Çocuklar, ah bu çocuklar! Hem yaramaz, hem akýllý, hem çok bilmiþ, hem pek fazla bir þey bilmez, hem sevimli, hem bize dert ortaðý zaman zaman. Siz sanki çocuk olmadýnýz mý, hep bu yaþlarda mýydýnýz? Ýçinizde sizi sürükleyen bir çocuk yok mu? Zaman zaman onlara özenmiyor musunuz? Aralarýna bir girsem iki top tepsem ya da saklambaç oynasam onlarla demediniz mi hiç?


Ýnsan hayatýnýn en güzel evresidir çocukluk. Para kazanma telaþý yoktur, ne siyasal ortam önemlidir onlar için ne de sosyal çalkantýlar. Babalarý anneleri kazanýr onlarda afiyet ile yerler. Onlarda büyüyüp ana baba olunca onlarýn da çocuklarý içlerinde hiç dert tasa olmadan yaþar gider, bu devran ta ezelden beri böyle döner. Hepimiz büyüdük, olgunlaþtýk, ana baba olduk, hatta kimilerimiz dede oldu lakin her zaman bir çocuk tarafýmýz var yine de... Merhametliyiz, duygu yüklüyüz... Ancak bu yaþananlar haliyle üzüyor bizleri, diðer insanlarý da üzdüðü gibi. Ýnsanlarýn birbirini öldürmesi, birbirine kazýk atmasý, dünyayý ana gaye edinip de ahireti hiçe saymasý yaralýyor gerçekten duyarlý insanlarý...


Çok kötülük gelmiþtir sizin de baþýnýza, arkadaþlarýnýzdan çok kazýk yemiþsinizdir. Çok terk edilmiþsinizdir. Siz de acýmasýz olmak istiyorsunuz belki, size kazýk atanlara, emeðinizi çalanlara, duygularýnýzý paramparça edip, gecelerinize kan doðrayanlara, hakkýnýzý helal etmiyorsunuz. Hepsi de hak ediyorlar beddualarýnýzý diye düþünseniz de size onulmaz acýlar yaþattýklarý için, yine de merhamet var içinizde, çocuksu bir yanýnýz var aslýnda... Ýçinizde ki çocuðu öldürdünüz mü önünüzde kimseler duramaz. Ne merhamet kalýr yüreðinizde, ne vicdan öz benliðinizde. Öldürüp de içinizde ki çocuðu o zalim diktatörlere, o kafa kesenlere, o katliamcýlara, hayvanlara bile acýmayan yaratýklara benzeyemezsiniz...


Siz kötülük yapamazsýnýz kolay kolay, içinizde ki o masumluðu yok edemezsiniz, içinizde ki çocuðu öldürmeden. Ýyi olmayayým artýk, iyi olmayacaðým dedim kendi kendime. Bunun içinde ilk önce içimde ki çocuktan baþlamam lazým hem büyüdüm ya baba oldum, dede adayýyým, neymiþ o içimde ki çocuk, çocuksu duygular. Bana kötülük yapanlara ben de kötülük yapsam ya, intikam alsam ne güzel olur. Paramý çalanlarý, duygularýmý çalanlarý, kötü davrananlarý mahkemeye versem ya! Ben yapamam. Tabi ki yapmayacaksýn, yapamayacaksýn, sen insansýn, kötülüðe karþý kötülük her ne kadar adalet ise de kötülüðe karþý iyilik de bir düþünürün dediði gibi insanlýðýmýzýn en yüksel derecesi. Onlar alçalsýnlar bakalým yeter ki bizler alçalmayalým.


Niye öldüreyim ki ben içimde ki çocuðu ve çocukluðu, o tertemiz el deðmemiþ duygularýmý, güzellikleri mi? Tabi ki vazgeçtim bundan. Ýçimde ki çocuðu öldürdüm mü, vahþi olurum, acýma duygu mu yitiririm, göz pýnarlarým bile kurur, kayýtsýz kalýrým zalimler, zulümlere...


Yok, yok ben katý deðilim asla. Ne içimde ki çocuðu öldürebilirim, ne de baþka bir canlýyý. Siz de içinizde ki çocuðu sakýn yitirmeyin, sakýn öldürmeye kalkmayýn. O bizim insan tarafýmýz, insanlýk tarafýmýz. O vahþiler, o insan kesenler, o insanlara sýrtýný dönüp de küsenler hep kaybedenler tarafýnda olacaklar, kimsenin kimseye faydasýnýn olmadýðý o büyük hesap gününde...


Masal anlatýn çocuklarýnýza, beraber sinemaya tiyatroya gidin, Sakýn, ama sakýn vurmayýn ne yüzlerine ne de kabalarýna, sonra bakamazsýnýz yüzlerine... Siz suratýna tokat atarsýnýz, suratý deðildir, aslýnda yüreðidir yaralanan, yürek yarasý da kolay kolay tedavi edilmez bilesiniz. Onun kafasýnda ki merhametli, sevecen anne baba olgusunu bir anda yerle bir edersiniz. Siz de çocukken babalarýnýz ile yapamadýðýnýz þeyleri çocuklarýnýz ile yaparsanýz bundan güzel mutluluk yoktur... Ýçlerinde ki çocuðu öldürmeyen insanlar kolay kolay adam da öldürmüyorlar. Hepinize en derin sevgi ve saygýlar...