korkuyorum anne
korkuyorum sensiz gelecek günlerden
içimde bıçak yarası gibi kanayıp duran bir acı
sensiz yarınlardan korkuyorum anne
bir gün seni kaybetmekten korkuyorum
bir gün sesini duyamamaktan
sana sarılamamaktan korkuyorum anne
korkuyorum annem bırakma ellerimi
düşersem sen tut
sakın bırakıp gitme beni
arkadaşım annesi yok o dogarken ölmüş anne
bana her gün soruyor
anneye sarılmak nasıl bir duygu diye
ben senden bahsetmiyorum o üzülmesin diye
sana nasıl annem diye sarılıp öptügümü
karanlıkta korkunca seninle korkularımı unuttugumu
sabahları senin tatlı sesinle uyanmanın mutlulugunu
ona söylemiyorum anne üzülüp aglamasın diye
korkuyorum anne bir gün sensiz kalmaktan
annesi olmayan çocukların hep bükük boynu
gözleri hep yaşlı
yüreginde derin yara kanrevan içinde
herşeyin varken bir çaresi tesellisi
annesiz kalmak ne büyük yara
ne dermanı var nede bir çaresi
onların gözyaşlarını kimse gelip silmiyor anne
kalpleri hep kırık yüregi hüzün içinde
aglasada üzülsede hep yalnız çaresiz bir halde
onlar annesine sarılıp aglayamıyor anne
korkuyorum anne
içimde tarifsiz bir acı tarifsiz korku var
koca dünyaya sıkışmış
sanki boguluyor gibiyim
korkuyorum anne
içimde dünya kadar büyük bir korku var
seni kaybetmek korkusu
dünyadan daha büyük daha agır geliyor annem
