Yetmiþli yýllarýn sonlarýna doðru geliyoruz. Öykümüz o yýllarda yaþanan olaylar ve görüþlerle ilgili olacak. Cumhuriyetin 50. Kuruluþ yýlýný coþkuyla kutladýk birkaç yýl önce. Barýþ harekâtý yaptýk baþarýlý bir biçimde. Adadaki soydaþlarýmýzý kýyýmdan ve adanýn bir zamanlar Girit gibi elimizden kaymasýný önledik. Eski dünyanýn iki büyük kara parçasýný birbirine baðlayan köprü de ayný yýllarda hizmete girdi. Keban barajýmýzda elektrik üretimi baþladý. Bu güzel ülkenin yurttaþlarý olarak hepimizin göðsünü kabartan bu böylesi baþarýlar yaþadýk.

Genç cumhuriyetle ses getirici baþarýlarla göðsümüz kabarmasýna karþý uygarlýk savaþýnda çok gerilerdeydik. Köylerimiz hala yüzyýllardan beri karanlýklar içinde yaþýyordu. Eðitim-öðretim hizmetlerine kavuþamamaktan yana kat etmemiz gereken uzun yollar vardý önümüzde. Yol, su, saðlýk hizmetlerinden yoksundu Orta Anadolu’nun bozkýrlarýnda yaþayan köylümüz. Karadeniz’in özellikle derin vadilerinde ömür tüketenlerimiz. Kýsaca yedi bölgemizin kýrsalýnýn insanlarý yoksulluðu kader kabul edip ömür denen “uzun ince bir yolda” yaþam savaþý veriyordu. Gerçi kentlerimizin çevresinde yerden mantar bitercesine çoðalan varoþlar yaþayan halkýmýzýn yaþantýsý gönençli deðildi.

Köy çocuklarýmýzý kýzýl, kýzamýk, boðmaca… benzeri hastalýklara kurban veriyorduk.  Doðum yapamayýp çaresizlikle, acýlarý içinde ölen anne adaylarýnýn ne sayýsý ne oraný biliniyordu uzak köylerimizde. Evet, geliþmemiþlik çemberini kýramamýþtýk henüz.

Ulaþýmý, suyu, ýþýðý olmayan bir köy öðretmeniydim yetmiþlerde. Yalnýzdým. En yakýn arkadaþým yalnýzlýðýmdý. Okuduðum þiirler, öyküler, romanlar üzerine konuþacak dostlardan yana yalnýzdým. Öðrencilik yýllarýnda kitaplardan özge dostlarým olan sinemadan, tiyatrodan bütün sosyal etkinliklerden yana yalnýzdým. Pasternak’ýn uzun kýþ günlerinde Ural Daðlarýndaki kulübesinde Doktor Jivago’su örneði yalnýzdým. Ülke ve dünya gündemini takip edip yorumlayacak dostlarým yoktu çevremde.

Köylülerimin dünyasýnda ektikleri buðdaylarýn, mýsýr ve ayçiçeklerinin akýbetleri gündemdeydi. Mandýracýya günde kaç litre süt verdiklerinin hesabý yapýlýrdý. “Komþunun karýsý komþuya kýz”, ayrýca “Komþunun tavuðu komþuya kaz görünürdü.”  Her ne kadar köylerimizde komþuluk kültürü oluþmuþ olsa bile! Köylümüzün büyük çoðunluðu köy caminde Cuma namazý kýlsa da köylerimizde dedikodu, batýl inançlar kol geziyordu. Bu durum ülkemiz insanýna has bir davranýþ biçimi deðildir elbette. Bilimin girmediði, aydýnlanmanýn yaþanmadýðý her ülkede ayný olgular hep yaþanýr.

Köyde beni tutan, eðitim ordumuzun bir adsýz meçhul askeri olmamdý. Biz öðretmenler, yurdu kalkýndýrma, Türk uygarlýðýný çaðdaþ uygarlýk düzeyine çýkarma ülküsü gerçekleþtirmek için ant içmiþtik. Ýnsanýmýza bilginin, ilmin aydýnlatýcý ýþýðýný götürmek adýna okullarýmýzda iþbaþý yapmýþtýk. Bu duygularla bezeli olarak yalansýz, riyasýz, tertemiz yüzlü öðrencilerimle geçirdiðim aylar, yýllar bir gül bahçesinde yaþanabilecek güzelliklerden daha doyurucuydu benim için. Zeytin karasý, gök mavisi, çiðdem alasý parlak gözler. Meraklý bakýþlar. Heyecanlý konuþmalarla birer çocuk cennetidir okullar, sýnýflar.

