Çocukluk yýllarýmda yaþadýðým dini bayramlarýn ruhumda oluþturduðu huzur duygusunu unutamam. Bayramlar yaklaþtýkça ailemizde daha farklý sakin bir hava oluþurdu. Altý kardeþtik. Birbirilerimize sýcak, sevecen yaklaþýr aramýzda mýzýkçýlýk yapan olmazdý.

         Özellikle annem, bayramlarýn kutsiyetini anlatýr, babam derdi ki, diye sözlerine baþlar; peygamberimizin sözlerinden, dini kýssalardan örnekler verirdi. Ayrýca bayram günlerinde yapacaðýmýz akraba ziyaretlerinde, evimize gelecek konuklarý nasýl karþýlayacaðýmýz hakkýnda öðütlerde bulunurdu. Sözlerinin arasýna yalan söylemenin, hakkýmýz olmayan, örneðin izin almadan komþunun bahçesinden bir meyve almanýn günah olduðunu bol bol tembihlerdi.

         Köyümüz büyük bir köydü. Beþ sýnýflý okulumuzdan mezun olan çocuklar büyük çoðunlukla hemen orta öðrenime baþlamaz bir yýl köyde kalýrlardý. O yýlýn kýþ aylarýnda köy imamý ve mahallelerdeki mollalar önünde Kuran-ý Kerim okur. Hatmederlerdi. Ýlkokulu bitirince babam:

“ Köyde kalýp camiye mi gitmek istersin yoksa hemen ortaokula mý baþlamak arzusundasýn?” diye bir soru sordu bana.

Evimiz köyden ve de camiden hayli sapa bir yerdeydi. Bunun da etkisi mi oldu bilemem. Namaz sürelerini zaten ezberlemiþtim. Ortaokula gitmeyi istedim. Böylece hatim etme, Kuran-ý Kerim’i orijinal diliyle okuma öðrenimini yapamamýþ oldum.

Öðrencilik yýllarýnda ve yaþadýðým yýllar içinde aldýðým dini bilgiler ýþýðýnda inanç olgusunu þöyle yorumlarým. Ýman, bireyin vicdaný ile yüce yaratýcý Allah arasýnda olan bir baðdýr. Birey ile Allah arasýna aracýlarýn girmemesi kabul edilmemeli. Dinimizi gerçek kaynaklarýndan kutsal kitabýmýzdan, peygamberimizin hadislerinden… öðrenmek gerekir.

Farklý konularla ilgili çeþitli kitaplar okudum. Kuran-ý Kerim’in meallerini okudum. Lakin içimde hep bir uhde kaldý. Kutsal kitabýmýzý orijinal diliyle okuyabilmek. Ramazan aylarýnda meal okuyarak hatimler indirdim. Ruhumdaki açlýðý bir türlü gideremedim.

On sekiz yaþýnda baþladýðým öðretmenlik yaþantýmý ellili yaþlarýmda otuz yedi yýl icra ederek noktaladým. Zaman bu zamandýr deyip yeniden öðrenciliðe soyundum. Yenikent semtimizdeki Ýmam-ý Azam Camii’nde yetiþkinler için Kuran kursu açýlýyordu.

Sözü uzatmaya ne hacet. Elime aldýðým bir Elif-Be cüzü ile kursa baþladým. Emekli polisler, iþçiler, memurlardan oluþan bir arkadaþ grubu ile ders baþý yaptýk. Öncelikli amacým kutsal kitabýmýzý akýcý bir biçimde okuyabilmekti. Bununla birlikte, meal, tefsirler okuyarak uhrevi alanda bilgi eksikliðini gidermek ve ruh zenginliðimi çeþitlendirmek istiyordum. Ayrýca dinimizi yanlýþ anlatarak kendilerine kiþisel çýkar saðlayanlarla gerçek kaynaklarla örnekler vererek mücadele etmek gibi hedefler seçmiþtim kendime.

         Hani okumayan bir ulusuz, bilinir!  Halkýmýzýn dini bilgiler alanýnda da ne hazin durumda olduðunu yakýndan gözlemleme þansýzlýðýný yaþadým! Cuma günleri camilerimiz dolup taþar. Ne yazýk ki, insanlarýmýzýn büyük çoðunluðu namaz surelerinin tamamýný da ezber bilmez. Deðil ki, meallerini bilmek! Maalesef bu alanda da halkýmýzda cehalet (bilgisizlik) diz boyu…

Bir imam arkadaþýmýz, “Müslümanda stres olmaz…”diye bir söz söylemiþti. Gerçekten Atatürk’ün Çanakkale Savaþlarýnda az sonra þehit olacaðýný bile bile ileri atýlan askerlerimiz için, “…Bize savaþý kazandýran bu ruhtu…”dediði iman gücünü yakalayan Müslümanlarda stres olmaz. Güzel dinimizi gösteriþe, riyaya kaçmadan ve kiþisel çýkarlarý için kullanmadan yaþayanlara ne mutlu.

Kýsa süre içinde arkadaþlar çoðunlukla Kuran’ý okumaya baþladýk. Bir güzellik baþlattým. Kuran’a geçen sýnýfa tatlý ýsmarlayacaktý. Zekeriya hocamýz da bu uygulamayý çok beðendi. Ayrýca 24 Kasým Öðretmenler Gününü kursta da sürdürdük. Sað olsun arkadaþlar beni kýrmadýlar. Aramýzda para topladýk hocalarýmýza hediyeler aldýk.

