Aslýný astarýný yitiren gizemden gayrý ve fazlasýyla dibe vurup, duymazlýðýn duyumsattýðý hazin bir rötuþ.

Ýklimler serdiðim yüreðin yasýnda, feveran eden cahil cesaretimin girizgahýnda sair heceyi evlat edindiðim bir hikayeden kuruluyum.

Zaman akýyor parmaklarýmdan; akneli yüreðin hüzün dilinde garip nidalar var biraz da serkeþliðin hicap yüklü seyri.

Dünlerden ördüðüm an’ý ve yarýnlardan umudu kesip hala dünün lehçesinde dokuduðum titrek mazinin kaynattýðý su katýlmamýþ hüzün.

Arsýz yanýlgýlar yüklüyüm, zamansýz gidiþler ve sonu gelmek bilmeyen…

Deðiþmeyen tek þeyin deðiþim olduðuna inanmayý býraktým, derviþ gönlün de içinde kalan ukdelerini de saymaya.

Ýnsanlar birikmiþti bir yerlerde; bir yerlerde sýkýþýp kalmýþtýk ve yersiz serzeniþlerle öldürdük birbirimizi.

Kuramlar kanýyor, zamansa devrik bir cümle tadýnda.

Sýrdaþ bildiðimizi yalanlar çürüttü; yalnýzlýðýn aymaz sancýsýnda yeni ölüler doðmakta; yeni günleri tüketiyoruz yarýnsýzlýðý anla sardýðýmýz…

Zor olduðunu bilse de insan…

Ýmgelerin yükünü taþýyorum hayatýn üzerine yorgan misali örttüðüm.

Kaba saba adamlar tanýmýyorum, yüzsüz insanlarýn da yüzünden düþmeyenleri topluyorum ve bir bir ekliyorum yorgun acýlarýma.

Acýdan ýrak olmayý dileyip için için bir de içerlediðim þiirlere nifak sokan kim ise… boyutsuzluðumu güncelliyorum basma kalýp cümlelerdense niyazýmýn ruhunda dokunaklý tezahürü ile mahrem yetilerimin ve uçsuz bucaksýz serzeniþlerimde kendime yüklendiðim.

Düþlemsel hüzünlerde yýkanmak neymiþ… Neymiþ meðerse derviþin derdi derman bildiði aþkla yýkanan yüreðinde çakýl taþlarý serzeniþinde yüreðin iklim bildiði.

Yana yana döndüðüm; dönmelerden hicap duyduðum mu?

Yandan çarklý iklimlerde kayda geçtiðim hüzün mü temennimde saklý o düþ belki de arsýz bir sevdanýn nidalarýnda dem bulan sarhoþluðum: Aþka âþýk hüzünlerde bir de serkeþ hükümlerinde insan ýrkýnýn satýlmýþlýðýmý yoksa yine ve yeniden doðmak sayýsýz ölümle istiþare eden bir terennüm gýyabýnda niyaz bellediðim.

Bir umut ýsmarladým Tanrý’ya;

Arýndýðým yüreklerin istilasý yine kayýp þiirlerce.

Bir türkü çýðýrdý yüreðin saðdýcý;

Hüznün beyhude yoksunluðuna kýlýf ördüðü

Dehlizlerde aldatýlmýþlýðýn hüzün…

Duraklarýnda aldatýlmýþlýðýn kayýtsýz mizacý: kem gözlerin de mizacý tek yönlü sevda türküsünde yanýk bir kelam yine seyrelen yine tükenmeye dair.

Týpasýný týkadýðýmýz mý týkandýðýmýz o ara durak mý yine sevici bir eksen iken kaykýlmýþlýðýn mirasý ve birazdan cinnet geçireceðimin bilincinde dökmek kaygýlarýmý bir bir döþerken beyazlýðý kara bir imge iken tahakkümlerden maðdur gökyüzü.

