Nasýl uyandýðýmý hatýrlamýyorum. Hatýrladýðým þey saate bakar bakmaz iþe geç kaldýðýmý anladýðým ve al acele evden çýkmýþ olduðumdu. Hava müthiþ derecede soðuktu ve kar yaðýyordu. Ýnsanlar telaþla saða sola koþturuyorlardý, ne de olsa kimse boþ boþ oturarak geçim saðlamýyordu. Herkes geleceðinin peþinde, ekmeðinin peþindeydi. Ben de onlardan biriydim.  Ýlçemin küçük hastanesinde saðlýk memuru olarak görev yapmaktaydým. Mesaim her memur gibi saat 08.00’da baþlýyordu ve uyandýðýmda saat 9’u 15 geçiyordu. O gün þefimden azar iþitecektim. Ýþ yerine varana kadar kulaðýma týkacaðý ve sinirlerimi hoplatacaðý cümleleri fýsýldýyordum. “Sorumsuzsun sen. Aklýn bir karýþ havada.”
Ben aslýnda sorumsuz deðilim. Aybaþlarýnda yoðunluktan dolayý iþlerimi yetiþtiremediðim olur ve günlere yayarak üstesinden gelirim.
En son beni azarladýðýnda þu cümlesi günlerce kulaðýmda çýnladý durdu: “Deli.”

Deli deðilim ben, þakasýndan bile hiç hoþlanmam, ilkokulda sýrf bana deli dediði için tahta parçasýný sümüklü sýnýf arkadaþýmýn sýrtýnda parçalamýþlýðým bile vardýr. Bana iþkence etmek isterseniz elimi kolumu baðlayýp deli deli deli diye hitap etmeniz tek baþýna yeterli olacaktýr.
Bir an için düþüncelerim donuklaþtý ve dýþarýda olan biteni algýlamaya baþladý beynim.

-“Okullar tatil, servisler çalýþmýyor bugün.”

-“Benim dünyadan haberim yok oðlan sabah kalkmayýnca öðrendim. Ama iyi oldu bugün kitap okuyacaðýný söyledi.”
-“Maþallah, ne entelektüel bir-“

Öf ne sýkýcý geyikleri vardý, sabah sabah hiç çekilecek gibi deðildi. Baþýmý kaldýrdýðýmda hastanenin bahçesinde olduðumu anladým. Korka korka içeri girdim ve kendi birimime doðru adýmlarýmý sýklaþtýrdým. Kendi kendime azardan nasýl yýrtarým diye düþünüyordum ki baþhemþire ile çarpýþtým.

-“Dikkatli olsana be, dalgýn.” Diye söylene söylene hýzla yoluna devam etti. Özür bile dileyemedim. Baþhemþire, þefimden daha sertti ama çok þükür ki onunla fazla muhatap olmuyordum mesleðim gereði.  Bana kalsa kimseyle muhatap olmayacaðým da bir sürü neden çýkýyor karþýma. Hayallerimden biri biraz birikim yaptýktan sonra küçük bir çiftlik kurup orada hayatýmýn geri kalanýný geçirmekti. Evliliði de düþünmediðimi söylediðimde aldýðým tepki: “Ömür boyu bakire mi kalacaksýn?” cevabý oluyordu. Gülüp geçiyordum bunlara. Bir keresinde yemekhanede servis çalýþanlarýyla aramda bu konu hakkýnda þöyle bir diyalog geçmiþti:

-“Hiç evlenmeyecek misin?”

-“Düþünmüyorum.”
-“Peki ya aþýk olursan?”

-“Olayým n’olmuþ?”

-“Evlilik düþünmeyecek misin o adamla?”
-“Adamla mý?”

-“Nasýl yani?”

-“Aþk sadece iki farklý cins arasý mý yaþanýr? Ben þimdi hemcinsime büyük sevgi besleyemez miyim?”

-“…”

-“Aþk nedir? Aþk sevgi deðil midir? Sevgi sýnýrsýz deðil midir?”

-“Sen-“

-“Dur aklýndakini de cevaplayayým caným; aþk dudakta baþlayýp 5 dakikalýk zevkte bitmez, ömür boyu sürer ve insaný yüceltir. Aþk yürek iþidir cinsiyet iþi deðil! Sizin sandýðýnýz aþk,  aþk deðildir cinselliktir çünkü sizin iliþkilerinizin kapýsý daima ona çýkar. Ama benim bildiðim aþk ruhun yücelmesine, olgunluða çýkar. Aramýzdaki fark bu!” deyip hararetli konuþmamý sonlandýrarak yemekhaneden hýþýmla çýkmýþtým. Onlarý orada morartmak benim keyfimi getirse de tir tir titriyordum. Kafamda bir acaba dolaþýyordu “Dedikodu yayýlýr mý hakkýmda?”

Baþým dönüyordu, kendimi þefimin odasýnda bulmuþtum. Þefim bana boþ boþ bakýyordu elindeki kalemi oynatarak. Açýklama yapmamý bekliyordu.

-“Midem rahatsýzlandý gece uyuyamadým, sabaha karþý sýzýnca geç kaldým Haluk Bey.” Deyiverdim. Nereden esmiþti aklýma anlayamadým. Þefim gülümseyerek beni þaþýrttý:

-“Geçmiþ olsun, þimdi iyiysen iþinin baþýna geç caným.” Deyince þaþkýnlýðým daha da arttý. Teþekkür edip odadan ayrýldým. Doðruca ofisime gidip iþime odaklandým. Ofiste en küçüðümüz Zehra yanýma elinde bir tabakla yaklaþýp:

-“Banu Abla, kek getirdim evden, alýr mýsýn?” diye sordu. Memnuniyetle ikramý kabul edip yanýna demli bir çay doldurdum.
Zehra usulca yanýma oturup çekine çekine:

-“Banu abla sana bir þey sorabilir miyim?” diye sorunca benim bütün vücut fonksiyonlarým hýzlanmaya baþladý.

-“Tabi buyur.” Dedim.

-“Senin sevgilin var mý?” diye sorunca bir rahatlama geldi. Derin bir nefes alýp baþýmý hayýr þeklinde sallayarak iþime döndüm.
Elimdeki evraklarý tamamlayýp baþhekime imzalatmak için odadan çýkarken þefim, elinde evraklarla çýkageldi. Bana gülümsüyordu sevinçli görmüþtüm onu. Yanýma geldiðinde bütün ofis arkadaþlarým etrafýmýza toplanmýþtý. Þefim, gülümseyiþinin yerini  sahte hüzne býraktý ve:

-“Lafý dolandýrmayacaðým Banu’cum, tayinin çýktý. Bugün burada son günün haftaya Pazartesi yeni ofisinde çalýþmaya baþlayacaksýn.” demesiyle beynimden vurulmuþa dönmüþtüm. Hangi ara neden? Nereye diye soramadan dosyayý elime sýkýþtýrýp odadan ayrýlmýþtý þefim. O dosyada,  Þehrin öbür ucunda küçük bir köye tayinim çýkmýþ olduðu yazýyordu. Yani uzun lafýn kýsasý sürülmüþtüm.