Cebelleþtiðim iç sesimin zamansýz duraðanlýðýnda, çetrefilli bir soru ile muhatap oluyorum ve ansýzýn irkiliyorum.

Suretlerin nurdan yoksun olduðu ve yarýnlarýn da dünden baðýmsýz olduðu bir kerrat cetveli adeta hapsolduðumuz rakamlar.

Ve telefondaki mekanik ses soruyor:

‘’Kimlik numaranýzý tuþlar mýsýnýz?’’

Hezeyan aðýrlýklý bir bulmaca sesindeki ritim ve dokunulmazlýðýnda sevginin ruhsuz da bir beyanat.

Yüklemlerin özne ile cilveleþtiði, önyargýlarýn istiflendiði ve ne çok korkutucu gerçek.

Bir yuva özlemiyle hayatýný birleþtiren yetim, öksüz yürekler derken çekirdek ailenin timsali masum bebekler.

Bir derken iki derken…

Sorunlar belki de sorumlu olduðumuz hayatýn en içbükey detayý oysaki hala nakþediyoruz:

‘’Her þey yolunda ve çok da mutluyuz.’’

Sanýlardan gerçeklere, gerçeklerden yalanlara ve ötelendikçe benliðini yitiren insanlar derken eþlik eden nidalar ki sevginin yalýtýldýðý ama acýnýn ve öfkenin en girgin telaþý yine yürekten ayrý varlýðý da tecavüz eden.

Adýmlarýný sýklaþtýrýyor kadýn ve hoyrat bir izdüþümü ile vahþetin kýskacýnda adeta zalim bir tefrika iken yüreðin beyaný:

‘’Yapma!’’

Yapýlan ya da ihtimaller dâhilinde bir sonraki adýmýnda eþsiz bir gard almasý gerekip de hüzne delalet bir çaresizlik.

Çocuklar belki de en çaresiz, yine kadýn denen olgunun bir öncesi oysaki ana ve evlat ayrý düþer mi?

Derken alt yazý geçiyor:

‘’Bebeðini terk eden kadýn henüz bulunamadý.’’

Sorumsuzluk mu mal ettiðimiz yoksa anlýk bir zevkin kalburüstü sonucu mu yine ortada tek suçlu aramak iken pek de mümkün olmayan ama hayatýn en maðdur ve en küçük tanýðý.

Baba evinden yüklendiði çeyizi ile mutluluða yelken açan bir gelin belki de eþinin cinneti ile hayatýna ansýzýn bir nokta konulmuþken oysaki üç noktalý bir yaþam arzular insan…

Derken patavatsýz bir nüans:

‘’Dayak yiyen öðretmen.’’

Belli ki hayli borcu vardý ve dayanamadý ev sahibi:

‘’Hocam, para peþin kýrmýzý meþin…’’

Mümkün hatta yüklü de borcu olmasý normal lakin devam ediyor dýþ ses:

‘’Ýstiklal marþýnda kapüþonunu çýkarmayan öðrencisi ve arkadaþlarý tarafýndan darp edilen öðretmen…’’

Belli ki gördüðüm rüyanýn ertesinde iç sesim ile dýþ ses birbirine karýþtý ve elime aldýðým gazetede görüyorum yine haberin eþkâlini: Bire bir ayný haber.

Derken koyuluyorum yola, hava almam lazým ve kaçmam hayatýn gerçeklerinden…

Bir banka oturuyorum sözüm ona hava alacaðým ve yan banka iliþiyor gözüm:

Kulaðýma çalýnýyor iki kadýnýn konuþtuklarý:

‘’Vah vah kardeþ. Daha þimdi adamý yaka paça götürdüler.’’

Belli ki dýþ ses beni takip etmekte.

‘’Hayýrdýr?’’

‘’Adam yanýmda oturuyordu ki sivil polis geldi ve karga tulumba götürdüler. Ah, ah ne günlere kaldýk…’’

Dýþ sesin belli ki frekansý bozulmuþ yine de koruyorum tarafsýzlýðýmý derken siyah camlý bir araba duruyor oturduðumuz bankýn tam önünde ve bir adam çýkýyor dýþarý: Yüzü gözü yara bere içerisinde.

