Hayatta vazgeçilecek çok þey var aslýnda sadece vazgeçilmezliðe mahkumuz.Belki de böyle olmasýný istiyoruz. Hep vazgeçemediðimiz ve hayatýmýzýn bir köþesinde var olan bir þeylerin olmasýný istediðimiz için vazgeçilmez ilan ediyoruz hatýrlanmaya dahi deðmeyecek olanlarý... ve onlar öyle bir deðdi ki en hassas noktamýz yüreðimize ne an kaldý nede aný... Böyle dokundular, böyle geldiler ve kýyametin en ücra köþesinde býrakýp yüreðimizi hiç dokunulmamýþ gibi, hiç gelmemiþ gibi gittiler. Arkalarýndan bakmaya fýrsat olmadý çünkü acýlarýyla savaþmak zorundaydýk, öyle de oldu. Kimimiz en ücra köþe de kayboldu, kimimiz yarým yamalak kaldý aðlasa gülemedi, üzülse sevinemedi... Yarým yamalaklýðýmýz bile onlarýn bütünlüðünü geride býrakýrken nasýl oldu da dokundurduk yüreðimize? Bunu sorguladýk bir süre ve çok sonralarý farkýna vardýk bunun bir faydasý olmayacaktý. Gidenler gitmiþ yürek yaralý ve bundan sonra gelecekler ilaç niyetine tuz olacaktý o yaraya  ve hiç bir zaman iyileþmeyecekti dokunulan yürekler...