Aldatýlmýþlýðýn gýyabýnda kesilen ahkâmlara perde çeken ve peyder pey tüketilmiþliðe toz kondurmazken…

Küfür mahiyetinde yalnýzlýkla iþtigal tereddütsüz tüm yangýnlarým, kelamýn eksik olmadýðý dokunaklý bir þiir yine yüklendiðim.

Kanadý eksik yarýnlarýn dün kaygýlarý; dünün emsalsiz mazisinde sýr bellediðim reverans yapan hükümlerin de sýralý maðlubiyeti.

Eksilen zamandan arda kalan üç beþ ölümlü saniye ve yine deminde bir gecenin densiz bir imgeyi mesken bildiði.

Ýç yangýnlarýn tezahüründe kaykýlmýþ bir zihniyet benimki: Aklýný gidip gelmelerle bozmuþ iken isyaný yine yâd ettiðim ölümlü aþklarýmýn mizacýnda yoksul bir þarký tadýnda hayli ifrata kaçtýðým sevmelerin meali adeta yazmaya adadýðým adsýz bir hikaye tadýnda sensiz geçen her gün.

Derviþ yükümlülüðüm.

Açýklamaktan yorgun düþtüðüm.

Dilediðim özürlerin haddi hesabý yok iken yine sensizliðin ekseninde bayat bir ikram yorgun yüklem tadýnda tüm emir kipleri…

Demelerle iþtigal; dandik bir seyir yine yalpaladýkça tekdüze bir kelamdan da asla haz etmediðim.

Baz aldýðým bakir bir gökyüzü: Öyle ya bulutlarýn kirletmediði, kirlense bile Hakkýn rahmetiyle yýkandýðý oysaki yaðmalanan benliðin yükünde aþk, çeperinde yangýn varken neye meyyal ola ki þu ak saçlý nur yüzlü derviþin rüyalarýmda fýsýldadýðý?

Zamandan biriken artýk dakikalar, eremediðim hidayetin de yoksun kýlýnmaktan özrünü bir bir beyan ederken Rabbime.

Bir külfet mi bir nida mý bir yokluk mu peki?

Densiz bir kelam etmekten korkup kem küm eden mizacýmda teneffüs ettiðim en yorgun selam almaktan korkan ama vermekten de asla geri durmayan.

Tünediðimdense türettiðime kani; tükendiðimdense tüketmekten korktuðum bu aþka nazire eden gece bekçilerini bile susturup sadece sessizlikle hemhal olduðum.

Durgun göllerin akan yaþlara duyduðu hürmet.

Türevi mi yoksa sadýk bir imgede takýlmýþlýðým?

Yoksa hezeyan mahiyetinde korunaklý bir dünya mý sýrdaþ bildiðim Yaratan’dan defalarca af dileyip sevmekten yorulmadýðým.

Korkmak aslýnda en büyük yanýlgým ve evet, korkmadan da sevmek asla hicap edilesi bir duygu olmayan ama bir o kadar tedirgin eden yufka yüreðin sert mizacýna olan selamý iken geliþen o farkýndalýk: belki de iki zýt yerküre, iki berduþ kafiye ve iki yakýn dost konuþmadan anlaþan ve görmeden yelken açtýðý o bilinmezlikte bir rahlede el ele vermiþ iki sýrdaþ þiir: biri senden bana akan biri benden yine bana dolan akabinde tüm coðrafyalarýn kýskandýðý Muson yaðmurlarý tadýnda Yaratýcýnýn yüreðe buyurduðu sev emri üstelik zaman aþýmýna uðramayý reddeden ve gizemin kýyýlarýnda kulaç atan…

Desem ki… demesem de dediðime kanisin.

Demesem de… dediðime vakýf bir redifsin yine yüreðin mizacýna bir matem havasý veren sensizliðin gýyabýnda seni sana buyur eden belki de beni benden uzak kýlan ve döngüde rahmeti telaffuz eden en asil tezahür iken Yaratýcýnýn yüreklere buyur ettiði üstelik tüm gölgeleri ýþýða ulaþtýran bir nizam iken adsýz yoksunluklarýn birliktelik kývamýndaki yürek yasý…