Anlamý kaçkýn düþlerimde s/akladýðým hangi sihirse bir imgenin de çetrefilli yalnýzlýðýna kilit vuran kaprisli devinimi, beþer denen olguda saklý tutulasý sevgiden bir nebze de olsa nasiplenmek iken yüreðin yüzü suyu hürmetine.

Biriken ilahlar mahiyetinde yüksünen sevdalar ve yine geceye konuþlu bir yalnýzlýk.

Ötelenmiþ olmak kadar da hicap duyulasý hani, sandýðýn haznesine serdiðin el emeði göz nuru kayýp þiirler. Dokunsan haykýracaðýna kani isen bir insanýn belli ki uzak dur o terennümü kayýp þehirden.

Ýnsanlarla eþleþen hangi þehir ise yine imasý bir þiire serilmiþ belki de dokunaklý bir ikram yine gölgelenmiþ aþklarýn ifrat yüklü çizelgesinde mundar bir kelam iken aldýrmazlýk dürtüsü.

Kopçaladýkça yalnýz ve kayýp neþemi, es verdiðim bir þiire de dokunma asla hele ki dizlerimde derman yok iken diz/e gelen duygularýmdan nasýl sorumlu tutulmuyorsam haklý gör tüm mazeretimi.

Eþrafýn kaygýlarýnda saklý sitem, sair hecede terk edilmiþlik ve kayýp gölgelerde yolunu þaþýrmýþ bir ben’e rast geliyorsam aksimi inkâr eden bir aynaya da kör gözlerle bakarken.

Hicretim ne ola ki?

Hüznün sarmalýnda saklý tutulasý bir zehri mademki enjekte ediyorum terk edilmiþ bir þiire, ne ola ki zuhur eden mutluluðumu yok sayan bir gönülde kaybolmuþsam?

Sanrýlar iken itham yüklü…

Melekler iken beþerin sýrat köprüsüne takýlý o hezeyandan arda kalan…

Andan baðýmsýz bir cümlede kaybolmayý da marifet bellemiþken, Eyvallah yüreðin hüznüne, Eyvallah görünmezliðimin boyasýz sansürüne ve reþit bir sevdaya da Eyvallah.

Sakýncalarýný görmezden geldiðim ölümlü bir þiir kadar yüklüyüm.

Bozguna uðramak neymiþ, gördüm madem, hadi sen de sav sýraný. Kayýtsýzlýðýn rükû ettiði bir sabaha merhaba derken ölüme de kayýtsýz deðilim, sanma sakýn hele ki ömür ölmelerin zikrindeyse iffet bildiðim cesur yalýtýlmýþlýðýmla pekâlâ ispatlarým rüþtünü kaybetmediðim o çocuðun.

Cinaslý kafiye tadýnda içtiðim su, makber bellediðim bir dizeyi de kolaçan ettikten sonra çekilirim ben de köþeme belki de çýkmamam gereken kozamýn kaybýnadýr bunca sitem bunca naz bunca sakýncayý da görmezden gelmemin vebalidir belki de yüklü niyazlarým, sunumu kayýp þiirlerim, sureti solgun vefasýz yüreklerin…

Bir garip dizeyim iþin aslý yorgun terennümlerim kadar da miadý dolmuþ sevdalar iken rest çekilesi o çetrefilli yoksunluðun ikrarý…

Hanidir medet umduðum hanidir seyrine doyamadýðým ve ölümü yeknesak bir tümcede tevafuk bildiðim kayýplarýma da rahmet okumanýn verdiði o melun haz ile bir katre de olsa yalnýzlýðýma toz konduramaz fermanlarla ýslah etmiþken nefsimi.

Gönlün kubbesinde, aþkýn suretinde, yalan beyanlarýn da yürek kiri yarattýðý o cehennem çukuru cüssesine benliðin, hayat ile arama sokulan nifakta kim ise pay sahibi…

Zaruri bir ikilem; sinsi bir yoksunluk, gayri kabulü rücu bir feryat belki de indinde telaþýn, varlýðýnda hezeyanýn, karambole getirildiðim bir beyit kadar da zararsýz ve dokunaklý yüreðin yasý.

