Toplumlarý kaderde, kývançta birleþtiren, birlikte barýþ içinde özgürce yaþamalarýna katký saðlayan baðlar vardýr. Bu baðlar sayesindedir ki, farklý düþünce yapýlarýna ve karakterlere sahip olan insan topluluklarý bir arada yaþama bilincine ulaþýr ve uluslaþýrlar.

         Daha ilkokul yýllarýnda öðrendiðimiz vatan birliði, ülkü birliði, tarih birliði, dil birliði ve din birliði gibi olgulardýr insan topluluklarýný uluslaþtýran olgular. Bu birliktelikler, baðlar ne derece kuvvetli olursa, bu baðlarý kuvvetlendiren uluslar güçlü olup, yer karasýnda söz sahibi olurlar.

         Biz Türk Ulusu Nazým’ýn dediði gibi:

         “Dörtnala gelip uzak Asya’dan

         Akdeniz’e bir kýsrak baþý gibi uzanan

         Bu memleket bizim.”

Diyerek yýllar öncesinden bu topraklara gelmiþ. Bin yýldan beri bu topraklarý vatan edinmiþiz. Bu uðurda nice bedeller önenmiþ.

Ýnsanlar doðduðu topraklarý bir farklý severler. Ýleri yaþlarda daha farklý ve güzel yerlerde yaþama olanaðý bulunsa bile çocukluk anýlarýmýzý yaþadýðýmýz yerleri bir türlü unutamayýz. Gençlik yýllarýmýzda yaþadýðýmýz tatlý anýlarý, derelerimizde þýrýl þýrýl akan sularýnýn sesini, kuþlarýmýzýn ötüþünü, yaylalarýmýzda esen serin rüzgârlarýn ruhlarýmýzda oluþturduðu ferahlýk anlarýný unutmak ne mümkün.

 Ýlk aþklarýn kalbimizde býraktýðý tatlarý, doðup büyüdüðümüz vatan topraklarýnda yaþadýk. O bakýmdan vatan sevgisi tanýmsýz, adeta ulvi bir sevgidir. Böylesi sevgileri birlikte yaþamak insanlarda ulus birliði oluþturmada önemli bir etken oluyor.

Ayný topraklarda yaþamak, ayný hedefe yönelmek. Yükselip, ileri gitme çabasýnda olmak; varýlacak hedefin ayný olmasý uluslaþma olgusunu güçlendiriyor. Pekiþtiriyor. Barýþ içinde, demokrasi ilkelerini içselleþtirerek kalkýnmayý hedeflemek ülkü birliðimizin gerekleri arasýnda sayýlýr. Ayný ülküyü hedeflemek bizleri ulus olma yolunda þaþmaz bir yolda olduðumuzun bir göstergesi oluyor.

 Bir ülkede ortak deðerler etrafýnda birleþip, milletin çeþitli alanlarda saðladýðý baþarýlar ülkenin her bucaðýndaki halký mutlu ediyorsa bu durum birlikte yaþamanýn en somut örneðini oluþturur. Ayný biçimde ortak acýlarý paylaþmak da iþin farklý ve ayný amaca hizmet eden bir boyutu.

Atalarýmýz bu topraklara gelinceye kadar Orta Asya bozkýrlarýnda birlikte yaþamýþlar. Zor doða koþullarýnda hayvancýlýk, avcýlýk yaparak geçimlerini saðlarken bir taraftan da düþmanlarýyla amansýz mücedeler yaparak ayný tarihi olaylarý birlikte yaþamýþlar. Oluþturduklarý töreler, gelenek ve göreneklerinin gereklerine uyarak birlikteliklerini pekiþtirmiþler.

Atalarýmýz Ýslâm Dini’ni kabullerinin öncesinde kendi dinlerinin kurallarý içinde birbirlerinin inançlarýna saygýlý bir biçimde yaþama becerisini göstermiþler. Dini törenlerini olgunluk içinde yapagelmiþler. Ýslâm Dini kabul edildikten sonra da bu güzel dinin korunmasý ve yayýlmasýnda Atalarýmýzýn yararlýlýklarý saymakla bitmez. Denebilir ki, Müslümanlýk en iyi bu topraklarda yaþanýyor.

Günümüz Türkiye’sinde dinimizi laik bir anlayýþla yorumladýðýmýz ve uyguladýðýmýz ölçüde dinin uluslaþmadaki katkýsýný da içselleþtirmiþ oluruz.

Bu yazýyý yazarken birincil amacým dil birliðine dikkat çekmektir. Konuþma sayesinde bizler birlerimizle saðlýklý bir biçimde iletiþim kurabiliyoruz. Konuþma aracýmýz dilimiz, güzel Türkçemizdir. Ayni dili konuþmanýn ulusal birliðin oluþmasýnda ve saðlýklý bir biçimde yaþamasýnýn önemi realist bir olgudur.

