Neye raðbet ettiðimizdense neyle imtihan olduðum/uz…

Biraz biz gibi biraz serkeþ ve çok da buruk bir tat geride kalan. Kan gibi oysaki kar’a teslim olmuþluðumuzla beyaza bürünmüþ Aralýk’ýn cilvesi adeta gerek göðün rengi gerekse görmemiþliðimizin týnýsý artýk neyin ne ile eþleþtiðinin de bir önemi yok ve bireysel mutsuzluklar da sýnýrsýzlýðý ölümün ve acýnýn çok çok gerisinde kaldý.

Zafiyetleri insan ýrkýnýn nasýl da defolu bir tutanak: Bir meleðin kanadýna konmuþ kan yüklü bir ölü, gam yüklü geride kalan kim ise aslýnda kalanlarýn da gitmeyeceði ne malum?

Kayda geçen ne çok ölüm ne çok maðlubiyet ne çok sýradansýzlýk ve depreþen bir milat: hani olur da baþlangýç addedilen ve geçen süre zarfýnda, dönüp de baktýðýmýz senenin mizacýnda yapýlan son rötuþlar ki kimin tarafýnda ise kader ama bir þekilde razý geldiðimiz ve ne yazýk ki bizlerin de gafý sözüm ona yaþ döküyoruz gidenlerin ardýndan ve an geliyor… bingo! Süren doldu.

Tüm cümleler edilgen… Ýfratý kaçmýþ ve böbürlendikçe yükleniyor zamana ve insana ve nasýl da arsýzca.

Hadi, hadi diyorum: Tut ucundan ve koyuver en güçlü çýðlýðýný.

Sahi, diyorum akabinde:

‘’Vakitlice yaptýðým en ufak gürültü bile zannýmca en büyük suçum ve hele ki sessizliðimle bile kafa bulan bunca insan var iken yakýnýmda uzaðýmda…’’

Gerisini getirmek istemiyorum: Ne bir cümlenin ne de takoz vazifesi gören inme inmiþ duygularýmýn ki sandýðýmda da haylice yüklüyüm sanýrsýnýz ki yedi aylýk doðmuþum hatta geçenlerde yineledim sorumu anneme:

‘’Çok mu acele ettim dünyaya gelmek için?’’

Gülüyor kadýncaðýz:

‘’Ne acelesi kýzým neredeyse baban elliye merdiven dayamýþtý.’’

Çocuktan al haberi, demek isterdim lakin haricimde tek çocuk yok etrafýmda belki de ket vurulmuþluðumun müsebbibi þu doðurgan kalem yoksa o da zekâ özürlü mü doðdu da bunca boþ konuþmuþluðum fazlasýyla rahatsýz edebilmekte bu anlamda elimi çabuk tutuyorum alabildiðine ve fazlasýyla da ehemmiyet veriyorum kurmayý düþünmezden önce cümleler çoktan hücum etmiþken beynime.

Tokalaþtýðým imlerle tüm derdim, desem de inanmayý benim asýl derdim yarýný an’a devretmek; an’ý da düne ve derken o hafif meþrep týnýsý yoksun kýlýndýðým ne ise.

Þimdi þuradan çýksa bir aklý evvel tümce yine sorumlu tutulacaðým belki de benim akýlsýzlýðým gün evrildikçe kalem yetiþtikçe imdadýma gecenin de tam körü ses oluyorum sözüm ona pay edeceðim de; devlet meselesi kývamýnda anýnda yasalar girecek yürürlüðe ve rüþtünü ispatlayan mutluluk nidalarýmla evrene muteber bir dilekçe sunacaðým. Sahi yazýnýn baþlýðý insanlýða mektup adýnda bir girizgâhla yine mal edecektim tanýdýk tanýmadýk kim ise lakin söz aðýzdan çýktý bir kere ve demem o ki: Tarih gerçekten de tekerrürden ibaret.

Varlýksýz varlýðýmýn fakýndayým ki neye mal ettiðim deðil de nelere sebep olduðu yaþama gerekçemin bu yüzden çok da tantana yapmýyorum ve sadece zamaný israf ediyorum sözüm ona öldürdüðüm vakitlerin acýsýný çýkarýyorum kýpraþan iç sesimin iniltileri iken birer mutluluk göstergesi kývamýnda ses olurken söz olurken hayli de geçkin bir imge kozasýnda çöreklenen zamansýz ölümleri de baðrýna basan.

Evveliyatýmýz ne de olsa varlýðýmýzýn uzantýsýnda yine tarihe mal ettiðimiz þanlý bir geçmiþ ve efkârlandýkça düne uzanan mayamýzla yeni baþtan doðmaya ahdeden ama ölümü de ertelemek mümkün deðilken.

Bu yüzden deðiþime odaklý bir zihniyet aslen yüreðin küpeþtesinde tutuklu ve demir aldýkça yeni miladýna rotanýn ve demlendikçe þarap misali hanidir unuttuðumuz ve unutmayý beceremeyen üç beþ insan izleði yine dün odaklý yine yarýnda ümit baðlayan ve asla da varlýðýný yoksun kýlmaktan haz etmeyen bir çoðunluk.

Sanýrsýnýz ki dünyayý kurtaracaðýz belki de mesken edindiðimiz illet zafiyetlerimiz var da yok sayýyoruz geçkin ve geçersiz mizaçlarýmý/zý.

Sondan bir evvel ve göreceli bir saðanak iken kimine göre aþkýn rahmeti ve derdimiz derya; bir bukle de olsa huzura meyletmiþ devingen tahakkümlerle dengeyi korumaya çalýþtýðýmýz.

Köreldikçe imtina ettiðimiz duyumlar.

Duyumsadýkça varlýðýmýzýn çeperinde eriyen buzullar.

Sanýrým insanlýk adýna tek bir rötuþu Tanrý’nýn yine, meziyeti biz fanilerin hem de görmezliðimiz kadar da koþullanmýþsak daimi zulümlere ve korkak mizaçlarýmýz ile sanýyoruz ki sonsuzluðu kucaklamaktayýz yaptýðýmýz her yanlýþý da tarihe mal ederek.

Sahi çok mu geç artýk sahip çýkýlmýþlýktan öte sahibi olduðumuzu farz ettiðimiz hayatýn hangi kýyýsý ise ölü çocuklarýn mütemadiyen kâbuslarýmýzdan çýkmasý adýna en ufak teþebbüste bulunmazken?