MÜNZEVÝ

            Namýna âþýk dedikleri mahallenin en yalnýz adamý hatta biraz daha abartmak da fayda var þehrin en yapayalnýz adamý mýrýldanýyordu.Aþký terennüm ediyordu. Dilinde 24 saat onun adý vardý, aklýnda, saklýsýnda! Böyle boþ boþ dolaþacaðýna bir iþe falan gir ya da bir þeylerle meþgul ol. diye kendisine akýl vermeye kalkanlara þunu söylerdi: Sizi iþinize ben aþkýma bakayým, haydi anca gidersiniz.

            Mahallenin duvarlarýna aþk sözleri yazan oymuþ diye rivayet edilirdi her yeni þiirden sonra. Münzevi diye de imzasýný býrakýrdý þiirin altýna. Millet þikayet etmesine ediyor ama merak edip okuyordu da! Münzevi þehrin efsanesi olmuþtu ama o kendi efsanesini içinde yaþýyordu.   

            Hikayeleri varmýþ, hem de kaç kitap dosyasý... Yazarmýþ. gibi sözler öylesine ballandýra ballandýra anlatýlýrdý ki siz sahiden de ona karþý bir yazarmýþ gibi davranmaya mecbur kalýrdýnýz. Esrarlý tiplerin kaderi budur iþte. Ne divaneler vardýr esasen hazinedirler.

            Baþka bir gün onun duvarlara yazdýðý dizeleri akýl alýcý, kalp açýcý cümleleri anlatýrým sizlere. Bugün ona ait olduðu söylenen bir metinden bahsetmek istiyorum hatta onu okutup sizlerin de benim ona duyduðum saygýyla karýþýk hayranlýðý hissetmenizi arzuluyorum. Züleyha nasýl ki kendisini Yusuf'u sevmekle suçlayan kadýnlara Yusuf'un yüzünü gösterdi ve o kadýnlar da, Sen yüzde yüz haklýsýn Züleyha, biz sana haksýzlýk ettik, Yusuf'u gören canýný bile feda eder onun bir yarým nazarýna. diye söylediler. Ben de münzevinin nelere kadir olduðunu göstermek istiyorum sizlere ve haklýlýðýmý sizin onayýnýzla ispatlamak istiyorum. Dýþarýda görseniz selam vermezsiniz derler ya münzevimiz de öyleydi. Bu kalp dolusu þiirleri yazan adam bu muymuþ? gibi bakar dururdunuz onu görünce. Ama onun her cümlesine adamakýllý eðilip onu anlamaya baþlayýnca da, Ýþte o adam bu adamdý. demeye baþlardýnýz. Herkesin elinde kutsal bir metinmiþ gibi hürmet gören kutsiyet kazanan ve ona mal edilen metni paylaþmak istiyorum.

            " Seni karþýlýksýz sevdim

            Allah bilsin yeter bana, diye.

            Görmeden...

            Bilmeden..." bu o metinden deðildi, duvara yazdýðý ve herkesin okumasýný istediði dizelerinden bir tanesiydi sadece. Girizgah olsun diye yazdým ben de onu buraya. Nasýl bir kalem olduðuna iþaret olsun diye. Siz bu metni okurken onun samimiyetine ve yakalamýþ olduðu ruh seviyesine de dikkat edin lütfen! Hiç tanýmadýðýnýz bir adamýn kalbi sözleri, içinizde duygu esintileri oluþturuyorsa bence o kalem artýk kâmil bir kalem olmuþtur. Siz ona deli deseniz de,  meczup diye takýlsanýz da ona,  meçhul diye isimlendirseniz de onu, münzevi diye esrarlý bir hale soksanýz da hepsi havada kalýr, eminim. O bir yazardýr, hem de çok usta bir yazar, neyse! Metne geçelim, elden ele dolaþan, dilden dile dolanan metne. Sadece onun kalemini bilenler bu metnin ona ait olduðunu anlardý. Onu sevenler, takip edenler... Kelimeler onu sarf edenin kimliðidir. derdi ya Kaptan, sahiden de öyleydi.

            "... Adam, hüznünü alýp gidiyor kadýna! Bohçasýnda hüzünleri... Amacý uzaklaþtýrmaktýr kendisinden kadýný. Çünkü o asla incitilemeyecek olandýr. Güle arkadaþlýk bülbülün iþidir, karganýn deðil! böyle düþünüyordu münzevi.

