetlerin dahi insanlarý akýllandýrmadýðý ve günbegün büyüyen o kaosta sanrýlarý es geçip gerçeklerle yüzleþsek bile her nasýlsa kabul edip suskunluðumuzla mimlerken cahil tayfasýný, tüm anlamsýzlýklar iken yine bizlere peþkeþ geçirilen ve alayý yalan beyanatlardan bir cürüme yol açan ve pergeli hangi noktaya saplayacaðýmýzý bilmeden sayýsýz daire çizip içinde kundaklanan insanlýk özrü üstelik tüm baþa gelenleri kabul buyurup kadere yüklenirken oysaki Tanrý’nýn verdiði aklý da kullanmaktan bihaber biz yetiþkin cellâtlar yine çocuk bedenlerin tacize uðradýðý ve yine sonlanan hayatlarýnýn ardýndan üç beþ göstermelik gözyaþý akýttýðýmýz…

Aklýmý koru Yarabbi, demek iþte en derine çöreklenen o yanýlgýda sayýsýz tufana mal olmuþ uzantýsý yine insan ve sonu yine kaderin tayin ettiðinden öte cahil önyargýlar iken bir topluma ket vuracak en soyut darbe.

Yargýlar ve ifþa edilen…

Gerçekler ama eriþemediðimiz.

Gönülsüz yok oluþlar hele ki nasýl da aðýr bir bedel eninde sonunda ödeyeceðimiz ve bizler ki bu yaþta bunca acýyý taþýyamazken bir bir sunduðumuz karanlýða hele ki ardý arkasý kesilmeyen ve türedikçe kötülük türedikçe ihanet ve bizlerin tünemiþ olduðu o en aðýr sessizlik ki; eninde sonunda aydýnlýða kavuþacaðýmýzýn garantisini duyumsayýp da hala pür-nakýl verdiðimiz kurbanlardan asla ve asla sorumlu hissetmediðimiz onca önyargý ve ne yazýk ki cahil bir yekûn iken kâh satýrlardan dökülen kâh yaftaladýðýmýz izleklerde soru mahiyetinde tek neon yanýp sönerken akýl koridorlarýnda beynimizin ve ne yazýk ki tüm çürümüþ kehanetlerin de tek sorumlusu olduðumuz gerçeðini bir gün anlayabileceðimiz umudu zira bir sonraki kurban meçhul bir tahayyülden öte biz olabiliriz ya da öz evladýmýzýn olma ihtimali…

Benim ya da senin; ben ya da sen ya da bir baþkasý-hele ki acýnýn teðet geçeceði ihtimalini de yadsýmadan-kurulabilecek hangi cümlede özneyi ayrýþtýrabiliriz sonuç itibariyle ortak kaygýlar, ortak vicdan ve pekiþen tüm duygular deðil mi yine birbirimize ihbar ettiðimiz hele ki sefil bir hegemonya iken sen-ben kavgasý ve iktidarý deðil mi tüm yaþanmýþlýklarýn ve yaþama ihtimalinin asla ve asla uzak olmadýðý hele ki varlýðýmýz iken sadece Yaradan’a emanet ve yine varlýklarýmýz deðil mi tek sorumlu üstelik tüm iþlenen cinayetlerden ve kaza tabir edilen melun vakalarda bizler duyarsýzlýðý mesken edinmiþken.

Bir çocuk bir dünya.

Tek bir dünya ve tüm çocuklarýn.

Bakir týnýsýnda sevginin ve masumiyetin; sefil yaþanmýþlýklar ki ikrarý sükûttan ve her nasýlsa korumayý beceremediðimiz çocuk ýrkýný ve tek sorumlu iken yine kamu vicdaný.

Bir çocuk ki tek gülümsemesi dünyaya bedel ve bir çocuk ki; onun ve hayallerinin kaybý üstelik yaþamýný ve varlýðýný ihlal eden her ne ya da her kim ise.