Bir yandan da söyleniyor:

‘’Eh, be kardeþim. Ýnsan emin olur da öyle sorguya alýr.’’

‘’Aðabey, helal et hakkýný. Bak, sana verdiðim o karttaki diþ doktorunu ara ve selamýmý söyle. Yüklü para almaz senden ha, ona göre. Affet be kardeþ: Artýk kaplama mý yaptýrýrsýn implant mý, ona da o karar versin.’’

‘’Ya, canýmýn acýsý?’’

‘’Al, bir aðrý kesici ve bir de sýcak duþ aldýn mý…’’

‘’Kardeþ, kardeþ bak: Bahsettiðim adam. Hani polisin götürdüðü! Ýyi de niye serbest býrakmýþlar ki?’’

‘’Abla, lafýný bil de öyle konuþ. Sadece benzetmiþler.’’

‘’Aman ha, durmayalým burada; olur da bizi de atarlar içeri. Hem ocakta yemeðim vardý. Adam kalkmýþtýr. Gideyim de çayýný vereyim beyin.’’

Ben kör gözlerle, duymaz kulaklarla anlamlandýrma gayreti içerisindeyim de hayýrlýsý artýk.

‘’Abla, boþ mu yanýn?’’

‘’Buyur, kardeþ.’’

‘’Of ki of…’’

‘’Geçmiþ olsun.’’

‘’Eyvallah.’’

‘’Ee…’’

‘’Ee ne? Artýk olan oldu. Kimlerdensin?’’

‘’Ben kalkayým, bey bekler.’’

‘’Sen de mi?’’

‘’Ben de mi ne?’’

‘’Hep, önyargý, bilmez miyim?’’

‘’Estaðfurullah, sadece gitmem lazým. Çok iþim var.’’

‘’Ha, bu arada…’’

‘’Evet, dinliyorum.’’

‘’Sen, sen ol, muhatap olma kimse ile.’’

‘’Hiç iþim olmaz.’’

‘’Aslýnda, ne var biliyor musun?-konuþmanýn gidiþatý hiç iyi deðil bu arada.

‘’Epeydir iþsizdim bu sayede iþ buldum.’’

‘’Nasýl ki?’’

‘’Memur aðabeyler dedi ki; iyi savunuyormuþum darbeleri.’’

‘’Yani…’’

‘’Güvenlikçi olarak iþe baþlýyorum.’’

‘’Hýmm.’’

‘’Yeminle abla. Fena mý olur, üç kuruþ götürürüm de eve, aç kalmayýz bu zamanda.’’

‘’Yani memnunsun halinden, öyle mi?’’

‘’Kýsa günün karý hem ben alýþkýným dayak yemeye.’’-belli ki kafa gitmiþ aldýðý darbeler sonrasý.

‘’Açsana konuyu, çok mu kavgacý bir adamsýn?’’

‘’Yok, be, abla. Sadece dizilerde figüranlýk yapýyorum ama bu sefer garanti bir iþim oldu. Ablalar sað olsun.’’

‘’Ablalar mý?’’

‘’Evet, hani demin acele ile kalkan o kadýnlar. Onlar þüphelenmiþ benden ve polisi aramýþ.’’

‘’Ama öyle demiyordu demin onlar…’’

‘’Sakalým da var ama inandýramadýk. Neyse, ben gideyim yeni bir ihbar olmadan. Allah muhafaza, asýlýyor bana dersin de…’’

‘’Tövbe, tövbe.’’

‘’Ha, bu arada fazla takýlma haberlere. Ona göre yoksa karýþýr hayal ile gerçek.’’

***

‘’Ee, sonra ne oldu kýzým?’’

‘’Artýk bu evde televizyon seyretmeyi ve gazete almayý yasaklýyorum.’’

‘’Þaþýrdýn mý sen?’’

‘’Hem de hiç olmadýðým kadar. Aklýmdayken, gideyim de kayýp kimliðimi çýkartayým nüfus müdürlüðünden. Allah muhafaza…’’

‘’Allah muhafaza, ne?’’

‘’Ne dedim ki ben?’’