Çalýlýkta biten bir papatyaya rastladým. Kokusu sarmýþtý dört bir yaný. Mis gibi bir aydýnlýk vardý etrafýnda. Tazelik ve güzellik ondan yayýlýyordu çalýlýða. Kurumuþ ve yavan kalmýþ otlara dallara eþsiz bir þahanelikti papatya orada, renkti, kokuydu. Oldum olasý severdim papatyayý ve merak ederdim hikayesini. Nazikçe yaklaþtým ona ve incitmeden onu sordum: "Ey papatya! Aþýklarýn ellerinden düþürmediði, seviyor sevmiyor diye fal baktýðý yegane çiçek! Sen kime sevdalýsýn peki? Sen nasýl fal bakacaksýn kendi adýna? Yapraklarýný koparmaya gücün var mý? Canýný yakmaya?" Boynunu büktü, hoyrat bir le dokunmuþ gibiydi tenine, titredi ve bir zaman sonra þunlarý söyledi: "Var elbette! Yoksa ben adýmý kimden aldým sanýyorsun. Sýradan bir çiçektim bahçede. O, bahçeye çýktý bir bahar günü. Sahne aldý çiçeklerin ortasýnda. Nasýl bir güzellikti ya rabbim, bahçe, bahçe olalý eminim ondan daha güzelini görmemiþti. Gül bile hikayelerde kalmýþtý onun yanýnda. 'Ben papatya!' dedi, kalbim durdu. Bana doðru geliyordu, yok yok sanki benim için çýkmýþtý bahçeye. Elini bana uzattý, okþadý canýmý. Kuru bedenim canlandý. Dudaðýna götürdü öptü beni. Öptüðü yer sarardý, caným ona o kadar alýþtý ki kokusunu çektim içime. Onun kokusuyla sermest oldum, kendimden geçtim. Onun yüzünün beyazlýðý  da öptüðü ve sararttýðý yerin etrafýný bir taç gibi sardý sarmaladý. Anlayacaðýn onun bütün güzelliði aksetti bana, iþte þu an gördüðün güzellik onun güzelliðidir. Ben onun cilaladýðý bir ayna oldum; kendisini görmek ve göstermek istediði... O, yok burada ama ben her bahar onu hatýrlamak ve hatýrlatmak adýna boy veriyorum böylesine. Ve ona duyduðum hasretin hüznüyle kokum o kadar yayýlýyor ki bahçeye, bunu hisseden herkes 'papatyalar açmýþ' diye koþuyor bana. Baharsýz papatya olmaz diyor þair doðrudur ama papatyasýz da yâr da olmaz. Onsuz papatya da olmaz." Baktým iyice duygusallaþýyor, uzaklaþtým oradan, papatya aðlamasýn dedim, yüreði yanmasýn, solmasýn ve kurumasýn asla. Her bahar açsýn ki o muhteþem güzelin hatýrasý yaþasýn her yerde.