Mesleðe ilkokul öðretmeni olarak baþlayan daha sonra eðitimi devam ettirip ilköðretim müfettiþi olan bir arkadaþým anlattý bu öyküyü. Mesleðimin ilk yýllarý. Rize’nin ilçelerinin uzak bir köyünde çalýþýyorum. Köyde ikinci yýlým. Üç öðretmeniz, okul müdürümüz evli, okulun lojmanýnda oturuyor. Diðer arkadaþýmla biz bekârýz. Hafta sonlarý Trabzon’a kadar gidip maç izliyoruz. Bol bol sinemaya gidiyoruz.

         Doða bir harika. Köyümüzün yamaçlarý yeþil çay bahçeleriyle kaplý. Çay dikilmeyen yerler çok az. Mýsýr, fasulye, karalahana olmak üzere Karadeniz Bölgesi’ne has ürünler yetiþtiriliyor. Köyün yukarýlarý ulu kestane, gürgen, palamut aðaçlarýyla kaplý. Doða yaz kýþ yemyeþil. Ýlkbaharda ormanlarýn kenarlarýndaki makilerin renk renk çiçeðe durmalarý, aðaçlarýn yaprak açmalarý tam bir renk zenginliði. Sadece bu bölgeye has bir farklý güzellik.

         Karadeniz insaný sýcakkanlý, hareketli cývýl cývýl. Sevecen ve konuk sever. Biz de genç, deneyimsiz öðretmenleriz. Ýþimizi biliyoruz. Kimsenin etlisine- sütlüsüne karýþmadan öðrencilerimizle iç içe, gönül gönüle günlerimiz geçiyor.

Köy kahvesinde bazý geceler daha çok orta yaþlýlarla piþti, tavla oynuyoruz. Köy öðretmenisin! Kahveye de gideceksin, camiye de. Lakin öðretmen olduðunu unutmadan. Fikirlerinle, davranýþlarýnla, kýlýk-kýyafetinle farklý olmalýsýn. Hele de bekâr öðretmensen sözlerine, davranýþlarýna daha bir özel önem vermelisin…

Okulda öðrendiðimiz teorik bilgileri çocuklarla, yurttaþlarla birlikte pratikte de uygulayarak mesleðin inceliklerini her geçen daha çok vakýf oluyorum. Uzun kýþ gecelerinde çokça kitap okudum. Bazý gecelerde de aðabeyimden ödünç aldýðým akordeonla müzik yaptým.

Okullar açýlalý hayli zaman geçti. Rize ülkemizin en çok yaðmur alan ili. Sonbahar, özellikle kýþ mevsimi her gün yaðmur yaðar. Sisten, pustan görüþ alaný daralýr. Ýnsanýn ruhu sýkýlýr. Bir gün, beþ gün olsa çekilir. Güneþe hasret günlerim aksak-topal geçiyordu. Kurban bayramý yaklaþtý. Hafta sonuyla birlikte bir haftalýk tatil yapma þansý yakaladýk. Þavþat’taki köyüme gitmek için altýn bir þans doðdu. Bayramý köyde geçirir, anne-babamýn ellerini öperim düþüncesi kalbimde bir sevinç yumaðý oluþturdu.

Sisli bir Kasým sabahý köyün tek minibüsüyle Rize’ye kadar gittim. Yaþlý anne ve babama giysi türünden hediyeler aldým. Ýlçemizde çalýþan aðabeyime, yengeme, çocuklarýna da hediyeler almamazlýk edemezdim. Onlar benim öðrencilik giderlerimi karþýladýlar. Maaþ alýyorum. Sevdiklerimi çam sakýzý çoban armaðaný hediyelerimle mutlu etmek farklý sevinçler yaþayabilecektim. Aðabeyimin akordeonunu da yanýma aldým.

 Rize’den dolmuþla Hopa’ya gittim. Hopa’dan direkt Þavþat’a vasýta bulmayý umuyordum. Mümkün olmadý. Artvin’de aktarma yapýp ancak kendi ilçeme varabilecektim. Eþyalarýmý Hopa otobüs terminalýna býraktým. Bu arada biletimi de aldým. Otobüsün kalkýþ saatini beklemeye baþladým. Hopa denizin kýyýsýnda kurulmuþ þirin bir ilçe. Rize’den gelen kara yolu sahil boyunca ilerliyor. Denizi seyredeyim diye sahil yoluna doðru yöneldim. Bulutlar çekildi. Güneþ yüzünü göstermeye baþladý. Öðretmen okulundan tanýdýðým Hasan aniden karþýmda bitiverdi adeta. Selamlaþtýk, sarýldýk. Tatlý bir sohbete baþladýk.

Hasan çok konuþan, kýzlarla ilgili ilginç fýkralar anlatan bir arkadaþýmýzdý. Aþýrý samimi olmasak bile yine de arkadaþtýk. Çok mal haramsýz, çok söz yalansýz olmaz örneði Hasan ayný fýkrayý ikinci kez daha farklý sürümle anlatýrdý. Giresun’da çalýþtýðýný söyleyip baþladý anlatmaya:

“Meslek deðiþtirdim dostum. Polis oldum. Uzak köylerde öðretmenlik yapmak bana göre deðil. Çalýþan bir kýz buldum mu gerisi düðün bayram. Bir hemþire ile tanýþtým… Sen ne yapýyorsun? Köylerde canýn sýkýlmýyor mu?”