Her gün bir saat teorik bilgiler veriliyordu. Daha çok soru-cevap yöntemiyle hocalarýmýza sorular soruyorduk. Genç ayný zamanda hafýz da olan espritüel bir hocamýz vardý. Hem de Oflu. Anlatýrdý:

“Kadýnlara bakmak günahtýr. Güzel bir kadýn gördün. Gayri ihtiyarý ona nazar ettin. Bu durum olabilir. Dönüp ikinci kez bakarsan iþte o zaman günaha girersin bu ikinci bakýþla.” Arkasýndan gülerek eklerdi:

“Bir kez bakýp, gözünü ayýrmadan sürekli bakarsanýz o zaman günah olmaz. Çünkü ikinci kez bakmamýþ oluyorsunuz…”

Yavaþ yavaþ hatmedenler oldu. Ben de onlarýn arasýndaydým. Hafýz hocamýzýn dersindeyiz. Vaaz dersi yapýyoruz. Bana göre bazý gereksiz, basit sorular da sorulurdu. Böylesi sorularý ikinci kez duymakla sýkýlýrdým. Fakat bir kez daha farklý bir durum yaþandý. Bir arkadaþýmýz belki de istemeden, ya da hafýzasýnýn derinliklerinde saklý bir düþünceyi dillendirdi. Alevi yurttaþlar hakkýnda olumsuz bir söz söyledi. Önden ikinci sýrada oturan bir arkadaþýmýz aniden ayaða kalktý. Yüzü bir anda alev rengine dönüþtü. Heyecanla:

“Ben aleviyim… Sizinle Kuran’ý öðreniyorum. Buradayým…”

Sýnýf bir anda buz kesti. Hocamýz ortamý yatýþtýrýcý sözler etmeye baþladý. Densiz arkadaþýmýz da mahcup oldu. Özür dilemek baðlamýnda sözler etti. Lakin hiç istemediðimiz bir durum yaþanmýþ oldu. Ben de hocadan müsaade alarak þunlarý söyledim.

“Arkadaþlar batý dünyasý geçen yüz yýllar içinde aralarýndaki mezhep sorunlarý yüzünden Otuz Yýl, Yüz Yýl Savaþlarý diye adlandýrýlan savaþlar yapmýþlar. Daha sonra laiklik denen bir sistem bulmuþ sorunu çözmüþler. Biz Ýslâm Dünyasý çaðlar boyunca mezhep ve iktidar kavgalarý yüzünden nice savaþlar yaptýk kendi aralarýmýzda. Enerjimizi boþa harcadýk. Uygar dünyanýn tuttuðu yolu tutmalýyýz. Faklý görüþlere, ibadet biçimlerine saygýlý olmalýyýz. Bu arada hocamýz da þöyle bir anetdot anlattý bu konu üzerine:

“Çaykara- Trabzon’da Ýmam Hatip Lisesi öðrencisiyim. Hataylý bir öðretmenim beni üniversite sýnavlarýna hazýrlýyor. Ezan okundu. Yakýnýmýzdaki camiye gidip namazýmýzý eda ettik. Namazdan sonra cemaatten yaþlý amcalar hocamýza dönüp:

‘Hocam namazýnýzý yanlýþ kýldýnýz…’ diye uyarmak istediler. Hocam, cevaben:

‘Ben Hambeli Mezhebindenim. Kendi mezhebim mucibince kýldým namazýmý…’

Bu sözleri duyan bizim aksakallýlarýn hocaya bakýþlarý deðiþti. Aralarýndaki mesafeyi açtýlar. Yüzlerini farklý tarafa çevirdiler. Elbette ben çok utandým… Arkadaþlar sizden ricam bilmediðiniz konularda ahkâm kesmeyelim…”

Ortalýk sakinleþti. Fakat sýnýfta kirlenen atmosfer kolayca düzelmedi günlerce.

Ýlkbahara geldiðinde hepimiz Kuran-ý Kerim’i hatmetmiþtik. Sene sonunda güzel bir gün düzenledik. Ailelerimiz ve komþular güne davet edildi. Ýmam-ý Azam Camii’nde bana da ayrýyeten þiir okuma görevi verildi. Okullarda þiirleri elime aldýðým kâðýda bakarak okurdum bu kez hoca arkadaþ istirham etti. Þiiri ezber okudum. Belgelerimizi aldýk.

Daha sonraki yýllarda yirmi cilde yakýn tefsir okudum. Yýllar sonra da olsa içimde kalan kutsal kitabýmýz Kuran-ý Kerimi Arapça orijinal diliyle okuma mutluluðuna kavuþtum. Ýnanarak ve severek Arapça ve arkasýndan da mealen Kuran okumanýn ruhumu arýndýrdýðýnýn güzelliðini hissederim.

Son söz olarak öykümüzü þöyle bitirelim, biz Müslümanlar dünyevi konularda olduðu gibi uhrevi konularda da bilgisizliðimizi yenemez aydýnlanma yaþayamazsak iktidar ve mezhep savaþlarý yaparýz. Yusuf Ýslâm’ýn dediði gibi o zaman:

 “Müslümanlar birbiriyle savaþtýkça aðýtlar Kürtçe, Türkçe ve Arapça; Zafer çýðlýklarý Ýngilizce ve Ýbranice olacaktýr.” Ýslam dünyamýzda maalesef þimdilik manzara-i umumiye bu…