Sabah ezanýyla yorgun gözlerini aralayýp usulca yerinden doðruldu Haným Hala. Uykusuz geçen bir uzun gecenin ardýndan baþ aðrýsýyla karþýladý doðmakta olan günü.

-“Nene” diye seslenen torununa aldýrýþ edesi yoktu. Esneyerek ahþap kapýyý açýp abdest almaya çýktý. Ayþe’yi de uyku tutmamýþtý gece. Sabaha kadar olduðu yerde saða sola dönüp durarak geceyi atmýþtý sýrtýndan.
-“Uyuyanda ne çabuk bitiy gece ama uyuyamayanda çok uzun geliy insana.” Diye mýrýldandý.

-“Hade ben neysa da hasta olanlar ne yapsýn? Gece aðrilari oluy, uykusuzluklari oluy uyku tutmay gözlerini. Hem da bir gece deðil iki gece deðil her gece. Allah’ým yardým etsin bütün hastalara.”

-“Oyle yattuðun yerde dua etmelan olmaz, kalk da nemaz kýlalým.” Diye söze girdi babaannesi. Ayþe gülümsedi ve hýzla yataktan fýrlayýp bir þey demeden abdest almaya gitti. Abdest alýp gelinceye kadar babaannesi secdede bekledi torununu. Beraber huþu içinde namazlarýný kýldýktan sonra ahýra inip inekleri yemleyip saðdýlar.

-“Çok þükür sabah ahýri tamam, hayde güzel bi kahvalti hazirlayayim da sofraya oturalým nene.” Deyip ahýrdan çýktýlar.

 Beraber iþ yapmak, gezmek tozmak güzel olduðu kadar beraber ibadet etmek de güzeldi Haným Hala için. Ne de olsa bir ayaðý çukurdaydý, vazifelerinden biri torununa güzel ahlaký ve ibadeti anlatmaktý ve elinden geldiðince yerine getirme uðraþý veriyordu.
-“Aca ömrüm yetmeyecek mi? Ben gidiciyim ne olacak Ayþe’m? Hade þimdiye kadar öðrettuklerýmlan devam eder kendi da öðrenir biþeler katar da ne olacak hali? Kimsasi da yok.”
Evlenecek olmasýný düþünmüyordu aslýnda o zamana kadar.  Ama son zamanlarda artan rahatsýzlýklarý onu bir nevi ölüme hazýrlýyor gibiydi. Yeni yeni aklýna düþmüþtü aklýna Ayþe’nin evliliði. Yuvasýný kurar geçinir giderdi Ayþe. En azýndan çoluk çocuða karýþýnca tutunacak dalý olurdu bu fani dünyada. Konuþsa belki kafasýndaki bazý soru iþaretleri kalkacaktý ama cesaret edemiyordu.  Sesi yaþlý bedeninden daha yorgundu, hiç konuþmak da gelmiyordu içinden. Tükeniyor gibiydi konuþtukça.
“Ah nefes almak.”  Diye iç geçiriyor torununa sýk sýk saðlýðýn ne kadar önemli bir varlýk olduðunu anlatmaya çalýþýyordu.

-“Ah kýzým, ben da senýn geçtuðun yollardan kah yürüyüp, kah koþup geçtim. Çiçek böcek demedým, dal yaprak demedým, çamur kar da demedým ezdým ezdým ezdým. Ýlerledim ilerledim, sanki dünyayi ben kurtaracaðýdým, sanki zamani ben geçeceðýdým. Þimdi ne oldi, getti dizler, tükendi nefes.  Geçti ömür kýzým, ellerimden kaydi.”

-“Bilemiysin ki nene, anliyamaysýn ki.”

-“Peki saða böyle öðüt veren yok miydi?”  diye sordu Ayþe.
-“Olmaz olur mi? Anam her fursatta beni alýrdi karþýsýna bak kýzým, bu dünya iþleri geçicidir, nemaz kýl oruç tut. Kara topraðýn altýnda rahat uyuman uçun dimdik durman lazim. Her zaman doðridan yana ol, kul hakký yema derdi.”

-“Nene keþke onun farkýnda olsak. Nemazými aksatmam, orucumi tutarým ama kul hakký.”

-“Kimsanýn bahçesinden meyva alma sahabindan izin almadan. Komþunun tarlasini çiðnama. Siðýrlari baþkasýnýn çayýrýnda otlatma.”

-“Saymaklan bitmez ki nene. Çok ince iþler bular.”
-“Hiçbir iþ hesap günündeki kadar ince olamaz kýzým.”

Ýç geçirip yere baktý Ayþe. Elindeki ekmek kýrýntýsýný parmaðýyla ezmeye devam etti. Derin bir nefes alýp baþýný saða sola salladý.
“Nene, bu kadar ince þeyleri düþünürsam yüzüm gülmez ki.”

-“Daima güler yüzli olacasýn. Sadakadýr, herkes da seni sever razi olur senden.”

-“Allah da razi olur mi nene?”

-“Kullari senden razi olursa Allah da senden razi olur.” Deyip torununun baþýný okþadý sevgiyle. O an ikisinde bir gülüþme olunca ortam tatlý bir ortama dönüþtü. Ayþe baþýný yukarý kaldýrdý ve umutla tavaný seyretti, masmavi gökyüzünü seyreder gibi.
-“Sen tertemiz bi kýzsýn, akýllisýn. Beným ne demek isteduðumi anlaysýn. Kendi ayaklarýn üstine duracak yaþa geldýn.”

-“Derkan?”

-“Yane gelinluk kýz oldun.” Diye cevap verdi soðukkanlýlýkla. Ayþe þaþýrmýþtý. Bir an bir þey diyemedi.

-“Kýzým sen düþunmesan da beným bulari düþünmem lazim. Seni yalaðuz býrakamam bu dünyada.” Diye devam etti ninesi.
-“O nasi söz nene? Ne demek yalaðuz býrakamam?” deyip ayaða kalktý Ayþe.

-“Yavrim, beným halými göruysun, her fani gibi ben da gidiciyim. Seni düþünmek zorundayim.”

Ayþe bir þey diyemedi, kilitlenmiþti sanki o an dili. Gözleri dolmuþtu. Dudaklarý titriyordu.
Biraz sakinleþtikten sonra

-“Nene, ben kocaya gidecoðum diye aðlamayrým, o Allah’ýn emri illa evlenecoðum çoluk çocuða kariþacaðým. Ama senin beni býraký gitmeni kabullenmemi beklema benden! Beným anam yok bobam yok kardaþim yok tek sen varsýn. Sen da beni birakýr gidersan delirirým, daða taþa atarým kendimi, yiterim nene!”

-“Evlenme Allah’ýn emri, ölüm da Allah’ýn emri.”

-“Herkes ölsün sen ölma nene!” deyip baþýný ninesinin dizlerine koyup hüngür hüngür aðlamaya baþladý. Usulca torununu saçlarýndan öpüp yýllar boyu unutamayacaðý bir þekilde gözyaþlarýna eþlik etti ninesi.
-“Beden çürür, mal yiter, sevgi çok derindýr. Ýnsan yüreðende birisilan yaþar hep.
Su uyur yavrim, toprak uyur, taþ uyur yurek uyumaz.
Deri uyur, miðde uyur,akýl uyur yurek uyumaz.”