Açýk bir kapýnýn eþiðindeyim:

Ýç güveysinden hallice maðrur bir esinti bir de kýblesinde yüreðin tutuþan salkým saçak duygular.

Niyazýndayým aslýnda tüm ötelenmiþliðim kundaklanmýþ iken zýpkýn misali bir de kanmaya müsait o ikilem yüklü benliðim.

Sivrilen lehçelerde baðnaz bir týnýyým; serkeþ cümlelerde ise düþkün bir hece tadýndayým bir de diyemediklerimi býrakmýþken nadasa; sýra dýþý bir imgeyim aþk tadýnda bir eylem belki de huþu ile kalaylanmýþ o sivri ve devingen mizacýn da bir yanýlgýsý sandýk sandýk hüznü atmýþken yüreðin çatý katýna.

Eremediklerimden mesulüm adeta ermiþ bir gölgeyim yine sahipsizliðin gökdelen yüksekliðinde ve kýlcalý iken yüreðin, hanidir yoz hanidir köz hanidir söz bildiðim… ve evet, sarý cümlelerim var biraz da bodur yüklem tadýnda, eylem enkazýnýn altýnda kalmýþlýðýmdan mustarip bir lehçeyi kývamýnda sunuma hazýrladýðým.

Gölgeler þahit be güzelim, diyen kaç kiþi kaldý ki þu yalnýzlýðýmý sýradanlaþtýrayým?

Kaç kiþi kaldýk can pazarýnda sevgiyi deðiþ tokuþ yapan?

Sancýlý sorularým varsýn cevapsýz kalsýn ve býrak yüreðin ekseninde konuþlu bir çiçek olayým: ne açmaya doyan ne de solmaya dair bir saplantý iken þu içimde zýpkýn misali derin oyuklar açan.

Hayli zaman oldu yitip gidenlerin þeceresinde yoksun bir nida kadar kývranýrken iþkillenmeyi býraktýðým… desem bil ki yalan olur zaten yalanlarla iþim olmaz diyen birini daha göster bana ya da sen en iyisi susmaya devam et hem ben konuþuyorum tüm lehçesini yalnýzlýðýn baþ tacý yapmýþken bir de kerevete çýkan bayýrlarda arþýnlarken gölge aksanlarýný þehrin.

Ýstanbul kadar yaralý olmak meðer mümkünmüþ ve gitmediðim þehirlerin yürümediðim sahillerinde sensizlik ne zormuþ, bilirim demen mi yoksa gücüme giden yoksa Ankara’nýn soðuk gecelerinde eðilip bükülmek mi bir mezar sessizliðinde nakþeden aklýn ýrmaklarýnda saðalttýðým acýlar mý?

Þehirlerden þiirler örüyorum. Sonra da ortasýndan ikiye ayýrýyorum sahipsiz þiirlerimi ve bilmiyorlar ki kime ithaf ettiðimi hele ki rütbemde yalnýz bir çocuk konuþlanmýþken bil ki sökerim de o rütbeyi en derinden ve yine en derininden çekerim içimi sonra da baþlarým aðlamaya hele ki acýya doymayan bir benlik iken bir de sefil kalemin eþliðinde hemhal olmuþken kýrýk hecelerle.

Her þey kýrýk ve hep kýrýlgan bir niyaz dilimde: O’nun nezdinde tek bir virgülüne dahi dokunmadýðým korunaklý dünyam ve nasýl da ihlal edilesi onca sýnýr yine benden bana uzanan ama yitip giden hayallerim iken kem gözlerin nazarýna gelen.

Sanýr mýsýn ki; boyutsuzluðum ile kocaman bir çember çizdim de içinde konuþlanmayý marifet bellemiþim?

Hanidir sýkýlgan hanidir sýra dýþý hanidir bir terennüm sýcaklýðýnda ve matemimi sorgulayan eþrafýn da tetikleyici isyanlarýný duyup duyup af diliyorum gecenin sessizliðinde dokunsan aðlayacak mizacýmýn da bir sunumu iken þu bitimsiz hazan zaten hüzün birincil muvaffakiyetim öncemde mutluluk var mýydý, unuttum inan ki ama biliyorum an’ýmda ve yarýnýmda hep var olacak mutluluðun týnýsý her ne kadar doðurgan cümlelerim avaz avaz haykýrsa da hüznün dirayetine þevk ile sýðýndýðým o mertebe yine hiçliðimin uzamýnda elyaf bir bebek kadar göreceli aþklarýn saðanaðýnda ýslanmaktan asla haz etmeyen bir kelamý mesken eylediðim.