Sýnavlara hazýrlandýðýmý söyledim.

“Yeterli puan tutturabilirsem öðrenimime devam edeceðim. Köyden dönünce daha bir sýký ders çalýþacaðým…” diyerek sohbeti koyulaþtýrdýk. Bir taraftan da saatime bakýyordum. Hasan bu kez:

“Bu gece Hopa’da kalýp bir arkadaþýmla buluþacaktým. Neyse onunla sonra görüþürüm. Seninle birlikte geleyim. Yolda bol bol sohbet ederiz.” Diyerek benimle gelmeye karar verdi. Terminala doðru yürüdük.  Hasan, bilet satan elemana yaklaþarak söylenmeye baþladý. Ses tonunu artýrarak sert sert konuþuyordu:

“Ben sivil polisim! Gizli bir görev için ilçenizdeyim. Artvin’e kadar geçeceðim. Bu bey benim arkadaþým. Bizden de ücret mi alacaksýnýz?”

 Hasan yapma etme dememe kalmadý. Benim ödediðim parayý geri aldý polis dostum. Otobüs kalkmak üzere. Yerlerimize geçmek üzereyiz. Yanýmýza uzun boylu, güçlü kuvvetli iki adam geldi. Polis kimliklerini gösterdiler. Evet, bu beyler gerçek sivil polismiþler! Film koptu. Hasan’da söz bitti. Yüzü tebeþir beyazýna dönüþtü. Ýki memurun refakatinde karakola kadar gittik.

Hasan’ýn polislik serüveninin gerçek polislerin kimliðini çýkardýklarý zaman sona erdiðini üzülerek gözlemledim. Karakolda yapmayýn etmeyin. Bir yanlýþ anlama oldu dememize kimse inanmadý. Nezarete kadar gitmek varmýþ kaderde. Bizi nezarete gönderen nöbetçi polis:

“Bu gece nezarette bir güzel dinlenin! Sabah ola hayrola. Durumunuz yarýn deðerlendirilir.” Vay be! Gençlik. Öðretmen olmuþtuk. Lakin baþýmýzda hala kavak yelleri esiyordu. Hasan ayný Hasan! Polislik öyküsü yalanmýþ. Benim gibi öðretmen olarak Giresun’un bir köyünde çalýþýyormuþ. Ben de onun kayýðýna binmiþ oldum bir kere! Nasýl da inandým, diye hayýflanmaya baþladým! Ýþ iþten geçmiþti!

Nezarette bizimle birlikte orta yaþlý bir adam daha vardý. Ona vukuatýný sormadýk bile. Küçük bir oda, iki aðaç sandalye.  Ahþap üçlü bir bank vardý. Ýþte Hopa nezarethanesi! Valizlerimizi banka koyduk. Derin bir nefes alýp birbirimizin yüzüne bakmaya baþladýk. Ýkimizi de bir gülme krizi tuttu. Sormayýn gitsin! Aptallýðýmýza gülüyorduk!

Sanat nelere kadirsin! Yine imdadýma yetiþti. Sabaha kadar yanýmdan ayýrmadýðým akordeonla kader arkadaþlarýma konser verdim! Karadeniz, Kafkas ezgileri nezarethanenin duvarlarýnda yankýlandý uzun uzun.

Bir ara yeni tanýþtýðýmýz tüccar kýlýklý yurttaþ da vukuatýný anlattý. Alacak-verecek yüzünden kavgaya tutuþmuþ. Parasýný ödemeyen adama birkaç tokat atmýþ.

“Haklý iken haksýz duruma düþtüm…” diye yakýnýyordu. Bir ara Hasan yine coþtu. Polislik marifetini iyi bir iþ yapmýþ gibi ballandýra ballandýra anlatmaya baþladý. Adýnýn Harun olduðunu söyleyen adam baþladý bizlere öðüt vermeye. Hasan’ýn yüzüne bakarak:

“Yeðenin, ‘dilim sende kale var, dilim sende bela var’ sözünü benden duymuþ ol. Her yerde her þaka yapýlmaz. Bir hiç yüzünden buradasýnýz. Ben ise bedava tokat atmadým. On bin liralýk alacaðým vardý. Adam her gün baþka baþka hikâyeler anlatýyordu parayý ödememek için. Gerçi iyi oldu sizin burada olmanýz benim için de. Arkadaþýn müziði ile bizi ihya etti.” Uyumadan sabaha kavuþtuk. Karakola götürüldük.

Karakol amirine durumu olduðu gibi anlattým. Amir babacan bir adamdý. Býyýk altýndan gülmeye baþladý:

“Yoksa müzik aletini bir yerden aþýrdýn mý?” diye de sordu. Birkaç nasihattin sonra beni azat etti. Hasan’ý býrakmak istemiyordu.

“Arkadaþýna kefil olur musun?” diye sordu. Haliyle kabul ettim. Sefilce karakoldan ayrýlýp terminale doðru yürümeye baþladýk. Ayný araba ile yolculuðumuzu tamamladýk

Þavþat’a vardýðýmýz zaman ikindi olmuþtu. Açýk kalplilikle söyleyeyim; yolculuk süresince Hasan’dan bir özür, kendisine kefil olduðum için teþekkür bekledim. Beklentim karþýlýksýz kaldý. Hayal kýrýklýðý yaþamadým deðil.  Yaþadýðýmýz serüvenden bana,  “dilim sende kale var dilim sen de bela var” sözünü yadigar kaldý.