Öðretmenlik bir sanattýr. Öncelikle insanlýðý aydýnlatma, beyinleri ýþýtma sanatýdýr. Özünde sevgi vardýr. Baþta doða olmak koþuluyla, tüm yaratýlanlarý sevmenin güzelliði ve gerekliliðinin iþlendiði bir sanat koludur öðretmenlik. Bu sanatý gereðince icra etmenin tek koþulu vardýr. Aydýnlatma, öðrenme ve öðretme eylemine tutku düzeyinde âþýk olmak. Sevdalanmak. Mecnunlar, Keremler örneði sevgi duymak mini mini goncalara, öðrencilere.

         Sevi-aþk, dil, din, ýrk, hudut tanýmayan, yaratanýn yarattýklarýna bahþettiði yüce, soylu bir duygudur. Sevda ki, yakalananlarýn baþlarýnda kavak yelleri estirir, gecelerinde uyku tattýrmaz. Dünyayý tozpembe gösterir bu duygu. Bir Erzurum dadaþý ne güzel betimlemiþ sevdalý durumunu:

         “Aman aman

         Dün gece yar hanesinde

         Yastýðým bir taþ idi.

         Altým çamur üstüm yaðmur,

         Yine gönlüm hoþ idi.”

 Evet, sevda böyle bir þeydir iþte, soðuk, yaðmur, çamur önemli deðildir. Yeter ki yar hanesinin civarlarýnda olunsun.

         Biz öðretmenler de her yýl yeniden sevdalanýrýz öðrencilerimize ve okul ortamýna... Hele birinci sýnýflarý okutuyorsak kalp atýþýmýzýn tik taklarý iyice hýzlanýr. Öðrencilerimizin duyduklarý heyecanlarý aynen yaþarýz. Âþýklar heyecaný sevgilileriyle buluþma dileðiyle ilgilidir. Biz öðretmenlerin heyecan nedeni öðrencilerimizi zamanýnda okullu yapabilecek miyiz kaygýsýdýr.

         Yýllarýn öðretmeniyim. Öðrencilerime olan uçsuz sevgim her yýl daha artarak içimi kavurur. Heyecaným doruk yapar. Bir an önce zillerin çalmasýný, derse baþlansýn isterim. Tek dileðim öðrencilerime okulu, arkadaþlarýný bir an önce sevdirmek. Onlarýn okuma-yazmayý tez zamanda baþarmalarýný görmek.

         Özde kendi öðrencilerimin, genelde de yurdumun kentlerinde, kasaba ve de en uzak köylerinde okuyan tüm çocuklarýmýzýn baþarýlý olmalarýný istiyorum. Okuyup yazan olsunlar istiyorum genç kuþaklar... Düþünen, yorum yapan, olaylarýn neden ve sonuçlarýný irdeleyen kuþaklar yetiþtirebilirsek ancak çaðý yakalayabiliriz.

         Kýsa sayýlmayacak bir süre Almanya’da çocuklarýmýza öðretmenlik serüvenim oldu. Almanya, saat gibi iþleyen trafik düzeni, kentler içinde bakýmlý yemyeþil parklarý, örnek okullarý ve de görev bilinci üst düzeyde olan iþçisi, memuruyla bir refah ülkesi. II. Dünya Savaþý’nda yerle bir olan güzelim kentler, tarumar olan, yaðmalanan fabrikalarý kýsa sürede yeniden kurmuþlar. Allah’ýn Alman halkýna özel bir lütfu olmamýþ elbet. Adamlar, bilimi kendilerine rehber edinmiþler. Nitelikli öðrenci yetiþtirmiþler. Okullarýna gereken ilgiyi göstermiþler. Ve çok dürüstçe çalýþarak kýsa sürede her alanda dünya devi olup çýkmýþlar.

         O ülkede çalýþmakla ufkum çok daha enginleþti ve aydýnlandý. Ülkemde de kabiliyetim ölçüsünde, olanaklarýmý sonuna kadar zorlayarak niçin çalýþmayayým. Güzel ülkemin ekmeðini yedim, temiz sularýný içtim. Bu güzel vatanýn kalkýnmasý ancak nitelikli okul çalýþmalarýyla, kalifiye eleman yetiþtirmekle saðlanabilir. Böylesi fikirler hep kafamý kurcaladý. Bu güzel ülke bizim. Niçin ülkemizde birinci sýnýf demokrasiyi yaþamayalým. Çalýþtým, bu yüce deðerleri hayata geçirmek adýna… Görevimi layýkýyla yapma çabasý içinde olmanýn ruhuma verdiði huzuru baþka hiçbir olguda bulamadým.

         Öðrencilerimin baþarýsý, yurdumun güzelleþmesi adýna hep heyecan duydum. Baþarý adýna önüme çýkan hiçbir engel tanýmam. Çünkü yaptýðým çalýþmalarda toplum çýkarýný kendi çýkarlarýmdan sürekli üstün tuttum.  Baþarýsýzlýklara kýlýf aramak kendine iyi hedef seçmeyen ipe un sarma aymazlýðýný gösterenlerin iþidir. “Mazeret yok.” Diye de bir slogan edinmiþtim.

