Çok küçüktüm. Daha üç ya da dört yaþýmda ya vardým ya yoktum. Babaannem vefat etmiþ. Cenaze amcamlarda. Kýr evimizden annemle cenaze evine gittik. Babaanne sözünü yýllar sonra duyduk. Biz babaanne yerine nine, büyükbaba yerine dede deriz köylerimizde. Evet, ninem Hakk’ýn rahmetine kavuþmuþtu.

         Ninem, köy evlerimizde bulunan sökü diye adlandýrdýðýmýz tabandan bira yüksekçe divan diye nitelendirilecek kýsýmda yatýyordu. Annem yaþýndaki kadýnlar sýra ile upuzun yatýrýlar cenazenin yanýna dizilip aðlýyorlardý. Annemden ayrýlýp söküde yatan nineme yaklaþtým. Ellerimle yüzüne dokundum. Zavallý ninem sessizce uyuyordu. Korku falan hiç hissetmedim.

         Ninemden bir yýl sonra da dedem ölmüþ. Sýcak bir ikindi vakti kalabalýk erkek topluluðu dedemin na’þýný mezarlýða götürüyordu. Sadece o olaydan erkeklerin gürültülü bir biçimde tabutun altýna girdiklerini anýmsýyorum. Ne ninemin ne de dedemin yüzlerini anýmsýyorum. Sadece babam anlatýrdý. Dedemin özel bir sandýðý varmýþ. Zaman zaman bana sandýðýndan þekerler çýkarýp verirmiþ.

Anne tarafýndan sadece anneannemi görmek kýsmet oldu. Anneannem ortaokul yýllarýmda ilçemizle dayýmýn kýzý ile bana yemek yaptý. Sevecen güçlü kuvvetli tipik bir Anadolu kadýnýydý.

Köydeki evimiz köyün hayli dýþýnda, doðanýn tam ortasýnda bir yerdeydi. Evimizin hemen yakýnýnda yaz kýþ küçük bir deremiz akar. Derenin karþý yakasýnda alabildiðince uzanan geniþ bir ormanýmýz var. Köknar, ladin ve çam aðaçlarýnýn oluþturduðu yaz kýþ yemyeþil ormanýmýz görülmeye deðer bir güzelliktedir. Hele kuþlarýn ötüþünün oluþturduðu müzik armonisinin kulaklarýmda kalan týnýlarýný hiç unutamam. Deremizin karþý yakasýný geniþ bir orman kaplýyor dedik. Derenin beri yakasýnda bizim ve amcamlarýn evleri ve alabildiðine geniþ çayýrlar bulunmaktadýr.

Babam koyunculuk meraklýsý bir adamdý. Koyun sürüsünün kapýmýzý þenlendirmesinden uçsuz mutluluklar duyardý. Hele ilkbahar geldiðinde koyunlarýn kuzularýyla çayýrlara yayýlmasý kuzu sesleri gerçekten hoþ görüntüler oluþtururdu. Bir de gökte bulut yoksa güneþ altýn ýþýnlarýný cömertçe gönderiyorsa iþte böylesi zamanlar öncelikle babamýn ve bizlerin yaþamdan zevk aldýðýmýz anlardý.

Koyun olur da kaval olmaz mý? Babam köyümüzün en usta kaval çalanlarýndan birisiydi. Yýllar sonra babamýn kaval çalmasýnýn methini birçok köylümden duydum. Kavalla beraber ünlü Karakoyun efsanesini de babam defalarca anlatýrdý.

Evimiz köyden hayli uzaktý. Lakin Þavþat Ardahan Karayolu çok yakýnýmýzdan geçiyordu. Yaz kýþ gelen gidenimiz çok olurdu. Hele kýþ günlerinde bozuk havalarda Ardahan yolu kapanýrdý. Tanýdýk tanýmadýk insanlar kapýmýzý çalar:

“Tanrý misafiri kabul eder misiniz? Hava bozdu! Bu havada daðý aþýp Ardahan’a gidemeyiz…” Diyerek konuðumuz olurlardý. Ebeveynlerimin konukseverliði dillere destandý. Annemin, “her geceyi kadir bil, kapýna her geleni Hýdýr bil.” Diye bir sözü vardý. Kapýmýzdan kimse geri çevrilmezdi. Þimdilerde taþýt bol. Yolda kalan olmuyor. Yine de yaz mevsiminde eskisi kadar olmazsa bile bazý günler evimizde konuk aðýrlayabiliyoruz.

Evet, evimiz adata bir cankurtaran görevi yaptý yýllarca. Acil durumda olan hasta aðýrladýðýmýz da oldu. Hastayý köyden bize getirilirdi. Daha sonra araç temin edilip hastanýn ilçeye, hastahaneye sevki saðlanýyordu. Ya da yaþamaktan ümidi kesilen hasta hastahaneden köye gönderilirken önce bizim eve getirilir. Daha sonra ölümü beklenen hasta evine götürülürdü.

