Yaðmur  yaðsýn  istiyorum  serin yaz aylarýnda. Parmak uçlarýnda gezeyim. Bir serçeyi  ürkütmeden. Girmeden  kanýna  bakir  yýllarýn. Güneþle olduðu  kadar yaðmurla  da hasbihal  edeyim. Zerre aldýrmadan sele. Atayým  kendimi  dýþarýya. Kimsecikler  olmasýn dýþarýda. Þükür  diyeyim  yaþadýðým  her þey için. Yaþanacaklarýn neler getireceðini  bilmeden. Daha önce hiç uðramadýðým  sokaklarda, daha önce hiç beklemediðim  duraklarda bekleyeyim  güzel günleri. Bir gün gerçekten  geleceðine  inanarak...

Ýçimde tekin olmayan duygularýmdan emin olmak adýna. Özgürlüðe cesur adýmlar atsam. Kim ne demiþ aldýrmadan. Kendi bildiðimi  okusam. Bu kadar zor mu kendisi olmasý bir insanýn...

Sahi bir  daha dünyaya  gelme þansýmýz  yokken. Bir baþkasý uðruna vazgeçmek  emellerinden  ne kadar doðru? Bir sabah vakti evinde ölü  bulunsan. Kim üzülür senin için. Annen, baban, kardeþlerin, eþin  ve çocuklarýn... Veya en fazla güzel bir iki dost. Var mý  ötesi?

Madem ki hiçbir þey için hayatýný  karartmaya  deðmez. Öyleyse ömrünün geri kalanýný  kendin  için yaþa. Bir þans  ver  kendine. Ne kadar kötü hatýralar  varsa bir kenara býrakýp, yeni bir baþlangýç  yap.  Bir kitabýn  ilk sayfasý  gibi sýcak ve neyi getireceði meraký  içinde  geçsin artýk günlerin. Bir de bu pencereden  bak hayata. Gerçekten  de kötü bir yer mi dünya? Yoksa kendi koyduðumuz  tabular  yüzünden  mi bulamýyoruz huzuru? Haydi  bugün geriye kalan hayatýnýn  ilk günü. Belki de sonuncusu. Yaþa içinde kalan ne varsa. Bir kez de kendin için yaþa...