         Sýnýftaki heyecanlara döneyim yine… Ýlkbahar gelince havalarýn ýsýnmasýyla birlikte meyve bahçelerimizde öncelikle, erik, kiraz ve viþne nihayet tüm aðaçlarda bir canlanma gözleriz. Dallarda tomurcuklar kabarmaya baþlar. Gün gün bu tomurcuklar kabarýr. Patlar.  Beyaz, pembe, sarý, mor çiçeklere bezenir bahçeler. Renk cümbüþü oluþur. Hele bir de havalar uygun giderse insanýmýzýn yüzü güler. Hasat zamanýnda bol ürün alacaðýnýn müjdecisidir bahçelerin canlý hali.

         Birinci sýnýflarý okuturken öðrencilerimizin okuyup yazmaya geçmesi týpký doðanýn uyanmasý gibidir. Sesler hecelere, heceler sözcüklere dönüþür. Sözlerden cümleler yapýlýr. Tomurcuklarýn patlayýp çiçeðe dönüþmesi gibi çocuklarýmýz gün gün heceleyerek okuma yazmaya geçerler. Bu uðurda minik yavrularýmýzýn ne kadar heyecan duyduklarýný baþarý adýna nasýl enerji harcadýklarýný öðretmenler bir de anneler bilir.

         Bu süreçler içinde en az öðrencilerim kadar heyecan duyarým. Onlardan daha fazla sabýrsýzlýklar yaþarým. Ýçimde oluþan heyecan ve kuþku yakar yüreðimi. Acaba öðrencilerim zamanýnda istenilen düzeye gelebilecek mi diye. Bu heyecanýmý hiç kaybetmedim. Heyecanýn biteceði yerde çalýþma isteðinin kalmayacaðýna inanýrým.

         Okul açýlalý daha bir ay geçmemiþti. Ýlahiyat Fakültesi çýkýþlý genç bir arkadaþýmýz müdür olarak atandý okulumuza. Esprili, güler yüzlü müdürüm çalýþmalarýma saygý duyuyordu. Yeni bir gün baþlamýþ. Birinci dersteyim. Sýnýfýmýn kapýsý çalýndý. Konuklarým, okul müdürüm, yanýnda bir bay ve aðlamaklý bir öðrenciydi. Müdürüm.

         “Ýbrahim aðabey, bu bey çocuðunu komþu okuldan almýþ. Bize getirdi. Okulumuza kaydýný yaptýk. Okulunda uyum sorunu yaþamýþ. Siz gerekeni yaparsýnýz. Size güvenim sonsuz…” Türünden sözler etti.

         Bir anda yýllar önceki kendi durumumu anýmsadým. Köyümde birinci sýnýfa gayet iyi baþlamýþtým. Bir arkadaþýmýn salýncakta sallanmamý o zamanki tabirle eðitmen olan öðretmenimize müzevirlemiþti. Gereði yokken eðitmenimizden sert bir Osmanlý tokatý yemiþ günlerce okula gitmemiþtim. Günler sonra kaçaklýðým anlaþýlmýþ. Babam sýnýfa götürmüþtü beni. Sýnýfa girerken idam sehpasýna giden mahkûmdan farksýzdým. Arkadaþlarýmýn yüzüne bakamýyordum.

         Hemen öðrenciye sarýldým. Baþýný okþadým. Velimle teneffüste görüþtüm. Yeni velim, ODTÜ’nde okuyan bir çocuðunun da olduðunu anlattý. Çocuðunu, kendini öven ilçe zümre baþkanýmýz okutuyormuþ. Velim, örnek bir aile babasýydý. Sýk sýk sýnýfa gelip çocuðunun durumunu yakýndan izlerdi. Velilerime sözüm olmuþtur. Ders zamaný hariç diðer zamanlarda öðrencilerimize yararlýk olmak için görüþmeye hazýrým. Ýstedikleri zaman evimin kapýsý da açýk. Buyurabilirler.

         Aradan fazla zaman geçmedi bu kez müdürüm genç bir anne, yanýnda mini mini bir kýz öðrenciyle sýnýfýma geldi. Bu kez de gülerek anlatmaya baþladý sevgili müdürüm:

         “Aðabey, size gelmeyeyim de kime gideyim. Bu öðrencimizde komþu okuldan alýnmýþ. Bu iþte uzmanlaþtýnýz. Önceki öðrencimizin sýnýfýnýza uyumunu ne kadar erkenden saðladýnýz!”

         Kýzýmýz da çok üzgün bir durumdaydý. Daha küçük yaþta kendini kabul ettirememenin üzüntüsü küçücük omuzlarýný adeta ezmiþti. Bu küçüðümü de hemen baðrýma bastým. Sýnýfýma uyumu kýsa sürede tamamlandý. Günler sonra çalýþan bir bayan olan genç anneye sordum:

         “Kýzýnýz sýnýfýma uyumu ve performansýndan memnun musunuz? Diye. Velimin yüzü gülüyordu. Kýsa bir cevap verdi:

         “Öðretmenim size çok teþekkür ederim. Evimize huzur geldi.”

