Her meyvenin ve sebzenin çekirdeði var… Çekirdeðin büyüklüðüne göre aðaç boyu deðiþmiyor, rengine göre aðacýn rengi de deðiþmiyor. Elma çekirdeði o kadar küçükken, þeftali çekirdeði ondan 10 kat büyükken, boylarý ayný olabiliyor. Neyse, genetiðine ihanet etmiyor ve meyve oluyor, tadýyla hazla yeniliyor. Nasýl oluyor da, ölmüþ gibi sert ve kaya gibiyken, topraða girdiðinde, suyla karýþtýðýnda yumuþuyor ve aðaç oluyor, bir süre büyüdükten sonra da meyve veriyor. Biz insanlar yediðinde þifa oluyor…

Büyük kuþlar, yýlan ve timsah gibi sürüngenler, kaplumbaða ve balýk gibi canlýlarda ise, yumurtanýn belli bir ortamda sýcaklýðýnýn muhafazasý ile o kabuðun içindeki sývý yumurtadan, canlý meydana geliyor… Nefes alan bir canlý oluyor, büyüyor… Yoktan var oluyor! Týpký var olan türüne benziyor ve özeliklerini muhafaza ediyor…

Sadece memelilerde, anne karnýnda bebek belli bir süre olgunlaþarak, doðumla dünyaya geliyor. Uzun yýllar ergenliðe kadar anneye muhtaç büyüyor, sonrasýnda yetiþkin bir birey olarak-insan olarak toplum içinde yerini alýyor, Ýnsan olamayan memelilerde ise, türüne göre bu anne karnýnda kalýþ süresi uzuyor yahut kýsalýyor, ancak, doðduðunda hemen ortama adapte olup, hýzla yürüyüp büyüyor.  

Meyve olmak yahut yarayýþlý hale gelmek için öncesinde ve sonrasýnda þartlarýn uygunluðu ile bir zaman unsurunun oluþmasý, olmazsa olmazlardan. Hemen suya attýðýmýz tohum büyüyüp de meyve vermiyor. Neden bu evreler eðerek vardý ki… Mutlaka bunlarýn bir açýklamasý olmalýdýr. Sanki her canlý olgunlaþmak ve ölmek için bir süreye ihtiyaç duyuyor. Sanki her canlýnýn bu süreçteki sýnavlarý birbirinden farklý olsa da, acý dolu… Bu sýnava dayanan hayatta kalýyor. Bu sýnava dayanamayýp hastalýk kaptýðýnda, ne meyve olup yeniyor, ne de saðlýðýn kavuþup, emsalleri gibi yaþayamýyor, hýzlýca ölüyor!

En akýllý olaný olan insan yaratýcýnýn mesajý açýk, bak diyor, ben meyveden sonra öldürüyor ve onlarý yenmez ve kuru hale getiriyorum. Sonra ise, yaratýcýlýðým ile tekrar yaþatýyorum. Sizde bunu görün ki, siz o çekirdeðin içindeki gibi yaþadýklarýnýzý saklayýp, dirilttikten sonra, neyseniz aslýnýza uygun tekrar yaratýlacaksýnýz. Yalancýysanýz, oyuncuysanýz, “Tekrar dirilt beni, ben bu sefer günahkâr olarak sana dönmeyeceðim!” diyebiliyorsunuz. Eðer itaatkâr ve iyi bir kul iseniz, sýnavlarý kolayca geçiyor, aslýnýza uygun þekilde vaat edilen cennete gidiyorsunuz. Her canlý doðuyor, hem de aslýna uygun þekilde, sonra da ölüyor. Yalnýzca insan bunu yorumlayabiliyor, kendisi dýþýndaki her canlýnýn kaderini verilen ruhsat ile þekillendiriyor. Ýnsan istedikçe, Allah ol diyor ve oluyor.

Her þey kayýt altýnda ve böyle modüle edildiðini yaratýcý insana gösteriyor. Elbette insanlarýn çoðu bunu görmüyor, görmek istemiyor, bunu düþünmeyi ahmaklýk sanýyor, “Oku”muyor. Her þey gerçek yaþam içinde þifrelerin çözüldüðü þekliyle, insanlara gösteriliyor. Her þeyi aklýn sýnýrlarý içinde anlaþýlsýn diye, çekirdekle, yumurtayla, anne karnýndaki geçen zamanla anlaþýlsýn diye, düþünsün diye insanlara fýrsat veriyor. Meyveyi yerken, o canlýnýn öldüðünü düþünmüyor yiyen. Meyvenin insan bedeninde nasýl þekilde deðiþtirdiði, insanýn bendinin toprakta çürüdüðü gibi, hayal edilmiyor. Eðer biz düþünmezsek, görmezsek, “oku”mazsak, Allah’ý tanýmýyor ve gereði gibi Allah’a þükür ve ibadette yapmýyoruz. Yaparken de þeklen oluyor, ruhunu öldürerek…

Þimdi elimize çekirdeði alalým ve düþünelim, o bizim amelimiz mi? Dirildiðinde haykýracak olan mesaj bu mu? Yok olup gitmiyoruz diyor çekirdek, kayýt altýndasýn ve neyse o þekilde tekrar yaratýlýp, sorgulanacaksýn diyor… Týpký, aðaç büyümeye baþladýðýnda, nerede meyvelerin yahut kurtlanmýþsa meyvelerin, kökten kesilmeye varan yok oluþu gibi…

Din soyut deðil, din yaþadýðýmýz dünyada zaten yaþanýyor, görmek isteyen görüyor!

Saffet Kuramaz