Mýzrap mýdýr aðlayan, yoksa gönül telim mi?
Bu inleyen naðmeler, acep kimin bestesi?
Neden böyle derinden, sýzlatýr yüreðimi,
Þu hicranlý þarkýnýn, hüzün yüklü güftesi!
 
Elemli bir ukdenin, anlaþýlmaz biçimde,
Hýçkýrýða dönüþür, sükûta mahkûm sesi.
Tarifsiz duygularým depreþirken içimde,
Yanaðýmdan süzülen, yaþlarým neyin nesi?
 
Hançer gibi bir sancý, saplanýrken baðrýma,
Tebessümüm yüzümde, ansýzýn sönüverir.
Bildiðim tüm çareler, deva olmaz aðrýma,
Gönlüm kanadý kýrýk, bir kuþa dönüverir.
 
Tahammülü imkânsýz ýstýraplar vererek,
Cevapsýz nice soru, kemirirken beynimi.
Zehirli sarmaþýklar, dikenlerle delerek,
Dolanýp bedenime, kanatmakta tenimi.
 
Adý düþer yâdýma, ateþten kor misali,
Belirir gül cemali, yürek yakan gözleri.
Dayanýlmaz bir arzu, talep eder visali,
Çýnlarken kulaðýmda, veda dolu sözleri.

Periþan hallerimi, cümlelere dökerken,
Kifayetsiz kalmakta, kalemim de dilimde.
Ruhum harabe gibi, içten içe çökerken,
Bilirim ki vebali ne mýzrap ne telimde.