Kanmak istediðim ne çok yalan zikrin uzamýnda yine fikir ile eþleþen onca nidayý can siper bilip de bir bir duraksadýðým ara beyanlarým.

Kanýksamaksa mükellef bir sofra: ana menüde olmasý gerekenleri arýyorum oysa beyhude olduðunu göz ardý edip yine teranede bir hüznü içip bir de böðrümde hazan mýrýltýlarý.

Ýçtikçe içlendiðim; içlendikçe içselleþtirdiðim ve sunumu iken ömrün yine hayattan çaldýðým oysaki çalýnmadýk hangi þarký kaldý da kanacaðým, demek mi bir mazeret?

Yanýlgýlarýn kayýp fýtratýnda bir de sözsüz cümlelerin üþüten seyrinde: hanidir yoksun olmakla da eþdeðer varlýk addedilen yoksa zannýmca muteber bir yalan mýyým da kandýrýyorum kimliðimi?

Ritüelin bir uzantýsýyým: hani nidalarýn eksende dört dönendiði bir de riyalarýn çetrefilli hezeyaný ve tetiklerken heyecaný, adrenalin yüklenen benliklerin güruh halinde günaha davetiye çýkardýðý.

Ýnsanlarýn nüansýyým adeta ve ara sancýlarým: kâh gün bitiminde kâh bir gül’ün en nadide rengine gölge düþüren karaçalýsý yine yüreðin haznesine duraðan bir telaþ baðýþlayan Tanrý’nýn kutsadýðý masumiyet ve yitiminde yine duraksýz þarkýlarýn da iniltileri iken evrenin en cafcaflý terennümü.

Biriktirdiklerim yine benliðin hazan bürüdüðü.

Düþürdüklerim ise kaybolmaya yüz tutmuþ umudun da en içli þarkýsýn ve duyulmasýný istemesem de tüm saflýðýmla sunduðum yüreðin beyanlarýnda artýk hangi cürüm ise düþen payýma.

Üþüyen aryalarý var evrenin bir de üþüttüðü akýllarý yitik gölgelerin yine sahibine duyduðu özlem: Belki de kafir bir þiirin yolu düþmüþken ölüme. Öyle ya; ölmeden doðar mý insan bu yüzden ölmekle iþtigalim bu aralar ve saati kuruyorum doðuma. Sancýlandýkça evren salyalar akýyor cenup ve münafýk bir varlýðý bir kez peþkeþ çekmiþken þeytan ve müritleri.

Saðaltmakla yükümlüyüm oysa ve saðduyuma duyduðum güvenle solum hep dolu hep dolu belki de dolan gözlerimden de sorumlu solum ve yankýlarý onca sevgiyi mabet belleyip geri dönümü matem iken.

Ýmgelerde kaybolmuþluðum.

Tetiklenen hüznün isyaný belki de gün evrildikçe ben tüm yanýlsamalarý hükmen maðdur belleyip mazlum bir yitimi iken evrenin pazarýnda artýk hangi çatýk kaþlý elemse düþen payýma ve üþenmeden kurduðum hayalleri hani olur da sahiplenir Yaradan.

Koþulsuz sevdiklerim…

Konuþlandýðým o kýrýk dal.

Kýrk haramileri çocuk yüreðimin.

Maðlup düþlerim belki de Hint Fakiri nidalarý ile garipsenen eþkâlim.

Fevri bir bildirge yine sunumum oysa sevgiyle ve masumiyetle baþlamýþtým güne de döngüye de.

Rezil bir söylemde hangi aklý evvel fani ki bir bir yönlendirecek gönül gözünü? Ýþte buradayým, demekse kanýksadýðým ve yüreðimde sessiz bir sure oysaki cennete vizem tüm sevmiþliðim, tüm yanýlsamalarým ve tüme beyaným yine Hakkýn rotasý iken güzergâhým.

Bir edimde yitip giden bir de elemde sýrlarým yine serlere konuþlu ama haznesinde yangýn belki de sevici bir imge yine yüreðin tezahürü iken bitimsiz meþki gönlün.