Hüznü katýk yaptýðým gecenin pergeli

Yine tokat gibi yüzüme vuran öfkeli bir esinti

Ahkâm kesen aryalarýna inat evrenin,

Çömeldiðim izdüþümüne ektiðim ölümlü gölgeleri

Sefil ve mahrem kaygýlardan düþen payýma,

Edebin tekerinde kýrýk bir rahle;

Ýçimin surelerine kenetli,

Adsýz kýtalarýn reverans yaptýðý uzvu evrenin;

Deniz aþýrý ülkelerden kopup gelen ölü çocuklar

Yine vuran sahile

Ve hayli ýslak ve temkinli ölümün miadý dolmamýþ iken.

Andýkça sevdayý,

Metazori bir tebessüm hele ki insan pazarýnda

Yetim bir düþ kadar ýslak ve kaygansa zemin:

Adsýz adamlar toplarken ölü çöpleri

Bir de bir de annelerin acýsýna ortak çýkýp

Bile bile öldürdüðüm doðmamýþ çocuklarýma nazire

Aslýnda yanmayý meþk edindiðim her diril gün

Ve þiirde kaykýlmýþlýðým…

Aþký maruzat bilip de yoldan çýkmýþlýðý mý yoksa

Ölümlü nidalarýnda ölgün bir yüreðe de sus, demenin bedeli

Olmalý her geceden üreyen,

Her sabahý da, yeniden doð deyip tetikleyen bir sancý.

Açýlarým ne dar ne geniþ;

Acýlarým ne var ne de yok;

Aykýrý bir nizam iþin aslý

Reþit deryalarýn eþit insanlarý olmalý, deyip de

Kandýðým her söze kýlýf geçiren

Debdebeli söylemler.

Hey, sen çocuk;

Nedir acelen?

Hey, yürek, sanýr mýsýn ki

Bir özleyenin var?

Hele ki sen evet, sen deli fiþek

Kopup da geldiðin hangi cennet ise

Aþk yine mi kovuldu kapýsýndan?