Bir istanbul bir gece,
ýþýldayarak bir korkuluk,
yedi kat merdiven soluk soluða,
kýrk dördüncü kat sonrasý,
asansör ulaþýr gökyüzüne.

Birkaç karamsar döngü sonrasý,
karanlýk mezarlýk, betonarme,
çelik örgü ve tuðla koya koya,
merdiven dayanýr yýldýzlara.

Nereye baðlanýr bu köprüler nereye?
Nereye varýr bu sarmaþýk yollar nereye?
Nereye gider bu demokratik açýlým kiþisel, 

özgürlük kadar özgürleþtirici tüp geçitler,

hâlâ aramýzda yaya geçitleri bilinen risk.

Gece yarýsý yaklaþtýkça karanlýk nokta,

gök gümüþe çalan turuncuya bürünürken,

ortaya çýkan ýþýk titrek binalar gibi sonsuz, rengarenk tepelere loþ mehtap düþerken,

haymatlos dilenciler valsýný sergilemekte.

Ve ;

gündüz iþçi olarak fabrikalara koþarken,
gökyüzünün köþelerinde insan sürüleri,

iskeleler sabit çakýlý asfaltýn kýyýlarýna,
yavaþ ortaya çýkan karýncalar gibi sonsuz.

Kentsel söküm döngü, ve sil baþtan,  
þehrin bir yan sokaðýnda karanlýk silüet,
pencerede son deniz feneri olarak elinde, 

ýþýk tutmaktadýr tozlu raflardaki kitaplara.

Ýstanbul’da, bu loþ geceler geleneksel,

biz ise sürgün soðuk duvarlara...

Suskun//