O yýllarda, þimdi yaþadýðýmýz güzel yurdumuzu ahtapotun kollarý gibi saran sorunlar yoktu. Ýþit’tir, Fetu’dur, PKK’dýr böylesi problemlerle baþ baþa kalmamýþtýk. Þimdi anlýyoruz ki, bu günün sorunlarýnýn þer tohumlarý o günlerde atýlmýþ. Ayrýca ülke gündemini hala da iþgal eden artýk klasik adýyla söyleyelim türban sorunu da yoktu. Köylerde, kentlerde annelerimiz bacýlarýmýz baþlarýný büyüklerinden gördükleri biçimde örtüyorlardý. Kadýnlarýmýzýn baþlarýnýn açýk kapalý olmasý baþkalarýný ilgilendirmiyordu.

Ýlkokullarýmýzda, Hakkâri’den Edirne’ye, Artvin’den Muðla’ya, Mersin’den Sinop’a kadar yurdun her bucaðýnda; Türküm, doðruyum, çalýþkaným… sözleriyle baþlayan andýmýzý okutarak derslere baþlýyorduk. Çocuklarýmýz bu andý okuyarak andýn anlamýný yýl yýl öðrenerek ayný yurtta kývançta, tasada birlikte yaþama ülküsüyle öðrenciliðin zevkini tadarak büyüyorlardý.

Köy öðretmeni olarak öðrencilerimin edindikleri kazanýmlarla ülkemin geleceðine nitelikli kuþaklar yetiþtirme çabasýnda görevimi yapmanýn huzuru içinde oluyordum. Kente normal koþullarda ayda bir kez giderdim. Köyümden ilçeye direkt vasýta yoktu. Çoðu kez traktörle saatler süren yolculuklarla kente varabiliyorum. Bir hafta sonu traktör yolculuðuyla Ýzmit’teyiz. Hava güzel. Nisanýn sonlarý. Arkadaþým aracýnýn bakýmýný yaptýracak. Bir kýraathaneye girdim.  Çay içip köye dönecek saate kadar televizyona bakmaktý amacým.

Köyün elektriðe kavuþmasý, çocuklarýmla birlikte televizyon izleyebilme özlemini yýllarca yaþadým.

 Daha siyah beyaz yayýn zamaný. Olsun. Televizyonda 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý kutlama etkinlikleri yayýnlanýyor.

Ülkemize davet edilen ülkelerin çocuklarý gösterilerini sergiliyorlar. Ta Amerika’dan konuk çocuklar var. Japonya, Sovyetler Birliði, Polonya, Romanya, Macaristan, Bulgaristan, Libya, Tunus, Pakistan, Almanya, Hollanda, Yunanistan…gibi daha nice dünya uluslarýnýn çocuklarý, kardeþçe, dostça ülkelerinin kültürlerini, gelenek ve göreneklerinin özgün örneklerini büyük bir baþarýyla sunuyorlar.

Çocuklar arasýnda kurulan bu dostluk baðýný gerçekleþtiren bir ülkenin öðretmeni olduðum için kendimi mutlu hissediyorum. Konuk çocuklar kendi ülkelerinin müzikleri eþliðinde büyük bir disiplin içinde danslarýný yapýyorlar. Oyunlarýný oynuyorlar. Kýraathanede oturan hepimiz, muhakkak evlerinde, iþ yerlerinde birçok insan dünya çocuklarýnýn bu eþsiz gösterisini izliyor.

Her ekip gösterisi sonunda büyük beðeni alýyor. Ýçimi git gide bir heyecan kapladý. Acaba bizim çocuklarýmýz da akranlarý kadar baþarýlý olabilecekler mi? Dünyada ses getirici baþarýlara imza atamýyoruz. Futbolda þanlý þerefli maðlubiyet alýyor ulusal takýmýmýz! Ata sporumuz güreþte uluslararasý karþýlaþmalarda sýrtýmýz minderden kalkmýyor! Susuz Yaz adlý bir sinema filmimiz Berlin’de Altýn Ayý ödülü kazanmýþ. Sanat alanýnda onun övüncüyle kendimizi avutuyoruz.

Derken ekibimiz gözüktü sahnede. Güneydoðu Anadolu Bölgemizin halk oyunlarýný oynuyordu çocuklarýmýz. Erkekler ellerinde oraklarla ekin biçiyorlar. Haziran sýcaðý. Alýnlarýnda biriken terler gözlerini yakýyor orakçýlarýmýzýn. Hayat müþterek. Ellerinde testileriyle kýzlarýmýz ortaya çýkýveriyor.

 Kurak topraklarda çalýþan baba ve annelerinin yaþamlarýnýn birer canlý örneði karþýmda. Kana kana su içiyor ekibimiz. Güneþten yanan baðýrlarýný serinletiyorlar. Sanki Harran Ovasý ve emekçi yurttaþlarýmý hemen yaný baþýmda hissettim bir an. Adeta, terden bakýr rengine dönmüþ alýnlarýný gördüm. Nasýrlaþmýþ el ayalarýný sýktým.