Üçüncü sýnýfta okuyorum. Mart ayý sonlarý. Havalar ýsýnmaya baþlamýþ, yerlerde karlar hemen hemen kalkmýþtý. Çayýrlarýmýz yeþermiþ sadece yamaçlarýn kuzeylerinde parça parça karlar vardý. Ders bitiminde kardeþimle evimize geldik. Eve henüz varmýþtýk. Þavþat tarafýndan bir jeep gelip evimizin karþýsýnda durdu. Ardahan yolu henüz açýlmamýþ, daðlarda kar var. Acaba bu vasýta niçin evimizin karþýsýna kadar geldi diye meraklanmaya baþladýk.

Jeepten iki adamla bir kadýn indi. Kadýnýn yürüyecek hali yoktu. Belli ki hastaydý! Adamlardan birisi kadýný arkasýna alarak bizim eve getirdi. O yýllarda evimiz iki odadan oluþuyordu. Bir odada bizler otururduk ailece, çoluk çocuk bir arada. Diðer oda konuk odasýydý. Ayrýca bir de kilerimiz vardý.

Hasta için hemen konuk odasýnda yatak serildi. Hasta yataða yatýrýldý. Doktor hastadan ümidi kesmiþ!  Evine, köye göndermiþ! Jeep geri döndü. Annem ve babam seferber oldular. Hastayla ilgilenirken bir taraftan da sobayý tutuþturuyorlardý. Biz çocuklarda olup biteni merakla izliyorduk.

Kadýn ortalama kýrklý yaþlarýnda köyümüzün bir insaný. Beyi de hemen hemen ayný yaþlarda. Adam çok üzgündü. Olup bitenleri sessizce takip ediyordu. Hastadan ses sade çýkmýyordu. Annemin sorularýna en ufak bir tepki göstermiyordu. Yüzünde renk diye bir þey kalmamýþtý. Sýrt üstü yatýp tavandaki tahtalara bakýyordu. Gitgide yüzünün rengi iyice solmaya baþladý. Üçüncü sýnýf bir çocuktum. Ölüm nedir bir derece öðrenmiþtim.

Hasta resmen can teslim ediyordu. Babam Kuran-ý Kerim okumaya baþladý. Annem, tutuþan sobada minder ýsýtýp hastanýn ayaklarýnýn yanýna koyma telaþý içindeydi. Hastanýn beyi gayet üzgünce anneme:

“Yenge zahmet etme!” diye söylendi. Fazla zaman geçmedi. Gözlerimizin önünde daha kýrklý yaþlarýnda yaþama henüz doymamýþ kadýn sessizce ölüverdi! Beyinin yanaklarýndan katre katre yaþlar aktý! Evimizde bir insan ruhunu yüce yaratana teslim etti. Bizler de çok üzüldük! Yataða sýrt üstü yatýrýlan hastanýn sadece yüzü gözüküyordu. Ýnce, zayýf, bembeyaz bir yüz. Bu sahne siyah beyaz bir fotoðraf karesi gibi hafýzama kazýldý. Yýllarca unutamadým!

Bizler dýþarý çýktýk. Konuk odasýnýn önünde balkonumuz vardý. Balkondan saða sola geçip kadýnýn yüzüne baktým birkaç kez. Ani ölüm herkesi þaþýrtmýþtý! Cenazenin yüzünü hemencecik kapatmak kimsenin aklýna gelmemiþ.

Ölümün yüzü soðuktur! Daha sonra geceleri balkona çýkmaktan korkardým. Bu korkuyu yýllarca üzerimden atamadým. Her dýþarý çýktýðýmda konuk odasýnýn balkonuna doðru yürüyeceðim zaman ölü kadýnýn solgun yüzü gözlerimin önüne gelir benliðimi korku sarar.

Köye haber verildi. Köyden adamlar geldi. Gün batarken cenazeyi köye kendi evlerine götürdüler. Daha sonraki yýllarda hastahaneye kavuþturmak için evimize baþka hastalar da getirildi.

Ninemin na’þýnýn yanýnda bir þeyler anlamamýþtým. Hatta kadýnlarýn niçin aðladýklarýna da bir anlam yükleyememiþtim. Bu kez ölümü, ölümün soðuk yüzünü yakinen gözlemledim! Ölümden kaçýþ yok! Kutsal kitabýmýzýn dediði gibi: “Her nefis ölümü tadacak.” Ama er ama geç…  Konuyu fazla uzatmaya gerek yok. Yazýmýzý Tarancý’nýn ünlü dizeleriyle noktalamak en güzeli:

Neylersin ölüm herkesin baþýnda.

Uyudun uyanamadýn olacak.

Kim bilir nerde, nasýl, kaç yaþýnda?

Bir namazlýk saltanatýn olacak,

Taht misali o musalla taþýnda.