Pek çok konuda yüreðime ýþýk olan çok deðerli büyüðüme ithaf en…

Ýyi ki varsýnýz güzel insan.

Sebeplerin geçersiz olduðu gerçeðinin Ýlahi tecellisi. Neyin neyden ibaret olduðundan ziyade ne ile sýnandýðýmýzýn bazen külfet gözüküp aslýnda sahip olduklarýmýzýn da kýymetini bilmek iken en büyük kazaným.

Zaman sýrýtýrken, þeytan ahkâm keserken kim ise sýrtý dönük belli ki maruzatý haylice yüklü bir ikram yine kendimizce bir yol tutturduðumuz ve sýðýndýðýmýz Huda’nýn derinlemesine görkemin ýþýðý yine bilip bilmeden bizler dünya denen pazarda gövde gösterisinde bulunurken…

O ilk kapý…

Babu-l ebvab(kapýlarýn kapýsý): Rabb’in katýna yaklaþma mertebelerine girdiði ilk kapý. Bu kapý tövbedir. (A. Kaþani, Tasavvuf sözlüðü)

Kapýlarýn tokat gibi kapandýðý üstelik insanlýk makamýnda bizler Allah rýzasý için yaþayýp üstüne üstük sorgulama hakkýmýz bulunmazken ve gelip, ince bir nida kisvesinde ansýzýn þakýyan o bakir kuþ üstelik görünmezin tecelli ettiði bir de huzur ise kenetlendiðimiz.

Zaman aþýmýna uðrayan bir süreçten ibaret insanoðlu: Bir derya addedilen lakin an gelip týkandýðýmýz hatta yoksunluðunu kabullendiðimiz seyri yine bilindik bir týný nakþeden: Ýnsan gibi sevgi gibi ve muhtaç olduðumuz bir o kadar maðdur kýlýndýðýmýz.

Ve an gelip de… tövbenin alametine vakýf olduðumuz üstelik nedir, diye sorup da baþ koymuþsak ve o sorulara ikram edilesi eþsiz bir þerbet yine ‘’nedamet(piþmanlýk hissi) diye cevap vermiþti Hz. Peygamber.

Zan altýndayýz zaman zaman.

Kan damlayan yüreðin sükûta en ihtiyaç duyduðu tek kelamý da içselleþtirip son sürat koþtuðu: kâh ýssýzlýðýn kisvesi kâh yalanlarýn üstüne düþen gölgesi…

Aþký rahmet bilen bir ümmetiz ve insanlarý yüce Yaradan’dan dolayý özümseyip seven, yüreðe yerleþik bir seyir iken yine sevginin haiz olduðu o farkýndalýk…

Kinayeler bazen.

Suskunluk yüklü iken evren.

Son durak demenin cehaleti mi yoksa bir an evvel terk etmek beþeri kimliði ve sunmak varlýðý bir an evvel o ruhani boyutta sadece ruhumuzla ve gönlümüzle istirahat çekileceðimiz son bilip de baþlayacaðýmýz ebedi bir yolculuk…

Peygamber Efendimizin hadislerinde hâsýl olan yine piþmanlýðýn tövbe olduðu gerçeði üstelik sevginin katlanarak çoðaldýðý gerçeðinin de izdüþümü eðer ki bizler tereddütsüz sevip yerleþik bir kavram olarak kabul ediyorsak sevgiyi hele ki sunumu yine sonsuzluðun rahmetine baþ koymak iken baþý olmayan bir hikâye tasarlayýp sona meyyal bir yolculuðu da kutsanmýþ olmanýn bilinciyle anbean huzuru gölgeleyen tüm dýþ etmenlerden bir o kadar uzak kýldýðýmýz ve kýlýndýðýmýz gerçeðine kayýtsýz þartsýz baðlý isek.

Belki de bu yüzden kayýtsýzlýðýmýz.

Belki’lerden uzak bir yolculuða çýkma isteði adeta; asla geri çevrilmeyeceðimizin bilinci ile kulluðumuza ve vazifelerimize vakýf.

Þartlarýn bazen sunum bazen kazaným bazense kayýp olduðu sanrýlarý ile iç içe ve bizler þaþkýn bir þekilde serptiðimiz umut zerrelerine sahip çýkamamanýn verdiði acý ile döküm döküm döküldüðümüz günlük ve dünyevi kýstaslar.

Bir sancýdan bir gerçeðin doðumuna uzanýp ya da bir sanrýdan yola çýkýp tahayyül ettiklerimize de sahip çýkma isteði.

