Dünden tescilli hüznüm madem…

Zor zanaat asýl kahramanlarýn figüran feryadýnda kanýksanan yok oluþ. Dirlikten yoksunuz aslýnda bir de kahraman nidalarý týkýþtýrýyoruz ömrün iç cebine.

Beyhude hezeyanlar belki’lerin celbini dünde saklayýp an’ý aný dilekçemizde sunduðumuz Tanrý.

Bir þiiri daha þehit etti gece;

Bir rakýmý daha kayýp belledi þair;

Bir sureyi daha evlat edindim

Ve bir de isyanlarýna yüreðin,

Tövbe ettim Yarabbi.

Ben ki; bizlerden yoksun;

Sen ki; diri bir ölüm tadýnda varlýðýn;

Kim ki yarý yolda kalan

Hanidir kalbin tozlu yollarýnda kendini sevgiye adayan?

Bir nifak mýdýr da serzeniþi yürek yakar için için?

Hey, sen, insan:

Peyda olan yoksunluðun cüretinden midir bunca yangýn?

Bunca derman neyden müteþekkil de

Derdimi yok sayan evrenden türeyen

Ýhanet zincirinde eklenen bir halka daha,

Varlýðýmý kutsayan hangi bedelse

Gel de kopçaladýðým hüznü devþir yüreðimden.

Özrümü sürüyorum öne;

Öznemde saklý makamlarýn adýna biteviye

Kanayan hangi sure ise gökkubbede

Bir de dokunaklý bir þarký

Ahkâm kesen makamlardan arakladýðým

Bulutlu lehçe.

Yine adýmda saklý o tebessüm,

Dibine ektiðim ölümlü cümlelerim:

Hayli meþakkatli bir zikir;

Adsýz kadýnlara ithaf ettiðim

Solgun çiçeklerimden hallice bir boyunduruk

Yine kanatlanan ruhun sunduðu sayýsýz hecede gizli.

Bir de kýrýk yarýmý tümle

Olmayacak duaya âmin dediðimin bilincinde,

Kayýt düþtüðüm geceye son ihanetim bu þiir;

Sonlanmaya menzil bir güzergâh yine

Tükendiðime dair.