         Bu iki öðrenci gayet normal çocuklardý. Kendini fazlaca öven arkadaþýmýn sýnýfýndan geldiler. Arkadaþýmýzýn velileriyle sýkýntýlar yaþadýðýný duyduk. Sene ortasý zümre öðretmenler toplantýsýna da gelmedi. Demek ki, kendini övmek baþarý için makbul bir formül deðilmiþ. Biz genel konulara, okullarýn iþleyiþine dönelim.

         Anayasamýzým 42. Maddesi þöyle der: “Ýlköðretim, kýz ve erkek bütün vatandaþlar için zorunludur ve devlet okullarýnda parasýzdýr.” Ýlköðretimin parasýzdýr demesi hep kanun kitaplarýnda kalýr. Okullarýmýzda kaç kalem para toplandýðýný yazmama gerek yok! Veli olan her yurttaþ bilir okullara ne kadar ödeme yaptýklarýný! Üstüne üstlük her kayýrt döneminde çok sayýn bakanýmýz açýklar: “ Kesinlikle öðrenciler okula kayýt yapýlýrken velilerden para alýnmayacak.” Güzel de sayýn bakaným. Siz okulumuza bir adet hizmetli atýyorsunuz. Temizlik iþini ancak üç çalýþan götürebiliyor. Okul idaresi iki çalýþanla sözleþme imzalýyor. Devlet baba ne diyor bu konuda:

         Çalýþanýn ücretini okul ödeyecek. Sigortalý yapacaksýn çalýþanýný. Bu arada ben vergi alacaðým. Okula fotokopi makinesi, bilgisar mý gerek. Daha baþka giderlerini okul-aile birliði ile uyumlu çalýþarak karþýla! Kermes yap! Dolaylý olarak velilerden topla parayý. Sakýn velilerden kayýt parasý isteme! Devlet okullarýmýzda durum böyle.

         Zamanýmý öðrencilerime ayýrarak ve kitap okuyarak geçiriyordum. Elimin altýnda her zaman okuduðum birkaç kitap olmuþtur. Okulda kitap okuyan arkadaþlarýmýn sayýsý fazla deðildi. Okuyanlar aramýzda kitap deðiþimi yapar ara ara da kitaplar hakkýnda sohbetler ederdik. Kitap okuma sevgim hiç bitmedi. Bu konuda kitapsever, baþarýlý öðretmen arkadaþýmýn hakkýmdaki sözleri çok hoþtu:

         “ Ýbrahim Bey þimdiye kadar sizin kadar kitap okuyan bir arkadaþla karþýlaþmadým.” Fakat kendimi bu konuda yeterli bulmuyorum. Çeþitli alanlarda kitaplar okurum. Tasavvufi eserlere merak sardým. Kuran-ý kerim tefsirleri okuyorum. Riya olmasýn beþ vakit namazlarýmý kýlýyorum. Ders zamanýna denk gelen namazlarý da akþamleyin evde kýlýyorum.

         Cuma günleri camiye gidiyoruz. Fakat yaz saati uygulamasý baþlayýnca Cuma saatiyle ders saati çakýþýyor. Ýþte öyle zamanlarda camiye gitmiyorum. Kazasýný evde kýlýyorum. Baþta müdürümüz ve arkadaþlar Cuma namazýný kaçýrmýyorlar.  Okula döndüklerinde bir ders saatinin ancak son on dakikasýna yetiþebiliyorlar. Þakacý müdürümüze sordum bir gün:

         “Sevgili genç müdürüm, öðrenciler önce Allah’a sonra da biz öðretmenlere emanet edilmiþ durumda. Biliyorsunuz yüce yaratýcý “Karþýma kul hakký ile gelmeyin” diyor. Siz ve arkanýzdan arkadaþlar camiye gidince öðretmensiz kalan öðrencilerin hakkýný ihlal etmiyor musunuz?” Müdürümüz, kendinden gayet emin cevap verdi.

         “Onun günahý benden sorulmaz. En büyük mülki amirin ders saatlerini namaz vakitlerine göre ayarlamasý gerekir…” Ne diyeyim. Yorum farký.

 ABD Irak’ý cebren iþgal ettiði yýllar yaþandý. Sam Amca’nýn Çocuklarý Irak’ta yapmadýklarý rezalet kalmadý. Müzeler yaðmalandý. Silahsýz siviller öldürüldü. Kýyýmlar yaþanýrken bir öðretmen arkadaþýmýzýn þu sözleri ilginçti:

         “Irakta ermiþ kiþilerin, evliyalarýn mezarlarý var. Hz. Ali’nin mezarýnýn bulunduðu camiye giremezler…” diyordu. Maalesef iþgalci güç Irak’ta girmediði ve yaðmalamadýðý hiçbir mabet býrakmadý.

         Okullarýmýzda böylesi çað dýþý düþüncelere sahip öðretmen arkadaþlarla çalýþarak birinci sýnýf öðretmenliðimi devam ettiriyordum.

 Öyküm devam edecek.