Periþandým. Ýçmeden sarhoþ olmuþ derler ya halim aynen öyleydi. Hani biri papatya olsaydý bana aynen þöyle söylerdi yürüyüþümü görüp de: Benim yârim geliþinden bellidir. diye. O denli salýnýyordum, esintide bile.  Sanýrsýnýz ki divan þiirinden kaçmýþ bir güzeldim ve gülþene çýkýp serviler gibi salýnýyordum. Rabbim bizleri derdimizle imtihan etmesin. Kalýrdýk.

            Sabrýmýz yok, metanetimiz ve aþktan yana ziyafetimiz de yok. Hep hüzünden sularla abdestimizi aldýk, gözyaþlarýmýzla... Hayata hep nemli gözlerle baktýk ve bu nemli gözlerin olduðu yerde de dikenli nice gül yetiþtirdik. Dikenleri bize kaldý, gülleri ise el aldý. Yazýk. Ýþte naçizane yüreðimizden kopup gelen ve özümü hak ile yeksan eden bu duygu tazyiklerinin yazýlarýma harç olduðunu ve sarsýlmaz bir inançla hayatýmýn anlamý olduðunu düþünüyorum.

            Onu yazmak ise bu inancýn betonuydu.

            Gerisi hafriyat çalýþmasýydý.

            Dünyadaki en büyük nimet oydu bana verilen.

            Þükrümdü.

            Pejmürdeydim. Kir pas içindeydim, sakallarým vardý kirli mi kirli! Sonra gözlerim hüzünden olsa gerek kanlý mý kanlýydý. Bu kanlý gözler uykusuz gecelerimin ispatýdýr. Çirkinliðimin örtüsüydü karanlýklar, kimse görsün istedim onsuz halimi. Onsuzluk denen bu hastalýðýn dünyada tek bende ortaya çýkmasý aslýnda mükafat gibi geliyordu bana. "Manyak mýsýn?" diye soruyorsunuz eminim ama ben de kendimden gayet eminim. Çünkü onsuzlukta bile o var. Onsuzlukta bile o var. S- onsuzlukta da!

            Beni anlayabilseydiniz keþke, hüzne ne kadar yakýþtýðýmý da anlardýnýz ve tebrik ederdiniz beni. Hüzün bakýþlý diyordum kendime, hüzün nakýþlý... Kahýr yaðýyordu saðanak saðanak üzerime, kimse görmüyordu; görseler bile kimse þemsiye olmuyordu. Olmasýnlar. Kuru kalmak isteyen kim? Hem insanýn ayaðý ýslanmadan balýk tutamaz ki! Yüreði hüzün tutmadan kim aþký yaþayabilir ki? Kim?

  Bir duvarýn önünde durdum. Yýkýktý bir yaný, bana benzettim bu yýkýlmýþ duvarý. Köhnemiþ, eskimiþ ve yýkýlmýþ... Ýçim de öyleydi resmen. Bir kez daha yýkýldýðýmý anladým. Ýri bir gözyaþý damlasý yanaðýma düþtü. Sandým ki canýma cemre düþtü.

            Ýnsanýn kalbi duvar olmasýn, insan kalbine duvar örmesin. Hele sevdiðine asla geçilmez ve aþýlmaz duvarlar koymasýn. Dünyadaki en büyük duvar iki kiþi arasýndaki duvardýr. Konuþamamaktýr, duyamamaktýr, görememektir. Yan yana olup da sarýlamamaktýr birbirine. Bir caddede çarpýp da omzuna merhaba diyememektir. Gülüþüne eþlik edememektir, aðlayýþýna damla olamamaktýr. Gerdanýna ben olamamaktýr. Sencilim diyememektir.

            Bir yaný yazý doluydu bu duvarýn, yarým yamalak... Ýmlasý bozuk, noktalamasý eksik ama mesajý direkt kalbe deðen... Aldým yerdeki fýrçayý... Boya kutusunu da açtým. Belli ki birleri burada çalýþýyor daima.Yoksa komazdý böyle ulu orta malzemeleri... Ýçimden bir ses, al fýrçayý yerden, batýr boya kutusuna ve derdini aþikar kýl aleme. diyordu. Neyse ki tarihi bir anlamý yoktu bu eski ve eksik duvarýn. Yazmak için sebebim vardý. Duysun istiyordum cümle alem! Anlasýn beni. Bilsin.

            Hüzne meyyaldim. Aþka cevvaldim. Tek sana sevdalýydým. Ýstiyordum ki iç acýlarýmý nakþedeyim duvara. Ayan kýlaydým. Azat edeydim. Ýmzamý gören aþka inanaydý.Ve sevdiðine daha bir sarýlaydý. Oysa bunu söyleyenin yüreði sargýdaydý.

            Bu dünyada Kaptan diye biri de yaþýyordu ve hiç durmadan yazýyordu. Kör gönüllere inat, saðýr akýllara nispet yaparcasýna. Ýþte onun fýrçayý eline alýþý ve duvara seri bir þekilde "Herkese neþe, bana gam!" yazýþý yüreðinin gözyaþlarýyla dýþarýya akýþýydý. Kaptan bendim, paramparçaydým o an. Hiçtim. Jiletle ruhumu kestim, canýn acýmadý mý ey papatya? Ruhum bana ait deðil de  ondan, kime diye bakma öyle! Bendeki bu sen aþký baþka bir þey! Ne dizeye gelir, ne de satýra, ne de senin hatrýna?

            Doldur be meyhaneci! diye haykýrýyordum içimden. "Kadehimi hüzne kaldýrýyorum. Hüznüm ki yýllanmýþ þaraba benzer, her dem tazedir." Aþkýn kabadayýsý... Aklýn hayýfý.. Kalbin zayýfý...

            Oksijen suyu dökün iltihabi aþklara karþý. Deþin iltihabý, çýkarttýn irini. Ve yaranýn en dibinde hüznümü bulun! Herkese gülümseme, bana asýk surat! Ölüm deðil de nedir þimdi? Bu hâl iyiye iþaret deðildir. Doldur be meyhaneci, diye haykýrýyordum. Bilmem kendimde miydim yoksa deðil miydim? Ýçmem ama sen acýlarýmý doldur þarap niyetine! diyordum.

            Sahi derdi olmayan ne yapsýn?

            Derdi olmayan niye yaþasýn?