            Kadýn hüzünden çiçekler yetiþtirmiþtir kalp saksýsýnda. Tecrübelidir aþk deryasýnda. Hüzün benim besin kaynaðýmdýr ey münzevi, Rabbim razý olsun senden. diye dua eder.

            Münzevi bu kez acýsýný besteler ve sevdiði kadýnýn bahçesinde bülbül gibi bu acýyý söyler. Ýster ki sevdiði kadýn onun acýlarýndan mustarip olsun ve Bu kadar acý yeter! desin. Çabuk terk et bahçemi! diye onu kovsun.

            Kadýn acýnýn otaðýnda büyümüþtür. Artýk acý onda zevke tekabül ediyordur. Her þeyin fazlasý tersine mukabil gelir: Acý da zevke...Kadýn münzeviye þükran dolu gözlerle bakar ve 'Ne kadar da insanýn ruhundan anlýyor' diye daha bir sever onu.

            Münzevi, boþa koysa dolmaz, doluya koysa almaz haldeydi. Gözyaþlarýný devreye sokar bu kez. Maksadý duygu sömürüsü yapýp kadýný kendisinden tiksindirmekti. Ýster ki þemsiyesiz yakaladýðý sevdiði sýrýlsýklam olsun ve kendisine buna sebep olduðu için de kýzsýn! Ama akýldaki hesap kalpteki hesaba uymaz. Kadýn ýslak halini göstererek: Sana o kadar aþýðým ki bunu ifade edecek kelime bulamýyordum. Þimdi bu ýslak  halimle anladým ki ben sana sýrýlsýklam aþýðým ey münzevi!

            Adam kendi haline bakýyor ve utanýyordu. Kadýný deliler gibi sevdiðini biliyordu ama kendisini ona bir türlü yakýþtýramýyordu. O eþsiz güzeldi, sonsuz asildi ve muhteþem derecede þýktý. Tek kelimeyle bu aþk olmazdý. Nefretini koydu sahneye bu kez. Kadýný tutup kollarýndan yüzüne þunu haykýrdý: Senden nefret ediyorum. diye. Ah be münzevi! dedi kadýn, nefret aþkýn baþlangýcýdýr. Münzevi ne yapacaðýný bilemiyordu. Ýlla da illa kadýn ondan kopacaktý. Bugün bunu baþaramazsa ileride daha büyük acýlar yaþayacaðýný düþünüyordu. Asabiyetini gösterdi kadýna. Ama kadýn buna da, Çok þükür! dedi. Dört mevsimin de kendisine ait güzellikleri var aþk da bana dört mevsimdir.

            Münzevi ne yaptýysa, ne dediyse kadýn yine  de gülümsüyordu ona ve seviyordu onu.

Bir gün çiçekleri kopartýp sadece dallarýný getirdi kadýna münzevi. Kadýn, hiçbir þey olmamýþ gibi mutlu bir yüzle, Teþekkür ederim. dedi sonra, Bu çiçekler aþkýmýzýn þehitleridir. diye devam etti. Münzevi, daha da beter kahroldu. Çürümüþ bir elma getirdi münzevi, sundu onu kadýna. Kadýn büyük bir iþtiha ile elmayý diþledi ve münzeviye seslendi: Çürüyen elmadýr onu sunan el deðil! ters köþe olmuþtu yine. Hep maðlubiyetti münzevinin skor tabelasýna yazýlan. Küflenmiþ bir pasta getirdi baþka bir gün münzevi, kadýna. Kadýn afiyetle yedi pastayý. Senin elinden gelen aðu da olsa (zehir) baldýr bana. dedi. Münzevi anlayamýyordu kadýný, bakýyordu tuhaf tuhaf, aklýyla cebelleþiyordu besbelli.

            Kadýn münzeviyi yakaladý elinden. Görmüþtü ondaki bulanýklýðý. Tutup çekti nefesine kadar münzeviyi. Artýk sevmeye baþlasak birbirimizi. diye sorguladý. Sen ne yaparsan yap ben yine de seni seviyorum. Yaptýðýn, ettiðin her þeyi neden yaptýðýný, ettiðini de biliyorum. Bu bozulmuþ bir patates de olsa, çürümüþ bir elma da olsa, küflenmiþ bir pasta da olsa fark etmiyor. Anla artýk, senin içinde olduðun her þey güzeldir bana. Bu ölüm bile olsa!

            Münzevi olduðu yere çöktü. Bu kadar aðýr sevilmek ona sahiden de yüktü. Ve bir kelebek gelip kondu münzevinin yüzüne, canýný alýp gitti."