Ayný ninnilerle büyümek, ayný þarký ve türküleri dinlemek ruhumuzu arýndýrmaktan öte bizlere birlikte yaþama duygusu kazandýrýr. Yurdumuzun yedi iklim, dört bucaðýnda güzel Türkçemizi eksiksiz öðrenerek konuþmakla bu topraklarda ulusal duygu ve hoþ bir barýþ havasý oluþur. Atatürk bu konuyu þu özlü sözleriyle ne güzel açýklýyor:

“Milli duygu ile dil arasýndaki bað çok kuvvetlidir. Dilin milli ve zengin olmasý, milli duygusunun geliþmesinde baþlýca etkendir. Türk dili, dillerin en zenginlerindendir, yeter ki bu dil bilinçle iþlensin. Ülkesini yüksek baðýmsýzlýðýný korumasýný bilen Türk milleti, dilini de yabancý diller boyunduruðundan kurtarmalýdýr.”

Tüm bu gerçeklere karþý ülkemizdeki þair ve yazarlar bölünmüþ bir durumda. Bir tarafta dil devrimine sadýk çalýþmalar yapan, eserlerinde dilimizi arý bir biçimde kullanmaya çalýþan elit kesim var. Dilimizin geliþmesi ve sadeliðinin korunmasýna yaþamsal önem veriyorlar.

Bunun yanýnda özellikle son yýllarda bazý yazarçizerlerimiz yazýlarýnda Arapça, Farsça kelimeler kullanmaya özen gösteriyorlar. Yazýn dünyasýna amatörce girmiþ insanlarýmýz var. Onlarýn, okuyup-yazmak gibi bir soylu uðraþýn içinde olmalarý takdirlik bir eylem. Yalnýz bu eylemde bilerek ya da bilmeyerek dilimizin yozlaþmasýna neden olmak elbette kabul edilemez.

Halkýmýzýn basýlý yayýnlarý takip etme, kitap okuma düzeyi bu kadar düþükken dilimizi yozlaþtýrmak deðil, geliþtirme çabasýnda olmak en akýlcý yol olsa gerek. Hele büyük kentlerimizde birçok iþyerlerine yabancý dillerle ad konmasý yozlaþmanýn tipik örneklerini oluþturuyor. Böylesi uygulamalar ayný zamanda birer aþaðýlýk kompleksi örnekleridir.

Ayný ülkede kendi dilimizi yeterince güzel konuþmazsak birbirilerimizi anlamakta zorluklar yaþarýz. Giderek Aþaðýya aldýðým Mevlana kýssasýndaki kiþilerin durumuna düþeriz.

“Adamýn biri, dört kiþiye bir miktar para verdi ve, ”Bu para ile neye ihtiyacýnýz varsa alýn, paylaþýn” dedi. Parayý alan adamlardan biri Acem’di. ”Bu parayla engür alalým” dedi. Diðeri Arap’tý. ”Hayýr, bu parayla ineb alacaðýz” dedi. Türk olan üçüncü adam, müdahale etti. ”Onu bunu bilmem, parayla üzüm alacaðýz” dedi. Dördüncü adam bir Rum’du.

”Býrakýn bu laflarý. Bu para ile istafil alalým” dedi. Derken, dört kiþi birbiriyle çekiþip dövüþmeye baþladýlar. Kýyasýya vuruþuyorlardý. Halbuki hepsi de ayný þeyi istiyordu. Bilgisizliklerinden birbirlerini dövüyorlardý. Orada dil bilen akýllý bir insan olsaydý, onlara þöyle derdi: ”Bu para ile hepinizin istediðini alýrým. Paranýzla dördünüz de muradýnýza erersiniz.

Sizin sözleriniz ayrýlýk ve savaþ sebebi olur. Benim sözüm ise sizi uzlaþtýrýr birleþtirir.”

Ulus olarak barýþ içinde birlikte ve baðýmsýz olarak yaþamanýn en önemli paydaþlarýndan birisi dil birliðinin üst düzeyde olmasý gerekir. Bu realite doðrultusunda yapýlacak iþ Türk dil Kurumunun önceki yýllardaki gibi çalýþmalarýna olanak hazýrlamaktan geçiyor. Nihayet Eðitim Birliði (Tevhid-i Tedrisat) kanununu iþlevseldirerek yurdumuzda ayný ülkü doðrultusunda eðitim-öðretim çalýþmalarýný planlamak, gelecek yýllarda bu güzel ülkede birlikte yaþayabilmenin tek saðlýklý reçetesi olduðunu kabul etmek tek akýllý seçenek olarak gözüküyor.