Kalbim göðsüme sýðmaz oldu. Boðazým düðümlendi. Biraz önce ekibimiz konuklar kadar baþarýlý olacak mý diye canýmý sýkan iç sýkýntýmýn yerini bu kez mutluluk coþkusu aldý.

 Bu güzel ülkenin, ülkemizin zengin folklorundan sunulan örnek ne kadar baþarýlýydý. Yüzyýllardan beri insanýmýzýn, kadýn erkek bir arada barýþ içinde çalýþýp üretmesinin canlý örneðiydi halk oyunlarýmýz. Bu gösteriyi televizyonda ilk kez izliyordum. Çok mutlu oldum. Ýçimi saran mutlulukla tozlu yollarý traktörle geçerek akþamýn geç saatlerinde köye dönebildim.

Köydeki yaþadýðým yýllarda doðayla baþ baþa kalmakla yalnýzlýðýn tanýmsýz güzellikleri yaþamak da güzeldi. Ýlkbaharýn gelmesiyle birlikte büyüyüp boy atan yemyeþil buðday ve arpa tarlalarý. Hafif bir rüzgârda sallanýp, alçalýp yükselen yemyeþil, deniz dalgalarý örneði ekinler. Mavinin çok hoþ bir tonuyla çiçek açan keten tarlalarýný seyretmekle gözler kamaþýr. Bir an serap görür hale gelinir. Kýrlarda pembeye yakýn kýrmýzý gelinciler, köy çeþmesine giden allý yeþilli fistanlý, ince uzun boylu yeni yetme köy kýzlarý kadar nazlý nazlý salýnmalarýný gözlemlemek ruhuma bitimsiz ferahlýk verirdi. Hele fundalýklarda büyüyen mor menekþeleri yakýndan görmek benim için bir kutsal ibadet örneði terk edemediðim bir görev olmuþtur.

Ýlkbahar yaðmurlarýnýn ekinlerle ve çimenlerde buluþmasý, çimenlerin üzerinde biriken su katrelerinin bulutlarýn arasýndan süzülüp gelen güneþ ýþýnlarýyla parlamasýný izlemek doðanýn bana sunduðu eþsiz güzelliklere bir baþka örnekti.

Özellikle ilkbahar sabahlarýnda okul bahçesindeki çiçek açmýþ meyve aðaçlarýna konan kuþ seslerinin müziðini okul bahçesini süsleyen çocuk sesleriyle birlikte dinlemek köy yaþantýmýn yalnýzlýðýnýn doyumsuz hazzýný tattýrdý yýllarca bana. Kentlere, arkadaþlara, sinemaya, tiyatroya uzak olmanýn ruhumda oluþturduðu hoþ bir yalnýzlýktý köy yaþamý.

Elimde bir kitap kýrlara açýlýrdým. Bir ulu meþe aðacýnýn gölgesinde oturup derin düþüncelere dalardým doðanýn müziðini hissederek. Ülkemiz güzel. Topraklarýmýz bitek.  Engin denizlerimiz, yüzlerce göllerimiz var. Yer altý ve yer üstü sularýmýz var. Güneþin yedi rengine koþut yedi bölgemizde birbirinden güzel. Nice kavimler yaþamýþ bu topraklarda. Komþu olmuþlar, dost olmuþlar. Birbirlerinin acý tatlý günlerinde ayný sevinç ve hüznü yaþamýþlar. Düþmanlarý olmuþ. Birlik olup düþmanlarýna karþý durmuþlar. Bir güzel ülke býrakmýþlar bizlere.

Bu topraklar güzel verimli ve bakir. Bu yerlerde barýþ ve huzur içinde yaþamak için güçlü olmak gerekir. Güçlü olmanýn yolu bayraðýmýzýn dalgalandýðý, minarelerde ezanlarýn okunduðu bu yurtta çok çalýþacaðýz. Bir birimizi seveceðiz. Empati kültürünü içselleþtireceðiz. Toplum çýkarlarýný kiþisel hýrslarýmýzýn önünde tutacaðýz. Ýlim yolunda yürüyerek tüketici deðil üretici toplum olacaðýz. Ýþte o zaman uygarlýk yolunda emin adýmlarla yürüyebiliriz.

Ancak o zaman 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý kutlamalarýnda tanýk olduðum folklor zenginliklerimizin ruhumda oluþturduðu coþkuyu; eðitim, sanayi, tarým benzeri alanlarda elde edeceðimiz baþarýlarla da duyabilirim. Benim duyacaðým coþku elbette tüm yurttaþlarýmýn ortak sevinci olur.