Ayrýcalýklý yok oluþlar biriktiriyorum,

Ayrýk otlarýnýn iç gýcýklayýcý teamülüne sekte vuran bir gözyaþý belki de hele ki seyrine doyamadýðým þehirlerin ýslak kaldýrýmlarýna çömelen dizlerimden de baðýmsýzým dize dize saklý tuttuðum terennüm odaklý suretimin hangi ayracý ise ýsmarladýðým mutluluðun rötarýnda kaybolmanýn da minvalinde korkuluk misali kovalarken akbabalarý.

Þirret gölgeler edinmiþim zaman zaman; korunaklý duvarlarýmý delip geçen cüreti iken efkâr basmýþ bir þiirde kaybolmuþluðum.

Sözcüklerim yerle yeksan, suretim soluk, gönülden biriken hezeyanda boðulan bir imge tadýndayým: hayli savurgan miladýmýn, hayli kaçkýn mizacýmýn ve miadý dolmuþ bir ritüele rehin verdiðim özgeçmiþim.

Kayýtsýzlýk kadar da sýdký sýyrýlmýþ bir taahhüt tadýndayým: Kayýp imzamýn ve parmak izimin eþleþmeyi umduðu bir kehanet belki de kýpraþan noksanlýklarýn tamamýna konmuþken akýl yaþýmdan baðýmsýz o çocuk neþem.

Bir kahkahadan çýkýp da yola, her nasýlsa varamadýðým o kayýp yakadan medet ummak gibi umudu tükenen batýl ruhum.

Gönülsüz olmasa da rotam, seyrindeyim varlýðým kim bilir hangi terennüme kurban gidecek, demenin meali iken iki dudaðýmýn arasýna asýlý kalmýþ nizamda saklý bir teferruat iken adýmýn anlamsýz kýldýðý bir gülüm/seme kadar da aslýma sadýk iken…

Sondan baþa atladýðým her sayý ve her nasýlsa çözemediðim.

Sonsuzluðun kem gözünde baþa aldýðým bir filme sýðdýrdýðým tek bir kare:

Annemin elimde tutulasý hangi gölge ola ki, varlýðým yok sayýlmýþ?

Beyan ettiðim hangi yönerge ola ki varlýksýzlýðým akýllara kazýlmýþ?

Sorulardan öte bir yolculuk benimki: Ötekileþen baðnaz yoksunluðum dahi yok sayarken beni…

Ýçselleþen öfkemi sükûta bandýkça, gözlerimi alamazken sonsuzluktan, göreceli kehanetlerin dahi basireti baðlanmýþken…

Sureti olmayan bir heykel kadar dik baþlý.

Adý kayýp bir adam kadar fevri.

Varlýðýmý yok sayan evren kadar da devingen bir mahremiyet adeta, gönül gözümden ötesini tanýmazken…

Yanýlgýlar birincil vazifem.

Aþk hepten yokluðun nidalarýnda boþluða tekabül ediyor.

Sýrlar hepten tedarikli: Hani olur da aðzýmda bakla ýslanmaz, demelerle geçen bir ömrün salahiyeti iken yine ayan beyan bir gönülde serkeþ bir týný mahiyetinde var olurum inancýyla avuturken benliðimi.

Tecellim mi yoksa teselli bulduðum ya da tedarikli bir yola denk düþmüþ iken varsýl bir ikametgâha yolculuðu kalbimin:

Iþýldayan gözlerime perde inmiþ kadar da karanlýktan korkarken yetmedi kayýp ibresine takýlý bir hülya iken yine yorgun gönlümün sarkacý bellediði bir esaret edindiðim sessizlik.

Yýllar.

Yollar.

Anlamsýz tükeniþi sefil isyanlarýn da ayyuka çýktýðý kara gece kara cehalet.

Andýðým o sarmalda, görmezden gelinen benliðin de beþ vakit huzura tekabül eden atlasýnda, ayarý bozulmuþ bir hüzün ibaresi adeta yoksun kýlýndýðýmdan öte yokluðumun varlýksýz notasýnda bir tekâmül bildiðim gönül sureme sakladýðým kayýp isimler ve yorgun mealler…