Körelen ne ise ama sunarken çekindiðimiz belki ötelendiðimiz belki örselendiðimiz belki susmalara dair bir yoksunluk belki de gereksiz bir cümle israfý iken bizler hala hak ve adalet peþinde yapýþmýþken insanlarýn yakasýna oysaki mutluluðun iki yakasý bir araya gelmezken…

Peki, nedir mutluluk?

Ýhbar edildiðimiz bir boyutsuzluk mu yoksa cefasý mý dünya denen âlemin?

Aþkýn inkârý mý yine beþeri yolculuðun müdavimi iken ve her nasýlsa yanlýþ anlamlar yüklenen benliðimiz mi?

Benlik nedir peki?

Bir maruzat mý insan olmanýn kayýtsýzlýðý ile kayda aldýðýmýz bir ses bandý belki de üstelik aralýksýz dokunduðumuz havanýn moleküllerinde zerrelere bölünme ihtimalimiz mi?

Konduramadýðýmýz bir sýfat mý?

Ya da konuþlu olduðumuz o kozanýn bir gün yok olma tehlikesi mi?

Bizler ki vasýfsýz…

Bizler ki inkârsýz…

Bizler ki yolsuz ya da yoldan çýkmýþ…

Bizler ki dünyaya ve insanlara küsmüþ…

Bizler ki; üremeyi marifet bilip türemediðimizin de bilincinden uzak sadece ihtiras yüklü beklentilerine sahip çýkmanýn verdiði o kendini beðenmiþlik ile sapkýn bir rota tutturmuþ…

Kanýksadýklarýmýz ya da dile gelmesi mümkün olmayan ama her nasýlsa sýðýndýðýmýz bir dost omzu: evet, sadece bir dosta yönelip bir de paylaþýyorsak derdimizi, mutluluðumuzu ve bilumum duyguyu…

Bizler ki körelmiþ; bizler ki yanýlmýþ ama yanýldýðýmýzdan bihaber ve iþtirak eden onca iyi niyeti görmezden gelmenin elbette vardý bir hikmeti deyip bu kez suskunluðu mesken edinmiþken…

Ve tövbe ettiðimiz…

‘’Ki her makamýn aslý, her anahtarýn üzerine ikame olduðu þey ve her halin anahtarýdýr. Tövbe makamlarýn ilkidir. O üzerine bina yapýlan zemin gibidir. Hele ki sebepleri de ikiye ayrýlýr. Ýlki senin üzerindeki gücü sebebiyle Allah’tan korkman demek olan inabedir. Ýkincisi ise sana yakýn olmasýndan dolayý O’ndan utanman demek olan istihyadýr. Ve denilir ki tövbe Allah Teâlâ’nýn dýþýndaki her þeyden dönmek demektir.’’(Ýbnü’l Arabî.)

Huzurun asýlý kaldýðý gök kubbeden seslenen iç sesim ve yine huzurun kutsandýðýnýn bilincinde ben yalýn ayak koþarken satýrlarda.

Aþký da sevgiyi de merhameti de Hak yolunda bir mertebe olarak kat eden bizler ki çoðu yanlýþýn dönülmez ufkunda bir katre dahi sahip deðilken gerçeklere ve nasýl da sýrtýmýzý dönmüþken birbirimize…

Görünen köy misali olsa da insan; ya da bangýr bangýr baðýrsa da aralýksýz bir de düþmüþken arayýþa üstelik telaþýnýn da görmezden gelmenin mümkün olmadýðý… hangi hakla zan altýnda býrakýrýz ki mazlumu ve hangi gerekçe ile sývýþýrýz da baþýmýzýn göðe ereceði beklentisiyle vicdanýmýzý da uyutup unuturuz?

Sevginin meþalesi tüm imgeler ve aþkýn rahlesi iken yürek üstelik tecelli eden maneviyata da doyamazken býrakýnýz da her birimiz nemalanalým birbirimizden üstelik ne çýkar azýcýk haddini aþsa insan hele ki gerçekleri körelten teselli babýnda iken yalancýlarýn mumunu yatsýya kadar yandýðý… bir tebessüm veren gök kubbede ne ise gördüðümüze kani ve kim ise tüm gerçeklere vakýf… hadi uzatýn ellerinizi en azýndan geri çevirmeyin belki de az sonra kopacak kýyamet sadece zikridir müminin hele ki sevmeyi çok gören bir tutukluk iken þaþkýnýn dili de yüreði de üstelik karanlýktan aydýnlýða çýkmak deðil mi bizlerin asli vazifesi en azýndan hor ve çok görmemek bir de tutuþan nidalarýn peþrevine takýlý iken yürek…