Kipler çoðaltýyorum aklýmýn tarhýnda,

Peþine düþüyorum kesilen ahkâmlarýn

Belli ki ölüyorum Tanrým,

Üstelik ölüm ertesi bir ölüm:

Yine zikrimde sen yine kýnýmda rahmet

Hele ki sen iken esirgeyen.

Kýyama duran iç sesimden muzdarip,

Külliyen yalan demelere muhalif kim ise

Soluklanýyorum kara pencerede:

Evrenin tokadý gibi kapanan kapýlardan geçmek istiyorum:

Ne çare?

Ne mümkün, demelerin yorgunuyum:

Aklýmýn çakýl taþlarýna denk düþüyor evrenin kini

Ben ise boyutsuzluðumun kucaðýnda,

Sancýlarýn maðduru:

Keyfi yazmadýðýmý bil hani sen iki gözüm,

Baþýmýn tacý yine evrenin hâkimi,

Gönlümün sureti.

O yangýn ki,

Arda kalan bir iskelet yine

Görünmezin indinde,

Bir sabýr taþýyým hani

Belki de körelmiþ bir nimet,

Kâinat zaten itham yüklü

Olmasa idi keþke yalnýzlýðýn asalet ile nikâhý!

Öyle ya, hüznüme nasýl sahip çýkardým

Belki de ermeyeceði kerametin bedellerini ödüyor

Ýnsanoðlu.

Yorgunluðu zümre bilmekse;

Aþka tutku diyenlere inat

Bir de evrenin yaratýlýþýna biat:

Keþke çoðalsam eksileceðime;

Keþke üresem ölen hücrelerimden

Keþke kanýksalar tek kiþilik hücremi de

Ýliþmeseler masumiyetin týnýsýna:

Belki de seçkin bir imgeyim nezdinde bilinmezin

Üstüme bol gelen mi yoksa

Peþrevi evrenin?

Bir de yükümlü ise sevgiye nazire eden alay’dan,

Kopup da geldiðim hangi yýldýzsa

Keþke serpsem elimdeki son nimeti,

Bir de meþkine doyamadýðým

Mazlumun ah’ýný duysa ölü yaným:

Ölümden kasýt olmamalý mahremim,

Gönül gözünde yorgun bir izlek tadýnda sadece

Hâkimi evrenin

Ve kenetlendiðime delalet mademki

Sözcüklerin rahvan koþusu

Yine de duymazdan gelen kim ise

Hele ki fýsýldarken nedamet denen besteyi kulaðýna

Ama usulca ama yalan yanlýþ.

Yeter ki çevirme beni son açtýðýn kapýdan;

Ýzin ver de geçeyim:

Ha lahitte bir ceset

Ha yazýlmamýþ bir þiir

Bir de cahil cesareti iken biçilen kisve.