Online Üye
Online Ziyaretçi
Bugün durup dururken bir şey fark ettim, ben bugüne kadar ne yaptıysam kendime yapmışım. Oturdum bir köşeye, uzun uzun düşündüm. Kendime acıdım. İnsan kendine acır mı? Ben acıdım.. Meğer ne çok ödün vermişim kendimden başkalarının mutluluğu için, ne çok düşmüşüm dizlerimin üstüne, ne çok susmuşum haklı olduğum halde, sayamadım. Boşa geçip giden günlerin arkasından bakıyorum şimdi. Aynada gördüğüm yüzü tanımaya çalışıyorum, inandığım en güzel yalanlar için kızıyorum kendime. Dedim ya, ne yaptıysam kendime yapmışım. Onlar vurmuş, ben ölmüşüm..
Birini çok seversin. Sonra ne mi olur ? Onunla aynı parfümü kullanan her insana tek tek küfredersin. Hatta yetmez, hava şartlarına bile isyan edersin. Ne yani şimdi ne gerek vardı bu kadar rüzgarlı havanın olmasına? Senin kokunu taşıyıp daha burnumun dibine kadar getirmesine ne gerek vardı lan? Dahada yetmez tabi,ki, o parfümü yapan şirkete bile söversin. Yoksa bu kadar ucuz,muydu bu parfüm lan diyesin gelir , ağzında takılır cümleler. Anlarsın o an, bütün şehir o kokar. Ama o yoktur .
insan aşık olduğunda ona ne kadar kırgın, ne kadar kızgın olsa,da hep atacağı bir tek mesajı bekler. Eğer gelmeyeceğinden eminse önceden attığı mesajları okur, telefonun titreşimde olduğunu bildiği halde 'belki hissetmemişim,dir' diye her dakika ekrana bakar. Aşk bu değilmidir? Beklemek.. Beklemek.. Bir daha beklemek..
cahit aluç